Morgunblaðið - 19.04.1997, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 19. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BIRKIR
HUGINSSON
+ Birgir Hugiris-
son fæddist í
V estmannaeyjum
hinn 12. mars 1964.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Vestmanna-
eyja hinn 7. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Albína Elísa Ósk-
arsdóttir, f. 25.6.
1945, og Huginn
Sveinbjörnsson, f.
16.10. 1941, mál-
arameistari í Vest-
mannaeyjum.
Systkini Birkis eru
Oddný, 25.9. 1967, gift Oskari fram frá Landakirkju í Vest-
Sigmundssyni, þau eru búsett i mannaeyjum í dag og hefst
Þýskalandi og eiga þau tvö athöfnin klukkan 11.
börn, og Viðar, f.
15.9. 1976, nemi í
V estmannaeyjum.
Sambýliskona Birk-
is um tíma var Þóra
Guðný Sigurðar-
dóttir og með henni
á hann eina dóttur
Elísu, f. 29.11. 1991.
Birkir vann við
húsamálun um tíma,
auk þess að vera
hljóðfæraleikari og
hafði hann tónlist
að atvinnu meðan
heijsan leyfði.
Útför Birkis fer
Elsku drengurinn okkar, nú ertu
farinn frá okkur, farinn á þann stað
sem hjólastóll og kvalafull veikindi
hefta ekki för þína. Minningin um
þig mun ylja okkur alla ævi. Við
munum minnast þín sem ungs,
gáskafulls drengs í leikjum með
systkinum og vinum, við minnumst
þín sem ungs manns með glæsta
'fc. framtíð og hugsjónir sem erfið veik-
indi bundu enda á. Ekki síst minn-
umst við kjarks þíns og baráttu í
glímunni við örlög þín og hvernig
þú tókst mótlætinu af stakri ró og
kjarki, kvartaðir aldrei. Milli kvala-
fullra veikindakasta lagðir þú á ráð-
in um framtíðina og allt það sem
þú áttir eftir að framkvæma í líf-
inu. Við minnumst þeirrar gleði
þegar þú komst og sagðir okkur
að þú hefðir eignast dóttur, hana
Elísu litlu sem var sólargeislinn í
_. lífi þínu, og sá punktur sem allt
snerist um síðustu árin. Það var
sama hve þjáður þú varst, alltaf kom
glampi í augu þín þegar þú talaðir
um hana. Hún veit að pabbi hennar
er farinn til Guðs og honum líður
vel, en hún veit ekki hvers hún fór
á mis að kynnast þér ekki heilbrigð-
um. Við kveðjum þig með söknuði
og trega, þökkum þér hveija stund
sem þú varst með okkur og biðjum
að þú megir finna frið og hvíld frá
þjáningu þessa heims.
Nú faðmar nóttin gleymd og gömul leiði,
og grænu stráin skjálfa mér við hlið.
Ur veikum strengjum vögguljóð ég seiði,
sem veita hjarta mínu ró og frið.
En moldin angar dular draumanætur,
og dauðinn leikur undir söngsins klið,
og daggartárum lága grasið grætur,
en gröfin stendur opin mér við fætur.
Ég hefí reynt að ráða gamlar gátur
en guðdóm lífsins þekki ei né skil.
Og söngur minn er bæði gleði og grátur,
og guð ég bið, þó hann sé enginn til.
Eins og þau börn, sem eiga mold að móður
og myrkrið flýja, en leita að birtu og yl,
þá er mér hvíid að hrópa: Guð minn góður,
gef mér frið, því ég er vegamóður.
Ég skelfist ei, þótt sígi sól í æginn
og svartri blæju vefjist moldin gljúp,
og þótt ég margoft syrgi sólskinsdaginn,
er sólin fegurst bak við hafsins djúp.
Ég þrái oft, svo mig ei nakinn næði,
að nóttin sveipti mig í dauðans hjúp;
því svo er ekkert sár, þótt núna blæði,
að svefninn ekki lækni það og græði.
