Morgunblaðið - 15.03.1997, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 15. MARZ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
4
HALLDORINGOLF-
UR ANDRÉSSON
■+■ Halldór Ingólf-
* ur Andrésson,
bílasmiður, fæddist
i Grimsfjósum á
Stokkseyri 22. júní
1941. Hann lést í
sjúkrahúsi Reykja-
víkur 3. mars síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jón-
ína Kristjánsdóttir,
húsmóðir, f. 21.2.
1898, d. 5.8. 1985,
og Andrés Markús-
son, bóndi, f. 21.7.
1905, d. 27.11.
1984. Halldór var
einkabarn foreldra sinna.
Hann stundaði nám við Iðn-
skóla Selfoss og
bílasmíði lærði hann
á Bifreiðaverkstæði
Kaupfélags Árnes-
inga þar sem hann
vann allt þar til
hann hætti störfum
fyrir nokkrum árum
sakir vanheilsu. Að
Selfossi fluttist hann
árið 1969 og átti
heima þar til dánar-
dægurs. Halldór var
ókvæntur og barn-
laus.
Útför hans fer
fram frá Stokkseyr-
arkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
En þó eru sumir sem láta sér lynda það
að sitja út’í homi óáreittir og spakir,
því að það er svo misjafnt, sem mennimir,
leita að
og misjafnt tilgangurinn, sem fyrir þeim
vakir.
Oft er vitnað til þessa snjalla
kvæðis þjóðskáldsins góða, Tómas-
ar Guðmundssonar, í minningar-
greinum um konur og menn. Svo
verður enn í dag á útfarardegi vin-
ar okkar, frænda og fyrrverandi
nágranna Halldórs Andréssonar.
Halldór kvaddi þennan heim skyndi-
lega, óvænt og að allra dómi allt
tm. of snemma mánudaginn 3. mars.
Einmitt á þeirri stundu er hann var
að leggja af stað í ferðalag til Hót-
el Arkar þar sem hann ætlaði að
dvelja um vikutíma í góðra vina
hópi eins og hann hafði oft gert
undanfarin ár. Það má því með
nokkrum sanni segja að með frá-
falli sínu hafi hann yfirgefið tvö
hótel samtímis.
Halldór fæddist í Grímsfjósum á
Stokkseyri, sonur hjónanna Jónínu
Kristjánsdóttur og Andrésar Mark-
ússonar sem þar bjuggu. Jónína
kom hart niður við fæðingu Hall-
dórs enda komin af léttasta barn-
eignarskeiði þegar þessi atburður
átti sér stað. Ætla má að bæði
hafi borið hér nokkum skaða af.
Að minnsta kosti átti Halldór ætíð
erfitt um allar fótahreyfngar og
ágerðist þessi hreyfihömlun þegar
á ævina leið. í Grímsfjósum var
gamalgróið íslenskt sveitaheimili
þar sem snyrtimennska, reglusemi
og iðni voru í hávegum höfð. Hall-
dór var svo Iánsamur að alast upp
með tveimur kynslóðum því að auk
foreldra hans voru í heimilinu föður-
afi og móðuramma. Þeim Jónínu
og Andrési varð ekki fleiri barna
auðið og varð því sonurinn strax
augasteinn allra á heimilinu eins
og geta má nærri. Aldrei var þess
vart að hið mikla ástríki sem sonur-
inn hlaut í æsku hafí spillt honum
hið minnsta. Þvert á móti nam hann
ýmsar fornar og nýjar dyggðir af
þessu vandaða og vinnusama fólki
sem átti eftir að komu honum að
góðu á lífsleiðinni. Auðvitað tók
Halldór þátt í daglegu amstri full-
orðna fólksins líkt og önnur börn
og unglingar þess tíma eftir því sem
kraftar og geta leyfðu. En búskap-
arbasl og skepnuhirðing varð ekki
hlutskipti Halldórs. Hann var mað-
ur nýrra tíma. Oft þegar við krakk-
arnir á hans reki fórum í leiki og
ærsluðumst úti við sat hann inni
og teiknaði bíla, báta og jafnvel
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
VALDÍS S. SIGURÐARDÓTTIR,
Kirkjuvegi 11,
Keflavík,
sem lést föstudaginn 7. mars síðastliðinn,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju mánu-
daginn 17. mars kl. 14.00.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim, sem
vilja minnast hennar, er bent á að láta Sjúkra-
hús Suðurnesja njóta þess.
Sigurður Gunnar Benediktsson,
Guðmundur Ingi Benediktsson,
Ingibjörg B. Benediktsdóttir Grant,
Guðrún María Benediktsdóttir, Símon Á. Gunnarsson,
Jóhanna Benediktsdóttir, Guðmundur Haukur Jónsson,
bamabörn og barnabarnabörn.
