Morgunblaðið - 08.06.1996, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 8. JÚNÍ 1996 39
fróður. Hvers manns hugljúfi var
hann, mannvinur og gaf örlátlega
af sér, hvar sem hann fór og við
hvað sem hann fékkst. Dagfars-
prúður var hann og barst ekki á,
glaður og gefandi í góðra vina hóp,
en þó fremur maður mikilla fram-
kvæmda en margra orða. Sem dæmi
dreg ég eftirfarandi fram:
Við listnám erlendis smíðaði hann
sér forkunnar vel gerða skútu.
Henni sigldi hann um Atlantsála til
og frá Fróni, svo sem gerðu forfeð-
urnir, „lagðist í Vesturvíking" allt
til Suður-Ameriku til að fanga lista-
verkum sínum efnivið með uppdrátt-
um og myndatökum, svo allt yrði
sem nákvæmast, réttast og fegurst.
Já, nákvæmast, réttast og fegurst,
því þetta þrennt var aðalsmerki allr-
ar verksnilli hans.
Af þessu verður séð, þó aðeins
sé stórum dráttum dregið, að það
var engin ládeyða eða lognmolla
kringum Guðmund heldur ■ ólgandi
athafnasemi. Það „stormaði" ljúf-
lega, hlýtt og glaðlega af honum í
þrotlausum stórvirkjum fram-
kvæmdanna. Þrátt fyrir að Guð-
mundur ætti ekki fleiri ár að baki
var æviskeið hans krýnt mikilli lífs-
auðgi og Iífsfyllingu.
Síðustu mánuðina og vikurnar
andaði þó kalt um hann, unz ná-
gusturinn lauk sínu verki og hann
var allur. En aldrei var kvartað og
aldrei hvikað á velli karlmennskunn-
ar. Síðustu ferðina á sjúkrahúsið fór
hann gangandi, fársjúkur, og örfá-
um dögum áður en hann iézt dreif
hann sig á fætur, gekk út í smíða-
stöð til að skoða rá og reiða þar sem
önnur skúta var í smíðum - rétt til
að fullvissast um, að allt væri svo
sem skyldi: rétt, fagurt og nákvæmt
- listrænt.
Sár harrnur er nú kveðinn að eft-
irlifandi eiginkonu og smásveinuun-
um tveim, þeim eldri fimm ára þetta
sumar og hinum yngri eins árs,
þegar faðirinn þreytti síðustu átökin
við hinn banvæna sjúkdóm.
■Kæra Elísabet! Þessi harmur og
sjónarsviptir er harmur okkar allra.
Við skipum okkur um þig og dreng-
ina þína í hugsun, orði og bæn þess,
að kærleiksríkur Guð styrki ykkur
og huggi í vonarvissunni um dýrð-
lega endurfundi. Látum hina lit-
prúðu, fögru og sterku minninga-
mynd helja okkur ofar harmi og
trega.
Fölna lauf og blikna blóm,
blöð sín hneigja
undir þennan dulardóm
að deyja.
Þó fölni laufin, blikni blóm
og blundi kraftur,
undir vorsins virkum róm
þau vakna aftur.
(J. Hj. Jónsson.)
Hér er góður drengur genginn.
Blessuð sé minning Guðmundar.
Sólveig og Jón
Hjörleifur Jónsson.
Guðmundur Thoroddsen sat ekki
um kyrrt og lét sig dreyma um fjar-
læg höf og lönd. Hann lifði draum-
ana sína. Fyrir honum voru draum-
ur og veruleiki eitt og sama ævintýr-
ið. Ungur smíðaði hann skútu og
sigldi um fjarlæg höf, stundum einn,
stundum með öðrum. Á milli sigl-
inga ferðaðist hann um Island þvert
og endilangt sem leiðsögumaður,
málaði myndir og hélt sýningar. Og
lék tónlist og söng í góðra vina
hópi. Hann var sífellt á ferðinni,
ýmist að koma eða fara, skipu-
leggja nýja ferð, smíða nýjan bát,
mála nýja mynd. Hreyfingin var
Minningarsióður
Skjóls
fcleppsvegi 54 sími 5688500
kvik, svipurinn bjartur og einbeitt-
ur, lífið til þess að lifa því af al-
vöru. Guðmundur var náttúrubarn,
ferðalangur og listamaður. Og í
ferðinni um lífið naut hann þeirrar
gæfu að eignast ástkæra fjölskyldu,
Elísabetu Gunnarsdóttur og synina
tvo, Jón Kolbein og Einar Viðar.
