Morgunblaðið - 02.07.1996, Page 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Herdís Kristín
Finnbogadóttir
fæddist á Svínhóli
i Miðdölum í Dala-
sýslu 19. febrúar
1897. Hún lést á
Droplaugarstöðum
20. júní síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Finn-
bogi Finnsson frá
Háafelli í Miðdöl-
um og kona hans
Margrét Pálma-
dóttir frá Sval-
barða í sömu sveit.
Æskuheimili Her-
dísar var á Svínhóli, en áður
bjuggu foreldrar hennar á
Háafelli og síðar á Sauðafelli
frá 1918. Herdís var fimmta
af tólf börnum þeirra hjóna,
en systkini Herdísar voru:
Pálmi, f. 25.5. 1892, d. 17.7.
1970, Finnur f. 19.6. 1893, d.
9.12. 1897, Þórdís, f. 6.9. 1894,
d. 8.1. 1898, Anna Oktavía, f.
1.10. 1895, d. 9.5. 1919, Bene-
dikt, f. 11.11. 1898, d. 25.11.
1898, Albert, f. 28.8. 1900, bú-
settur í Reykjavík, Unnur f.
8.12. 1901, d. 5.2. 1992, Yngvi
Hve sælt er að sofna að kveldi
og sólfagran kveðja dag.
Við bjarma af árdagsins eldi
og yndislegt sólarlag.
(SteingrímurArason)
I dag kveðjum við Herdísi föður-
systur mína. Það má segja að hún
hafi svo sannarlega verið búin að
skiia vel sínu ævihlutverki, búin
að lifa í nær heila öld. Samt sem
áður er erfitt að hugsa til þess að
hún sé ekki lengur á meðal okkar,
svo stóran sess skipaði hún hjá
okkur ættingjum sínum. Herdís var
lengi vel ern. Þó svo að hún hafí
undir það síðasta verið orðin
gleymin á atburði líðandi stundar,
var hún mjög minnug á gamla tíð
og kunni ógrynnin öll af vísum og
fór með þær fram undir hið síðasta.
Herdís Kristín var dóttir Mar-
grétar Pálmadóttur frá Svalbarða
í Miðdölum og Finnboga Finnsson-
ar frá Háafelli í sömu sveit. Á
Háafelli byijuðu foreldrar hennar
f. 5.1. 1904, d. 8.6.
1989, Ólafur, f.
15.3. 1906, d. 7.2.
1991, Finndís, f.
23.9. 1909, d. 28.5.
1994, og Ellert, f.
31.12. 1911, d. 20.4.
1994. Albert er nú
sá eini sem lifir af
Sauðafellssystkin-
unum, en þau hafa
einatt verið kennd
við þann bæ. Herdís
fór ung að heiman
til náms í Yfirsetu-
kvennaskólanum í
Reykjavík og út-
skrifaðist þaðan í maí 1923.
Hún var sett til ljósmóður-
starfa í Álftaneshreppi á Mýr-
um þá um sumarið og starfaði
sem ljósmóir i nokkur ár. Síðar
fluttist hún til Reykjavíkur og
starfaði þar við saumaskap og
fleiri störf meðan starfsaldur
leyfði. Herdís var ógift og
barnlaus, en bjó seinni árin
með systur sinni Unni á Grett-
isgötu 76 í Reykjavík.
Útför Herdísar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
búskap og bjuggu þar í nokkur ár.
Fluttust þaðan að Svínhóli. Árið
1918 keyptu þau Sauðafell í
Miðdölum og bjuggu þar síðan.
Alls eignuðust þau 12 böm og var
Herdís fímmta í röðinni. Þijú börn
létust í frumbernsku. Öll hin kom-
ust upp og náðu flest háum aldri
nema Anna Oktavía sem lést í
blóma lífsins aðeins 23 ára. Það
var mikiil harmur í fjölskyldunni
og ekki síst hjá Herdísi sem var
rúmu ári yngri en Anna. Hún sakn-
aði systur sinnar sárt, þær voru
mjög samrýmdar og áttu vel skap
saman. Herdís minntist hennar
oft, sérstaklega nú í seinni tíð.
