Morgunblaðið - 11.12.1996, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 11. DESEMBER 1996 49
MINNINGAR
GUÐMUNDUR
ÞÓRARINSSON
+ Guðmundur Þórarinsson
fæddist í Reykjavík 24.
mars 1924. Hann lést á Land-
spitalanum 29. nóvember síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík 6.
desember.
íþróttafrömuðurinn Guðmundur
Þórarinsson er látinn. Þegar maður
lítur yfir farinn veg og afskipti af
íþróttamálum sl. 20 ár, kemur nafn
Guðmundar sterkt upp í hugann.
Guðmundur var eldhugi sem ekkert
var óðviðkomandi er að málefnum
íþróttanna laut. Hans verður minnst
af frjálsíþróttafólki fyrir geysimikið
og fórnfúst starf í þess þágu. Hver
man t.d. ekki eftir hinu sigursæla
frjáisíþróttaliði ÍR til margra ára?
Þar voru kraftar Guðmundar öðrum
fremur að baki. Guðmundur lagði
einnig lið sitt lyftingaíþróttinni og
var m.a. formaður Lyftingasam-
bandsins um hríð. Á þeim vettvangi
lágu leiðir okkar saman og áttum
við náið og gott samstarf til margra
ára. Er mér til að mynda minnis-
stæð ferð okkar saman á Ólympíu-
leikana í Moskvu þar sem Guð-
mundur var fararstjóri lyftinga-
manna. Á þeim leikum kom reynsla
Guðmundar sem fararstjóra erlend-
is að góðum notum. Ekki einasta
var hann aðstoðarmaður okkar lyft-
ingamanna heldur nutu félagar
okkar, Óskar Jakobsson og Hreinn
dyggrar aðstoðar hans. Þau voru
mörg málin sem við unnum saman
að í þágu lyftingaíþróttarinnar á
árum áður og koma upp í hugann
t.d. Norðurlandamót 1980 og 1983,
er haldin voru hér á landi, og margt
fleira mætti telja.
Við gamlir lyftingamenn færum
Guðmundi þakkir fyrir mikið og
fórnfúst starf í okkar þágu. Ég
þakka gefandi samstarf sem aldrei
féll skuggi á.
Birgir Þór Borgþórsson.
Það er kunnara en frá þurfi að
segja að íþróttir hverskonar byggj-
ast mestmegnis á þrotlausri vinnu
hugsjónamanna. Það eru dýrmætar
perlur þjóðarinnar þeir einstakling-
ar sem helga ævi sína íþróttum og
unglingastarfi. Einn mikilsvirtasti
slíkra var einmitt vinur okkar Guð-
mundur Þórarinsson. í áratugi
starfaði hann að þjálfun frjáls-
íþrótta með þann einbeitta ásetning
að gera sem best öðrum til handa.
Sýndi það glöggt skilning hans á
eðli íþrótta að snemma á þjálfunar-
ferli sínum áttaði hann sig á því
að lyftingar eru grunnur allra at-
gervisíþrótta. Slíkt þykir í dag ekki
merkileg speki en í þá gömlu daga
voru hreint ekki allir sammála um
það. En til happs fyrir lyftinga-
íþróttina tengdist Guðmundur henni
sterkum böndum sem aldrei slitn-
uðu. Tók hann _að sér formennsku
í lyftingadeild ÍR af myndarskap.
Nú í dag er sú deild öfiugasta lyft-
ingadeild landsins. Þó Guðmundur
hafi verið farinn að draga nokkuð
úr störfum núna þegar uppgangur
deildarinnar hefur verið sem mestur
síðustu tvö árin, verður ekki gleymt
að hann hélt starfinu gangandi í
mörg erfið ár. Og vart hefði verið
gerlegt að rífa deildina upp hefðum
við ekki notið ráðlegginga hans og
sambanda. Einnig tók hann að sér
mikil trúnaðarstörf fyrir Lyftinga-
samband íslands, sat í stjórn þess
árum saman. Ekki ber okkur síður
að þakka honum allt það sem hann
lagði til þar. Því sendum við honum
hér hinstu kveðju með þakklæti
fyrir þau ómetanlegu spor sem hann
markaði fyrir okkur. Öllum ástvin-
um hans sendum við hugheilar sam-
úðarkveðjur.
