Morgunblaðið - 25.01.1997, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 1997 23
Mezzo er auðvitað
stór hluti af mínu lífi
og einhvern veginn
hef ég á tilfinningunni
að hljómsveitin eigi
aldrei eftir að hætta
Sjálandi, Stoneleigh, Sauvignon
Blanc, árgerð 1995.
Aðspurður kveðst Frissi hafa
fengið áhuga á gítarleik barnung-
ur:
„Ég var fimm ára þegar mér
varð starsýnt á plastgítar í leik-
fangabúð og linnti ekki látunum
fyrr en hann hafði verið keyptur
handa mér,“ segir hann. „Þegar ég
var tíu ára fór ég í Hljóðfæraversl-
un Sigríðar Helgadóttur og keypti
kennslubók í gítarleik eftir Ola
Gauk og kann ég honum ævinlega
bfcátu þakkir fyrii- það veganesti,
sem dugði mér vel fyrstu árin. En
þegar ég var sextán ára gerði ég
mér grein fyrir að ég kæmist ekki
lengra nema með því að fara í al-
varlegt gítarnám og læra nótna-
lestur. Ég fór þá í Tónskóla Sigur-
sveins, þar sem ég nam klassískan
gítarleik í 7 ár, og lauk burtfarar-
prófi 1982.“
j- Ég heyrði einu sinni aðþú hefð-
ir verið svo upptekinn af gítarleikn-
um og áhugasamur sem unglingur
að þú hefðir oft hlaupið heim í frí-
mínútum til að æfa þig?
„Það getur vel passað. Þar hefur
eflaust sagt til sín þýska iðjusemin
og samviskusemin. Ég er Þjóð-
verji í föðurættina."
Friðrik hefur á orði að humar-
halarnir séu einstaklega Ijúffengir
og blaðamaður tekur undir það og
kveðst ekki hafa bragðað annað
eins lostæti í háa herrans tíð. „Ég
gef þessum stað 9,2 í einkunn,"
segir Friðrik og við höldum áfram
að rifja upp ferilinn:
„Sem unglingur hlustaði ég á
þessa hefðbundnu popptónlist, en
allt breyttist eftir að ég heyrði
fyrst í Chick Corea og síðan í áður-
nefndum A1 DiMeola. Eftir það fór
áhuginn að beinast í æ ríkara mæli
að „fusion músík“, eða það sem
kallað er „bræðings-djasstónlist"
og aðrir áhrifavaldar á þessu sviði
voru Larry Carlton og Pat Met-
haney. Af klassískum gítarleikur-
um hlustaði ég mest á John Willi-
ams og lærði talsvert af því. En
Mezzoforte er byggð á þessum
fusion-grunni og það sem dró okk-
ur saman var sameiginlegur áhugi
á þeiiTÍ tegund tónlistar og metn-
aður til að reyna að búa til svona
tónlist sjálfir og flytja hana óað-
finnanlega. Og þó ég segi sjálfur
frá held ég að okkur hafi orðið vel
ágengt í þeim efnum. Mezzoforte
er virt hljómsveit í þeim „kerðs-
um“ sem hlusta á „fusion músík“,
þótt tónlistin hafi kannski ekki
fengið þann hljómgrunn hjá al-
menningi, sem mér finnst hún eiga
skilið. En þó er það alveg skiljan-
legt. Þessi tónlist gerir talsverðar
kröfur til hlustandans og menn
þurfa að „læra“ að hlusta á hana,
svona svipað og er með djass-
músík, enda er hún af sama meiði.“
- Verður þú áfram í Mezzoforte,
þrátt fyrir búsetu í London og
áukin verkefni þar?
„Ég vona að það verði hægt að
púsla því saman. Mezzo er auðvit-
að stór hluti af mínu lífi og ein-
hvern veginn hef ég á tilfinning-
unni að hljómsveitin eigi aldrei eft-
ir að hætta. Að við verðum að spila
saman, með einum eða öðrum
hætti, þangað til við förum í gröf-
ina.“
Friðrik hefur komið víðar við í
íslensku tónlistarlífi og nefnir sér-
staklega ánægjulegt tímabil með
hljómsveitinni Stjórninni. „Það
var reynsla sem ég hefði ekki vilj-
að missa af. Að kynnast þessari
hlið á íslenskri skemmtanamenn-
ingu var bæði skemmtilegt og lær-
dómsríkt, og sú reynsla nýtist mér
jafnvel í því sem ég er að gera úti í
London," segir hann.
