Morgunblaðið - 10.11.1996, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 10. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN GUNNAR
MÖLLER
+ Jón Gunnar
Möller fæddist á
Siglufirði 27. júlí
1922. Hann andaðist
á Landspítalanum 3.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Jóna
Sigurbjörg Möller,
fædd Rögnvalds-
dóttir, f. 18 .mars
1885 á Þrastastöð-
um i Oslandshlið,
Skagafirði, d. 6.
febrúar 1972 á
Siglufirði, og
Christian Ludvig
Möller, f. 5. apríl 1887 á
Blönduósi, d. 11. ágúst 1946 á
Siglufirði. Þau hjón eignuðust
átta börn og var Gunnar þeirra
yngstur. Systkini hans eru: Al-
freð, forstjóri á Akureyri, f.
1909, d. 1994; William Thomas,
kennari við Skógaskóla, f. 1914,
d. 1965; Rögnvaldur Sverrir, fv.
kennari á Ólafsfirði, f. 1915;
Jóhann Georg, fv. verkstjóri og
bæjarfulltrúi á Siglufirði, f.
1918; Alvilda Friðrikka María,
húsmóðir í Hrísey, f. 1919;
Unnur Helga, húsmóðir á Siglu-
firði, f. 1919; og
Kristinn Tóm-
asson, búsettur í
Kópavogi, fv.
starfsmaður í Um-
búðamiðstöðinni, f.
1921.
Hinn 9. júní 1963
kvæntist Gunnar
Nönnu Þuríði
Þórðardóttur, f.
30. apríl 1923 á
Siglufirði. Synir
þeirra eru: 1) Þórð-
ur, f. 6. október
1960, BSc í stærð-
fræði, kerfisfræð-
ingur hjá Kaupþingi. Kona
hans er Ingibjörg Sigurrós
Helgadóttir, f. 26. júní 1957 á
Raufarhöfn og eiga þau þrjú
börn. 2) Rögnvaldur, f. 10.
mars 1965, dr. í stærðfræði,
starfar við Háskóla íslands.
Fjölskyldan flutti frá Siglu-
firði til Reykjavíkur 1977 og
eftir það vann Gunnar hjá Olíu-
félaginu hf.
Útför hans verður gerð frá
Háteigskirkju á morgun, mánu-
daginn 11. nóvember, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Við hlutum þá gæfu að gista
gróandi jörð upi skamma stund,
en bíðum þar aðeins byrjar
um blikandi hnattasund.
Við finnum í eðli og anda
útþrá, sem bæði seiðir og knýr
til hugboðs um eitthvað horfið,
sem hinum megin býr.
(Davíð Stef.)
, A morgun verður kvaddur hinstu
kveðju föðurbróðir minn, Gunnar
Möller. Minningar um hann eru að
mörgu leyti samofnar bernskuminn-
ingum og sögum frá Siglufirði þar
sem sumrin voru sólarfyllt og vet-
urnir tunglskinsbjartir. Lífíð var til-
tölulega einfalt og maður var manns
gaman.
Gunnar ólat upp í stórum systk-
inahópi og var litli drengurinn henn-
ar ömmu Jónu sem við afkomendur
hennar minnumst sem hláturmildr-
ar, félagslyndrar konu sem hafði
ríka samkennd með lítilmagnanum
og fylgdist afskaplega vel með sí-
stækkandi Qölskyidu sinni. Kristján
afa þekki ég aðeins af sögum ann-
^ arra en hann var góður söngvari,
einn af stofnendum karlakórsins
Vísis, og gleðinnar maður.
Heimili þeirra var á uppvaxtarár-
um Gunnars og þeirra systkina
nokkurs konar félagsmiðstöð okkar
tíma. Herskari af börnum og ungl-
ingum kom þangað til að tefla og
spila og þeir sem ekki komust inn
í húsið, sem var minna en hjarta-
rými húsráðenda, fylgdust með
spilamennskunni inn um gluggann.
Jólaboðin voru ógieymanleg þeim
sem þau sóttu. Afi var lögregluþjónn
og stundum gat verið erfitt að vera
sonur manns í slíku starfi. Uppeldið
var strangt, en gott, og æskan björt.
Gunnar og Bassi (Kristinn), yngstu
idrengimir á heimilinu, fylgdu oft
Crfisclrykkjur

VcUingohú/ið
GRPi-mn
Sími 555-4477
föður sínum og minntust þess sér-
staklega þegar þeir voru aðstoðar-
menn hans við útburð á útsvarsseðl-
um. Afi stóð þá á miðri götu og
sendi annan soninn til vinstri og
hinn til hægri. Æskan ieið við leiki
og störf og Gunnar var innan við
fermingu þegar hann var fastráðinn
í sumarvinnu á síldarplan KEA.