Þeirra er sorgin mest.
Ég kynntist Guðmundi fyrir þijá-
tíu og sjö árum þar sem við hitt-
umst í hópi jafnaldra okkar á lóð-
inni fyrir utan Eskihlíðarskóla. Það
var fyrsta skóladaginn. Þau kynni
hafa dugað okkur vel síðan þótt
leiðir hafi legið um ólíka vegu. Ég
fann hvaða mann Guðmundur
geymdi. Annað veifið síðan mættust
leiðir, oft af tilviljun, og var þá
margt skrafað. Og hin síðustu tíu
árin varð nálægðin meiri og stund-
irnar fleiri sem við áttum saman,
eftir að Guðmundur kvæntist Elísa-
betu Gunnarsdóttur bestu vinkonu
Systu konu minnar. Heimsóknir til
þeirra vestur á ísafjörð voru engu
líkar. Okkur Systu var það mikið
gleðiefni þegar Elísabet sagði okkur
frá manninum í lífi sínu. Það var í
senn eðlilegt og sjálfsagt að þau
skyldu hrífast hvort af öðru og sveij-
ast saman. Um margt ólík en sam-
einuð í viðhorfi til lífsins og virðingu
og ást hvort á öðru. Kraftur, dugn-
aður og áræði var einkenni þeirra.
Ekkert óx þeim í augum.
Guðmundur átti ríka ævi og fyllri
en margur þótt árin yrðu ekki fleiri.
Ferðalög og ævintýri voru honum
einskonar lífsverkefni. En að engu
var flanað, allt var vel skipulagt og
úthugsað og þótt sumar ferðir hans
einn á báti um opin höf þættu sjálf-
sagt glæfralegar var hann í raun-
inni ákaflega varkár og gætinn.
Hann tókst á við sérhvert verkefni
af yfii-veguðu raunsæi, einlægni og
alvöru. Og mikilli gleði sem hann
var óspar á að deila með öðrum.
Guðmundur hafði víða komið og
hafði frá mörgu að segja og
skemmtilegu. Sérstaklega skemmti-
legu. Og af mikilli skemmtan. Ávallt
glaður og ljúfur, en undir niðri íhug-
ull og alvariegur. Hláturinn var svo
smitandi að engum vörnum var við
komið, jafnvel þótt hann heyrðist
úr fjarska. En nú er hann hættur
að heyrast nema í hugskoti þeirra
sem hans nutu. Úr fjarlægum
fjarska. Þar heldur hann_ áfram að
kalla fram bros og gleði. í minning-
unni.
Þegar illvíg veikindi sem á Guð-
mund réðust fyrir tæpu ári sóttu
að honum efldist þeim Elísabetu
ótrúlegur styrkur og æðruleysi. Og
þeim gafst svolítill tími til undirbún-
ings þess sem varð ekki umflúið.
En Guðmundur varð loks undan að
láta þvert um hug sinn. Hann barð-
ist til hins síðasta. Gafst aldrei upp.
Viku fyrir andlát sitt reis hann upp
helsjúkur af sjúkrabeði og brá sér
út til að sýna bræðrum sínum hvern-
ig miðaði smíði bátsins sem hann
hugðist nota til skoðunarferða með
ferðamenn um firði og víkur Vest-
fjarða. Þannig var Guðmundur. Og
nú er hann horfinn á vit nýrra ævin-
týra.
Það er mikil eftirsjá að Guð-
mundi Thoroddsen. Hans er sárt
saknað. Vegir guðs eru órannsak-
anlegir og engin leið að skilja hvers
vegna örlögin svipta unga konu
manni og að ungir synir fái ekki
notið þess að vaxa úr grasi með
föður sinn sér við hlið. En þeim
verður ætíð styrkur að minningunni
um einstaklega ljúfan og góðan
dreng. Hann verður með þeim. Megi
gæfan marka spor þeirra.