F.h. Lyftingadeildar ÍR og Lyft-
ingasambands íslands,
Valbjörn Jónsson og
Guðmundur Sigurðsson.
Það er aldrei auðvelt að kveðja
góða menn sem yfirgefa þennan
heim að afloknu dijúgu dagsverki.
Og þegar hópur manna hefur átt
farsæl samskipti í áraraðir við mann
eins og Guðmund Þórarinsson, án
þess að þekkja nema brot af sögu
hans og lífshlaupi, verða kveðjorðin
kannski fátæklegri en menn vildu.
Fyrir 13 árum hóf hópur manna
úr Knattspyrnufélaginu Val æfing-
ar í íþrótt sem ýmist kallast skalla-
blak eða skallabolti. Við Ieit að
hentugu húsnæði barst leikurinn á
Túngötuna, í gamalt íþróttahús sem
þar stendur við hlið kaþólsku kirkj-
unnar, skáhallt gegnt Landakots-
spítala. Þar var við stjórnvölinn
Guðmundur nokkur Þórarinsson,
sem við félagarnir þekktum allir
af afspurn, sem mikinn íþróttaleið-
toga og þjálfara í fremstu röð.
Guðmundur var umsjónarmaður
ÍR-hússins og sem slíkur hafði
hann af okkur mikil afskipti í 12
ár. Þeir sem fyrstir mættu á laugar-
dagsæfingarnar, kíktu gjarnan við
hjá Guðmundi, spurðu fregna af
stöðu mála í ensku knattspyrnunni
og spjölluðu við karl um daginn og
veginn, ekki síst íþróttir. Guðmund-
ur fylgdist vel með og innti menn
sem enn voru í eldlínu íþróttanna,
sem þjálfarar, leikmenn eða stjórn-
armenn, um það hvernig gengi og
hvað væri framundan. Okkur var
öllum einstaklega hlýtt til Guð-
mundar og fannst hann óijúfanleg-
ur hluti þeirra sterku heildar sem
þessi félagsskapur okkar var og er.
Því fannst okkur öllum það miður
á síðasta vetri að tilkynning kom
frá rekstraraðilum ÍR-hússins við
Túngötu að Guðmundur væri hætt-
ur störfum sem umsjónarmaður
vegna breytinga á rekstri. Við höf-
um saknað Guðmundar þetta ár
sem liðið er síðan leiðir okkar hættu
að liggja saman og þykir miður að
hafa orðið of seinir að færa honum
þá kveðjugjöf sem okkur fannst
hann eiga skilið fyrir góða þjónustu
og frábært samstarf í gegnum árin.
í staðinn munum við minnast
samskiptanna við Guðmund með
söknuði og eftirsjá, en einnig miklu
þakklæti fyrir allt og allt. Minning
hans mun ávallt lifa meðal okkar.
Við sendum eftirlifandi ættingjum
Guðmundar samúðarkveðjur og
biðjum þeim Guðs blessunar.
Fyrir hönd Skallagríms, Skalla-
boltafélags íslands,
Hörður Hilmarsson.
Genginn er góður maður og ljúf-
ar minningar rifjast upp um
ánægjulegar samverustundir með
manni sem helgaði líf sitt æsku-
lýðs- og íþróttamálum.
Það var á mildum og fallegum
vordegi árið 1957 sem fundum okk-
ar Guðmundar heitins Þórarinsson-
ar íþróttakennara bar fyrst saman
á gamla Melavellinum við Suður-
götu. Þangað var ég kominn ásamt
um áttatíu ungum sveinum þeirra
erinda að taka þátt í fijálsíþrótta-
námskeiði fyrir byijendur hjá
íþróttafélagi Reykjavíkur, ÍR. Á
undraskömmum tíma lauk Guð-
mundur, þessi broshýri, þéttvaxni
en ótrúlega sporlétti stjórnandi
námskeiðsins, við að skrá niður
nöfn og heimilisföng þátttakenda.
