Morgunblaðið - 22.12.1996, Page 32

32 SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sandra Sif Jó-
hannsdóttir var
fædd í Reykjavík
28. júlí 1994. Hún
lést á heimili sínu
17. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
Söndru eru Jóhann
Bragi Helgason og
Halldóra Péturs-
dóttir. Sandra Sif á
tvo bræður, Davíð
Örn Jóhannsson og
- Elvar Þór Jóhanns-
son.
Útför Söndru
Sifjar fer fram frá
Grafarvogskirkju mánudaginn
23. desember og hefst athöfnin
klukkan 15.
Nú er litli engillinn okkar farinn,
litla ljósið í lífinu okkar. Á rúmum
tveimur árum kenndir þú okkur það
sem öðrum endist ekki öll ævin til
og það erum við þakklát fyrir. Elsku
engillinn okkar, þú gafst okkur svo
mikið og það geymum við í hjarta
okkar um ókomna framtíð. Megi
ljós þitt skína og guð blessi þig,
ástin okkar litla.
Vertu sæl, vor litla, hvita lilja,
lögð í jörð með himnafóður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða
lézt þú eftir litla rúmið auða.
Gráttu, móðir, gjöfina Drottins fn'ðu,
gráttu þá með djúpri hjartans blíðu.
Sérðu’ ei sigurbjarma?
Sérðu’ ei líknarvarma
breiða sig um bamsins engilhvarma?
Engjnn þýðir, hel, þitt helgiletur.
„Hvar er vorið?" spyija böm um vetur.
Dagur njólu dylur,
daginn nóttin hylur,
lífið oss frá eilífðinni skilur.
Því til hans, sem börnin ungu blessar.
Biðjum hann að lesa rúnir þessar.
heyrum hvað hann kenndi:
Hér þótt lífið endi,
ris það upp í Drottins dýrðarhendi.
Vertu sæi, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu’ að striða.
Upp tii sælu sala
sakiaust bam án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(M. Joch.)
Mamma, pabbi,
Davíð og Elvar.
Nú kveð ég ástkæra frænku
mína, Söndru Sif Jóhannsdóttur.
Stúlku sem gaf svo mikið þótt dvöl-
in hennar meðal okkar væri stutt.
Margs er að minnst og margs er
að sakna og verða minningamar enn
dýrmætari þegar sárasta sorgin
dvínar. Ég var svo heppin að fá að
gæta þín öðru hveiju þó ég óski
þess nú að tækifærin hefðu verið
fleiri. Ég á aldrei eftir að gleyma
því þegar þú settist í fang mér síð-
asta skiptið sem ég fékk að passa
þig. Þú vildir endilega fá að opna
pakkann sem mamma og pabbi voru
að fara með í heimsókn sína. Því
miður gat ég ekki orðið við ósk þinni.
Nú færðu tækifæri til að kynnast
afa á Tungó, afa sem blés í nef
þitt. Þið eigið eftir að eiga margar
ánægjustundir saman. Ég veit hann
mun elska þig og gæta þín.
Sandra mín, ég þakka þér fyrir
þá stund sem þú varst hjá okkur.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Elsku Dóra, Jói, Davíð og Elvar.
Takk fyrir öll tækifærin sem þið
gáfuð mér til að vera með stúlk-
unni ykkar. Guð gefi ykkur styrk
á þessari erfíðu stundu. Sorgin er
eitthvað sem við þurfum að læra
að lifa með, ekki að yfirvinna.
Sandra mun ætíð lifa í hjarta okkar.
Oddný frænka.
Fæðing barns er ávallt stór
,stund. Svo var einnig fyrir tveimur
árum þegar Sandra Sif
fæddist, ekki síst fyrir
bræðuma tvo, sem nú
eignuðust systur. Allt
lýstist upp og gleði og
ánægja skein af hveiju
andliti, framtíðin var
björt.
Fljótlega kom þó í
ijós að ekki var allt sem
skyldi. Kvilli í hjarta
gerði vart við sig. Eng-
inn trúði samt að sá
kvilli myndi ekki lagast
eða að við honum væri
ekki hægt að bregðast.