Eitt af öðru fóru systkinin að
heiman til náms og starfa og Gunn-
ar hleypti einnig heimdraganum og
stundaði nám í Reykholtsskóla á
árunum 1943-1946. Hann hlaut
góða greind í vöggugjöf og varð
sérstaklega Ieikinn í stærðfræði.
Taugin til föðurtúnanna var
römm og hann settist að á Siglu-
fírði að námi loknu. Bjó með ömmu
Jónu og annaðist hana vel. Vann á
sumrin í síldinni og á veturna í
tunnuverksmiðjunni. A veturna
gafst einnig tími til að sinna tóm-
stundastörfum, en Gunnar var frí-
merkjasafnari, bridsspilari og síðast
en ekki síst góður ljósmyndari. Við
síðasttöldu iðjuna minnist ég hans
sérstaklega en filmurnar framkall-
aði hann í eldhúsinu hjá ömmu og
fyrir tíma litfilmanna litaði hann
myndirnar einnig. Slíkar myndir af
Siglufirði eru til eftir hann.
Gunnar var á fertugsaldri þegar
hann stofnaði heimili með Nönnu
en við krakkarnir fylgdumst vel með
því þegar þau voru að draga sig
saman. Nanna bjó í næsta húsi við
Gunnar og ömmu ásamt Þórunni
móður sinni og þar hófu þau bú-
skap. Heimili þeirra var með ein-
stökum myndarbrag. Nanna mynd-
arleg húsmóðir og mikil hannyrða-
kona. Gunnar var fremri flestum
karlmönnum þess tíma við að elda
og baka. Synir þeirra voru sannkall-
aðir gleðigjafar.
Árið 1977 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur, en þá var eldri sonur-
inn kominn í framhaldsskóla. Síð-
ustu árin á Siglufirði vann Gunnar
í Kaupfélaginu og í Reykjavík fékk
hann einnig starf sem hann var
ánægður með og rækti af þeirri
samviskusemi sem honum var í blóð
borin. Áfram léku hússtörfin í hönd-
um hans og sú ieikni hefur reynst
notadijúg þar sem Nanna hefur átt
við heilsubrest að stríða í allmörg
ár. Hann annaðist hana af kost-
gæfni og taldi ekkert eftir sér á því
sviði. Hann var stoltur af sonunum
sem báðir erfðu stærðfræðihæfi-
leika föður síns og menntuðu sig á
því sviði. Barnabörnin þrjú Helgi,
Nanna og Gunnar voru honum ynd-
isauki í mótlæti síðari ára en nokk-
uð er §íðan hann fór að kenna veik-
inda sem hann tók af æðruleysi
þess sem veit að mennirnir áætla
en guð ræður. Hann dvaldi heima
lengur en stætt var með aðstoð
hjálparfólks og dvöl hans á sjúkra-
húsi var stutt.
Eilífð var öilum sköpuð
áður en til voru jarðnesk spor.
Síðasta guðagjöfin
er gleðinnar Ijósa vor.
(Davíð Stef.)
Góður drengur er genginn. Bless-
uð sé minning hans.
Jóna Möller.
Nú þegar við kveðjum Gunnar
frænda okkar, viljum við minnast
með nokkrum orðum góðra stunda
sem við áttum með honum þegar
við vorum að vaxa úr grasi á Siglu-
firði. Gunnar var yngsti bróðir henn-
ar mömmu.
Það var stutt fyrir okkur systkin-
in að fara í heimsókn í „gamla hús-
ið“, þar sem amma Jóna og Gunnar
frændi bjuggu: Niður túnið og yfir
götuna, enda heimsóknimar margar
á þessum ámm og alltaf vomm við
velkomin.
Ekki munum við eftir öðm hjá
Gunnari en góðu skapi, hlýju brosi
og þolinmæði við okkur krakkana.
Gunnar hafði mikinn áhuga á frí-
merkjasöfnun og ljósmyndun. Hann
framkallaði og stækkaði ljósmynd-
imar sjálfur og nutum við krakkam-
ir góðs af. Björgvin sem er elstur
okkar var sérstaklega hændur að
honum og fékk hann sína fyrstu
kassamyndavél að gjöf frá honum.
Gunnar frændi átti forláta kubba,
sem líktust helst Lego kubbum en
þó minni. Úr þeim reistum við hall-
ir og hús undir handleiðslu Gunn-
ars. Við gleymdum okkur líka við
að skoða gömlu blöðin hans, bæði
dönsk og íslensk.