+ Bróðir okkar,
( SIGMAR SIGURBJÖRNSSON m "... !’■
frá Syðstu-Grund,
Eyjafjöllum, *• ■-* aL'
andaðist á heimili sínu í Seattle, USA,
13. mars 1997.
***»/&?■ k
Guðbörg, Júlíus, Hulda og Marinó.
MIIMIMINGAR
flugvélar. Hann var eins og kalla
má vélrænt sinnaður og það kom
ekki mjög á óvart þegar hann hóf
nám í bifreiðasmíði hjá Bifreiða-
verkstæði Kaupfélags Árnesinga á
Selfossi jafnframt því sem hann
stundaði nám í iðnskólanum á
staðnum. Hann lauk meistaraprófí
í iðn sinni og starfaði ávallt hjá
sama vinnuveitandanum (KÁ) að
námi loknu. Iðnaðarmaður þótti
hann góður og dverghagur bæði á
járn og tré. Meðal annars smíðaði
hann á tímabili jeppakerrur og vor-
um við tveir bræðurnir svo heppnir
að eignast tvær slíkar. Þær eru svo
vel smíðaðar að í dag eru þær enn
í fullu fjöri komnar fast að þrítugu
og í þeim hefur ekki enn gefið sig
svo mikið sem ein suða þrátt fyrir
mikla notkun. Vinnufélagar hans í
gegnum tíðina bera honum gott orð
og það sama má segja um hann í
þeirra garð. Þeir voru honum góðir
og það mat hann mikils ekki síst
eftir að heilsan tók að bila.
Árið 1969 keypti Halldór hús á
Selfossi, inréttaði það af smekkvísi
og fiutti í það ásamt foreldrum sín-
um sem þar með brugðu búi í
Grímsfjósum enda farin að heilsu
eftir marjgra ára strit við erfíðan
búskap. A Selfossi undi fjölskyldan
sér vel og þar eignaðist hún fljót-
lega frábæra nágranna sem reynd-
ust henni afar vel til síðasta dags
og heyrðum við oft á þá og hjálp-
semi þeirra minnst. Fyrir það ber
að þakka. Þau hjónin Andrés og
Jónína voru samrýnd hjón og báru
gagnkvæma virðingu hvort fyrir
öðru og aldrei urðum við þrátt fyr-
ir allnáin kynni vitni að deilum eða
ósætti þeirra í milli. Öll mál voru
leyst á friðsamlegan hátt eins og
þetta fólk hafði eðli til. Hnjóðsyrði
og hvers kyns öfund í garð náung-
ans var ekki þeirra stíll. Hjónaband
þeirra var ekki aðeins langt heldur
einnig gott og gæfusamt enda voru
þau samboðin hvort öðru um mann-
kosti og dugnað.
Við sem þessar línur ritum áttum
því láni að fagna að alast upp í
nágrenni fjölskyldunnar í Gríms-
fjósum. Ranakot og Grímsfjós voru
samtýnis á kafla og samgangur á
milli bæjanna mikill. Minningarnar
streyma fram þegar hugsað er til
æskuáranna og af nógu er að taka.
Eitt stendur þó allra efst, hvernig
þau brugðust við í veikindum for-
eldra okkar. í fyrstu móður og síð-
an föður. Þessi heiðurshjón áttu þá
mörg sporin austur túnið í Rana-
koti og oft á tíðum með pinkil und-
ir hendinni sem gat innihaldið klein-
ur, pönnukökur eða sokka og vettl-
inga á eitt okkar systkinanna eða
öll. Hér var lifað eftir boðorðinu að
sælla er að gefa en þiggja.
í Grímsfjósum dvöldu á sumrin
snúningastrákar sem aðstoðuðu við
heyskapinn og önnur verk er til
féllu. Sumir komu sumar eftir sum-
ar, bróðir eftir bróður og allir höfðu
sömu sögu að segja á þessum bæ
var gott að vera og viðurgemingur
slíkur að flestir fóru þyngri að
hausti en þeir komu að vori. Á
Engjaveginum á Selfossi var áning-
arstaður okkar systkina þegar við
áttum leið austur yfir fjall hvort
heldur við vorum ein á ferð, með
mökum eða börnum. Alltaf voru
viðtökurnar hinar sömu. Þegar í
bæinn var komið og sagðar fréttir
úr ferð var fyrsta spurningin
komstu við hjá Andrési og Nínu og
seinna Halldóri eftir að hann var
orðinn einn.
Þessum kapitula er lokið en hon-
um er haldið til haga í sjóði endur-
minninganna og mun vaxa og skýr-
ast með árunum og verða æ oftar
dreginn fram til að fara höndum
um. Halldór Andrésson, vinur okkar
og frændi, var minnisstæður maður
og um margt sérstakur. Hann var
ekki aðeins góður iðnaðarmaður
heldur maður menningar og lista.
