Morgunblaðið - 07.05.1997, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 7. MAÍ 1997 37
VILBORG SIGURRÓS
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Vilborg Sigur-
rós Þórðardótt-
ir fæddist á Uppsöl-
um í Seyðisfirði í
N.-ísafjarðarsýslu
19. maí 1909. Hún
lézt á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 19.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Halldóra
Rögnvaldsdóttir, f.
25. sept. 1881, d. 12.
maí 1924, og Þórð-
ur Kristjánsson, f.
10. nóv. 1874, d. 8.
febr. 1938. Vilborg
var yngst sjö systkina, fimm
eru látin, þau Kristján, f. 23.
júlí 1905, d. 20. ágúst 1916,
Guðrún, f. 10. jan. 1903, d. 7.
júlí 1985, Kristín, f. 29. júní
1904, d. 14. jan. 1996, Rögn-
valdur, f. 10. jan. 1907, d. 19.
des. 1962. Eftir lifa þær Ósk
Þórðardóttir, f. 11. júlí 1901,
og Asdís María Þórðardóttir,
f. 10. marz 1908.
Hinn 17. janúar 1929 giftist
Vilborg Jóni Pálssyni, f. 23.
apríl 1908, d. 22.
ágúst 1979, bók-
bandsmeistara og
síðar tómstunda-
ráðunaut hjá Æsku-
lýðsráði Reykjavík-
ur. Eignuðust þau
þrjár dætur. Þær
eru: 1) Dóra Sína
Jónsdóttir, f. 28.
júlí 1931, maki
Magnús Magn-
ússon, f. 24. marz
1927, og eiga þau
fjögur börn, 13
barnabörn og tvö
barnabarnabörn. 2)
Edda Björg Jónsdóttir, f. 4. maí
1938, maki Jón Ingi Sigur-
mundsson, f. 8. maí 1934, og
eiga þau fjögur börn og þrjú
barnabörn. 3) Ragna Kristín
Jónsdóttir, f. 12. nóv. 1945,
maki Oddur Vilberg Pétursson,
f. 4. maí 1944, d. 15. marz 1995,
og eiga þau tvær dætur og eitt
barnabarn.
Útför Vilborgar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Það er yndisleg minning, að það
síðasta sem þú gerðir í þessu lífi,
elsku mamma mín, var að fara í
kirkju til að vera við skírn fyrsta
barnabarns míns og síðan heim á
Kambsveginn til skírnarveislu. Það-
an lagðir þú síðan af stað í ferðina
miklu, í sparifötunum, með sömu
reisn og þú hefur gengið í gegnum
lífið. Þú kvaddir þennan heim eftir
innan við fjórar klukkustundir á
sjúkrahúsi, en þú hafðir oft talað
um hvað það væri óskandi þegar
maður væri orðinn svona aldraður,
að fá að fara án þess að liggja sjúk-
ur og bíða. Þó að við söknum þín
mikið þá þökkum við Guði fyrir að
hafa bænheyrt þig.
Trúmennska þín og samvisku-
semi var einstök og sýndi sig hvar
sem þú varst. Þegar ég kom heim
frá því að kveðja þig hinstu kveðju
leit ég inn í íbúðina þína eins og
ég var vön að gera og mér varð
ljóst hvað snyrtimennska þín, sem
alltaf hafði verið svo sjálfsagður
hlutur, var alveg einstök. Hver ein-
asti smáhlutur á sínum stað, allt
hreint og strokið, en þannig var
alltaf í kringum þig innan húss og
utan. Þegar þú varst að sópa stétt-
ina umhverfis húsið, varst þú ekki
ánægð fyrr en þú varst líka búin
að sópa götuna niður með lóðinni.
Síðustu árin varstu orðin svo slæm
af gigtinni að mér fannst þú ekki
eiga að vera að vinna úti í garði
eða að sópa götuna, en það þýddi
ekkert að banna þér það, þú varst
einfaldlega búin að því þegar ég
kom heim úr vinnunni og beiðst svo
jafnvel með nýbakaðar kleinur eða
pönnukökur.
