Morgunblaðið - 22.12.1996, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1996
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
PÉTUR
MAGNÚSSON
■4- Pétur Magnús-
■ son var fæddur
í Reylqavík 27. júní.
1939. Hann andað-
ist á heimili sínu
aðfaranótt sunnu-
dagsins 15. desem-
ber siðastliðinn.
Faðir Péturs var
Magnús, f. 4.8 1914,
d.
fræðingur og lög-
reglumaður. For-
eldrar Magnúsar
voru Pétur
Magnússon hrl. og
ráðherra frá Gils-
bakka í Hvítársíðu og kona
hans, Ingibjörg Guðmundsdóttir
Víborg. Móðir Péturs var Sig-
ríður Guðlaug Guðbrandsdóttir,
f. 11.4 1918, d. 23.4 1964. For-
eldrar hennar voru Guðbrandur
Jón Sigurbjömsson, b. á Svarf-
hóli, síðar trésmiður í Reykjavík
og kona hans Jónína Astríður
Eggertsdóttir. Bræður Péturs
em Bjöm, framhaldsskólakenn-
ari á Sauðárkróki, f. 24.2 1947,
og Andrés, læknir á Siglufirði,
f. 27.12 1951. Eftir-
lifandi eiginkona
Péturs er Sigurveig
Hauksdóttir, f. 13.1.
1942. Þau giftust
8.4. 1961. Dóttir
þeirra er Ásta Ingi-
björg, f. 10.4. 1967.
Sambýlismaður
hennar er Helgi
Hjálmtýsson, f. 16.9.
1964. Dóttir Ástu er
Sigurveig Þórhall-
dóttir, f. 18.6. 1986.
Pétur hóf störf
þjá Búnaðarbanka
íslands 13.10. 1962
í aðalbanka og um tima í mið-
bæjarútibúi. Hann var útibús-
stjóri Melaútibús frá stofnun
þess 27.2. 1965, útibússtjórí á
Hellu frá 1.2. 1979 og útibús-
stjóri Höfðaútibús frá þvi í júní
1988 uns hann lét af störfum
vegna heilsubrests í október
1995.
Pétur verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju á morgun,
mánudaginn 23. desember, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku frændi minn, nú ert þú
farinn í ferðalagið mikla. Okkur
langaði öll til að hafa þig lengur
hér í þessum heimi, en nú hefur
þú loksins fengið frið og engar
þrautir þjá þig meir.
Mikið er ég stolt af þér, þú barst
veikindi þín svo vel og barst höfuð-
ið hátt allan tímann. Eg man þegar
ég heimsótti þig í síðasta skiptið á
sjúkrahúsið. Þá hlóstu og gantaðist
og reyndir að láta líta út fyrir að
þú værir miklu hraustari en þú
varst og meira að segja þá gast þú
komið manni til að hlæja og sagðir
skemmtilegar sögur.
Ég ætlaði að heimsækja þig dag-
inn sem þú fórst þangað sem þú
ert núna, en mér var ekki ætlað það.
Mér þótti svo vænt um þig, Pétur
minn, þú varst höfuð fjölskyldunnar
og svo sannarlega hélstu okkur öll-
um vel saman. Það var alltaf svo
gott að koma til ykkar Sigurveigar,
boðin ykkar voru svo skemmtileg.
Ég man að þegar ég var lítil stelpa
töluðuð þið ailtaf við okkur krakk-
ana eins og jafningja og báruð virð-
ingu fyrir því sem við sögðum og
gerðum þótt við værum oft óttaleg-
ir kjánar. Ég hlakkaði alltaf jafn
mikið til, þegar ég vissi að þú vær-
ir að koma austur á Selfoss í heim-
sókn til mín. Þú komst alltaf fær-
andi hendi með blóm eð konfekt,
já eða vínarbrauð. Þá hringdi ég
oftast til Dóra bróður, til þess að
hann gæti notið þess að hitta þig
líka.
Ég veit að þú varst stoltur af
henni Ástu þinni og Sigurveigu,
sem hugsuðu svo vel um þig og
vöktu yfir þér, þegar þú þurftir á
að halda og eru þér til sóma eins
og alltaf.
