Morgunblaðið - 03.11.1996, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 3. NÓVEMBER 1996
IVIINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
GUÐMUNDUR HREINN EMANÚELSSON,
sem andaðist í Landspítalanum sunnudaginn 27. október sl.
verður jarðsunginn frá Seljakirkju miðvikudaginn 6. nóvember
kl. 13.30.
Svava Guðmundsdóttir,
Ásta Guðmundsdóttir,
Emanúel Geir Guðmundsson,
Eva Rún Guðmundsdóttir,
Hálfdán Bjarnason.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ELÍNBORG ÓLADÓTTIR,
Kleppsvegi 132,
Reykjavík,
sem lést aðfaranótt mánudagsins 28.
október sl., verður jarösungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn 5.
nóvember kl. 13.30.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en
þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á Krabbameinsfélag
íslands.
Hermann Sigurðsson,
Adda Hermannsdóttir, Ólafur Óskarsson,
Óli Jón Hermannsson,
SigurðurG. Hermannsson,
Hermann Hermannsson,
Katrín Hermannsdóttir,
EiríkurÁ. Hermannsson,
ValdimarO. Hermannsson,
Snorri G. Hermannsson,
Örn Hermannsson,
Helgi Magnús Hermannsson, Björk Baldursdóttir,
Gunnar Hermannsson, Sigrún Þorbjörnsdóttir,
Kristin E. Jónsdóttir,
Sigrún A. Ámundadóttir,
Fanney Jóhannsdóttir,
Kristín Hjálmarsdóttir,
Sigurbjörg Pétursdóttir,
Sjöfn Guðnadóttir,
Guðlaug L. Brynjarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KRISTÍN LILY KJÆRNESTED,
Þórufelli 20,
Reykjavik,
verður jarðsungin þriðjudaginn 5. nóvember kl. 13.30 í Áskirkju.
Steingrímur Nikulásson,
Annie K. Steingrímsdóttir,
Margrét Lís Steingrímsdóttir, Helgi Þorgils Friðjónsson,
Nikulás Á. Steingrímsson,
FriðfinnurÁ. K. Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartkær bróðir minn og föðurbróðir,
ÓLAFUR G. GÍSLASON
verslunarmaður,
Ölduslóð 36,
Hafnarfiröi,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðar-
kirkju þriðjudaginn 5. nóvember
kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er
bent á Kristniboðssambandið.
Guðfinna Gísladóttir,
Gísli Ingi Sigurgeirsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur hlýhug og samúð
við fráfall og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
LÁRU EGGERTSDÓTTUR,
Laufbrekku 9,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir færum við hjúkrunarfólki deildar 4A á Hrafnistu
í Reykjavík.
Hadda Benediktsdóttir, Gunnar H. Stephensen,
Svanhildur B. Ólafsdóttir, Jón Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hugheilar þakkir til þeirra, sem sýndu okkur hlýhug og samúð
við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
KRISTÍNAR BERGSDÓTTUR,
Dvalarheimilinu Hifð,
Akureyri.
Hrefna Ólafsdóttir, Emil Guðmundsson,
Sigurgeir Ólafsson, Þóra Guðnadóttir,
Rögnvaldur Ólafsson, Maria Steinmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
OLAFUR
J. LONG
+ Ólafur J. Long
fæddist í Vest-
mannaeyjum hinn.
19. febrúar 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum aðfara-
nótt 23. október síð-
astliðins. Foreldrar
hans voru hjónin
Bergþóra Árnadótt-
ir, f. 13.9. 1898, d.
17.10. 1969, og Jó-
hannes H. Jó-
hannesson Long,
verslunarmaður, f.
18.8. 1894, d. 7.3.
1948. Systkini Ólafs
voru: Arni Theódór, f. 13.4.
1920, d. 4.10.1979, Anna Hulda,
f. 2.10. 1923, Jóhanna Dóra, f.
19.6. 1928, og Lárus Garðar, f.
22.3. 1931.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Karólina Kristbjörg Ingi-
mundardóttir, f. 27.2.
1925. Brúðkaup
þeirra fór fram hinn
31. desember 1948.
Börn þeirra eru: 1)
Jóhannes Bergþór, f.
26.10. 1949, kvæntur
Jónu Friðfinnsdóttur,
þau eiga þrjár dætur
og þijú barnabörn.
2) Ingiríður, f. 20.
apríl 1951, gift Ólafi
Eiríkssyni, þau eiga
þijú börn og þijú
bamabörn. Fóst-
ursonur Ólafs og Ka-
rólínu er Ingimundur
Vilhjálmsson, f. 7.8. 1944, kvænt-
ur Margréti H. Jónsdóttur, þau
eiga fímm börn og eitt barnabarn.