Allir voru vongóðir.
Veður skipast skjótt á lofti. Þrátt
fyrir allar væntingar reyndust veik-
indin alvarlegri en í upphafi virtist
og skemmdu úr frá sér. Það eru
takmörk fyrir því hversu mikið álag
lítill líkami þolir og að lokum gaf
hann eftir.
Söknuðurinn er mikill og mestur
foreldra og bræðra. Eftir stendur
einungis minningin um elskulega,
glaðværa litla stúlku sem alltaf var
brosmild og kát. Það sefar sárasta
söknuðinn.
Við sendum Dóru, Jóa og bræðr-
unum tveimur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur á þessari raunastundu.
Nú er skemmstur dagur og daginn
tekur brátt að lengja. Sólin mun
líka koma aftur upp í lífi þeirra.
Megi Sandra Sif hvíla í friði.
Elsa og Guðmundur.
Fyrir rúmum tveimur árum bætt-
ist lítill sólargeisli í fjölskylduna,
lítil glaðlynd hnáta, óskasteinn for-
eldra sinna og bræðra. Sandra Sif
færði okkur hinum birtu og yl með
brosi sínu og ljúfri lund þrátt fyrir
erfíð veikindi.
En fyrr á þessu ári dró skyndi-
lega ský fyrir sólu þegar Sandra
Sif veiktist alvarlega og ekki varð
útséð um hvernig færi. En hún
braggaðist og stóð sig svo ótrúlega
vel að vonin tók að glæðast á ný.
Síðastliðið þriðjudagskvöld dimmdi
svo skyndilega á ný og Sandra Sif
kvaddi þennan heim og hélt upp í
ferðina löngu. Alla setti hljóða og
yfir okkur færðust mikil þyngsli
sorgarinnar. Það er alltaf illskiljan-
legt þegar svo ungar sálir eru
kvaddar héðan en vissan um að vel
er tekið á móti henni hinum megin
þar sem elsku afi á Tungó umvefur
hana nú í faðmi sínum og að hún
eigi betra og bjartara líf framundan
er okkur huggun þungum harmi
gegn.
Elsku Sandra Sif, það er sárt að
sjá á bak þér en við munum ætíð
minnast ljúfu stundanna sem við
nutum með þér. Fyrir þær þökkum
við því þú varst okkur öllum svo
mikils virði. Hvíl í friði.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Haligr. Pét.)
Elsku Dóra, Jói, Davíð og Elvar.
Guð gefi ykkur styrk í þessari miklu
sorg. Minningin um yndislega
stúlku lifir í hjörtum okkar allra.
Hulda og Guðmundur,
Birgitta, Gunnar og
Anita Rut.
Elsku litla frænka, við sendum
þér nokkrar línur til að kveðja þig.
Þú varst yndislegur sólargeisli, sem
lýstir inn í hjörtu okkar allra, það
ljós mun ævinlega lýsa jafn bjart
er við hugsum til þín, en vegir
Guðs eru órannsakanlegir, eitthvað
annað ætlar hann með þig á öðrum
stað og þar munt þú lýsa þínum
kærleika, gleði og elsku.
Ég hlýt að kveðja, mamma mín,
svo mælir litla dóttir þín,
því ég er kvödd á konungsfund,
um kalda myrka aftanstund.
Þú færð ei lengur, faðir minn,
að faðma litla ungann þinn,
ég var ei nema vonablóm,
þú varðir mig sem helgidóm.
Ég veit þú syrgir, mamma mín,
en mundu þó, að sólin skín,
svo blítt á litla leiðið mitt
og ljóma vefur bamið þitt.
Þvi ævi minnar bemskublóm
er borið inn í helgidóm
og gróðursett á góðum stað,
þar grær og vex og dafnar það.
Og þegar biðin þrotin er
og þið erað kvödd á eftir mér,
þá verð ég orðin væn og há,
og veit þið fáið mig að sjá.