Nú veit ég að amma Sigríður og
afi Magnús umvefja þig, og þér líð-
ur vel hjá þeim. Takk fyrir allt,
elsku Pétur minn. Megi góður guð
geyma þig.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku Sigurveig, Ásta, Sigurveig
litla, Helgi, pabbi minn, Andrés og
Jórunn. Guð styrki ykkur í sorginni.
Sigríður Guðlaug Bjömsdóttir.
Það er alltaf erfitt að kveðja
góðan vin hinstu kveðju. Vin sem
hafði alltaf til að bera ótakmarkaða
hjartahlýju og kristaltæra vináttu
sem hélst óbreytt frá fyrstu kynn-
um.
Við Pétur vorum ekki háir í loft-
inu þegar við kynntumst á blettin-
um á Snorrabrautinni, sem reyndar
hét Hringbraut í þá daga.
Okkur varð strax vel til vina og
upplifðum saman margt ævintýrið,
strax á fyrstu árum okkar. Eins og
heimsóknimar í fjöruna í Rauðarár-
víkinni fyrir neðan Hörpuhúsið, ótt-
ann í Héðinshöfðahúsinu með öllum
sínu draugastandi eða ferðirnar sem
hófust með sökkukaupum í Ellings-
en, niður á Kveldúlfsbryggju, þar
sem marhnúturinn var dreginn í
Formáli
minningargrema
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar
um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hve-
nær dáinn, um foreldra hans, systkini, maka, og böm, skólagöngu
og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en
ekki i greinunum sjálfum.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
NANNA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Patreksfirði,
Sólvangsvegi 3,
Hafnarfirði,
varð bráðkvödd föstudaginn 20. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Anna Gísladóttir, Flosi G. Valdimarsson,
Bjarni Gíslason, Þórey Jónsdóttir,
Guðrún Gisladóttir Bergmann, Andreas Bergmann,
Nanna Sjöfn Pétursdóttir, Rúnar Gunnarsson.
gríð og erg. Því vom þau fljót að
líða bemskuárin á Snorrabrautinni
við nám og leik.
Á svipaðan hátt liðu unglingsár-
in, svo full af ævintýrum að hver
dagur átti sinn kafla í lífsbók okk-
ar. Á unglingsaldri flutti Pétur með
foreldrum sínum og bræðmm aust-
ur á Eyrarbakka. Þá urðu fundir
okkar stopulli en aldrei misstum við
sjónar hvor af öðrum.
Árin liðu þar til við tókum upp
þráðinn að nýju, þá báðir kvæntir
menn og búnir að fínna ævistarfið.
Nú voru þa,ð ferðalög sem tóku við
af leikjunum gömlu. Pétur var mik-
ill náttúmunnandi og sjaldan naut
hann sín betur en úti í guðsgrænni
náttúmnni.
Af mörgum okkar ferðum verður
mér þó ætíð minnisstæðust ferð
okkar um Breiðafjarðareyjar í
fyrra, en þá var vinurinn minn orð-
inn fársjúkur. Samt var hann svo
hamingjusamur að hafa komist og
Guð gefið sér þetta yndislega veður
og tiltölulega þjáningarlitla daga.
Pétur var mjög ljóðelskur.
Hversu oft var ekki farið með dýr
ljóð Einars Ben., Jóns Helgasonar
eða annarra góðskálda á síðkvöld-
um. Erindi úr kvæðinu Áfangar
eftir Jón Helgason var í sérstöku
uppáhaldi hjá Pétri:
Séð hef ég skrautleg suðræn bióm
sólvermd [ hlýjum garði,
áburð og ijós og aðra virkt
enginn til þeirra sparði,
mér var þó lðngum meir í hug
melgrasskúfurinn harði,
runninn upp þar sem Kaldakvísl
kemur úr Vonarskarði.
Sögufróður var hann þessi vinur
minn og hafði mikla unun af lestri
slíkra bóka, þó held ég að engin
þessara bóka hafi tekið Njálu fram
enda oft vitnað í hana.