/Med tó/f gítara
í farteskinu
Við fáum okkur fersk jarðarber,
Grand Marnier í eftirrétt og ég
spyr Frissa hvort hann eigi marga
gítara og hvort einhver einn þeirra
sé í meira uppáhaldi en annar?
„Ég nota tólf gítara að staðaldri í
upptökunum. Suma dagana þarf ég
að taka þá alla með mér því ég veit
þá ekld fyrirfram hvað ég á að
spila. I sumum tilvikum þarf ég að
prófa mig áfram með þá þar til upp-
tökustjórinn er ánægður. Uppá-
haldsgítarinn minn þessa stundina
er nýi klassíski Sambora gítarinn
minn. Það er mikil sál í honum.
Eins finnst mér gaman að spila á
gamlan Gretche gítar sem ég eign-
aðist ekki alls fyrir löngu. Hann er
frá sjötta áratugnum og í anda
Chet Atkins. Mjög skemmtilegt
hljóðfæri."
Friðrik upplýsir að á döfinrn sé
vinna við nýja hljómplötu með
Mezzoforte, sem ráðgert sé að
komi út á næsta ári. Þá kveðst hann
stefna að því að gefa út geisladisk
með slökunartónlist á þessu ári, en
hann hefur í auknum mæli snúið
sér að tónsmíðum í þeim anda og
gaf reyndar út spólu með slökun í
tali og tónum á síðasta ári í sam-
vinnu við Helgu Sigurðardóttui-.
Hann segir að jógaiðkunin hafi
aukið áhuga sinn á andlegum mál-
um, sem meðal annars komi fram í
þeirri tónlist sem hann er að semja
um þessar mundir. I þessu sam-
hengi nefnir hann einnig að hann
hafi nú fest ráð sitt og ætli að
kvænast unnustu sinni, Steindóru
Gunnlaugsdóttur, í ágúst á þessu
ári. Að fengnum þeim upplýsingum
taldi blaðamaður réttast að segja
„amen eftir efninu“ þótt margt
fleira hafi borið á góma undir
þessu ánægjulega borðhaldi með
Friðrik Karlssyni í Humarhúsinu.
Musterísríddarinn
UNDANFARIN misseri hefur
komið út grúi leikja sem
byggjast á tölvuunnum kvik-
myndum og sumir svo umfangsmiklir
að kalla mátti gagnvirkar kvikmynd-
ir. I samkeppninni reyndu menn að
ganga æ lengra og margir minnast
leiksins Phantasmogoria, sem var á
ellefu geisladiskum. Reyndar var sá
leikur sönnun þess að umfang og
innihald voru tvennt ólíkt; þótti held-
ur klénn leikur og ekki
mjög gagnvirkur. A síðustu
mánuðum hafa síðan komið
út allgóð tilbrigði við kvik-
myndaleiki þar sem byggt
er á teiknimyndum en ekki
leikarastóði. Þannig komu
út á síðasta ári tveir fyrir-
taks leikir þeirrar gerðar,
Toonstruck og Broken
Sword, sem kallaðist Circle
of Blood vestan hafs, og
gerður er að umtalsefni
hér.
Broken Sword segir í
stuttu máli frá Bandaríkja-
manni, George Stobbart,
sem er í leyfi í París. í upphafi sögunnar situr hann fyrir
utan kaffihús og nýtur lífsins, þegar illúðlegur trúður
kemur aðvífandi og leikur á falskt dragspil. Trúðurinn
grettir sig framan í Stobbart og eltir síðan eldri mann
með skjalatösku inn á veitingahúsið. Ekki líður á löngu
þar til trúðurinn kemur hlaupandi út af veitingahúsinu,
hefur skipt á dragspilinu og skjalatöskunni, og skömmu
síðar kveður við mikil sprenging; dragspilið var vítisvél
sem sprengdi gamla manninn í tætlur. Franska lögregl-
an kemur á staðinn og áður en varir er Stobbart flæktur
í dularfullt sakamál sem snýst meðal annars um leyni-
skjal hinnar fornu Musterisriddarareglu.
