Morgunblaðið - 25.01.1997, Síða 38

^38 LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Árni Sigurðsson
var fæddur á
Rauðafelli í Austur-
Eyjafjallahreppi 20.
október 1903. Hann
lést í Vestmannaeyj-
um 13. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Árna voru hjónin
Jakobína Steinvör
Skæringsdóttir og
Sigurður Sveinsson.
Árni var yngstur í
stórum systkina-
hópi, systkinin hans
eru öll látin.
Sigurður kvænt-
ist árið 1933 Sigríði
Jónsdóttur frá Drangshlíðardal.
Sigríður Iést árið 1985. Sigríður
og Árni eignuðust tvær dætur,
Elínu Karólínu, sem lést korn-
ung, og Elínu Lilju. Elin Lilja
giftist Sigurbergi Guðnasyni frá
Vestmannaeyjum. Þau eiga tvö
börn, Sigurð Árna og Guðnýju
Ósk.
Utför Árna verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
björn Kjartan og var
yngsta barn í stórum
systkinahópi. Öll eru
þau nú fallin frá. For-
eldramir voru hjónin í
vesturbænum á Rauða-
felli, Jakobína Steinvör
Skæringsdóttir og Sig-
urður Sveinsson, er þar
bjuggu lengi.
Um aldamótin síð-
ustu var margbýlt á
Rauðafelli og fjöl-
skyldur yfirleitt stórar
og barnmargar. Búin
voru flest mjög lítil,
jarðir smáar og landið
þröngt setið. Þykir
okkur nú með ólíkindum hvernig
fólk komst af við þann þrönga kost
er það mátti búa við. Þetta var
næstum alger sjálfsþurftarbúskap-
ur, þar sem nýtni og útsjónarsemi
voru höfuðdyggðir, ásamt með
iðjusemi og dugnaði.
Eyfellingar stunduðu útræði frá
hafnlausri ströndinni og var það
þeim mikil búbót enda var hafið oft
gjöful matarkista. Sömuleiðis var
fuglatekja stunduð í hömrum. Hvor-
ugt þetta var hættulaust og þurfti
karlmennsku og áræði til að nýta
þessar gjafir skaparans. Slys og
dauðsföll urðu því ekki umflúin,
einkum þó við brimasama ströndina,
þegar mönnum hlekktist á við land-
tökuna.
Vestmannaeyjar, verstöðin mikla,
er í næsta nágrenni og þangað leit-
aði fólk til atvinnu á vertíðum. Jókst
sú sókn stöðugt á þessum tíma, ekki
síst eftir að vélbátaútgerðin kom til
sögunnar. Inn í þessar aðstæður
fæddist Árni, ólst upp við og mótað-
ist af. Sem yngsta systkini varð
hann eðlilega lengur í foreldrahúsum
en mörg þau eldri. Hann var líka
náttúraður fyrir sveitastörf, hafði
yndi af að sitja góðan hest og var
laginn við öll bústörf.
Þó átti það ekki fyrir Árna að
liggja að taka við búi foreldra sinna
eða gerast bóndi, en alla tíð var
hugur hans mjög bundinn við sveit-
ina. Eins og svo margir úr átthögum
hans hvarf hann ungur til starfa á
vetrarvertíðum í Vestmannaeyjum.
Vann hann þar öll algeng verk til
sjós og lands, vel metinn og eftirsótt-
ur. Þar kom að hann settist þar alfar-
ið að.
Árið 1933 kvæntist Árni unnustu
sinni, Sigríði Jónsdóttur frá Drangs-
hlíðardal. Bjuggu þau alla tíð í Eyj-
um, utan þess tíma er eldgosið á
Heimaey, árið 1973, hrakti þau í
burtu, sem og flestalla íbúana.
Bjuggu þau á ýmsum stöðum í bæn-
um í leiguhúsnæði, lengi vel, en eign-
uðust lítið hús í miðbænum, er ber
nafnið Litlahraun. Þar gerðu þau sér
notalegt og fallegt heimili. Lítið varð
stórt í þeirra höndum.
Árni var sérlega handlaginn mað-
ur eins og margir í hans ætt. Vann
hann oft við byggingavinnu, ýmist
sem smiður eða múrari. En um miðj-
an aldur varð hann fyrir því að veikj-
ast í baki. Gekk hann undir erfiðar
skurðaðgerðir af þeim sökum og
mátti heita meira og minna óvinnu-
fær árum saman.