Margs er að minnast og er gott
að geta rifjað upp ævilanga vináttu
góðs drengs.
Um leið og ég kveð vin minn vil
ég senda samúðarkveðjur frá fjöl-
skyldu minni til Sjgurveigar, eigin-
konu hans, og Ástu Ingibjargar,
dóttur hans, svo og annarra ástvina.
Hvíl í friði.
Baldur.
Pétur Magnússon, vinur minn,
er látinn í blóma lífsins. Hann hafði
háð hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm og sökum andlegs og lík-
amlegs styrks Péturs varð sú bar-
átta löng og hörð.
Pétur var um margt óvenjulegur
maður. Hann var greindur og víð-
sýnn en hlaut ekki alltaf þá viður-
kenningu sem hann átti skilið því
sjálfshól, yfirskin og smjaður var
honum framandi. Eðlislæg hlýja og
góðmennska geislaði frá honum.
Tillitsemi hans og hluttekning
stungu oft mjög í stúf við hugsunar-
lausa og sljóa frekjuna sem sums
staðar flæðir yfir bakka í nútíman-
um.
Kímni hans var af betri tegund-
inni og hláturinn ósvikinn og smit-
andi. I vissu tilliti má segja að hann
hafi getað umborið eigin hjarta-
gæsku með góðri kímnigáfu, því
ekki tryggði hann sér fyrirfram
þakkir fyrir góðverk sín. Þetta stað-
festa ýmsar uppákomur eins og t.d.
viðskipti hans við eiganda íbúðar
sem hann leigði þegar við vorum
saman í London um tíma. Eigand-
inn var kona um áttrætt og samdi
þeim vel, en fljótlega fór hún að
biðja Pétur um að kaupa fyrir sig
gin þegar hann átti erindi fyrir sjálf-
an sig í verslanir. Hann færðist
undan en í góðsemi gaukaði hann
í eitt eða tvö skipti að henni fleyg.
Litlu síðar kom í ljós að konan átti
við áfengisvanda að stríða og varði
sig fyrir ættingjum og vinum með
því að benda á Pétur sem hinn
mesta þijót sem héldi að henni víni.
„Ég hafði nú haldið að þessi aldurs-
flokkur væri hættulítill,“ sagði Pét-
ur hlæjandi.
í annað skipti fór Pétur í
skemmtiferð til Spánar. í þann tíð
höfðu skömmtunarseðla- og stofn-
aukanefndir verið lagðar af en
gjaldeyrisyfirvöldum komið á fót til
að skammta þegnum ríkisins og
skattgreiðendum erlenda mynt ef
þsir fylltust útþrá. Á leiðinni út
kynntist hann tveim íslenskum
ferðafélögum og lentu þeir á sama
hóteli og fóru út að skemmta sér á
búllum um kvöldið og hið næsta
að hætti lífsglaðra, bjórþyrstra ís-
lendinga. Pétur, sem hafði nokkuð
veitt hinum, dró sig út úr gleðinni
eftir það en hinir héldu áfram sem
ákafast. Eftir nokkra daga komu
félagarnir og báðu um lán svo gleð-
in mætti enn uppi haldast. Pétur
taldi tormerki á því þar eð hann
væri búinn að ráðstafa afganginum
af gjaldeyrinum til að ferðast um
og kynnast landi og þjóð aukinheld-
ur menningarsögu Spánar. Menn-
irnir fyrtust mjög við þessi tíðindi,
völdu honum ljót orð, töldu hann
vanta félagsþroska og þóttust jafn-
vel sjá einkenni um félagsskít. Þeg-
ar við gagnrýndum ferðafélagana,
brosti félagi Pétur: „Þetta voru
bestu drengir en félagshyggjan
kann að hafa borið þá ofurliði á
ókunnum slóðum."
Pétur var af góðu fólki kominn
og átti marga vini en hann þurfti
ekki að styðjast við það. Hann hafði
sinn styrk af sjálfum sér og gaf til
annarra. Hann er og verður í minn-
ingunni einstakur persónuleiki.