Hin síðari ár skar hann út í tré og
smíðaði ýmsa aðra gripi úr því efni
með hjálp rennibekkjarins og lip-
urra handa. Flesta þessara gripa
gaf hann vinum og kunningjum því
að honum var eðlislægt að gleðja
aðra. Greiðasemi hans og gestrisni
þekktu allir sem af honum höfðu
kynni, hann virtist hafa unun af
því að rétta öðrum hjálparhönd og
greiða götu náunga síns, vinsemd,
hlýja og góðgirni voru honum í blóð
borin þó að skapfastur væri og
ákveðinn í skoðunum. Glettinn og
spaugsamur var hann í umræðum
og umtalsfrómur svo af bar og sagði
aldrei meira en hann vissi um menn
og málefni og lagði áherslu á hið
jákvæða en sleppti hinu.
Þrátt fýrir fötlun sína var hann
ótrúlega duglegur að halda húsi
sínu við og garðurinn utan um það
var sannkölluð prýði og bar vott
um smekkvísi hans og snyrti-
mennsku. Yndi hafði Halldór af
ferðalögum bæði á eigin vegum og
í skipulögðum hópum. Hann tók
þátt í starfi eldri borgara á Selfossi
og tók þá gjaman myndir í ferðalög-
um og á samkomum, félögum sínum
til skemmtunar og gleði. Hann var
einmitt að leggja upp í eina slíka
ferð þegar kallið kom. Frændsemi
og vináttu ræktaði hann með heim-
sóknum og símtölum og var ávallt
aufúsugestur vinum og kunningj-
um. Félagslyndur var hann að eðlis-
fari og lét sér ekki lynda það „að
lifa útí horni, óáreittur og spakur".
Hann hafði gaman af að vera innan
um fólk. Minnugur þess að tilbreyt-
ingarleysi er versti óvinur áhugans
sótti hann mannfagnaði þegar færi
gafst. Ekki til þess að taka til máls
og hafa hátt heldur hitta vini og
kunningja, rabba við þá um stund
og styrkja vináttuböndin. Eftir að
foreldrar hans féllu frá, Andrés
1984 og Jónína 1985, bjó Halldór
einn í sínu húsi. Vafalaust hefur
hann stundum átt daprar stundir
og einmanaleikinn sótt að honum.
Heilsan var ekki alltaf í sem bestu
lagi og fyrir nokkrum árum hætti
hann að vinna. Við þessar kringum-
stæður átti hann hauka í horni þar
sem voru nágrannar hans sem allt-
af voru boðnir og búnir að veita
honum aðstoð. Fyrir það eiga þeir
þakkir skilið. Að leiðarlokum viljum
við systkinin þakka Halldóri sam-
veruna á þessari jörð og óska hon-
um velfarnaðar á nýjum brautum.
Sé annað líf eftir þetta er hann nú
áreiðanlega staddur á góðum stað
og nýtur samvista við ástvini sína
sem fagna komu hans.
Minningin um góðan og sóma-
kæran mann sem ekki mátti vamm
sitt vita og öllum vildi gott gera
mun lifa í huga okkar og ylja okk-
ur um ókomna tíð.
Blessuð sé minning Halldórs
Andréssonar.
Systkinin frá Ranakoti.
Ég fe! í forsjá þína,
guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll born þín svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Góður drengur er genginn á vit
feðra sinna langt um aldur fram.
Ekki ætla ég að rekja ættir Hall-
dórs frekar, það gera þeir sem bet-
ur þekkja. Mig langar að minnast
Halldórs með nokkrum kveðjuorð-
um fyrir löng og góð kynni. Ég
kynntist foreldrum hans fyrir rúm-
um 50 árum þegar ég flutti til
Stokkseyrar með móður minni.
Grímsfjósaheimilið var með fyrstu
heimilum sem ég kom á hér á
Stokkseyri. Þetta er eins og ævintýr
í minningunni, lítil stúlka úr sveit
fremur áttavilit flytur í lítið sjávar-
piáss sem kemur fyrir sjónir líkt
og stór kaupstaður, verslanir á
hveiju götuhorni. Ég eignaðist góða
nágranna, þar á meðal fólkið í
Grímsfjósum. Bjuggu þar athafna-
hjón með lítinn son og foreldra sína.
Allir höfðu nóg að sýsla, hjónin úti
við, en amma inni að passa Iítinn
snáða sem var Halldór. Ég var þó
nokkuð upp með mér að fá athygli
hans af og til. Ekki má gleyma
heimilisvini þeirra hjóna, Olgeiri að
nafni, hann virtist vera fastur
punktur í heimilislífinu, þetta
þekkja þeir sem kunnugir voru.
