Morgunblaðið - 12.03.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 12. MARZ 1997 39 —
ekki iengur fögur.
Kynni okkar Herdísar Bimu voru
ekki löng. Vissulega þekkti ég hana
eins og alþjóð enda var hún kunn
af störfum sínum á Stöð 2 og Bylgj-
unni. Hins vegar kynntist ég henni
ekki náið fyrr en við ferðuðumst
saman til Sarajevo skömmu fyrir
þarsíðustu jól. Sú ferð varð einstak-
lega minnisstæð fyrir margra hluta
sakir. Atburðir sem þar gerðust
urðu til þess að sauðimir voru skild-
ir frá höfmnum meðal ferðafélag-
anna. Við Dísa þreyttum ekki aðeins
kapphlaup upp á sjöundu hæð sund-
urskotins Hoiiday Inn hótelsins við
leyniskyttutröð í Sarajevo. Við urð-
um vinir og naut ég þess þegar ég
sætti þungum ásökunum síðar í kjöl-
far ferðarinnar að geta leitað til
hennar. Dísa var á þeim tíma í starfi
hjá „andstæðingnum“ þar sem ég
vann fyrir Ríkissjónvarpið en hún á
„that other channel“ eins og við
sögðum þá. Dísa studdi mig heils-
hugar - ekki vegna þess að hún
hefði af því nokkurn hag, heldur
af því að hún var sammála mínum
májflutningi.
Óhætt er að segja að áhugi hafi
kviknað hjá mér á Stöð 2 vegna
Sarajevo. Frásagnir Dísu vom þess
eðlis að mér leist ekki illa á þann
félagsskap. Þegar mér bauðst starf
þar nokkmm mánuðum síðar,
hringdi ég samstundis í hana. Hún
sagði mér kost og löst á starfinu
og hennar ráðum treysti ég fullkom-
lega. Mér er til efs að ég starfaði
á Stöð 2 nú, ef hennar hefði ekki
notið við.
Þegar á Stöð 2 var komið, komst
ég að raun um að Dísa sjálf var líf-
ið og sálin í þeim félagsskap sem
mér hafði litist svo ágætlega á. Svo
gott var skap hennar, æðmleysi,
kímnigáfa, nærgætni og skarp-
skyggni að manni fannst það góð
byrjun á degi að komast að því að
morgni dags að Dísa væri á vakt-
inni.
Allt þar til mér barst símtalið til
Ródos. Tíminn varð naumari en
nokkur ætlaði. Símhringingarnar
urðu of fáar. Það leið of langt á
milli þess að við hittumst. Eiginlega
vildi enginn viðurkenna að þú værir
sjúklingur og kannski hjálpaði
æðmleysi þitt og hreysti mörgum
okkar við að ala á þeirri sjálfsblekk-
ingu að allt færi vel að lokum, og
að stundaglasið væri ekki að renna
út. Síðast þegar ég hringdi varstu
með geísti og þú ætlaðir að hringja
aftur. Ég bíð enn eftir því símtali
og reyni að sætta mig við að það
komi aldrei.
Dísa, þú áttir yndislega fjöl-
skyldu, það höfum við séð á undan-
förnum mánuðum. Foreldrum þín-
um, Emi Bjamasyni og Áslaugu
Guðbrandsdóttur, flyt ég samúðar-
óskir okkar Ásdísar. Umfram allt
er hugurinn hjá dóttur þinni, Ömu.
Henni get ég fátt sagt til huggun-
ar, ókunnur maðurinn, annað en að
hún átti frábæra móður og það var
mér heiður að vera vinur hennar.
Okkar bíður nú að tína spegilbrot
minninganna úr hjartastað og raða
þeim saman í eina heild og varð-
veita hana sem ævarandi minningu
okkar um þig.
Árni Snævarr.
Hún kom máske ekki ýkja óvænt,
fregnin sem barst hingað austur á
Iand um að hún Dísa væri dáin. En
hversu sem hún og aðrir voru við
því búnir að þessi yrði endirinn á
baráttu hennar fyrir lífi sínu verður
hann aldrei ásættanlegur og aldrei
skiljanlegur. Það fær engin mannleg
hugsun skilið og ekkert hjarta með-
tekið að fólk í blóma lífsins skuli
mega lúta í lægra haldi fyrir dauð-
anum með svo grimmilegum hætti.