Heiðarleiki hans og góðvild stóðu
samt upp úr og virtist hann, eins
og títt er um sanna öðlinga, minnst
vita af því sjálfur. Það er missir og
sár söknuður, þegar slíkur maður
kveður hinsta sinni.
Pétur ræddi nánast aldrei starf
sitt, en mér er sagt að þar hafí
hann verið vinsæll meðal starfsfólks
sem og viðskiptavina. Líklegt þykir
mér að viðskiptavinir hafí fengið
góð ráð ef þeir fengu ekki lán, því
engan man ég sem hallmælti Pétri
vegna starfa hans.
Pétur var búinn að sætta sig við
örlög sín löngu áður en til úrslita
dró. Ekki veit ég hvernig það gerð-
ist, en það er enn til vitnis um and-
legan styrk hans hversu æðrulaus
hann var í veikindum sínum og
hugsaði um velferð fjölskyldu sinn-
ar og annarra fram á síðustu stund.
Við sem þekktum Pétur þökkum
forsjóninni fyrir að hafa fengið að
njóta vináttu hans. Eiginkonu, dótt-
ur og bræðrum votta ég innilega
samúð mína.
Hvíl þú í friði, vinur.
Matthías Kjeld.
Þegar við Pétur Magnússon urð-
um bekkjarbræður í Menntaskólan-
um að Laugarvatni haustið 1956
urðum við fljótlega vinir. Ekki vor-
um við aðeins nokkuð skyldir, báðir
afkomendur séra Þorsteins Helga-
sonar í Reykholti, heldur áttum við
sameiginleg áhugamál þar sem
voru kvæði góðskáldanna frá 19.
öld. Voru það einkum kvæði sem
minntu á hreysti og manndáð sem
Pétur kunni; kvæði skáldanna
Gríms Thomsen, Matthíasar Joc-
humssonar og Einars Benediktsson-
ar. Bar hann það með sér að hann
var kominn af grónum menningar-
ættum.
Því kynntist ég betur þegar við
fórum í leikhúsferð til Reykjavíkur
þennan vetur. Þá bjó fjölskylda
hans á Eyrarbakka þar sem faðir
hans var þá forstjóri Vinnuhælisins.
Var mér tekið þar með kostum og
kynjum og spiluðum við bridge um
kvöldið með Kristjáni, formanni
verkalýðsfélagsins á staðnum, sem
var heimilisvinur í húsinu.
Þótt Pétur hætti námi á Laugar-
vatni um vorið varð það fastur liður
í hinum svokölluðu leikhúsferðum
að hitta hann og gisti ég hjá honum
enda voru foreldrar hans fluttir til
Reykjavíkur en ég var úr sveit.
Varð ég fljótt kunnugur föður-
bræðrum hans sem allir eru þjóð-
kunnir menn.
Eftir nám á Laugarvatni hóf
Pétur fljótlega störf í Búnaðar-
banka Islands. Var hann fyrst
gjaldkeri í aðalbanka en síðan af-
greiðslustjóri í Melaútibúinu. í all
mörg ár var hann útibústjóri Bún-
aðarbankans á Hellu. í starfí Pét-
urs sem yfírmanns í Búnaðarbank-
anum held ég að bestu eiginleikar
hans hafí komið í ljós. Hann var
ábyggilegur, einstakt ljúfmenni og
því manna vinsælastur af sam-
starfsmönnum. Þá vildi hann greiða
götu viðskipamanna bankans innan
þeirra marka sem reglumar leyfðu.
Þar sem gera má ráð fyrir að ein-
hveijir aðrir skrifí um störf hans
fjölyrði ég ekki frekar um þau í
þessari grein.
Eins og í upphafí var sagt urðum
við Pétur strax sálufélagar vegna
svipaðra lífsskoðana og uppruna.
Hann var óvenjulega vel að sér í
fomsögunum og má segja að hann
hafi kunnað Njálu utanbókar. Höfð-
um við báðir gaman af því að tala
um sögupersónur hennar og rifja
upp orð og hendingar sem í henni
stóðu. Hann tók mig með sér á
nokkur fornsagnanámsskeið hin
síðari ár þótt hann hefði þá kennt
þess sjúkdóms sem dró hann til
dauða. Síðast fyrir einu ári vomm
við á námsskeiði um örnefnafræði
hjá Þórhalli Vilmundarsyni. Þótti
honum það bæði nýstárlegt og fróð-
legt.