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
MINNIIMGAR
Við Systa, Andrés og Ásgeir vott-
um Elísabetu, Jóni Kolbeini, Einari
Viðari og öðnim skyldmennum
þeirra og Guðmundar okkar dýpstu
samúð. Hugurinn er hjá ykkur.
Þórður Kristinsson.
Guðmundur Thoroddsen mynd-
listarmaður og leiðsögumaður frá
ísafirði lést laugardaginn 25. maí
langt fyrir aldur fram frá henni
Elísabet, Jóni Kolbeini og Einari
Viðari sem er aðeins eins árs gam-
all. Átakanlegra verður það varla
þegar menn í blóma lífsins fá illvíg-
an sjúkdóm og deyja frá fjölskyldu
sinni og verkum.
Ég kynntist Gvendi fyrir fimm
árum. Hahn var náttúrubarn af
Guðs náð og leiðsögumaður og ég
var bílstjóri hjá íslenskum flallaferð-
um. Það æxlaðist svo að við lentum
oft saman í ferðum og í hverri ferð
fórum við á einhvern stað sem við-
höfðum ekki séð áður. Þannig náð-
um við að halda ferðunum skemmti-
legum fyrir okkur og farþegana. I
hálendisferðum gerist ýmislegt sem
er alls ekki á dagskrá og þá er oft
gott að hafa leiðsögumann sem er
rólegur og jákvæður. Einu atviki
man ég sérstaklega eftir sem lýsir
jákvæði hans mjög vel. Við vorum
að fara norður fyrir Hofsjökul sam-
an, í fyrsta skipti, en það er leið sem
er mjög fáfarin. Stefnan var að gista
við Laugafell en á miðri leið í einni
brekkunni gefur sig eitt hjólið undir
honum Lofti gamla og þó að honum
Lofti sé ýmislegt til lista lagt þá
keyrir hann ekki á þremur hjólum.
Mér fannst útlitið nokkuð dökkt.
Við horfðum báðir út um rúðurnar
þungt hugsi. Þá segir Gvendur: nei,
sérðu hvað við erum ofsalega heppn-
ir - þarna er vatn og mosi við hlið-
ina sem við getum tjaldað á. Svo á
morgun get ég gengið á jökulinn
með fólkið. Heldurðu að við getum
ekki langt af stað ekki á morgun
heldur hinn? Reyndar varð stoppið
nú ekki svo langt því við fengum
varahluti um nóttina sem félagi
minn færði okkur. Við gátum haldið
áfram morguninn eftir.
í ferðum þessum var oft glatt á
hjalla og sérstaklega eftir að ferða-
mennirnir voru komnir í svefn. Ég
á margar ógleymanlegar minningar
frá þessum tímum.
Þó að Gvendur hafi lifað stutt
þá lifði hann mjög viðburðaríku lífi,
ferðaðist á skútunni sinni um mörg
heimsins höf, fór yfir Sahara-eyði-
mörkina á mótorhjóli og svona
mætti lengi telja. Hann var byijaður
að smíða draumaskútuna sína sem
hann ætlaði að nota fyrir ferðamenn
og sameina þannig áhugamál sitt
og atvinnu nálægt fjölskyldu sinni.
Gvendur var sá maður sem ég
síst af öllum tryði til að gera nokk-
uð á annars manns hlut og það er
ekki laust við að maður kveðji þig
klökkur.
Við Martha þökkum góð kynni
og vottum fjölskyldu þinni innilegar
samúðarkveðjur.
Þinn vinur,
Ástvaldur Oskarsson
• Fleiri minning-argreinar um
Guðmund Thoroddsen bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blaðinu
nsestu daga.
GARÐS
APÓTEK
Sogavegi 108
REYKJAVÍKUR
APÓTEK
Austurstræti 16
eru opin til kl. 22
“fe"
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Garðs Apótek
AÐALHEIÐUR
KARLSDÓTTIR
+ Aðalheiður Karlsdóttir frá
Garði fæddist að Garði í
Ólafsfirði 9. janúar 1914. Hún
lést á Dvalarheimilinu Horn-
brekku í Ólafsfirði þann 3. júní
siðastliðinn. Foreldrar hennar
voru hjónin Karl Guðvarðarson
og Sólveig Rögnvaldsdóttir.
