Morgunblaðið - 03.11.1996, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 3. NÓVEMBER 1996
MINNIGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SKÚLISIG URÐSSON
+ Skúli Sigurðs-
son, lögfræð-
ingur, fæddist í
Stykkishólmi 12.
desember 1943.
Hann lést í Reykja-
vík föstudagskvöld-
ið 25. október. For-
eldrar hans voru
hjónin Soffía Sig-
finnsdóttir, f. 30.
maí 1917, húsmóð-
ir, og Sigurður
Skúlason, kaup-
maður, síðast skrif-
stofumaður í
Reylqavík. Hann
var sjötti í röð níu systkina, sem
eru Sigfinnur, Lovísa, Magnús,
Ingibjörg, Þuríður, Soffía, Ág-
úst og Sigurður. Skúli varð
stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1964 og lauk lög-
fræðiprófi við Háskóla Islands
1970. Hann starfaði sem full-
trúi á skrifstofu tollsljórans í
Reykjavík, var um tíma aðstoð-
armaður félagsmálaráðherra,
Gunnars Thoroddsens, og síðan
skrifstofusljóri hjá Húsnæðis-
málastofnun ríkisins. Þá var
hann framkvæmda-
sljóri Sambands
málm- og skipa-
smiðja og rak eftir
það eigin lögfræði-
stofu. Síðast starf-
aði Skúli hjá Lög-
mönnum, Austur-
stræti. Skúli kvænt-
ist 1973 Kristínu
Hauksdóttur,
bankastarfsmanni,
f. 4. júní 1947. For-
eldrar hennar voru
Haukur Vigfússon,
f. 5. apríl 1910, d.
9. júlí 1981, for-
stöðumaður veðdeildar Lands-
banka Islands, og Olöf Sigur-
jónsdóttir, húsmóðir, f. 19.
febrúar 1916. Synir Skála og
Kristínar eru Haukur, 22 ára,
námsmaður, kvæntur Hilmu
Hólm, Skúli, 19 ára, námsmað-
ur, og Sigurður, 14 ára, náms-
maður. Utför Skúla verður
gerð frá Fossvogskirlgu á
morgun, mánudaginn 4. nóv-
ember, og hefst athöfnin kl.
10.30.
„Eitt sinn skal hver deyja.“
Hversu ljós sem þessi lífsins stað-
reynd er kemur hún samt alltaf á
óvart og víst er að í hugum eftirlif-
enda er hin síðasta ferð oft með
öllu ótímabær. Bróðir minn er all-
ur. Minningar hrannast upp eins
og reki á fjöru eftir stórviðri. Sum-
ar eru aldeilis ómerkilegar, aðrar
svolítið merkilegri og svo eru til þær
sem skipta raunverulegu máli. Þeg-
ar horft er um öxl eru þetta eins-
konar vörður eða vörðubrot á leið
litla bróður til einhvers þroska.
Skúli var hávaxinn maður og
grannur, beinn í baki og bjartur
yfirlitum. Kurteis var hann og prúð-
ur og alla tíð hið mesta snyrti-
menni. Hann var ekki margmáll en
þó vel máli farinn, ráðagóður og
bóngóður. Gamansamur var hann,
hafði einstaklega skemmtilegt
skopskyn. Hann þótti um margt
líkjast sínu móðurfólki sem kom úr
Dölunum og telst að hluta til Orms-
ættar. Hann tók einnig ýmislegt
úr sinni föðurætt sem kemur úr
Stykkishólmi og Fagurey á Breiða-
firði. Þaðan hafði hann nafnið sem
áar hans höfðu margir borið, harð-
gerðir sjósóknarar, hijúfir á ytra
borði en þó vel innrættir. Hann var
stóri bróðir minn, þrettán árum
eldri, sem er nokkur aldursmunur,
enda fór aldrei neitt á mílli mála
hvor okkar var eldri og reyndari.
Hans reynsla var mín leiðsögn.
Skúli gekk snemma til liðs við Sjálf-
stæðisflokkinn. Stjórnmálaáhugi
var mikill á heimili foreldra okkar
og alla tíð var mest rætt um pólitík
þegar fólk kom saman. Innan
flokksins starfaði hann í fjölda ára,
sat m.a. í stjóm Heimdallar og var
formaður þess ágæta félags 1972
til 1973. Að sjálfsögðu lagði ég
sama skilning í stjórnmálin. Alla tíð
síðan tóku stjórnmálaumræður
mikinn hluta af samræðutíma okkar
bræðranna, innlend og erlend mál,
rökræður um menn og málefni,
deilur um gildi.