(D. Stef.)
Hvíl í friði, kæri sonur og bróðir.
Pabbi, mamma og Viðar
Stundum kemur örvæntingin
til mín eins og refsinom
og öskrar í eyru mín:
Þú getur ekki gengið,
þú getur ekki notað
hendur þínar.
Þegar sorgin sker hjartað mitt
heyri ég hlýja rödd hvísla:
Hugur þinn skynjar heiminn
í sámstu sorg og dýpstu gleði.
Og ég finn kærleika umvefja mig
j, í nálægð vina minna
eins og stjömur jóla
sem lýsa sáttfúsum augum okkar.
Og lífsgleði mín kemur á ný
og sigrar.
(Asdís Jenna Astráðsdóttir.)
Elsku Birkir, það mátti svo
margt af þér læra. Líf þitt var
enginn dans á rósum og þú þurftir
að taka þeim mörgum reiðarslög-
unum, en samt lést þú aldrei bug-
ast.
Ég man eftir því þegar við vorum
börn og unglingar, þá var ég af-
skaplega stolt yfir því að eiga svona
fallegan qg hæfíleikaríkan „stóra
bróður“. Arin liðu, fötlun þfn fór
að gera vart við sig og síðan áger-
ast. Þá varð ég einnig að dást að
þeim mikla dugnaði og krafti sem
þú ávallt sýndir. Ég man ekki eftir
því að hafa heyrt þig kvarta né
gráta örlög þín. Þú veltir þér aldrei
upp úr sjálfsvorkunn, heldur horfð-
ir alltaf fram á veginn. Að gefast
upp var eitthvað sem aldrei hvarfl-
aði að þér. En sjúkdómurinn var
of sterkur. Þú megnaðir ekki að
ná ^firhöndinni.
Ég þakka þér, elsku bróðir minn,
fyrir samverustundir okkar og mér
þykir sárt að ekki var mögulegt
að hafa þær fleiri. Ég vona af öllu
hjarta að þér líði vel þar sem þú
ert nú og að vel hafi verið tekið á
móti þér. Ég bið Guð að styrkja
foreldra okkar, Viðar og Elísu litlu
í þeirra miklu sorg. Minning þín
lifir í hjörtum okkar. Sjáumst síðar.
Þín systir,
Oddný Huginsdóttir.
Alltaf kemur dauðinn okkur á
óvart, þó að í þessu tilfelli hefðum
við átt að vera viðbúin þar sem
Birkir var búinn að vera svo mikið
veikur iengi. Við vonum að nú séu
kvalir þínar á enda og biðjum al-
góðan Guð að taka þig í sinn náðar-
faðm, elsku vinur.
Birkir var sambýlismaður Þóru,
dóttur okkar, um árabil. Kynni okk-
ar af honum voru mjög góð og man
ég aldrei að okkur hafí orðið sund-
urorða. Birkir var mikið prúð- og
snyrtimenni og vildi öllum vel, en
hann stóð alveg á sinni meiningu.
Saman áttu Þóra og Birkir auga-
steininn okkar allra, hana Elísu,
sem verður 6 ára 29. nóvember.
Ég gleymi aldrei þeim degi þegar
við Birkir biðum fyrir framan fæð-
ingardeildina í Vestmannaeyjum,
því að Þóra þurfti að gangast und-
ir keisaraskurð. Þarna sat Birkir
svo rólegur og yfirvegaður. Ég fór
að skammast, hvað hann væri ró-
legur, ég alveg á toppnum af æs-
ingi. Þá svaraði Birkir: „Það verður
einhver að vera með viti.“ Þetta
svar fannst mér lýsa Birki svo vel.
Þóra og Birkir slitu samvistum
fyrir fjórum árum en vinskapur
hefur haldist. Ég hef alltaf sagt
að Birkir verður okkar allra alltaf.