Systkini hennar eru: Óskar,
Kristinn, Fjólmundur, Isól,
Guðlaug og Ragna. Hún var
gift Þorleifi Sigurbjörnssyni
frá Grímsey sem er látinn. Börn
þeirra eru Sólveig Anna gift
Einari Þórarinssyni og eiga þau
tvö börn, Karl Garðar kvæntur
Önnu Freyju Eðvarðsdóttur og
eiga þau þrjú börn og Sigrún
gift Gesti Sæmundssyni og eiga
þau fjögur börn.
Útför hennar fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 11.
Við leiðarlok leitar hugurinn til
gamalla daga. Á barnaskólaárum
okkar systkinanna í Hólkoti fórum
við oftast gangandi milli heimilis
og skóla ef veður var gott, en urð-
um ella að hafa öruggt athvarf í
bænum. Það var því árlegt úrlausn-
arefni móður okkar að koma okkur
krökkunum fyrir í bænum. Ég
minnist þess að hún bar oft kvíð-
boga fyrir þessu verki sem þó alltaf
reyndist ástæðulaus.
Svo var fyrir að þakka hjálpsömu
og örlátu fólki sem hljóp undir
bagga. I þeim efnum var stór hlut-
ur hjónanna að Aðalgötu 20, móð-
ursystur minnar Aðalheiðar sem við
kveðjum í dag og eiginmanns henn-
ar Þórleifs, sem látinn er fyrir
mörgum árum. Í þrjá vetur dvaldi
sá er hér skrifar, að miklu leyti á
heimili þessara elskulegu hjóna, við
gott atlæti. Húsbóndinn, Lalli, var
sjómaður á eigin báti sem hann
gerði út í félagi með öðrum en Alla
vann gjarnan í frystihúsinu þegar
þar var vinnu að fá. Þetta var því
dæmigert sjómannsheimili. Þar ríkti
góður andi, samheldni og um-
hyggja. Og hjónin komu fram við
mig alveg eins og ég væri eitt af
þeirra eigin börnum.
Alla frænka, eins og við höfum
alltaf kallað hana, var atorkusöm
og greind kona. Hún var prýðilega
ritfær og á efri árum skrifaði hún
nokkrar bækur sem gefnar voru
út og fengu góðar móttökur. Hún
starfaði mikið að félagsmálum, var
um tíma formaður kvenfélagsins
Æskunnar. Og einnig í forystusveit
slysavarnadeildar kvenna í Ólafs-
firði. Að baki bjó eðlislæg og rík
þörf hennar fyrir að láta gott af
sér leiða. Alla var mikil hannyrða-
kona, og bar heimili hennar því
glöggt vitni og æði oft sat hún við
saumavélina. Smekkvísi og mynd-
arskapur voru henni í blóð borin.
í hugann koma nú glöggt fram
minningar frá gömlum vetrardög-
um í Ólafsfirði. Þær minningar
framkalla þakklæti og virðingu til
húsráðendanna að Aðalgötu 20.
Með þær kenndir í huga kveð ég
Öllu frænku.
Fjölskyldu hennar og skyldmönn-
um votta ég innilega samúð.
Oskar Þór Karlsson.
+
Alúðarþakkir til ykkar allra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
SIGNHILDAR S. KONRÁÐSSON.
Ástarþakkir til starfsfólks lungnadeildar
Vífilsstaðaspítala fyrir einstaka góðvild
og hlýju.
Guð blessi ykkur öll.
Ragnheiður Björnsdóttir,
Borgþór Björnsson,
Signhild Borgþórsdóttir
og aðrir ástvinir.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
er auðsýndu samúð og hlýhug við and-
lát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
HÓLMFRÍÐAR SIGURLÍNU
BJÖRNSDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafn-
istu, Hafnarfirði, fyrir góða umönnun
og hlýhug.
Guðriður Jónsdóttir, Benedikt Sveinsson,
Gunnar Björn Jónsson, Sigriður Einvarðsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum öllum þeim, er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður, tengdamóð-
ur, ömmu og langömmu,
BÁRU VILBERGS.
Bjarni Isleífsson,
Svanlaug Júlfana Bjarnadóttir, Gylfi Már Bjarnason,
Kolbrún Lilja, Elsa Eiríksdóttir,
Berglind, Petra Dfs,
Bjarni ísleifur,
Bára Lif,
Andri Már.