Herdís vildi snemma víkka sinn
sjóndeildarhring, verða sjálfstæð.
Hún fór ung að heiman, fór í Yfir-
setukvennaskólann í Reykjavík og
útskrifaðist þaðan 1923. Þá fór
hún til starfa í Álftaneshreppi og
gerðist þar ljósmóðir, vegnaði þar
vel og var lánsöm í starfi. Hún
dvaldi m.a. á Urriðaá og Leirulæk
um árabil. Á þeim tíma voru tak-
mörkuð þægindi, húsakostur oft
lélegur og sjálfsagt víða erfitt um
vik. Stundum kom fyrir að hún
þurfti að láta litlu börnin sofa hjá
sér á nóttunni til að halda á þeim
hita. Öllu þessu fólki á Mýrunum
bar hún alltaf vel söguna.
Herdís var nærgætin í öllum sín-
um störfum og vildi öllum hjálpa.
Það á vel við að víkja að vísu eftir
móður hennar sem var vel hag-
mælt og Herdís vitnaði oft í skáld-
skap hennar.
Hyggðu að því helga og háa
það hjartanu veitir þér frið.
En líttu á það lága og smáa
og láttu það koma þér við.
(M.P.)
Eftir nokkur ár í Álftaneshreppi
flutti Herdís til Reykjavíkur. Hún
stundaði þar aðallega vinnu við
sauma enda var hún mjög dugleg
til allra verka. Þá voru kreppu-
tímar og þurfti að halda vel á til
að bjarga sér. Unnur systir hennar
var þá komin til Reykjavíkur og
nokkrir bræður þeirra. Varð sam-
vinna þeirra systra samofin úr
því. Þær gátu með mikilli elju og
dugnaði keypt sér góða íbúð á
Grettisgötu 76. Þar bjuggu þær
upp frá því þar til Unnur lést árið
1992 þá orðin 90 ára og Herdís
95 ára svo það má segja að þar
hafi verið staðið meðan stætt var.
Á Grettisgötunni var miðstöð fyrir
ailan frændgarðinn. Ef einhver
þurfti á hjálp að halda voru þær
systur boðnar og búnar og tóku
öllum vel sem til þeirra leituðu.
Þær fylgdust vel með sínu fólki.
Þær áttu hvorugar börn og systk-
inabörnin og afkomendur þeirra
voru eins og þeirra böm. Þær voru
vel heima í ættfræði og sögðu
okkur frá ættingjum okkar. Nú er
skarð fyrir skyldi að geta ekki
lengur spurt um liðna tíð því óðum
hverfur aldamótakynslóðin. Albert
faðir minn er nú orðinn einn eftir
af þessum stóra systkinahópi og
saknar nú systur sinnar. Milli
þeirra var alltaf gott samband.
Okkur var það öllum mikil ánægja
að Herdís gat heimsótt bróður sinn
á 95 ára afmæli hans í fyrrasum-
ar. Þau höfðu bæði gleði af því
þó trúlega hafi þau vitað að þetta
væri þeirra síðasta samverustund.
Síðustu árin bjó Herdís á Drop-
laugarstöðum. Hún naut þar góðr-
ar aðhlynningar og færum við
frændfólk Herdísar starfsfólkinu
bestu þakkir fyrir.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Herdísi fyrir allar þær góðu stund-
ir sem við áttum með henni. Við
þökkum alla þá umhyggju og þann
mikla kærleika sem hún sýndi okk-
ur alla tíð. Við munum alltaf minn-
ast hennar með hlýhug, þakklæti
og virðingu. Blessuð sé minning
Herdísar.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans bijóst er hvíldin vær.
í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Anna Margrét.