Árunum íjölgaði, og með hveiju
ári bættist ýmislegt í reynslusafnið,
sumt gagnlegt en annað mátti
missa sín. Með árunum fækkaði
hárunum á höfði stóra bróður og
ýmsum þótti það broslegt þegar
slíkt hið sama gerðist hjá litla bróð-
ur, en það var þó ekki með vilja gert.
Vinátta okkar Skúla stóð af sér
allar ágjafir umhverfísins. Slíkt er
alls ekki sjálfsagt. Milli ólíklegustu
manna bindast oft vináttutengsl og
þarf ekki fjölskyldubönd til. Eins
er ótrúlega algengt að í hinum
mætustu fjölskyldum eiga menn
ekkert annað sameiginlegt en blóð-
tengslin sem rista þó ósköp grunnt
ef ekkert annað er til styrktar. í
t
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vináttu við andlát og útför stjúpmóð-
ur minnar, systur og móðursystur,
KRISTJÖNU STEINÞÓRSDÓTTUR
frá Vík
í Héðinsfirði.
Sérstakar þakkir til forstöðumanns og
safnaðarfélaga í Aðventsöfnuðinum,
forstjóra og starfsfólks Dvalarheimilis-
ins að Kumbaravogi, Stokkseyri.
AnnaJohansen,
Jónína Steinþórsdóttir,
Kristjana Heiðberg Guðmundsdóttir,
Áslaug Gunnsteinsdóttir.
og fjölskyldur.
TÖLUVERÐUR fjöldi aðsendra greina bíður nú birtingar í Morgunblað-
inu. Til þess að greiða fyrir því að biðtími styttist og greinar birtist
skjótar en verið hefur um skeið, eru það eindregin tilmæli Morgunblaðs-
ins til greinahöfunda, að þeir skrifí að jafnaði ekki lengri greinar en sem
nemur tveimur A-4 blöðum með mesta línubili eða að hámarki 6.000
tölvuslögum.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vélrituð og vel frá gengin.
Ákjósanlegast er að fá greinamar jafnframt sendar á disklingi, þ.e. að
blaðinu berist bæði handrit og disklingur.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu tali
eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Word-
Perfect einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Þeir, sem þess óska, geta fengið disklingana senda til baka. Merkið
disklingana vel og óskið eftir endursendingu.
Ritsfj.
lífsins ólgusjó verða margir fyrir
áföllum og fór Skúli ekki varhluta
af þeim. Honum varð á en tók af-
leiðingunum. Með þunga og bitra
reynslu að baki er erfítt að byija
að nýju og þá er ákaflega mikil-
vægt að eiga góða að til stuðnings.
Á slíkri ögurstund reynir á tryggða-
bönd og kemur þá stundum í ljós
að ekki eru allir viðhlæjendur vinir.
Skúli átti þó góða að, fjölskyldu og
vini sem studdu hann í gegnum
þykkt og þunnt.
Við Skúli áttum ákaflega margt
sameiginlegt. Aldrei fórum við sam-
an í ijallaferðir, aldrei spiluðum við
saman golf, aldrei spiluðum við
saman fjölskylduíþróttina badmint-
on, aldrei fórum við saman til út-
landa, aldrei sátum við saman að
teiti. Samt ræddum við hugðarefni
hvor annars, hann sagði mér frá
þessari furðulegu íþrótt sem nefnist
golf og átti hug hans allan. Eg
sagði frá flækingi mínum um fjöll
og fimindi. Og ráðagóður var hann.
Þegar við Útivistarmenn stóðum í
skálabyggingu á Fimmvörðuhálsi
lentum við skyndilega í miklu þrasi
við örfáa furðufugla sem ranglega
töldu framkvæmdirnar vera á sínu
heimalandi.
Skúli bróðir hvatti okkur til að
hætta við skálabygginguna á þeim
stað þar sem við höfðum byijað og
taka þess í stað til við endurbygg-
ingu á hinum fimmtíu ára gamla
skála Fjallamanna. Á einfaldan og
snjallan hátt sýndi Skúli fram á að
andskotar okkar ættu engin rök
móti endurbyggingu skálans. Gekk
það eftir og hafði enginn erindi sem
erfíði gegn Útivist í ótal málshöfð-
unum.
„Kostaðu huginn að herða, hér
muntu lífíð verða.“ Hann féll í val-
inn eftir erfíða baráttu við óvæginn
sjúkdóm. Hann vissi hvert stefndi,
hafði líklega vitað það um langan
tíma. Hann bar höfuðið hátt, lét
ekki finna á sér nokkurn bilbug.
Má vera að eðlislæg bjartsýni hafí
hjálpað til en ef til vill er hreystin
bara á yfírborðinu, - sumir bera
ekki vandamál sín á torg.