Útför Ólafs fer fram frá Foss-
vogskirkju á morgun, mánudag-
inn 4. nóvember, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Nú hefur brostið hlekkur í keðju
ástar og kærleiks sem umlykur fjöl-
skyldu okkar. Hve sárt er að minn-
ast horfinna stunda, er áður veittu
okkur gleði og hlýju og gáfu vænt-
ingar um nýjan endurfund. Okkar
elskulegi vinur Ólafur Long er lát-
inn eftir langvarandi stríð og hetju-
lega baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Ólafur ólst upp hjá foreldrum
sínum í Vestmannaeyjum til níu ára
aldurs. Þá fór hann í sveitadvöl
yfir sumarið að Steinum undir Eyja-
Qöllum. Varð dvölin þar lengri en
ætlað var, því hann fermdist þaðan
og dvaldi á Önundarhorni sem
vinnumaður 15 ára gamall. Þá flutti
hann aftur til foreldra sinna í Vest-
mannaeyjum og stundaði fiskvinnu
og sjómennsku. Síðar lá leið hans
í Borgarfjörðinn, þar sem hann
vann hjá Pósti og síma við línulagn-
ir, iengst af sem verkstjóri. Ólafur
flutti 1947 til Reykjavíkur og var
til heimilis á Vesturgötu 18 í skjóli
Árna bróður síns og Guðlaugar
konu hans. Þaðan stundaði hann
vinnu í Fiskhöllinni hjá Steingrími
Magnússyni og var hann honum
mjög vinveittur og hjálpsamur. Eft-
ir að Fiskhöllin hætti störfum rak
hann einn til margra ára eigið fisk-
sölufyrirtæki á Framnesveginum.
Þegar hann tók við rekstri fiskbúð-
arinnar var haft orð á að ekki væri
lengur físklykt í búðinni, því snyrti-
mennskan var þar í fyrirrúmi. Þar
má segja að hann hafi verið langt
á undan sínum samtíðarmönnum.
Síðar opnaði hann aðra fískbúð í
Amarbakka í Breiðholti sem hann
rak síðar í félagi með syni sínum
Bergþóri. Síðustu starfsárin vann
hann hjá Bílastæðissjóði Reykjavík-
urborgar og naut þar mikillar vel-
vildar hjá yfirmönnum sínum er
veikindin tóku að heija á hann.
Ólafur hélt sambandi við æskufé-
lagana úr bamaskólanum og eftir
að hann kom til Reykjavíkur lágu
Crfisdrykkjur
J^fVcitingohö/ió
líacnfH-mn
Sími 555-4477
leiðir hans og Kristbjargar frá Yzta-
Bæli saman, en þar steig hann sín
mestu gæfuspor á lífsleiðinni. Þau
giftu sig og stofnuðu heimili 1949
á Vesturgötu 18, efri hæð, þar sem
börn þeirra fæddust.
Óli var kvæntur föðursystur
minni Kristbjörgu og eignuðust þau
tvö börn saman, Bergþór og Ingu.
Auk þess átti Kristbjörg son, Ingi-
mund, fyrir hjónaband, en hann
ólst upp hjá ömmu sinni og afa í
Yzta-Bæli. Meðan Mundi var barn
og unglingur, komu þau mjög oft
að Ysta-Bæli og dvöldust þar í öllum
sínum sumarfríum og nutum við
þar góðs af systkinin. Mér er það
vel í minni hversu mikið tilhlökkun-
arefni var þeirra kærkomnu heim-
sóknir vom og bundust þar bönd
sem ekkert fær rofíð.
Á Vesturgötunni bjuggu þau í
12 ár, en fluttust svo í eigin íbúð
á Grensásvegi 58 en þar hafa þau
búið sl. 34 ár, utan þess er þau
hafa dvalið í yndislegum unaðsreit
sínum í sumarbústaðnum í Gríms-
nesinu. En þar hafa þau með atorku
og umhyggju hlúð að fjölda tijá-
plantna sem bera samvinnu þeirra
fagurt vitni og munu gera um
ókomna framtíð.
Mjög ástríkt var á milli þeirra
hjóna og nutu þau þess að vera í
félagsskap hvort annars, svo sam-
stíga og gefandi. Heimili þeirra ein-
kenndist af staðfestu og ástríki og
áttu þar margir viðkomu til lengri
og skemmri tíma, því dyrnar stóðu
ávallt opnar vinum og vandamönn-
um.
Við sem þekktum Óla og nutum
þess að vera samvistum við hann
vissum að hann var afar traustur
og áreiðanlegur vinur, sem hikaði
ekki við að rétta hjálparhönd ef
með þurfti. Hann var raunsær,
glaðlyndur, sómakær og samvisku-
samur, en þessir kostir nutu sín vel
í öllum mannlegum samskiptum,
því þar sem Óli kom var hann ávallt
vel liðinn og eftirsóttur til allra
verka.
Horfínn er sómamaður, en minn-
ing hans mun lifa í hjörtum okkar.
Elsku Kristbjörg mín, Guð gefí
ykkur ástvinum öllum styrk og
æðruleysi til að bera ykkar mikla
missi, sefa söknuðinn og byggja upp
framtíðina.