Öll eigum við litlu Elísu saman
og ég veit að við verðum öll sam-
taka um að útskýra fyrir henni af
hveiju pabbi hennar var tekinn svo
fljótt.
í dag á Elísa traustan og góðan
vin. Gunnar Marel, sem örugglega
á eftir að reynast henni vel og leið-
beina á lífsleiðinni.
Systa mín, þér vil ég þakka hve
vel þú varst búin að útskýra fyrir
Elísu hvernig gæti farið með pabba
hennar, enginn hefði gert það bet-
ur. Báðar vitum við að það er svo
margt að bijótast um í litla glókoll-
inum okkar með stóru bláu augun.
Símtöl okkar Birkis snerust að
mestu um Elísu og skiptumst við
á sögum um hvað hún sagði og
gerði þegar hún var í Keflavík og
svo aftur í Vestmannaeyjum. Mikið
mátt þú vera hreykinn af henni.
Henni þótti svo undur vænt um þig
og fór oft að tala um þig upp úr
þurru. Alltaf bað hún fyrir þér og
þessar bænir voru svo innilegar og
komu beint frá barnshjartanu.
Núna er hún viss um að þér líði
vel og sért farinn að geta gengið.
Elsku Elísa okkar. Mestur er
missir þinn, en öll munum við
standa saman um velferð þína og
mundu að þú áttir yndislegan
pabba, sem unni þér svo heitt og
allt vildi fyrir þig gera. Þegar þú
eldist og þroskast segir amma
Systa þér hvernig pabbi þinn var
sem ungur drengur.
Systa, Huginn, Viðar, Odda,
Óskar og litlu frændsystkinin. Góð-
ur guð gefi ykkur styrk í ykkar
miklu sorg. Megir þú, Systa mín,
öðlast betri heilsu sem mjög hefur
á reynt undanfarnar vikur. Það var
yndislegt að heyra hve vel þú hlúð-
ir að drengnum þínum eins og þið
hjónin bæði.
Odda mín, undanfarnir dagar
hafa verið þér erfiðir svona langt
í burtu frá fjölskyldunni.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaður Jesú mæti.
Vertu Guði falinn, kæri vinur og
hafðu þökk fyrir allt.
Ragnheiður og Siddi.
Elsku pabbi minn.
Ég sakna þín og finnst svo sárt
að þú sért dáinn.
En mér finnst gott að þú skulir
vera kominn til Guðs, því að þú
varst svo mikið veikur.
Ég veit að núna líður þér vel og
getur gengið á skýjunum og séð
stjörnurnar betur og það er alltaf
sól hjá þér.
Nú ert þú búinn að hitta Samma,
Tinnu Perlu og langafa og líka
Elínu, systur Jónu vinkonu minnar.
Ó, pabbi, það var svo margt sem
okkur langaði að gera saman. Ég
gat nú svolítið keyrt þig í hjóla-
stólnum, svo horfðum við á vídeó
og hlustuðum á falleg lög. Þegar
ég verð stór ætla ég að spila á
hljóðfæri eins og þú.
Alltaf þótti mér gaman að koma
til Vestmannaeyja til þín, ömmu,
afa og Viðars. Ég var alltaf eins
og prinsessan þeirra. Ég ætla að
vera dugleg að koma til þeirra, því
að þau eiga öll svo bágt. Odda á
líka bágt af því að þú varst bróðir
hennar.
Elsku pabbi minn, ég þakka þér
fyrir allt og í bænunum mínum
núna bið ég góðan Guð og alla
góðu englana að passa þig og láta
þér líða vel.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Þín,
Elísa
Birkir Huginsson frændi minn
og besti vinur minn er nú látinn
langt um aldur fram eftir hetjulega
baráttu við hinn illvíga MS-sjúk-
dóm. Hann var aðeins unglingur
þegar sjúkdómurinn gerði fyrst
vart við sig. Birkir vann þá sem
málari með föður sínum.