Stór fjölskylda syrgir góðan
dreng, en mestur er þó missir eigin-
konu Skúla, Kristínar Hauksdóttur,
og sona þeirra, Hauks, Skúla og
Sigurðar. Þeim sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið Guð
að styrkja þau í sorg sinni. Minning
um góðan dreng geymist í hugum
þeirra sem hann þekktu.
Sigurður Sigurðarson.
Kveðja úr B-bekknum
Allt lífið framundan, dauðinn
óendanlega fjarri. Glaðvær hópur
sem stundað hefur nám í sama
skóla lýkur stúdentsprófí og gengur
fagnandi móti lífínu. Árið er 1964
og skólinn Menntaskólinn í Reykja-
vík. Flest höfum við í B-bekknum
átt samleið a.m.k. fjögur ár, ein-
stöku maður að vísu slegist í hópinn
síðar. Þegar ég horfí til baka fínn
ég aldrei að skuggi hafí fallið á
vináttu okkar Skúla Sigurðssonar
frá fyrsta degi mínum í 4. bekk,
þegar ég kom þar norðanstrákurinn
og uppgötvaði strax þennan gló-
bjarta bekkjarfélaga sem bjó næst-
um á sama bletti og ég í Hlíðunum.
Hann kominn utan af landi eins og
ég. Öll árin mátti heita við yrðum
samferða í skólann og aftur heim
hvern einsta dag, oft gangandi svo
að góður tími gafst til gáfulegra
samræðna - eins og jafnan einkenna
þennan aldur. Spekingslegir pípu-
reykingamenn á morgungöngu í
próflestri kringum tankana á
Óskjuhlíð. Allt lífíð framundan.
Það var í endurminningunni sam-
hentur hópur sem var kenndur við
B. Næstum því strákabekkur og
stelpurnar tvær sjálfsagður hluti
okkar. „Ég fór á Skalla í kaffi með
hinum strákunum,“ sagði önnur
þeirra einhvem tíma við móður sína.
Er það misminni að eitt af því sem
hélt okkur saman hafi verið hvað
við vorum innst inni ólík? Einhvern
veginn var alveg sama hvernig stöð-
ugt fjölgaði þeim málum, einkum
pólitískum, sem okkur Skúla greindi
á um þessi árin. Aldrei urðu þau
að vinslitum - eiginlega ekki einu
sinni ágreiningsmálum. Það var
ekkert svigrúm fyrir svoleiðis vit-
leysu.
Er það líka misminni að alltaf
hafí verið meira og minna gott veð-
ur, bæði sumar og vetur? Og allir
í góðu skapi? Nema náttúrulega
þeir sem voru í ástarsorg. Sem bet-
ur fór entist hún oftast fjarska
stutt.
Svo greindust leiðir. Það heitir á
fínu máli að fólk þroskist í ólíkar
áttir. Bekkurinn þar sem næstum
allir deildu næstum öllu með næst-
um öllum sundrast allt í einu í allar
deildir háskólans - nema þeir sem
fóru í aðra háskóla í öðrum löndum
og hurfu enn afdráttarlausar úr
augsýn okkar hinna. Þangað til ald-
urinn kallar aftur og fer að rifja
æskuna upp. Þá rennur allt í einu
upp fyrir mönnum að það er eins
og ekkert hafí gerst. Vinirnir úr
bekknum eru þama ennþá og undir
niðri hefur maður vitað af þeim
allan tímann, vitað að þeir voru
þama og að einn daginn...
Það er bara dauðinn sem gleymd-
ist að reikna með. Þessi miskunnar-
lausi og slyngi sláttumaður sem
þvert ofan í allar fyrirætlanir okkar
heggur skörð í raðirnar. Og eftir
sitjum við og syrgjum æskuna og
vináttuna og hörmum allar glötuðu
og vanræktu stundirnar. Um leið
og við þökkum fyrir þær sem við
áttum og sendum ástvinum og að-
standendum samúðarkveðjur okk-
ar.
Heimir Pálsson.
Með þessum orðum langar mig
að minnast og kveðja gamlan vin,
Skúla Sigurðsson, lögfræðing. Við
höfum átt samleið í langan tíma.
Fórum á svipuðu róli gegnum laga-
deild Háskólans og kynntumst þar
allvel. Urðum síðan hugfangnir af
sömu íþróttinni, golfinu. Lékum það
saman löngum stundum á sumrin
og urðum góðir vinir. Kepptum í
badminton á vetrum. Seinna þróað-
ist með okkur svipaður smekkur á
tónlist og leiklist. Við höfum hjónin
átt áskriftarmiða í leikhús í mörg
ár ásamt þeim Skúla og Stínu og
fleiri góðum vinum og farið marga
ferðina saman á tónleika og óperu-
IOI >101*101
ejfyfy bara bbómabúð.