Innskriftinni fylgdu ýmsar léttar
athugasemdir frá honum út og suð-
ur sem vöktu kátínu. Fas hans og
framkoma vakti traust á manninum
og bersýnilegt að hann vissi hvern-
ig ætti að ná til og umgangast
unglinga og vera jafnframt félagi
þeirra.
Að loknu stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík, lýð-
veldisárið 1944, fór Guðmundur í
íþróttaskólann á Laugarvatni. Það-
an lá leiðin til Svíþjóðar. Þar nam
hann íþróttir, - sund, fijálsar og
handbolta. Eftir heimkomuna 1948
réðst hann sem íþróttakennari til
Stykkishólms og síðar á Akranes.
Um tíma var hann fijálsíþrótta-
þjálfari hjá Glímufélaginu Ár-
manni, þar næst hjá Ungmennafé-
lagi Reykjavíkur (UMFR) og einnig
á sama tíma hjá Ungmennafélaginu
Aftureldingu (UMFA) í Mosfells-
sveit.
Árið 1951 hugðist Guðmundur
hætta öllum þjálfunarstörfum.
Hafði þá hafið störf sem sendibíl-
stjóri og var um tíma framkvæmda-
stjóri sömu stöðvar og hann ók hjá.
Þá um haustið fékk Finnbjörn Þor-
valdsson Guðmund með sér á æf-
ingu upp í ÍR-hús við Túngötu.
Þessi heimsókn varð til þess að
Guðmundur hóf störf sem fijáls-
íþróttaþjálfari hjá ÍR, en Baldur
Kristjónsson, sem verið hafði þjálf-
ari um nokkurt skeið, hafði óskað
eftir því að láta af störfum.
Þetta var upphafið að starfi Guð-
mundar fyrir IR sem hann gegndi
í um íjörutíu ár með miklum ágæt-
um að undanskildum árunum
1961-66 er hann starfaði við góðan
orðstír sem frjálsíþróttaþjálfari í
Norrköping í Svíþjóð.
Eftir heimkomuna 1967 starfaði
Guðmundur, samhliða starfí sinu
fyrir IR, sem kennari við ýmsa skóla
í Reykjavík.
Þrek Guðmundar og afköst voru
með ólíkindum. Engu var líkara en
hann gæti verið á mörgum stöðum
á sama tíma út um alla borg -
oftast gangandi, og þegar aðrir
reyndu að einbeita sér að einu verki
og skila því þokkalega á ekkert
allt of löngum tíma, hafði Guð-
mundur ótal járn í eldinum samtím-
is og skilaði öllu af sér með sóma.
Lengst af vann Guðmundur án
launa sem þjálfari hjá ÍR. Þegar
ungverski þjálfarinn Simonyi Gabor
kom til starfa hjá ÍR árið 1959 (í
fyrra skiptið) lagði Guðmundur á
sig mikla vinnu við að afla tekna
svo unnt væri að standa við gerða
samninga um launagreiðslur til
Gabors. Það skipti Guðmund hins-
vegar minna máli þótt sjálfur væri
hann án nokkurra launa.
Um tíma, eða í tvo-þijá vetur,
fór Guðmundur iðulega úr ÍR-hús-
inu síðla kvölds eftir kvöldæfíngar
út á Hrólfsskálamela á Seltjarnar-
nesi beint inn í 30 gráðu frost í
frystklefa ísbjarnarins. Þar vann
hann til morguns og stundum leng-
ur, ef þurfti, við að handstafla freð-
fiski í stæður eða losa út úr klefan-
um í útskipun. Með þessari vinnu
aflaði hann sér tekna í staðinn fyr-
ir launalaust þjálfarastarfið. Og ef
hann átti fé aflögu, varði hann því
oft til áhalda- og tækjakaupa fyrir
félagið, eða til viðgerða og endur-
bóta í ÍR-húsinu við Túngötu.