LEGSTEINAR
A GOÐU VERÐI
Graníl
Helluhraun 14 Hafnarfjörður
Sími: 565 2707
Opið mán-fimmtud. frá kl. 9-12 og 13-18 og föstud. frá kl. 9-12 og 13-16
HERDÍS KRISTÍN
FINNBOGADÓTTIR
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
llíim LOTTLEIDIR
BJÖRN
GUÐMUNDSSON
-I- Björn Guðmundsson fædd-
* ist í Reykjavík 24. septem-
ber 1937. Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 20. júní síð-
astliðinn og fór útför hans
fram frá Bústaðakirkju 28.
júní.
Okkur setti hljóð, þegar við
fréttum, að Bjössi lægi þungt hald-
inn á Sjúkrahúsi Reykjavíkur, sem
síðan leiddi til andláts hans. Þessi
fastheldni, hugulsami maður, hrif-
inn burt á besta aldri frá ástkærri
eiginkonu, yndislegum börnum og
barnabörnum.
Með þessum fátæklegu orðum
og þakklæti fyrir að fá að kynnast
Bjössa viljum við biðja góðan Guð
að styrkja Lollý, Ása, Ástu,
Gumma, Gulla, Óla, barnabörn og
aðra aðstandendur í þeirri miklu
sorg, sem nú steðjar að þeim.
Hvíl þú í friði, kæri vinur og
félagi. Þín verður sárt saknað.
Ásgeir og Linda.
Einn af velgjörðarmönnum
sjúkra barna á íslandi hefur verið
kallaður til starfa í öðrum heimi.
Stórt skarð er höggvið í þann
trausta hóp innan Lionsklúbbsins
Þórs sem hefur um langt árabil
komið færandi hendi á Barnaspít-
ala Hringsins. Bjöm Guðmundsson
forstjóri var óþreytandi í þeirri
hugsjón sinni að styðja við alla þá
starfsemi sem snýr að sjúkum
börnum.
Mörg undanfarin ár var hann
formaður líknarsjóðs Lionsklúbbs-
ins Þórs. Um langt árabil sendi
klúbburinn börnunum jólagjafir og
birtist Björn þá oftast á Þorláks-
messu hlaðinn bögglum eins og
sannur jólasveinn.
Síðan breyttu þeir félagar tíma-
setningunni, vildu halda íslenskri
hefð og gefa sumargjafir og því
gerðu þeir sumarkomuna að sínum
tíma með veglegum leikfangagjöf-
um. Þegar líða fór á vetur hringdi
Björn og tilkynnti af sinni alþekktu
hæversku og kurteisi að nú væri
von á pöntunarlistanum sem
starfsfólk leikmeðferðardeildar
væri beðið að skoða og velja úr
það sem mest vanhagaði um fyrir
yngstu sjúklingana. „Veljið það
sem þið teljið að þurfi og við skoð-
um svo hvað við getum.“ Og alltaf
voru allar óskir uppfylltar. Ekkert
var of mikið fyrir bömin þannig
að nú eru leikstofur barnadeilda
vel búnar leikföngum. Síðan kom
annað símtal rétt fyrir sumarmál
og tilkynnt að nú væri sumargjöfin
tilbúin. Mér var mjög vel kunnugt
um, að þessi tímasetning var Birni
mjög mikilvæg og allt kapp lagt á
það að börnin fengju sumargjöfina
á réttum tíma fyrir sumardaginn
fyrsta. Venjulega voru þeir félag-
arnir á hraðferð því fleiri nutu
góðs af gjöfum þeirra en börnin á
Bamaspítala Hringsins.
Hlýtt og fast handtak og ljúft
bros að skilnaði og setningin
„Sjáumst að ári“ hljómaði ljúflega
í eyrum og svo var hann þotinn
með félögum sínum.
Nú hefur hann kvatt okkur
hinsta sinni og verður hans sárt
saknað. Honum eru færðar bestu
þakkir fyrir hlýhug og ötult starf
fyrir sjúk böm.
Ættingjum hans eru sendar
innilegar samúðarkveðjur.
Blessun Guðs fylgi Birni Guð-
mundssyni.
Hertha W. Jónsdóttir,
hjúkrunarframkvæmdastjóri
Barnaspítala Hringsins.
Angan vorsins,
er horfin.
Björt júnínóttin líður
hægt í þöglum draumi.