(Hulda)
Elsku Dóra, Jói, Davíð, Elvar og
aðrir ástvinir.
Við biðjum góðan guð um að
styrkja ykkur í ykkar þungbæru
sorg, í vissu um að Pétur afi tekur
vel á móti henni.
Ykkar vinir,
Haraldur, Jóhanna, Sigurður
og Sirrý.
Mig skortir orð til að lýsa þeirri
tilfinningu sem fór um mig þegar
ég fékk að vita að þú værir dáin,
elsku litli sólargeislinn minn, og
langar í fáum orðum til að kveðja
þig, eisku frænka mín, og þakka
þér fyrir samfylgdina þó stutt væri.
Það er sárt að hugsa til þess að
eiga ekki eftir að hafa þig hjá okk-
ur, elsku litla vina, og sjá þig ekki
lengur heima í Hverafoldinni klappa
saman lófunum og segja: Vei, Sigga
frænka komin með pakka. En við
eigum svo ljúfar og yndislegar
minningar um þig til að ylja okkur
við þegar sorgin reynist okkur erfið
og vissuna um að nú líði þér vel
og sért í pössun hjá elsku afa þang-
að til að við hittumst aftur þegar
sá tími kemur.
Elsku Sandra mín, ég veit að nú
hittist þið Hekla litla aftur og verð-
ið vinkonur og leikið ykkur saman.
Ég bið góðan guð um að blessa
ykkur báðar og styrkja. Minning
þín er ljós í lífi okkar. Elsku Dóra,
Jói, Davíð Örn og Elvar Þór, megi
góður guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji pðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Guð geymi þig, elsku vina.
Kveðja,
Sigríður frænka
og fjölskylda.
Að horfa á barn upplifa eitthvað
nýtt og framandi í fyrsta sinn er
verðmætt veganesti þeirra sem
njóta og geymist í minningunni.
Það var sólríkt og heitt síðdegi
í júlí að bankað var á herbergisdyr
Heklu, dóttur okkar, á gjörgæslu-
deild Landspítalans. Dagurinn hafði
verið mollulegur og þá var fátt eins
svalandi og notalegt bað. Hekla var
nýbúin að koma sér þægilega fyrir
í balanum sínum þegar hluti flöl-
skyldunnar í Hverafold 130 stakk
inn kollinum. Þarna voru komin þau
Sandra litla og stoltir foreldrar
hennar, þau Dóra og Jói.
Það var Heklu svo sem ekkert
nýtt að fá óvæntar heimsóknir,
enda alltaf gestkvæmt hjá þeirri
stuttu, en það sem kveikti svo eftir-
minnilegan undrunasvip var litla
manneskjan sem nú stóð við bal-
ann, jafn hissa og undrandi og
Hekla. Þetta var fyrir tæplega
tveggja ára stúlku, sem áður minnt-
ist þess varla að sjá annað bam,
stórfurðuleg upplifun. Ekki aðeins
varð Hekla undrandi á stærð mann-
eskjunnar, heldur einnig því sem
þær litlu stúlkurnar áttu sameigin-
legt en það vom hinir eftirsóttu
„Súrar“.
„Súri“ var gælunafn á súrefnis-
kútum sem gerðu þeim báðum kleift
að njóta lífsins á við önnur heilbrigð
börn. Hekla var á þessu tímabili
ákaflega tengd og hrifin af „Súra“
og var augljós hrifning hennar af
Söndm og hennar „Súra“.
Það var öllum ljóst sem þetta
augnablik upplifðu að stúlkurnar
tengdust sérstökum tilfinninga-
böndum og skynjuðu að þær áttu
ýmislegt sameiginlegt sem aðrir
áttu ekki.
Þetta er okkur kær minning núna
þegar Sandra hefur kvatt þennan
heim. Kær minning þegar erfítt er
að finna eitthvað til að kæta hug-
ann. Jafnvel þótt kynnin hafi verið
stutt þá em þau á lífsmælikvarða
litlu stúlknanna tveggja langur og
góður tími. Eftir sumardaginn
fagra fékk Hekla að njóta heim-
sókna Söndm vinkonu sinnar í
nokkur verðmæt skipti og með
hverri heimsókninni fannst okkur
við eiga æ meira í duglegu stúlk-
unni Söndm.