Fimmaurabrandaraflaumur
Af tillitssemi við væntanlega kaupendur verður sagan
ekki rakin lengra, en mikið er eftir, því það er margra
daga verk að komast í gegnum leikinn; að sögn framleið-
enda tekur að minnsta kosti um fimmtíu tíma að leysa
leikinn og það er ekki fjarri lagi; reyndar held ég að tím-
arnir hafi verið allmiklu fleiri, eða í það minnsta fleiri en
ég kæri mig um að rifja upp.
Myndvinnsla er hreint fyrirtak í Broken Sword og
allar hreyfingar teiknimyndanna sérdeilis eðlilegar,
þ.e. miðað við teiknimyndafígúrur. Persónurnar sem
Stobbart kynnist í glímunni við leyndarmál Musteris-
riddaranna, kannski réttara að kalla það leyndarmál
fjársjóðs Musterisriddaranna, eru hver annarri sér-
kennilegri og spaugilegri. Hægri hönd hans í París er
Teiknaðir ævintýraleik-
ir haí'a sótt í sig veðrið
síðustu misseri. Árni
Matthíasson brá sér á
slóð geðveikra trúða og
Musterisriddara
til að mynda ljósmyndarinn leyndar-
dómsfulli, Nico, en einnig þarf að
glíma við írsk ungmenni, þrjóska og
illa lundaða geit, franskan leynilög-
regluþjón sem talar með hræðilegum
hreim, götusala í Sýrlandi og svo
mætti lengi telja. Flestallir virðast
telja sig mikla húmorista og úir og
grúir af orðaleikjum og pínlegum at-
hugasemdum. Það verður reyndar
þreytandi þegar á líður; fimmaura-
brandarar eru ágætir til
síns brúks en ekki gott að
sitja undir endalausum aula-
húmor.
Einfalt er að stýra Stobb-
art um skjáinn, ekki þarf
nema benda með músinni og
þegar kemur að hlut sem
hægt er að taka upp eða
gera eitthvað við breytist
bendillinn, sem sparar
handavinnu. Þrautirnar í
leiknum eru mis erfiðar, sem
vonlegt er, sumar full ein-
faldar, en aðrar kalla á lang-
tíma heilabrot. Sagan sjálf
er flókin og skemmtileg og
ekki skemmir að fræðast má um reglu Musterisriddar-
anna, sem er bráðfróðleg viðfangs. Meðal atriða sem
auðvelda leikinn er að nota má bendilinn til að kanna
hluti í stað þess að þurfa að taka þá upp og skoða sér-
staklega eða hlusta á eða lesa lýsingu á þeim. Nefna má
að þægilegt er að „tala“ við þá sem Stobbart hittir; nóg
er að velja um hvað á að tala og Stobbart sér um fram-
haldið.
Hljóðrás Broken Sword er sérstaklega vel heppnuð.
Áhrifshljóð skapa viðeigandi andrúmsloft, hvort sem
verið er á ferð í París, þar sem heyra má dúfnakurr og
bílaumferð í fjarska, á Sýrlandi, Spáni eða í Skotlandi.
Tónlistin er líka snar þáttur í að skapa rétt andrúmsloft
og tekur mið af því hvar í heiminum Stobbart er staddur
hverju sinni; inn í hefðbundna kvikmyndatónlist bland-
ast sýrlenskir tónar eða flamencostemmning eftr því
sem við á.
Broken Sword undirstrikar að hefðbundnir ævin-
týraleikir hafa fráleitt látið undan síga. Teiknimyndin
er kjörinn miðill fyrir tölvuleik, eins og sannast í leikn-
um og fleiri álíka leikjum sem komið hafa út á síðustu
mánuðum, og þegar menn eru orðnir leiðir á að horfa á
óskýr myndskeið úr b-myndum er kærkomið að
skemmta sé við að rekja slóð Musterisriddara í frá-
bærri grafík.
Broken Sword krefst að minnsta kosti 66 MHz
486DX, tvegga hraða geisladrifs, 8 MB innra minnis, 30
MB rými á hörðum disk, SVGA-skjákorts og músar.
Opið um
helgina frá 13-17
BILAHUSIÐ
Sævarhöföa 2 • Sími 525 8020