Það var yfírleitt mjög gott á
milli skólafélaganna frá Laugar-
vatni. Af mínum bekkjarfélögum
vom það Sverrir Ingólfsson, nú
endurskoðandi, og Lillý Svava
Snævarr, kona hans, sem flestir
komu til. Lillý kvöddum við hinstu
kveðju síðast liðið haust og var þá
einnig tækifæri til að rifja upp
fagrar minningar. Þar sem ég var
lengi ógiftur leigði ég húsnæði áður
en ég eignaðist sjálfur íbúð. Lengst
leigði ég með Matthíasi Kjeld, nú
yfírlækni á Landspítalanum, og
urðu margir til að heimsækja okk-
ur. Vom þá stundum dregin upp
spil, sérstaklega þegar Pétur kom,
því hann var skemmtilegur spila-
maður.
Þegar ég eignaðist ítök í Hest-
fyalli í Grímsnesi fyrir rúmum 10
árum urðu nokkur þáttaskil í sam-
skiptum okkar Péturs. Ég fékk að-
stöðu til laxveiði þar sem heitir á
Gíslastöðum og þar sem ég var al-
veg óvanur þessari íþrótt fékk ég
Pétur með mér í fyrstu veiðiferðina.
Ég vissi að hann hafði kynnst Iax-
veiðum þegar hann var ungur vest-
ur í Borgarfirði með föður sínum
og föðurfólki. Föðurafí hans var
Pétur Magnússon, lögfræðingur og
fjármálaráðherra um hríð. Nú sá
ég nýja hlið á Pétri, sem við kveðj-
um í dag. Hann hafði ótrúlega
næmt auga fyrir náttúmnni og virt-
ist fínna á sér „hvar fiskur lá und-
ir steini". Þar sem Pétur var einnig
hjálpsamur og góður félagi og fús
að kennar okkur veiðilistina sótt-
umst við hjónin eftir að fá hann
með okkur þangað austur og var
hann þar síðast nú í júlí í sumar
þó að ekki yrði hann þá jafn feng-
sæll og í fyrstu veiðiferðunum.
Eftir að ég gifti mig varð mér
það sérstakt gleðiefni hve góð vin-
átta tókst með Elísabetu Guttorms-
dóttur, eiginkonu minni, og Pétri
og Sigurveigu. Skógrækt varð fljót-
lega sameiginlegt áhugamál Péturs
og Elísabetar og áttu þau iðulega
langar samræður um þetta efni eft-
ir að Pétur eignaðist sumarbústaða-
lóð undir Hestfjalli en þar fylgdist
hann grannt með vexti og viðgangi
hverrar plöntu. Eftir því sem árin
liðu styrktist enn frekar vinátta
þeirra Elísabetar og varð það mér
að sjálfsögðu mjög kært og urðu
síðustu árin okkur öllum ánægju-
legri vegna þessa en ella hefði orð-
ið því óneitanlega setti heilsuleysi
Péturs mark sitt á samskipti okkar
þessi síðustu ár. I sjúkdómsstríði
sínu sýndi hann ótrúlegan kjark og
þrek til að horfast í augu við það
sem verða vildi. í því stríði var
hann studdur af Sigurði Bjömssyni
krabbameinslækni, bræðrum og
síðast en ekki síst eiginkonu og fjöl-
skyldu sem gátu uppfyllt ósk hans
að vera heima hjá sér til síðustu
stundar.
Þegar ég nú kveð Pétur Magnús-
son hinstu kveðju koma mér í hug
þau orð sem Forn-Grikkir notuðu
þegar þeir kvöddu sína bestu menn:
góður og fagur. Það er ekki of-
mælt að Pétur hafí búið yfir
óvenjulegum manngæðum sem
voru honum í blóð borin. Hann var
einnig myndarlegur maður og