Fræ sársaukans
hvíla óviss
i moldinni
en litfagurt blómið
biður nætumar
að sýna sér mildi.
Angan vorsins
er horfin.
í staðinn
leikur sunnangola
um brothætt hjörtun.
(Anna S. Bjömsdóttir)
Elsku Ásta mín, sendi þér mínar
innilegustu samúðarkveðjur á
þessari miklu sorgarstund, við frá-
fall pabba þíns. Ég veit hversu
náin þið voruð, hann var ekki bara
pabbi, hann var líka þinn trúnaðar-
vinur, stoð og stytta, kletturinn í
lífi þínu. Mín kæra vinkona Ásta,
Unnur Gréta, Lollý og fjölskyldan
í Lálandinu, megi allar þær yndis-
legu minningar sem þið eigið um
Björn, og algóður Guð gefa ykkur
styrk í framtíðinni.
Hafdís.
Það var hinn 28. júní 1949 eftir
snjóþungan vetur og mikla ófærð
að Vestfjarðaleiðarrútan komst í
fyrsta sinn alla leið í Króksíjarðar-
nes það vorið. Með henni kom ell-
efu ára drengur til foreldra minna
til sumardvalar, þetta var Björn
Guðmundsson, eða eins og hann
var ávallt kallaður, Bjössi frændi.
Í farteskinu hafði hann stóran blá-
an bangsa, sem hann færði mér í
tilefni eins árs afmælis míns, sem
var daginn eftir. Þetta var einkenn-
andi fyrir Bjössa, ávallt vildi hann
vera að gleðja aðra.
Bjössi dvaldist næstu fimm
sumrin í Króksfjarðarnesi. Þar tók
hann þátt í þeim störfum sem til
féllu. Þar fékk hann sína fyrstu
reynslu í sölumennsku í kaupfélag-
inu hjá föður mínum, og ólatur var
hann að vinna þau störf sem hon-
um voru falin. Snemma vaknaði
áhugi hans á ökutækjum og ekki
þótti það tiltökumál þótt drengir á
hans aldri fengju að spreyta sig á
því að aka kaupfélagsbílnum við
uppskipun, enda þótt ökuskírteinið
væri ekki komið.
Árin liðu og Bjössi gerðist sölu-
maður hjá Heildverslun Ásbjörns
Ólafssonar og ferðaðist víða í því
starfi. Reglulegar heimsóknir í
Króksfjarðarnes tilheyrðu þessum
söluferðum og man ég sérstaklega
eftir einni slíkri. Hann var þá í
seinna lagi á ferðinni, vegurinn um
Gilsfjörð var lokaður, en í Króks-
fjarðarnes ætlaði hann sér að kom-
ast. Mér var mikið í mun að fá
frænda minn í heimsókn, hann kom
alltaf með hlýju og gleði með sér.
Ég vann því hörðum höndum
allan daginn við að búa bíl föður
míns sem best út til aksturs í
ófærðinni um Gilsfjörð til að fara
til móts við hann. Það voru ánægð-
ir heimamenn sem sneru heim
löngu eftir miðnætti í kjötsúpu til
móður minnar ásamt kærkomnum
gesti, sem lífgaði ávallt uppá tilver-
una í vetrareinangruninni.
Þrátt fyrir erilsamt starf hefur
alltaf haldist mikil tryggð milli
Bjössa og foreldra minna. Sérstak-
lega voru þeim kærkomnar árviss-
ar heimsóknir hans á Þorláks-
messu, en þá gafst helst tími til
að staldra við og riíja upp minning-
ar frá liðinni tíð.
Með þessum línum langar mig,
fyrir hönd móður minnar og okkar
systkina, að þakka Bjössa fyrir
alla þá tryggð og vináttu, sem
hann hefur sýnt okkur í gegnum
árin.
Eiginkonu hans, börnum og öðr-
um vandamönum sendum við inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að styrkja þau.
Megi minningin um Björn Guð-
mundsson lifa í hugum okkar allra.
Bjarni Ólafsson.