Við sem eftir stöndum svo miklu
fátækari undrum okkur á miskunn-
arleysinu, en reynum um leið í gegn-
um harminn að lofa það sem mikils
var vert, líf þessarar yndislegu konu
sem gaf öllum svo mikið sem kynnt-
ust henni. Það eru ófáar minningar
sem þjóta í gegnum hugann; hjól-
reiðatúramir, snjósleðaferð upp á
jökul með krökkunum, heimsóknirn-
ar á Selfoss eða bara kertaljósin
ótalmörgu í stofunni þeirra Örnu.
Liturinn í þeim minningum er mjúk-
ur og tónninn sleginn hjartahlýju,
bjartsýni og lífsgleði sem Dísa átti
öðrum meira af.
Mikilli lífsgleði, sem við fáum nú
ekki lengur notið vegna atburðarás-
ar sem var hraðari og óttalegri en
támm taki. Enginn átti meira skilið
en Dísa að njóta langra og fullra
lífsdaga, enginn átti meira tilkall til
hamingjunnar, einmitt af því að hún
kunni öðmm betur að lýsa upp lífið
með nærvem sinni. Og brosinu sínu
mjúka.
Það er sárt að kveðja. Enn er
margt ósagt sem verður ekki sagt
úr þessu. Margt ógert sem aldrei
verður. En þökk sé fyrir það sem
var. Hjartans Arna: Við Stefán
hugsum hlýlega til þín í þeirri ein-
lægu trú að minningin um ástríka
mömmu verði það veganesti sem
bezt mun reynast. Fjölskyldunni
allri vottum við okkar dýpstu samúð.
Karl Th. Birgisson.
Hvar eru þau pll, sem hrynja yfir mína
sorg,
hálsar, sem skýla minni nekt með dufti?
í svartnætti eilífðarinnar flýgur rauður dreki
og spýr eitri.
Sól eftir sól hrynja í dropatali
og fæða nýtt líf og nýja sorg.
(Jóhann Siguijónsson)
Hún Dísa var hetja, ein af þessum
manneskjum sem em stærri og
sterkari en lífíð sjálft. En samt
þurfti hún að fara. En ekki langt.
Því þegar maður lítur upp í svartan
himininn finnst manni að ný og
skær stjarna hafi kviknað. Stjarnan
hennar Dísu. Hún mun leiða okkur
fram og vaka með okkur.
Við þökkum Dísu fyrir góðar
stundir.
Elsku Ama, foreldrar, systkini,
Guð veri með ykkur og styrki ykkur
í sorginni._
Áslaug Snorradóttir,
Páll Stefánsson.
Elsku Dísa.
Þú hljóðláta mær með skarpa sýn
á tilvemna. Þú leiðst um með ljúft
íbyggið bros. Aldrei sá ég þig óða-
mála en oft hugsandi um hvað færi
frá þér í orðum og oftar en ekki
fylgdi ljúft bros á eftir.
Sannur lífskúnstner, kunnir að
meta tímalaust augnablikið og njóta
fegurðar lífsins.
Fegurð hafðir þú gaman af og
naust vel en yfírborðsmennska var
ekki þér að skapi. Fegurðin laðaði
fram fallegan þráð í þér. Því varð
ég oft vitni að. Takk fyrir að leyfa
mér að sjá þann þráð.
Svo kom kallið stóra of fljótt,
alltof fljótt. Æðmleysi þitt að lífs-
lokum er mér reynsla sem mun
verða mér lærdómsrík og dýrmæt
minning. Ég hélt ekki að það væri
til það hugrekki sem þú sýndir þeg-
ar það var ljóst að þú yfírgæfír
þetta líf.
Takk fyrir að leyfa mér að verða
vitni að svo miklum mannlegum
styrk sem þú sýndir.
Þú komst falleg í þennan heim.
Gafst af þér í 33 ár. Stærsta gjöf
þín er Ama Ösp. Þú kvaddir þennan
heim hugrökk og falleg.