Smám saman náði hann heilsu
og komst til starfa á ný. Varð það
honum mikil uppspretta þakklætis
til forsjónarinnar. Hann átti ein-
læga trúarvissu. Félagið KFUM og
K var honum að skapi og trúboðs-
starfsemi yfirleitt. Kirkjuganga
var honum eðlileg og endalaus lífs-
fylling og eftir að hann fékk sama-
stað að Hraunbúðum tók hann virk-
an þátt í kristnihaldinu þar. Sá
hann um undirbúning guðsþjón-
ustunnar og var meðhjálpari við
messugerðir.
Árni tók líka þátt í mörgu sem í
boði er á dvalarheimilinu, s.s. að slá
í spil. Fékk hann marga verðlauna-
peninga fýrir þá þátttöku, en einkum
vakti hann eftirtekt fyrir fallegt
handbragð við útsaum og skraut-
málningu á tau.
Sigríður og Árni eignuðust tvær
dætur. Misstu þau hina fyrri, Elínu
Karólínu, kornunga. Var það þeim
stór sorg. Það var þeim því mikil
Guðs gjöf þegar Elín Lilja fæddist.
Hún var þeim mjög kær og alla tíð
yndisleg dóttir.
Ég, sem þetta set á blað, þekkti
Árna Sigurðsson mjög vel. Hann var
hollráður og góður frændi, sem ég
leitaði oftlega til og hændist að. Var
hann mér sem faðir á erfiðum tím-
um, studdi mig og hjálpaði á alla
lund. Samband okkar slitnaði ekki
þó að ég flytti í önnur byggðarlög.
Ég heimsótti hann eins oft og ástæð-
ur leyfðu og höfðum við oft samband
símleiðis. Hins vegar gekk treglega
að fá hann til að heimsækja mig.
Honum fannst Borgarfjörðurinn svo
óralangt í burtu.
í stuttum sumarfríum fór hann
eingöngu í heimsókn á æskustöðv-
arnar, Eyjafjöllin, árum saman, með
viðkomu í Reykjavík, og skrapp
Látinn er í Vestmannaeyjum ald-
inn heiðursmaður, Árni Sigurðsson,
Hraunbúðum, móðurbróðir minn, á
94. aldursári.
Fullu nafni hét hann Árni Svein-
ARNI
f SIGURÐSSON
■+■ Hólmfríður En-
' ika Magnúsdótt-
ir fæddist í Bolung-
arvík 6. mars 1915.
Hún lést í Fjórð-
ungssjúkrahúsi Isa-
fjarðar 19. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar Hólmfríðar
voru Magnús K.J.
Ólafsson, f. 10.7.
1880, d. 15.8. 1959,
og Karitas Árný
Jónsdóttir, f. 6.5.
1893, d. 3.5. 1915.
Eldri systir hennar
var Jónína, f. 24.10.
1912, d. 17.10. 1992.
Hólmfríður giftist Páli Sig-
urðssyni frá Hnífsdal 31. maí
1941. Varð þeim fjögurra dætra
í dag er til moldar borin frá ísa-
fjarðarkirkju Hólmfríður E. Magn-
úsdóttir eða Día eins og hún var
alltaf kölluð af minni fjölskyldu.
Með hækkandi sól kom kallið sem
allir verða að hlýða. Þegar ættingi
eða vinur hverfur sjónum manns
fyrir fullt og allt fer ekki hjá því
að maður líti yfir farinn veg og rifji
upp minningar frá liðnum samveru-
stundum.
Día kom inn á heimili afa og
auðið, þær eru: 1)
Karitas, f. 21.1.
1941, gift Baldri
Geirmundssyni, eiga
þau fjóra syni. 2)
Kristín Björg, f.
30.5. 1943, gift
Sveini Scheving og
eiga þau þijú börn.
3) Júlíana, f. 1.7.
1947, gift Krisljáni
Finnssyni, þau eiga
tvo syni. 4) Guðný,
f. 4.8. 1951, gift Sig-
urði Bessasyni, þau
eiga tvo syni. Barna-
börnin eru 11 en
barnabarnabörnin 14.
Útför Hólmfríðar verður gerð
frá ísafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ömmu með föður sínum aðeins
tveggja mánaða gömul þegar móðir
hennar lést, þar var hún til fullorð-
insára en faðir hennar fylgdi svo
foreldrum mínum til æviloka, ein-
staklega tryggur og trúfastur mað-
ur, sem mátti ekki vamm sitt vita.