Hann kom jafnan í hádegismat og
fór ekki hratt yfir, því hann gekk
við tvo stafi. Kvöldmatinn fór hann
síðan með heim í blárri lítilli fötu.
Síðan varð ég kaupakona hjá
þeim sem unglingur og líkaði vistin
mjög vel. Þá var Halldór orðinn
stálpaður strákur. Svo líða árin, ég
giftist og stofna heimili og upp úr
því verður Halldór heimilisvinur
okkar hjóna. Með Halldóri og Ósk-
ari eiginmanni mínum tekst mikil
og traust vinátta og áttu þeir marg-
ar góðar stundir saman. Oft var
slegið á létta strengi sem Halldór
kunni vel að meta. Halldór var vin-
sæll og eignaðist marga góða kunn-
ingja enda félagslyndur og afar
góður heim að sækja. Síðar komu
synir okkar til sögunnar sem Hall-
dór reyndist vel. Margar ánægju-
legar ferðir voru farnar um landið
og var Halldór góður ferðafélagi,
traustur og vænn. Vafalítið hefur
hann ekki alltaf verið hraustur í
lengri ferðir svo líkamlega fatlaður,
sem hann var, en á því lét hann
aldrei bera. Hann var duglegur
andlega og lét ekki bugast fyrr en
hann mátti til. Þegar að leiðarlokum
kemur hefði mig langað að minnast
margra skemmtilegra atvika úr
okkar kynnum í gegnum árin en læt
hér staðar numið. Við fjölskyldan
öll á Hamrahvoli þökkum þér, elsku
Halldór, allar góðu stundirnar, megi
góður Guð blessa minningu þína.
Dagný Hróbjartsdóttir.
Hér kvað ég þig vinur - því komin er nóttin
með kyrrð eftir strangan dag,
hún breiðir út faðminn í blíðu og mildi
og boðar þér nýjan hag.
Leiðir þig fijálsan til ljóssins sala
svo langt frá angri og sorg,
og ferðalúnum fínnur þér hæli
í friðarins helgu borg.
(Kristján Hjartarson.)
Nágranni okkar og vinur Halldór
Andrésson er fallin frá langt fýrir
aldur fram, aðeins 55 ára. Hann
nam bifreiðasmíðar við Iðnskólann
á Selfossi og vann við þá iðngrein
hjá Kaupfélagi Árnesinga eða þar
til fyrir 2-3 árum.
Eftir starfslok hjá KÁ fór hann
að huga að áhugamálum sínum sem
voru útskurður og bókband, hann
fékk sér rennibekk og gerði marga
fallega hluti í honum. Halldór var
mjög laghentur og var margt til
lista lagt, hann hugsaði vel um
garðinn sinn og hafði áhuga á blóm-
um og naut þess að gefa blóm við
hvert tækifæri sem gafst og þá
helst úr garðinum sínum.
Árið 1968 flutti Halldór ásamt
foreldrum sínum að Engjavegi 73
hér á Selfossi og bjó með þeim þar
til þau féllu frá. Eftir það bjó hann
einn og hugsaði um sig sjálfur af
miklum dugnaði þrátt fyrir hreyfí-
hömlun sína.
Halldór var góður nágranni og á
margan hátt sérstakur, hann fór
aldrei frá húsi nema láta vita af sér
og bað þá jafnan um að við litum
eftir mannaferðum og að vissum
hvert hann færi og hvenær hans
væri von aftur heim. Eins var ef
við fórum frá í lengri tíma, þá
gætti hann eigna okkar og alltaf
hringdi hann yfir til okkar ef bíll
frá okkur stóð með ljósum að
ástæðulausu.
Hann var mjög barngóður og
hafði yndi af því ef börnin hér í
kring léku sér í garðinum hans.
Sunnudaginn 2. mars sl. hringdi
Halldór yfir til okkar og talaði við
okkur hjónin, hann var að kveðja,
nú ætlaði hann að eyða komandi
dögum á Hótel Ork með góðum
vinum úr félagi eldri borgara. Því
miður komst hann ekki í þessa ferð,
hann veiktist skyndilega og var
fluttur á Sjúkrahús Reykjavíkur og
þar lést hann 3. mars síðastliðinn.
Að lokum þökkum við Halldóri
samveruna öll árin sem við áttum
með honum, bæði sem vinnufélaga
og góðum nágranna.
Við biðjum góðan Guð að veita
honum góða heimkomu.
Það stóð ei þys né styr um þína vegi,
þú stilltir jafnan geði þínu í hóf
og því var bjart á þínum hinsta degi
þegar vetur líkklæði þér óf.
(Guðm. Guðm.)
Guðbjörg, Björn
og fjölskylda, Selfossi.