Við áttum margar góðar stundir
saman enda höfðum við sama
áhugamál en það var tónlistin. Um
og eftir fermingu fórum við að
spila saman en Birkir fékk saxófón
í fermingargjöf frá foreldrum sín-
um, og varð það hans aðaláhuga-
mál upp frá því. Minnist ég margra
góðra stunda sem við áttum saman
bæði á sviði og á ferðalögum sem
við fórum ófá saman. Við spiluðum
saman í mörgum hljómsveitum,
Lost, Radíus, 7und o.fl.
Þegar leið á átti Birkir orðið
erfitt með að ferðast svo að nú
seinni árin spilaði hann mest heima
í Vestmannaeyjum. Árið 1987
fluttist ég til Reykjavíkur og spiluð-
um við ekki saman aftur fyrr en
1990, í sýningu sem gekk undir
nafninu „Gott kvöld í Hallarlundi"
og árið eftir í sýningu sem hét
„Landið og miðin“. Þegar hér var
komið spilaði Birkir orðið sitjandi
en það hafði engin áhrif á fallegan
tóninn úr saxófóninum hans. Hann
spilaði áfram en síðustu eitt til tvö
árin hafði hann ekki orðið mátt til
að blása.
Samt sem áður hélt hann alltaf
sínu jafnaðargeði og lét hvergi
deigan síga í þessari erfiðu baráttu
og neitaði að gefast upp.
Birkir var mikill dýravinur og
átti marga fallega hunda í gegnum
tíðina sem hann hafði mikið yndi
af, sérstaklega eftir að veikindi
hans gerðu vart við sig.
Hinn 29. nóv. 1991 kom stór
sólargeisli inn í líf Birkis þegar
hann eignaðist dóttur sína Elísu,
sem var mikill gleði- og orkugjafí
fyrir hann. Hann hélt alltaf miklu
sambandi við mig þó að ég væri
fluttur upp á fastalandið, hringdi
oft og kíkti alltaf inn þegar hann
átti leið í bæinn.
Á afmælisdaginn hans þann 12.
mars síðastliðinn sló ég á þráðinn
til að óska honum til hamingju með
daginn. Hann var þá að koma heim
í fyrsta sinn eftir erfiða sjúkralegu.
Ekki gat ég á þeirri stundu ímynd-
að mér að þetta yrði okkar síðasta
samtal. Hann varð fljótlega aftur
mjög veikur svo að þetta varð okk-
ar hinsta kveðja.
Elsku Birkir minn, ég þakka þér
allar góðu stundirnar sem þú gafst
mér og mínum. Megi Guð fylgja
þér hvert fótmál sem þú átt eftir
óstigið. Elsku Elísa, Huginn, Systa,
Odda og Viðar, Guð styrki ykkur
í sorginni.
Blessuð sé minning þín og hvíl
í friði.
Kær kveðja, þinn frændi
Vignir.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festing færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo bijóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Elsku Birkir, takk fyrir allt.
Þín vinkona,
Bryndís.
Margar eru minningarnar sem
komu upp í hugann þegar okkur
hjónunum barst sú frétt að Birkir
væri dáinn. Hann þurfti að lúta í
lægra haldi fyrir sjúkdómi sem
hijáði hann í mörg ár. Oft fengum
við þær fréttir að Birkir lægi þungt
haldinn og nú vissi enginn hvernig
færi, en síðan komu fréttir tveimur
til þremur dögum seinna um að
hann hefði rifið sig upp og liði
betur. Slík var lífslöngun hans og
vilji til að halda áfram og reyna
til fulls að sigrast á þessum skæða
sjúkdómi.
Kynni okkar af Birki hófust þeg-
ar hann fór að koma heim með
dóttur okkar og stóðu þau kynni
og vinátta frá fyrsta degi til síð-
asta dags. Var það Birki að þakka
hvað vináttan hélst, vegna þess
hvað hann var tryggur og traustur
þeim sem hann unni.