Ester Sveinbjarnardóttir.
Kynslóðir koma, kynslóðir fara.
Kynslóð foreldra minna hefur sýnt
á sér fararsnið. Minn kæri Óli föður-
bróðir er látinn. Góður maður er
farinn til feðra sinna eftir langa
baráttu við illvígan sjúkdóm. Fyrstu
16 ár ævi minnar áttum við heima
á Vesturgötu 18 í húsi afa míns,
Steingríms í Fiskhöllinni, en hjá
honum vann Óli í mörg ár. Á efri
hæð bjuggu Óli og Kristbjörg með
börnunum sínum tveimur, Bergþóri
og Ingu, en á neðri hæð foreldrar
mínir með fjögur börn. Aldrei féll
skuggi á þetta „sambýli" þótt ýms-
um af vistarverum hússins þyrfti
að deila.
Það var gaman að horfa á Óla
slægja og flaka fisk, enginn var
sneggri. Á þessum árum var knatt-
spymufélagið Þróttur stofnað. Einn
aðalstofnandi félagsins var Halldór
Sigurðsson sem einnig vann hjá afa
mínum. Þetta varð til þess að Óli
keppti í knattspyrnu og ég fylgdist
grannt með. Aldrei gleymi ég því
er hann var borinn á börum af
Melavellinum fótbrotinn.
Næsta mynd sem kemur upp í
hugann er Óli sitjandi á heimili sínu
með fót í gifsi, pijónandi sokka af
miklu kappi. Öli spilaði fleira en
fótbolta því hann, faðir minn, Lilli
og Jói sem allir unnu í Fiskhöllinni
spiluðu brids til skiptis uppi á lofti
og niðri hjá okkur með miklum til-
þrifum og fylgdumst við krakkarnir
með því þegar spilunum var skellt
á borðið með miklum hávaða.
Bíllinn hans Óla var eini bíllinn
sem til var í húsinu og fengu for-
eldrar mínir hann lánaðan þegar á
þurfti að halda eins og t.d. þegar
Steini bróðir var skírður. Árið 1962
flutti Óli með fjölskyldu sína í nýja
íbúð á Grensásveginum. Fjölskyld-
umar hafa alltaf haldið góðu sam-
bandi og deilt mörgum gleðistund-
um. Óli var svaramaður minn er
ég kvæntist og verð ég honuin ávallt
þakklátur fyrir það. Þau Óli og
Kristbjörg mættu kvöld eftir kvöld
þegar við Ása innréttuðum fyrstu
íbúðina okkar og gerðu okkur kleift
að flytja inn í hana á réttum tíma.
Hjálpsemi og vandvirkni voru hon-
um í blóð borin.
Á síðustu árum höfum við átt
sameiginlegt áhugamál, þ.e.a.s.
tijárækt í Grímsnesinu þar sem
fallegur bústaður þeirra hjóna
stendur. Höfðum við um margt að
spjalla og bárum saman reynslu
okkar af hinum ýmsu tijátegund-
um. Óli og Kristbjörg voru óvenju
samrýnd hjón og héldust í hendur
gegnum þykkt og þunnt.
Elsku Kristbjörg og fjölskylda,
góður guð veiti ykkur styrk til að
sigrast á sorginni sem að steðjar.
Jóhannes Long.
Óli og Kristbjörg. Þau hafa ein-
hvem veginn bara alltaf verið til
staðar. Irá því ég man eftir mér,
stundum að mér fínnst endur fyrir
löngu. Víst er að heilsan hefur svik-
ið Ola um tíð en samt er skrítið að
hann skuli vera farinn yfir móðuna
miklu.
Fyrsta sem ég man frá þessu
mæta fólki er frá Grensásveginum.
Fiskar í búri, eflaust gullfískar. í
ganginum ef ég man rétt. Bömin
heima, Bergþór og Jóna. Sjálfur
snáði.
En strax þá var þetta staður þar
sem var gott að koma. Mjög gott.
Stundum þegar maður kemur í hús
hjá fólki þá líður manni vel. Það er
í sjálfu sér ekki nein skýring á því
nema kannski að fólkið sem þar býr
„smiti“ húsin og íbúðirnar.
Þannig var og verður Óli Long,
bróðir hennar mömmu í mínum
huga. Persóna sem „smitar" fólk í
þeirri jákvæðustu meiningu sem
orðið smitar getur haft. Ekki þar
fyrir að hann hafi verið maður
margra orða en manni leið vel í
návist hans. Og hafi maður á lífs-
leið sinni haft þannig áhrif á sam-
ferðarmenn og umhverfi þá er
miklu náð í þeirri leit okkar mann-
anna að gera jarðneska veru okkar
betri.
Hafi einhver skrifað að lífíð væri
fískur þá átti það víst við um Óla.
Hann seldi nefnilega físk. Á Fram-