Ávallt var hann tilbúinn að
hjálpa okkur við stærðfræðina, ef
við þurftum þess með. Þá settist
hann með okkur inn á „kontórinn",
og þar var dæmið leyst. Hann gerði
lítið úr þessari hjálp sinni, leyfði
okkur að halda að við hefðum ieyst
gátuna sjálf, bara með því að hugsa
aðeins meira. Við litum með lotn-
ingu til Gunnars, hann gat allt og
vissi allt. Umhyggjusamur, hlýr og
alltaf tilbúinn að hjálpa. Við biðum
með eftirvæntingu eftir jólagjöfun-
um frá ömmu Jónu og Gunnari,
þótt við vissum að Ævintýrabæk-
urnar væru fastur liður. Amma
Jóna hélt alltaf fínt jólaboð fyrir
öll barnabörnin sem áttu heima á
Siglufirði og þá sá Gunnar ekki
síst til þess að allir skemmtu sér
konunglega og tók svo ljósmyndir
af hópnum.
Gunnar flutti frá ömmu þegar
hann var kominn á fertugsaldurinn
og stofnaði heimili. Um svipað leyti
fer Björgvin að búa, og svo
skemmtilega vildi til að elstu börnin
þeirra fæddust með aðeins tveggja
daga millibili. En Gunnar flutti ekki
langt frá ömmu, bara í næsta hús,
til hennar Nönnu, sem varð lífsföru-
nautur hans. Mikið vorum við
ánægð og glöð fyrir þeirra hönd og
gaman var að sjá hversu hamingju-
söm og glæsileg þau voru.
Með árunum minnkaði sambandið
við Gunnar og fjölskyldu hans, eftir
að þau fluttu suður. Enn þann dag
í dag þegar við hugsum um ömmu
Jónu, kemur Gunnar upp í huga
okkar, og við systkinin vitum hvers
vegna.
Minningarnar um góðar stundir
lifa. Um leið og við þökkum Gunn-
ari fyrir þær, sendum við ástvinum
hans og aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur.
Megi Guð vera með ykkur.
Björgvin, Steinunn,
Brynja og Salbjörg.
ÞÓRHALLUR
SIG URJÓNSSON
+ Þórhallur Sigur-
jónsson var
fæddur í Kollsstaða-
gerði í Vallahreppi á
Fljótsdalshéraði
hinn 10. desember
1927. Hann lést á
hcimili sínu 3.nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðlaug Þorsteins-
dóttir, f.
1972, og
Guðjónsson bóndi, f.
1884, d. 1943. Systur
hans eru Auður,
Guðbjörg, Gróa og
Margrét Sigurjónsdætur. Bróðir
hans Aðalsteinn dó 3ja ára. Þór-
hallur ólst upp í Kollsstaðagerði
til 17 ára aldurs, þá fór hann til
Péturs Jónssonar og Elínar
Stephensen á Egilsstöðum og
var þar heimilisfastur í 10 ár.
Hann stundaði nám við Hér-
aðsskólann á Laugarvatni í tvo
vetur. í nokkur sumur var hann
í símavinnu. Á meðan hann bjó
á Egilsstöðum fór hann í póst-
ferðir. Árið 1954 fluttist hann
til Reykjavíkur. Þar vann hann
sem sölumaður hjá Ásbirni
Ólafssyni í nokkur ár, þar til
hann stofnaði sitt eigið fyrirtæki
sem hann rak til
dauðadags. í gegn-
um tiðina fór hann
í ótal söluferðir í
kringum landið.
Árið 1964 giftist
Þórhallur Sigríði
Pétursdóttur frá
ísafirði, f. 25.1.
1939. Foreldrar
hennar voru Sigríð-
ur Jónsdóttir, f.
1907, d. 1989, frá
Skálanesi, A-Barð-
astr.sýslu, og Pétur
Pálsson, f. 1886, d.
1966 frá Hafnardal
í Isafjarðardjúpi. Þórhallur og
Sigríður eignuðust þrjár dætur.
Þær eru: 1) Ragna, f. 23.4. 1959,
hjúkrunarfræðingur, hennar
maður er Þorsteinn Ingvarsson
húsgagnasmiður. 2) Guðlaug, f.
12.9. 1964, nemi í kerfisfræði,
hennar maður er Valur Július-
son bifreiðasmiður og eiga þau
tvo syni. 3) Lilja, f. 11.5. 1966,
þroskaþjálfi, hennar maður er
Valgeir Jakobsson bifreiðasmið-
ur og eiga þau tvo syni.
Útför Þórhalls fer fram frá
Digraneskirkju mánudaginn 11.
nóvember og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þórhallur Siguijónsson andaðist
sunnudaginn 3. nóvember. Það varð
snöggt um hann og var okkur hjón-
unum brugðið, þegar við fengum
þessi sorgartíðindi.
Mér fannst Þórhallur hafa verið
furðu hress að undanförnu, hann
stundaði sund og göngu og virtist
vera í góðu formi. Hann var nýkom-
inn úr söluferð austan af landi, sem
ég held að hafi tekist vel, en hann
var heildsali og fór í sölutúra um
allt land. Ég hef það fyrir satt, að
hann þótti góður sölumaður. Hann
var með góðar vörur og glaðværð
hans og ákafi hafði áhrif á fólk.