Þú hafðir mikið yndi af nátt-
úrufegurð og oft komstu upp til
okkar bara til þess að fá að sjá
betur Esjuna og út á sundin og þú
talaðir oft um það að byggðin í
Grafarvoginum væri eins og perlu-
band jiegar ljósin spegluðust í sjón-
um. Eg man einnig sem barn, þeg-
ar líða fór að jólum og sólin var
lágt á lofti og roðaði skýin, þá vor-
um við oft lengi saman út við
glugga að horfa á og fylgjast með
breytingum á jólaþjarmanum, eins
og þú kallaðir rauðgullinn himininn.
Þið pabbi voruð bæði mikil náttúru-
börn og oft sagðir þú okkur frá
ferðum ykkar á ykkar yngri árum,
þegar þið fóruð fótgangandi yfir
fjöll og firnindi. Þið voru svo sam-
hent um að njóta þess sem var fal-
legt og gott og benda okkur á feg-
urðina umhverfis okkur. Minning-
amar eru margar og þú þekkir þær
allar.
Það hefur verið mér og dætrum
mínum ómetanlegt að búa með þér
hérna á æskuslóðum mínum á
Kambsveginum síðastliðin 18 ár og
saman höfum við tekið þátt í gleði
og sorgum og stutt hvor aðra.
Elsku mamma, ég þakka þér fyr-
ir allt það góða sem þú hefur gefið
mér og mínum í veganesti og bið
góðan Guð að blessa þig í nýju
heimkynnunum.
Ragna Kristín.
í dag er kvödd elskuleg tengda-
móðir mín, Vilborg Sigurrós Þórð-
ardóttir. Á þessari kveðjustund
koma upp í hugann rnargar og góð-
ar minningar frá liðinni tíð. Ég
minnist glaðværðar hennar og
glettni, sem hún lét ætíð í ljós og
gat stundum brugðið fyrir sig að
setja saman hnyttna vísu. Vilborg
fylgdist alltaf vel með öllu, var vel
inni í þjóðmálum og hafði ákveðnar
skoðanir á þeim.
Hún var alin upp á miklu menn-
ingarheimili þar sem söngur og tón-
list voru í hávegum höfð. Á þessum
tímum þekktust varla hljómflutn-
ingstæki og oft minntist Vilborg á
að keyptur var grammófónn á
æskuheimili hennar og var því oft
gestkvæmt þar af sveitungunum
sem komu til að hlusta á þetta
undratæki.
Minni hennar var einstakt og hún
hafði gaman af að rifja upp atvik
frá liðinni tíð, oft af heimaslóðum
fyrir vestan og af ferðalögum með
eiginmanni sínum, Jóni Pálssyni,
en þau höfðu yndi af að ferðast og
fara í útilegur meðan heilsa leyfði.
Ég dáðist að því hvað Vilborg mundi
hvert smáatriði í ánægjulegri ferð
okkar fjögurra um Þýskaland og
Frakkland fyrir 37 árum.
Skýr hugsun hennar, greind og
umhyggjusemi laðaði unga sem
aldna að henni og hún fylgdist
áhugasöm með störfum og áhuga-
málum barna og barnabarna.
Hjartahlýja hennar mun verma
áfram með minningu hennar.
Enginn var viðbúinn að kallið
kæmi nú, þrátt fyrir háan aldur,
en hún sem gat hugsað um sig sjálf
af reisn og myndarskap fram á síð-
asta dag hefði trúlega sjálf kosið
að kveðja á þennan hátt.
Blessuð sé minning hennar.
Jón Ingi Sigurmunds-
son.
Elsku besta amma mín.
Það er svo tómlegt að hugsa til
þess að þú sért farin, þú varst svo
stór hluti af lífi mínu, alveg síðan
ég man fyrst eftir mér. En ég veit
að þó þú hafir farið svona snöggt
þá má ég ekki gráta, þú ert á svo
góðum stað núna og líður örugglega
vel.
Það er sama hvaða tímabil ég rifja
upp í huganum, ég sé þig fyrir
mér, alltaf svo góða og tilbúna til
að hjálpa mér, styðja mig og hlusta
á mig og þú vildir alltaf fylgjast
með hvernig mér gekk í skólanum.