Þegar sorgin kvaddi dyra nú í
september og Hekla okkar lést var
okkur mikil huggun að návist
Söndm. Vinaband litlu stúlknanna
tveggja náði út fyrir líf og dauða.
Þær áttu svo líkt líf, þessar elskur,
og okkur fannst við nær Heklu
þegar við hittum Söndm og for-
eldra hennar. Þess vegna er tóm-
leikinn tvöfaldur núna þegar þessi
sorglega staðreynd blasir við.
Síðustu vikurnar virtust hinar
björtustu hvað heilsufar Söndm
varðaði. Hún hafði von um bjartari
tíma og virtist líða betur. Hún
hlakkaði til jólanna og var óskap-
lega hrifin af jólaljósunum og jóla-
sveininum. Sorg foreldra hennar og
bræðra er þungbær og sár. Það er
erfitt að skilja að fallegt og sak-
laust ljós slokkni, en maður verður
að sýna staðreyndunum æðruleysi
og trúa því að Guð gefi kjark til
að horfa fram á veginn.
Við huggum okkur við það að
enn á ný hafa þær hist á betri stað,
án veikinda. eða hafta, og án
„Súra“. Þeirra verður ætíð saknað
af innstu hjartans þrá, en ljós þeirra
lifir og minningamar munu ylja á
erfiðum stundum.
Elsku Dóra og Jói. Við hugsum
til ykkar af mikilli samúð því miss-
ir ykkar er mikill og erfítt að sjá
gleðina og ljósið þegar tími fjöl-
skyldunnar fer í hönd og einn vant-
ar í hópinn. En reynið að sjá hugg-
un í því að nú er Sandra litla laus
við þjáningar og orðin lítill engill
við hásæti Guðs. Megi hann styrkja
ykkur og fjölskyldu ykkar á þessum
erfiðu tímum.
Krístín Kristjánsdóttir,
Hákon Hákonarson.
Það er allt of sjaldan sem við
hugsum út í tilgang lífsins, gleði-
stundimar tökum við sem gefnar
og daglegt andstreymi líður inn í
grámóðu áranna sem safnast að
baki okkar. Það eru einna helst stór-
afmælin og áramótin sem fá okkur
til að staldra við eitt andartak og
hugsa út í gærdaginn, um leið og
við lofum sjálfum okkur því að gera
meira úr morgundeginum. Við vit-
um öll hvað verður um flest ára-
mótaheitin, þau sömu vitja okkar
enn að ári liðnu.
Til eru þeir sem hvorki lifa mörg
áramót, hvað þá að þeir eigi stóraf-
mæli að baki. Hún Sandra Sif okk-
ar er ein af þeim. Þó árin hafí ekki
verið meira en rúm tvö, þá hefur
Sandra gefíð meira á þeim stutta
tíma en margur gerir á langri ævi.
Sandra bókstaflega smitaði frá sér
gleðinni og það þrátt fyrir erfiðan
sjúkdóm. Hún gaf þannig þeim for-
dæmi sem eru niðurdregnir af
minna tilefni, en ættu jafnframt að
hafa reynslu áranna til að mæta
erfiðleikunum. Við nutum þeirra
forréttinda að vera í nábýli við
Söndru, oft var bankað létt á úti-
SANDRA SIF
JÓHANNSDÓTTIR
dymar og þar stóð lítil prinsessa
með brosandi andlit og jafnvel koll-
urinn var glaðlegur, þar sem
glampa sló á hunangslitaðar krull-
urnar. Sandra var þannig gerð, að
hún vann ávallt hug allra. Sandra
fann sér gleðiefni í einföldum hlut-
um, jafnvel hversdagslegustu fyrir-
bæri, sem snjórinn, veittu henni
gleði, þar sem hún sat inni og horfði
á bræður sína að leik í garðinum.