Enginn var svikinn af viðskiptum
við hann.
Fyrir nokkrum árum fékk hann
hjartaáfall, oftar en einu sinni, þann-
ig að við sem þekktum Þórhall viss-
um að hann gekk ekki heill til skóg-
ar, en það var ekki honum líkt að
flíka því. Hann var alltaf sprottinn
upp aftur, vakinn og sofinn að hlúa
að fjölskyldunni sem stækkaði óðum.
Við bættust tengdasynir og barna-
börn. Þórhallur var mjög barngóður
og var gaman að fylgjast með því
hvað barnabörnin hændust að hon-
um.
Við hjónin kynntumst Þórhalli og
Sigríði fljótlega eftir að við urðum
nágrannar. Dætur okkar, Steinunn
og Lilja urðu fljótlega vinkonur og
hefur sú vinátta haldist æ síðan.
Börnin okkar voru heimagangar
hvert hjá öðru og gat ég verið ör-
ugg um Steinunni ef hún var heima
hjá Lilju. Ég get ekki látið hjá líða
að nefna Sigríði tengdamóður Þór-
halls, sem var mikill vinur okkar
hjóna. Ég sakna hennar alltaf á
gamlárskvöldum. Það var orðin hefð
að hún kæmi yfir til okkar þegar
nýja árið var gengið í garð. Þá sát-
um við þijú í kringum arininn og
skáluðum í sérrí fyrir nýja árinu.
Hún var hinn mesti sagnabrunnur
og sagði hún okkur frá sínum ungu
dögum. Var það oft svo skemmti-
Iegt og fróðlegt að við gleymdum
okkur þar til Lilja kom að sækja
hana ömmu sína.
Þetta eru ljúl’ar minningar, en
minningar eru nokkuð sem ekki
verður frá okkur tekið.
Þegar frá líður, Sirrý mín, getur
þú yljað þér við minningar um góða
ævi, þar sem þið Þórhallur tókust á
við lífið, sem er jú ekki alltaf dans
á rósum. Þórhallur fékk hægt andl-
át, heima hjá sér eins og hann hafði
helst viljað, með þig sér við hlið,
Sirrý mín.
Allir vinir hans munu minnast að
þar fór góður og drenglyndur mað-
ur. Megi góður guð vera með ykkur
ástvinum hans.
í fjarlægum, fógrum skógi
er friðsælt ijóður veit.
Þar skjálfa geislar á grasi.
Þar ganga hindir á beit.
Á bak við blávðtn og akra
rís borgin með þys og ljós,
en skóggyðjan felur í faðmi
friðarins hvítu rós.
Þar líður tíminn og líður-
sem laufelskur mildur blær.
Og yfir nðfnunum okkar
á eikinni börkur grær.
(Hulda.)
Sigurlaug Sveinsdóttir.
Elsku afi.
Við þökkum þér fyrir allt. Við
eigum eftir að sakna þín mjög mikið.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,-
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Við skulum hugsa vel um hana
ömmu.
Þínir
afastrákar.
Æskuvinur minn og félagi Þór-
hallur Siguijónsson heildsali frá
Kollstaðagerði á Völlum er látinn.
Hann varð bráðkvaddur á heimili
sínu í Kópavogi sunnudaginn 3. þ.m.
Þórhallur var ynstur sex barna
þeirra Kollstaðagerðishjóna, syst-
urnar eru fjórar, en annar bróðirinn
Aðalsteinn dó í æsku.
Þórhallur var tæpum þremur
árum eldri en ég og kynni mín af
stráknum á næsta bæ hófust fyrir
mitt minni. Mjög mikill samgangur
var á milli bæjanna og minnist ég
ekki, að þar hafi borið skugga á.
Við gengum saman tvo vetur í
barnaskóla á Höfða. Aldursmunur-
inn, sem aðeins þá hefði getað talið,
kom ekki að sök, kennarinn var sá
sami og skólastofan sú saman, eins
og _var í farskólunum þá.
Árin liðu við leiki og störf, við
fórum saman í göngur og rákum
sláturfé á Reyðarfjörð, oftast í rign-
ingu. Hápunktur okkar samveru var
þó eitt sumarið þegar við tveir,
stráklingar, lágum í tjaldi inni á
Flötum við heyskap. Við vorum með
marga dráttarhesta og slógum með
hestasláttuvél næstum dag og nótt.
Þetta var seinnipartinn í ágúst,
sunnan gola alla daga og grasið
þornaði jafn óðum. Þá var gaman
að lifa.
Halli, eins og við alltaf kölluðum
hann, var hrókur alls fagnaðar, létt-