Þess óska ég innilega að allar
þínar óskir um góða framtíð Ömu
Aspar í lífínu megi rætast.
Eg vona að Guð og góðar minn-
ingar sefí sáran söknuð aðstandenda
þinna.
Takk fyrir samverustundimar,
Dísa mín.
Vertu sæl.
Heba Helgadóttir.
Dísa hafði stundum á orði að hún
kynni ekki að vera veik. Þótti henni
skjóta skökku við að hún, sem vart
hafði orðið misdægurt á ævinni, og
ekki fengið kvef svo heitið gæti,
þyrfti nú að liggja í rúminu, svona
án alls undirbúnings. Eitt það síð-
asta sem hún sagði við mig var, að
nú væri hún öll að hressast, mér
yrði „ekki undankomu auðið“ og
neyddist því til að hitta hana áður
en ég héldi í sollinn utan landstein-
anna, hún væri í nýrri lyfjameðferð,
aukaverkanimar væm „svotil eng-
ar“ og svo væri hún líka komin með
nýtt hár í ofanálag, „eins og fíðrað-
ur fuglsungi".
Þannig var Dísa þar til yfír lauk;
gaf öllum barlómi langt nef.
Dísa gaf eigin þjáningum líka lít-
inn gaum, en vakti þess í stað at-
hygli á ýmsu óréttlæti sem hún taldi
veikt fólk og aðstandendur þess
beitta. Hún þreyttist líka seint á að
lofa starfsfólk sjúkrahúsanna og
dáðist að atorku þess við aðstæður
sem henni þóttu lítt fallnar til árang-
urs.
Ekki fór hún varhluta af áhrifum
sumarlokana og þurfti reyndar að
liggja úti á gangi fyrir allra augum,
í algerri óvissu um eigin afdrif, áður
en sjúkdómsgreining lá fyrir. Þá
munaði minnstu að hún missti móð-
inn, sagði hún. Það gerði hún auðvit-
að ekki og ekki heldur þegar hún
þurfti til skamms tíma að styðjast
við hækju vegna kvala í fæti. Þá
mátti líka minnstu muna, sagði hún
jafnframt.
Ekki var heldur að finna á henni
bilbug þegar hver meðferðin á fætur
annarri brást. Þannig var Dísa og
þegar meininu óx ásmegin í lík-
amanum óx hún bara í andanum í
staðinn. Hún gleymdi ekki að hafa
áhuga á velferð annarra, þótt ólýs-
anlegur sársauki væri hennar dag-
lega brauð, lifði sig af einlægum
áhuga inn í það sem var á döfínni
hjá hveijum og einum og gerði sér
sérstakt far um að sýna meiri ástúð
og hlýju en nokkru sinni fyrr.
Þá gerði hún hnyttnar athuga-
semdir um hvaðeina og mælti til
dæmis fjálglega gegn skrifum
starfssystur sinnar um gervihnatta-
leiðsögu og hávaðamælingar og
spurði hvers rúmliggjandi lesendur
ættu eiginlega að gjalda. „Góða
skemmtun í vinnunni, ég hugsa til
þín með djúpri vorkunn," bætti hún
við.
„Heyrumst glaðar," sagði hún
líka og stríðnislegur hláturinn mun
enduróma í minningunni um
ókomna tíð.
Við Dísa kynntumst fyrir 12 árum
í Háskólanum, enda ekki annað
hægt en að laðast að þessari björtu
og fallegu konu, með kankvislegt
brosið og grænleit augun full af
glettni, að gáfum hennar og mann-
kostum öðrum ólöstuðum. Aldrei hef
ég séð 159 sentímetrum betur varið.
Dísa skaut föstum en meinlausum
skotum að vinum sínum og gantað-
ist stundum með stærðarmuninn
sem á okkur var, bæði langsum og
þversum. Stundum sagði hún sög-
una af því þegar hún var næstum
fokin út í buskann í einhveiju illviðr-
inu, ekki ólíkt Ömmu skógarmús í
Hálsaskógi.