Hún lét sér það fyllilega nægja að
horfa stóreyg á þetta hvíta undur
og hló að leik bræðra sinna án allr-
ar óánægju yfir því að geta ekki
verið þátttakandi. Við höfum öll
öðlast meiri þroska og lærdóm af
kynnum okkar við Söndru Sif.
Það er varla hægt að lýsa þeim
tilfinningum sem kvikna yfir þeirri
ósanngirni, að svo lítið barn skuli
vera hrifið á brott frá fjölskyldu
sinni og lífinu. Sérstaklega ættu
þeir sem kunna að lifa lífinu að
eiga rétt til þess. En Sandra er
vafalaust að njóta lífsins núna sem
meiri þátttakandi, nýr kafli hefur
tekið við í lífí hennar. Við sem
kynntumst Söndru munum aldrei
gleyma henni.
Elsku Dóra, Jói, Davíð og Elvar,
megi Guð gefa ykkur og fjölskyld-
unni allri styrk í sorginni.
Jessý, Einar og börn.
„Er Sandra farin upp til himna,
til guðs og allra englanna?" spurði
sex ára sonur minn mig, með ein-
lægu dreymandi augnaráði er and-
látsfregnin barst okkur. „Af
hveiju?" spurði hann síðan hugs-
andi. Svar mitt við þessari spum-
ingu var á þá leið að hún hefði
verið veik og guð viljað hafa hana
hjá sér. „Á jólunum! það hlýtur að
vera mikið fjör og gaman uppi á
himninum, sérstaklega á jólunum,"
sagði hann með einlægri sannfær-
ingu og trú um að hvergi annars
staðar væri betra að vera. Ég hlust-
aði af athygli og hugsaði með mér
að trú okkar fullorðnu og sannfær-
ing mætti stundum vera sterkari,
einfaldari og einlægari því hvað er
erfiðara undir kringumstæðum sem
þessum, en að efast.
Börn eru einlæg í trú sinni og
takast á við lífið eins og það kemur
fyrir frá einum degi til annars, láta
hveijum degi nægja sína þjáningu,
og hafa ótrúlega aðlögunarhæfni
sem kemur þá sérstaklega fram
þegar þau þurfa að lifa með þján-
ingunni. Hún Sandra Sif var engin
venjuleg stúlka, hún var „hetju-
manneskja" og háði erfiðari baráttu
um líf sitt á sinni stuttu ævi heldur
en margur fullorðinn þarf að gera
á heilli mannsævi.
Litla „hetjumanneskjan" mín.
Það eru ekki nema nokkrir dagar
liðnir síðan þú komst í heimsókn,
stóðst uppi á stól vopnuð einum fyór-
um snuddum; tvær í einni hendi,
ein í hinni og ein uppi í þér og
harðneitaðir að setjast, vildir „bara
danda“ og neitaðir síðan að fara
heim nema með því skilyrði að þú
færir beint í aðra heimsókn til henn-
ar Vippu frænku þinnar. Þetta
minningarbrot hef ég nú þegar sett
á sérstakan stað í hjarta mér og
þar varðveiti ég það, því það er svo
mikið þú.
ég efast ekki um að guð og allir
englarnir umveija þig af sömu alúð
og ást líkt og foreldrar þínir og
ástvinir gerðu.
Guð er ávallt með þér.
Elín Viðarsdóttir.
Hinn 18. des. barst okkur sú
fregn að hún Sandra Sif hefði látist
kvöldið áður.
Alltaf verður maður jafn hissa
og jafnvel reiður og þá hugsar
maður um tilganginn, af hveiju
fæðast þessi litlu börn í þennan
heim ef þau hafa ekki heilsu til að
lifa í honum? Þessari spurningu
verður ekki svarað en sagt er að
þeir deyi ungir sem guðimir elska
mest. Við kynntumst Dóru, Jóa og
Söndru Sif á Barnaspítala Hrings-
ins þar sem Sandra Sif og Þórunn
Björk, dóttir okkar, lágu saman.
Dóra og Jói leiðbeindu okkur með
ýmsa hluti því þau voru búin að