Día hafði skarpa dómgreind, af-
burða dugleg og heilsteypt mann-
eskja, þar var hvergi falskan tón
að finna, hafði fastmótaðar skoðan-
ir á mönnum og málefnum og fór
ekki í launkofa með álit sitt. Jafnað-
armanneskja með stórum staf var
hún og fylgdist vel með stjórnmálum
og hafði gaman af að ræða þau.
Hún var trú sinni sannfæringu á
því sviði sem öðrum.
Hún tók mikinn þátt í félags-
starfi, m.a. var hún ein af stofnend-
um Verkalýðs- og sjómannafélags
Bolungarvíkur. Þá söng hún í kórum
og var organisti við Hólskirkju í
Bolungarvík að minnsta kosti í tvö
ár. Hljómlist og söngur voru hennar
hjartans mál, einnig hafði hún ákaf-
lega gaman af að spila brids.
í öllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur var hún af lífí og sál. Hún eignað-
ist öðlingsmann fyrir lífsförunaut,
Pál Sigurðsson, sem lifir konu sína,
hann sýndi henni frábæra umönnun
í veikindum hennar. Þau byggðu upp
fallegt heimili, eru dæturnar fagurt
vitni um að hafa alist upp á traustu
og góðu heimili.
Eg naut þess að dvelja á heimili
þeirra í tvo vetur þegar ég var í
Gagnfræðaskólanum á ísafirði og
var alltaf eins og ein af fjölskyld-
unni, þar var nóg hjartahlýjan.
Einnig var sonur minn hjá þeim
þegar hann fór í menntaskólann,
þau voru honum sem bestu foreldr-
ar, sem ég get aldrei fullþakkað.
Við hjónin minnumst margra
góðra og ánægjulegra stunda á
heimili þeirra, skemmtilegra sam-
ræðna og glaðværðarinnar þegar
húsmóðirin settist við píanóið og fór
að spila, ekki var síðra að fá þessi
góðu hjón í heimsókn, það var alltaf
eins og þau bæru sólargeisla inn í
húsið með sér. Á kveðjustund eru
mér efst í huga þakkir fyrir allt það
sem hún var okkar fjölskyldu. Við
söknum hennar mjög en þær góðu
minningar sem við eigum um mikil-
hæfa konu munu lifa og ég veit að
mynd Díu geymist lengi hjá þeim
sem henni kynntust og meta vináttu
og tryggð hennar í ríkum mæli, en
sá hópur er stór.
Jafnframt þakka ég að hún skyldi
nú fá að kveðja þennan heim, þar
sem hún var búin að liggja ósjálf-
bjarga á sjúkrahúsi síðastliðinn
mánuð og gat lítið sem ekkert tjáð
sig en það var ekki henni að skapi
að vera upp á aðra komin. Síðustu
orð hennar við mig á sjúkrahúsinu
var kveðjan góða „Bið að heilsa."
Ég lýk þesesum línum með virð-
ingu og þökk til hinnar látnu frá
mér og minni fjölskyldu um leið og
við sendum eiginmanni hennar
dætrum og ættingjum innilegar
samúðarkveðjur og biðjum þeim
blessunar.
Kristín Magnúsdóttir.
Það er svo margs að minnast
þegar Fríða fóstursystir mín er
kvödd að ég á bágt með að vita
hvar á að byija. Móðir mín lést þeg-
ar ég var ungur drengur og þó ekki
HOLMFRIÐUR ENIKA
MAGNÚSDÓTTIR
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi
langafi og langalangafi,
RAGNAR ÁGÚST BJÖRNSSON,
fyrrv. hafnarstjóri,
Skólavegi 2,
Keflavík,
andaðist á Sjúkrahúsi Suðurnesja
aðfaranótt föstudagsins 24. janúar.
Jarðarförin auglýst siðar.
Stefania Ragnarsdóttir, Gunnar Albertsson,
Kolbrún Ragnarsdóttir, Jón Sigurðsson,
Ragnar Marinósson, Ólöf Leifsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir til allra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
LÁRUSAR KJARTANSSONAR
Austurey I,
Laugardal,
Hermannía Sigurrós Hansdóttir,
Kjartan Lárusson, AuðurWaage,
Ragnar Matthías Lárusson, Fríða Björk Hjartardóttir,
Margrét Sigurrós Lárusdóttir, Karl Eiríksson,
Hanna Lárusdóttir, Þorsteinn Þorvaldsson,
Kristín Jóhanna Andersdóttir, Ástgeir Arnar Ingólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
stundum austur í Vík í Mýrdal til
að heilsa upp á frændfólk og vini þar.