Fersk blóm og
skreytingar
við öll tækifæri
Opið til kl.10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fákafeni 11, sími 568 9120
sýningar. Sótt í þessar samveru-
stundir ómælda gleði, sem gott er
að eiga minninguna um núna.
Skúli var góður vinur. Hann var
trygglyndur og hjálpsamur og gott
að leita til hans. Einatt var hann
með hressustu mönnum. Glaðbeitt-
ur og sjálfsöruggur með klárar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Munninn fyrir neðan nefið. Við iðk-
uðum það í áratugi að vera ósam-
mála um stjórnmál og deila stund-
um hressilega. Það var ekki auð-
velt að eiga síðasta orðið í þeim
sennum. En þessi þrætulist varpaði
aldrei skugga á vinskapinn. Við ris-
um upp frá henni ósammála eins
og í byijun, en alltaf dável sáttir
að öðru leyti.
Skúli fór ekki varhluta af þeirri
mótdrægni, sem við eigum flest að
mæta einhvemtíma á lífsleiðinnni.
En þótt stormar ýfðust stundum
og sjóar risu átti Skúli sér alltaf
ömgga höfn. Það var heimilið,
Kristín og synirnir. Öflugri brim-
vöm trúi ég að sé vandfundin. Hvað
sem á dundi, og nú síðast í barátt-
unni við einn hinn illskeyttasta af
öllum sjúkdómum, voru þau honum
óbifanleg stoð. Allt til hinstu stund-
ar. Þau sýndu þann kærleik, það
þrek og þann manndóm sem aðeins
er að fínna hjá fólki sem er gert
úr gulli.
Skúli gerði sér vel grein fyrir
þessu og skildi hvaða gersemar
hann þarna átti. Eindregnari fjöl-
skyldumann hefí ég ekki fyrir hitt.
Enginn krókur var of langur fyrir
strákana og Stínu. Enginn steinn
of þungur. Fyrir það verður Skúli
í minningunni ekki bara skemmti-
legur félagi og tryggur vinur heldur
líka drengur góður.
Þegar ég hitti Skúla síðast gerði
hann sér grein fyrir að golf myndi
hann ekki geta leikið framar. En
hann ætlaði þess í stað að leggja
áherslu á að segja Sigga litla til
og talaði um að mennta sig enn
frekar í golfreglunum til að geta
gegnt dómarastörfum í stærstu
mótum. Hann hugsaði enn fram á
veginn. Átti ýmsu ólokið og vildi
fá að upplifa áfram, þótt með öðrum
hætti væri, þessa heillandi íþrótt
sem átti svo lengi stóran hlut í
hans lífí. En þá voru verstu tíðindin
af sjúkdómnum ekki komin. Harð-
asta og erfíðasta hríðin enn eftir.
Svo kannski gat Skúli, þrátt fyrir
allt, tekið í lokin undir með skáldinu
Braga Siguijónssyni sem orti:
Sáttur við allt ég sit og nætur bíð:
sumarlönd fór ég, gróðursæl og víð.
Sestu nú kæra sól, í kyrru hafi.
Elsku Stína. Þótt þín barátta sé
orðin löng og ströng þá vona ég
og trúi, að enn eigir þú einhverstað-
ar fólginn forða af orku til að kom-
ast yfír þennan síðasta og erfíðasta
hjalla. Kannski hjálpar það eitthvað
að vita, að þú og drengirnir eigið
vísa samúð og stuðning okkar Ástu
og margra annarra góðra vina ykk-
ar.
Georg H. Tryggvason.
Elsku Skúli.
Um leið og ég kveð þig hinsta
sinni vil ég þakka þér af öllu hjarta
fyrir allt sem þú og Didda frænka
hafið gert fyrir mig um ævina. Á
stundu sem þessari koma góðu
minningamar hver á eftir annarri
upp í hugann; til dæmis sumarfríin
í Selvík, þau ófáu skipti sem þú
reyndir að miðla mér af hinni miklu
golfkunnáttu þinni (sumar kúlurnar
eru enn týndar!), samtöl okkar um
lífið og tilveruna og svo mætti lengi
telja. Með þessum fátæklegu orðum
sem segja ekki nándar nærri allt
sem í hjarta mér býr kveð ég þig,
en þú mátt vera viss um að þú
hefur alltaf átt og munt alltaf eiga
sérstakan stað í hjarta mínu.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Þín,
Ólöf Kristín (Olla Stína).
• Fleirí minningargrcinar um
Skúla Sigurðsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.