Guðmundur var eftirminnilegur
og góður þjálfari, vinur og félagi.
Fórnfýsi hans og hjálpsemi var ein-
stök og þrek hans með ólíkindum.
Þegar aðrir gengu um bæinn kapp-
klæddir í vetrarhörkum og gaddi
var það ekki ósjaldan að maður
rakst á hann á peysunni á förnum
vegi, alltaf á „fullri" ferð fyrir fé-
lagið.
Margir hafa unnið íþróttum og
æskunni hér á landi vel. Guðmund-
ur var þar í flokki með þeim fremstu
og bestu og hans er og verður
minnst sem eins mesta og besta
velgjörðarmanns íþróttafélags
Reykjavíkúr.
Persónulega þakka ég Guðmundi
fyrir góða þjálfun og uppeldi á sín-
um tíma og ánægjulega samfylgd
og vináttu í fjörutíu ár.
Börnum hans, Jóhannesi og Ingu
Stínu, barnabörnum og öðrum ætt-
ingjum votta ég samúð við fráfall
hans.
Guð blessi minningu Guðmundar
Þórarinssonar.
Jón Þ. Ólafsson.
VILHJÁLMUR
FRIÐRIKSSON
+ Ingiberg Ólafs-
son var fæddur
í Reykjavík 20.
apríl 1926. Hann
lést á Borgarspítal-
anum 24. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ólafur Ólafsson, f.
2. mars 1889, d. 23.
apríl 1934, sjómað-
ur og Margrét
Torfadóttir, f. 30.
ágúst 1900, d. 4.
ágúst 1945. Ingi-
berg átti þrjú systk-
ini. Þau eru: Torfi,
f. 26. nóvember 1921, Steinunn
Hilma, f. 26. apríl 1923, og Ólaf-
ur, f. 19. desember 1927, d. 8.
febrúar 1959.
Hinn 23. júlí 1955 kvæntist
Ingiberg eftirlifandi eiginkonu
sinni, Margréti Björnsdóttur,
f. 18.4. 1932.
Jarðarför Ingibergs fór fram
í kyrrþey að ósk hins látna.
Það verður erfitt að sætta sig
við að þú skulir vera horfinn af
þessu jarðsviði. Þú hefur verið til
síðan ég man fyrst eftir mér og
minningarnar eru margar. Ég veit
að það er þér ekki að skapi að ég
skrifi minningarorð um þig, en þú
fyrirgefur mér það eins og svo
margt annað.
Þú varst ekki allra. Þú sagðir þína
meiningu og varst ekki með neitt
fals eða tilgerð. Ef fólk
gat ekki tekið áliti þínu
á sér varð bara að hafa
það. Það nægði þér að
hafa Maddý þína í
kringum þig en hún
hefur staðið eins og
bjarg við hlið þína í
gegnum lífshlaup þitt
sem var stundum erfitt.
Það var þér stór biti að
kyngja að missa heils-
una og verða að hætta
að vinna. Lífið var þér
snautt hin síðustu ár
og ég veit að þú verður
hvíldinni feginn. Hafðu
þökk fyrir allt og friður guðs sé með
þér. Elsku stóra systir, guð gefí þér
styrk á þessum erfiðu tímum.
Elfa Vilborg Björnsdóttir.
Mig langar að minnast ástvinar
míns Ingibergs Ólafssonar með
nokkrum orðum. Ingiberg var giftur
móðursystur minni, Margréti
Björnsdóttur, sem lifir mann sinn.
Þeim varð ekki barna auðið saman
en þess í stað opnuðu þau hjörtu
sín og heimili á Nýlendugötu 7 fyr-
ir börnum systra Margrétar. Ég og
Björn bróðir minn urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga okkar ann-
að heimili hjá þeim. Ég var aðeins
hálfs mánaðar gömul þegar ég
dvaldist fyrst hjá þeim en ég sótti
á unga aldrei stíft í návist þeirra.