Við dáðumst oft að þeim krafti
og trú sem Birkir hafði á því að
hann myndi sigra og það var ein-
mitt sá kraftur sem reif hann upp
aftur og aftur.
Það var Systu og Hugin þung
raun að horfa upp á drenginn sinn
beijast alla daga, en þrátt fyrir
heilsubrest þinn, elsku Systa, þá
varst þú eins og klettarnir sem eru
í umhverfi þínu. Með ótrúlegum
hætti studduð þið drenginn ykkar.
Tónlist var það sem hugur Birk-
is snerist um og gaman var að
hlusta á hann taka lag á saxófón-
inn og minnist ég þá jólalaganna.
Birkir talaði um að tónlist hefði
boðskap og það ættu allir að hlusta
á alla tónlist með það í huga. Við
hjónin höfðum nú ekki sama tón-
listarsmekk og Birkir á hans yngri
árum en þrátt fyrir það færði hann
okkur snældur með þeirri tónlist
sem okkur líkaði.
Elsku Birkir, við viljum trúa því
að nú hafír þú losnað við fjötra
sjúkdómsins og fáir að njóta þín
sem heilbrigður ungur maður. Haf
þú þakkir fyrir alla þína tryggð og
vináttu, elsku vinur.
Elsku Elísa, Systa, Huginn,
Odda og Viðar, megi guð geyma
ykkur og styrkja í ykkar miklu
sorg.
Sigfríður og Kjartan.
Elsku Birkir. Það voru sorglegar
fréttir sem ég fékk þann 7. apríl,
ég trúði því varla að þú værir far-
inn frá okkur. Innst inni vissum
við að það átti eftir að koma að
þessu, en alltaf héldum við í vonina
um að tími þinn yrði lengri með
okkur.
Þó að ég hafi ekki þekkt Birki
nema í tæp þtjú ár á ég alltaf eft-
ir að muna þann tíma sem við
þekktumst. Mér er minnisstæðust
þrautseigja hans í baráttunni við
sjúkdóm sinn og hvað hann barðist
hetjulega. Systa, Huginn og systk-
ini hans sýndu honum líka ómetan-
lega ást og umhyggju í veikindum
hans. Það var líka gaman að fylgj-
ast með Birki og Elísu dóttur hans,
hann var alltaf svo góður við hana
og hún við pabba sinn. Ég á líka
alltaf eftir að minnast mikils áhuga
Birkis á tónlist, enda var hann
áður í hljómsveit þar sem hann
spilaði á saxófón.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Elsku Birkir, ég vona að þér líði
vel þar sem þú ert núna. Elsku
Elísa, Systa, Huginn, Odda, Viðar
og fjölskylda, megi minning Birkis
lifa í hjarta okkar allra.
Rósa.
Nú er langri og strangri baráttu
lokið. Eftir að hafa greinst með
MS á unglingsaldri var lífið ekki
alltaf dans á rósum. Birkir var aldr-
ei á því að gefast upp eða hengja
haus. Við Birkir vorum jafnaldrar
en þrátt fyrir það náðum við aldrei
að vera í sama bekk og náðist aldr-
ei upp kunningsskapur fyrr en ég
kynntist systur hans er við vorum
báðir uppkomnir. Áhugamál okkar
voru misjöfn en músíkin átti hug
hans allan. Birkir var saxófónleik-
ari sem hefði getað náð mun lengra
við aðrar aðstæður. Hann spilaði í
mörgum hljómsveitum og það var
spilamennska hans í skólahljóm-
sveitum sem vakti fyrst virðingu
mína fyrir honum. Ég reyndi fyrir
mér á sama sviði á unglingsaldri
en gerði mér ótrúlega fljótt grein
fyrir þv! að það þarf meira til en
áhugann einan til að verða góður
hljóðfæraleikari. Það var Birkir og
hafði hann ódrepandi áhuga á tón-
list og langaði til að gera mun
meira á því sviði en hann náði að
gera. Áhugi hans á tölvum var