Ekki man ég lengur hvað við
vorum að flækjast milli húsa í fár-
viðrinu en Dísa fauk af stað og því
ekki annað að gera en að henda
hana á lofti og halda fast þar til
veðrinu slotaði. Hins vegar gat eng-
inn mannlegur máttur haldið henni
„Ömmu mús“ þegar aðrir vindar og
meinlegri feyktu henni í burtu frá
ástvinum sínum. Þeir sem eftir sitja
geta ekki annað en minnst hennar
með aðdáun, þakklátir fyrir að hafa
fengið að njóta nærveru hennar um
lengri eða skemmri tíma. Ég votta
þeim mína innilegustu samúð.
Dísa reyndi að rugla manninn
með ljáinn í ríminu sem henni frek-
ast var unnt. Hún mætti örlögum
sínum af stakri hugprýði og var
oftar en ekki að heiman, líkt og hún
vildi segja: „Afsakið, ligg banaleg-
una. Skrapp frá. Kem aftur eftir
kortér.“
Þótt ég hefði ekki nema brota-
brot af þeirri reisn sem einkenndi
Dísu mætti ég vel við una. Fram-
ganga hennar er svo sannarlega til
eftirbreytni. Hvíli hún í friði.
Helga Kristín Einarsdóttir.
Með nokkrum orðum vil ég segja
hvað Dísa frænka var góð. Hún var
aldrei reið og skammaði engan og
hún var gædd góðri kímnigáfu. Nú
vona ég að henni líði vel hjá Guði.
Nú getur hún talað við ömmu og
afa. Við skulum passa Ömu sem
henni þótti vænst um af öllu í heim-
inum. Guð geymi Dísu frænku.
Jóhann Birkir Guðmundsson.
+
TRYGGVI JÓNSSON
frá Skeggjabrekku,
Ólafsfirði,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri föstudaginn 7. mars.
Jarðsungið verðurfrá Ólafsfjarðarkirkju laugardaginn 15. mars
kl. 14.00.
Blóm vinsamlega afþökkuð, en þeim, sem vildu minnast hans er bent á
dvalarheimilið Hornbrekku.
Aðstandendur.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
EYJÓFLUR KONRÁÐ JÓNSSON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík föstudaginn 14. mars
kl. 13.30.
Guðbjörg Benediktsdóttir,
Benedikt Eyjólfsson, Margrét Beta Gunnarsdóttir,
Sesselja Auður Eyjólfsdóttir, Guðmundur Ágúst Pétursson,
Jón Einar Eyjólfsson, Herbjörg Alda Sigurðardóttir
og barnabörn.
4f.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SVAVAR HALLDÓRSSON
verslunarmaður,
Dyngjuvegi 14,
Reykjavík,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans
26. febrúar sl.
Útför fór fram í kyrrþey 6. mars.
Við þökkum af alhug öllu því starfsfólki, sem veitti honum læknishjálp og
hjúkrun.
Ættingjum okkar og vinum þökkum við samúð og vinarhug.
Björg Jónsdóttir,
Kristín Svavarsdóttir,
Svavar Svavarsson,
Jón Pétur Svavarsson,
Halldór Trausti Svavarsson
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabarn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og
stjúpfaðir,
ALFREÐ JÚLÍUSSON,
Víðilundi 24,
Akureyri,
sem lést fimmtudaginn 6. mars, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju á morgun,
fimmtudaginn 13. mars kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
'r*
Lukka Ingibjörg Þorleifsdóttir,
Margrét Alfreðsdóttir,
María Alfreðsdóttir,
Þór Valtýsson.
+
Innilegar þakkir færum við öllum, sem sýndu
okkur vináttu og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar systur okkar, mágkonu og frænku,
MAGNEU ÁRNADÓTTUR,
Kirkjuvegi 11,
Keflavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á Sjúk-
rahúsi Suðurnesja fyrir þá elsku og umönnun
sem henni var sýnd
Svava Árnadóttir,
Halldóra Árnadóttir,
Guðrún Árnadóttir,
Páll Árnason, Dóróthea Friðriksdóttir,
Þuríður Halldórsdóttir
og systkinaböm.