Þar var farið með mig eins og litla
prinsessu og þau umvöfðu mig ást
sinni og kærleik. Margs er að minn-
ast, allra ferðalaganna, hallarferð-
anna, eða þegar við sátum og spjöll-
uðum heima á Nýlendugötunni.
Engin hjón þekki ég sem voru
eins samrýnd og Maddý og Ingi-
berg. Ingiberg missti heilsuna fyrir
nokkrum árum og varð að hætta
að vinna í kjölfarið. Eftir það varð
lífið fábrotnara hjá honum, en það
gerði lítið til því hann hafði Maddý
sína sér við hlið og það nægði hon-
um.
Ingiberg var maður sem kom
hreint og beint fram. Hann sagði
fólki sína skoðun á því og oft var
ekkert skafíð utan af hlutunum.
Hann var þó ekki ósanngjarn og
studdi dyggilega við bakið á fólki
ef þess þurfti við. Hann hafði gam-
an af glensi og gamni og ef fólk
gat svarað fyrir sig var það að
hans skapi.
Ingiberg var ætíð mjög áhuga-
samur um framtíðaráform mín.
Hann hvatti mig áfram og
samgladdist mér innilega þegar vel
gekk. Ég á honum mikið að þakka
sem seint verður launað.
Ingiberg hefur nú fengið hvíldina
og er fijáls úr líkama sínum sem
var orðinn honum fjötur um fót síð-
ustu árin. Þótt við söknum hans sem
sitjum eftir í þessu jarðlífí getum
við einnig glaðst fyrir hans hönd
að þjáningar hans séu á enda. Við
sameinumst öll á ný þótt við vitum
ekki hvenær það verður. Elsku
Maddý mín, missir þinn er mikili,
enda voruð þið hvort öðru allt. Ég
bið góðan Guð að veita þér styrk
til að halda áfram.
Bjarnheiður Margrét
Ingimundardóttir.
+ Vilhjálmur Friðriksson
fæddist í Reykjavík hinn 16.
ágúst 1920. Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 24. nóvember
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Fossvogskirkju 6. des-
ember.
Mig langar að kveðja þig, Villi
minn, með nokkrum orðum. Minn-
ingarnar koma upp í hugann og
minnist ég þess þegar þið Gunna
leyfðuð mér að koma með ykkur í
ferðalag um Snæfellsnesið þegar
ég var krakki. Umhyggjusemi ykk-
ar var svo mikil og vilduð þið allt
fyrir mig gera. Þið frædduð mig
um allt sem fyrir augu bar og vor-
uð þið svo samhent um að gera
ferð þessa skemmtilega fyrir mig
enda er hún mér ógleymanleg. Villi
minn og Gunna mín, þakka ykkur
báðum fyrir allt sem þið hafið gert
fyrir mig í gegnum árin. Einnig á
ég góðar minningar frá Ránargöt-
unni, þær voru margar næturnar
sem ég gisti hjá ykkur. Þá var eins
og ég væri lítil prinsessa, þið voruð
mér bæði svo góð og gerðuð allt
til að gleðja mig. Þakka ykkur fyr-
ir þann góða tíma en honum gleymi
ég aldrei. Sjaldan hef ég kynnst
eins þakklátum manneskjum og
ykkur hjónunum. Það var sama hve
lítill greiði ykkur var gerður eða
hve smátt ykkur var fært eða bara
að heimsækja ykkur, alltaf voruð
þið svo þakklát fyrir allt. Það er
svo ánægjulegt að gera eitthvað
fyrir svóna manneskjur sem eru
svona þakklátar. Gunna mín, ég
bið Guð að varðveita þig og styrkja
á þessari erfiðu stundu. Þú ert
ekki ein, Gunna mín, Guð og engl-
ar hans vaka yfir þér. Þakka þér,
Villi minn, fyrir allt sem þú og
Gunna hafið gert fyrir mig og mína
fjölskyldu. Guð blessi þig og varð-
veiti.
Anna.
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar endur-
gjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(5691115) og í tölvupósti (MBL@CENTRUM.IS).
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfí-
legri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þijú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnamöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
INGIBERG
OLAFSSON