Tign og fegurð Eyjafjalla var það
sem hann þráði að nálgast og þang-
að lágu sporin. Annað var ekki á
dagskrá.
Það var ekki fyrr en nú á allra
síðustu árum að Ámi breytti til.
Heimsótti hann mig allt í einu og
stansaði meira að segja í nokkra
daga, enda kom á daginn að margt
var að sjá í Borgarfirðinum og alltaf
höfðum við nóg um að tala. Brá nú
svo við að Árni tók að ferðast lengra
til. Kom hann oftar í heimsóknir og
ferðaðist með Félagi aldraðra í Vest-
mannaeyjum vítt og breitt um land-
ið.
I þessum ferðalögum átti Árni það
til að fara í hljóðnemann og skemmta
samferðafólkinu. Fór hann jafnvel
með heilu ljóðabálkana eftir „gömlu
góðu skáldin“ sem hann kunni utan-
að.
Árni var em til hinsta dags að
segja má. Hann gekk mikið úti þeg-
ar heilsan leyfði og stundaði alltaf
sund.
Glaður var hann og reifur á af-
mælisdaginn sinn, þann 20. október
sl., og naut þess að fá fólkið sitt í
heimsókn.
Er leið að jólum fór hann að verða
máttfarinn og lasinn. Dró af honum
smátt og smátt uns hann lést að
kveldi þess 13. janúar. Var þá Elín
Lilja dóttir hans hjá honum. „Guð
blessi þig, kæri vinur, og minningu
þína. Við öll, sem þekktum þig, sökn-
um þín.“ Elínu Lilju, Sigurbergi,
bömum þeirra og barnabörnum eru
færðar dýpstu samúðarkveðjur.
Trausti Eyjólfsson,
Hvanneyri.
hafi verið nema sjö ár á milli okkar
Fríðu má segja að hún hafi gengið
mér í móðurstað. Hún var dugmikil
kona og hafði sérstakt dálæti á fal-
legri tónlist. Æfíngar kirkjukórsins
heima í stofunni litlu í Bolungavík
em með skemmtilegri æskuminn-
ingum mínum, þá stjómaði Fríða
og lék undir á orgel. Það var oft
kvöld eftir kvöld, alltaf verið að
syngja og þó sérstaklega fyrir hátíð-
ir, sálmalög og svör. Eg hlustaði á
af lotningu og smitaðist af áhuga
hennar eins og aðrir sem nálægt
henni voru. Við áttum svo margt
saman. Fómm til beija, tókum upp
kartöflur og rófur inná Tröð og
Sandi. Svo varð hún fullorðin, flutt-
ist til ísafjarðar og giftist þar góðum
manni, Páli Sigurðssyni. Það hefur
alltaf verið kært milli fjölskyldna
okkar og ánægjulegt að koma í
heimsókn í Þvergötuna. Ég minnist
samvemstunda í sumarhúsi Úllu og
Kristjáns í Borgarfirði og margra
beijatínsluferða inn í Djúp og Súg-
andafjörð. Með árunum hefur ferð-
unum vestur í beijamó fækkað.
Börnum mínum til mikillar ánægju
sá Fríða þó alltaf til þess að þau
fengju aðalbláber á haustin og hver
sendingin af annarri af vestfirskum
harðfisk hefur horfið ofan í hópinn
eins og dögg fyrir sólu. I sumar
fórum við í síðasta ferðalagið okkar
saman. Það var nú ekki lengra en
í Mosfellsbæinn til Jönu og Steinars
en við skemmtum okkur jafn vel og
ævinlega. Nú er þetta liðin tíð sem
varðveitist vel í minningunni.
Við Rebekka og krakkarnir okkar
þökkum Fríðu margar ánægju-
stundir og vottum fjölskyldu hennar
samúð okkar.
Ég kveð þig Fríða mín.
Þinn bróðir, Jóhannes.
Nú ert þú farin, elsku langamma
mín. Það var alltaf gott að koma
til þín, þú færðir mér alltaf nýja
ullarsokka svo mér yrði ekki kalt.
Það var alltaf svo gaman að vera
með þér á jólunum og fagna með
þér nýjum árum. Það er ógleyman-
leg minning þegar ég var með þér
í beijamó í Flókalundi, þú hreinsað-
ir öll berin mín svo vel að ekkert
rusl varð eftir, því þó að þú hafir
verið svo mikið lasin þá gerðir þú
allt fyrir alla. Með sárum söknuði
kveð ég þig í hinsta sinn. En minn-
ing þín mun lifa í hjarta mínu.
Hrafnhildur Hrönn
Óðinsdóttir.