Alltaf beið mín góður matur hjá
ömmu þegar ég kom lítil og svöng
heim úr skólanum og svo sátum við
saman og hlógum að lífinu og tilver-
unni. Amma bauð sko ekki bara
upp á þennan góða hefðbundna
mat, því hann borðuðum við uppi
hjá okkur á kvöldin. En hún amma
mín var sko alvöru sælkeri. Stund-
um fengum við okkur appelsínur
með gati sem við tróðum sykurmol-
um niður um ... molamir urðu
helst að vera tveir. Og við gátum
nú verið ansi prakkaralegar þar sem
við sátum með sykurskúffuna og
dýfðum gúrkubitum ofan í. Mér
hefur aldrei fundist jólin vera byijuð
fyrr en búið var að taka fyrstu
súpuskeiðina af aspassúpunni þinni
góðu, hún er ómissandi á jólunum.
Þú vildir aldrei að neinum væri
kalt á tánum eða puttunum og það
var alltaf hægt að kíkja ofan í stóra
pokann þinn og velja sér eitthvað
af öllum heimapijónuðu vettlingun-
um og sokkunum. Hver einasti
sokkur sem fékk á sig gat mátti
koma í viðgerð til þín, því þá máttu
jú engar tær verða úti í kuldanum.
Mikið var nú líka gaman þegar
ég fékk að heyra hjá þér sögur.
Stundum voru það sögur frá þinni
bernsku og annað skemmtilegt frá
því áður en ég fæddist og svo voru
það allar sögurnar sem leyndust í
bókunum þínum sem mér fannst
vera algjör fjársjóður. Mest_ þótti
mér þó gaman að heyra um „Álfinn
í Hljómskálagarðinum", en það gat
enginn talað jafnskemmtilega fyrir
hrekkjótta álfínn sem gat breytt
fólki í dýr.
Svo var ég stundum svo heppin
að fá að gista niðri hjá ömmu. Þá
fékk ég alltaf heitt mjólkurbland
áður en ég fór að sofa og oftast
fylgdi saga með í kaupbæti. Síðan
söngstu fyrir mig þangað til ég sofn-
aði. Ég man sérstaklega eftir einu
kvæði sem ég vildi alltaf heyra, það
var lagið okkar ömmu. Núna þar
sem þú ert farin að sofa og ég er
sú sem vakir langar mig að fara
með það fyrir þig svo þú sofir nú rótt.
Góða tungl, um loft þú Iíður
ljúft við skýja silfurskaut,
eins og viljinn alvalds býður
eftir þinni vissu braut.
Öllum þreyttum ljós þitt ljáðu,
læðstu um glugga sérhvern inn.
Lát í húmi hjörtun þjáðu
huggast blítt við geislann þinn.
(Steingr. Thorst.)
Ég held ég geti aldrei þakkað
þér nóg fyrir allt sem þú hefur veitt
mér og ég veit ég mun alltaf sakna
þín. En ég veit líka að við munum
sjást aftur. Þá verðið þið pabbi þar
til að taka á móti mér og ég er
viss um að þú verður með nýbakað-
ar kleinur handa litla kleinufíklinum
þínum.
Guð blessi þig, elsku amma, og
sofðu rótt,
Þín
Sigurrós Jóna.
Nú þegar við kveðjum hana elsku
ömmu okkar viljum við minnast
hennar og þess góða sem hún gaf
okkur. Amma var einstök kona.
Hún var falleg amma, alltaf vel til
höfð og átti snyrtilegasta heimili
sem við höfum komið á. Þó hún
væri orðin svona fullorðin vildi hún
ekki þiggja þá heimilishjálp sem
henni bauðst, því „þær“ dustuðu
ekki nógu vel mottur og fóru ekki
vel „út í hornin“. Hún vildi heldur
gera þetta sjálf. Það var allt svo
vel gert hjá henni ömmu. Aldrei
kom það fyrir að hún ætti ekki eitt-
hvað með kaffínu og kökurnar
hennar, kleinurnar, skonsurnar og
apríkósumarmelaðið var best hjá
henni. Amma vildi helst fá að vita
með fyrirvara ef við ætluðum að
koma í heimsókn, svo hún gæti
undirbúið sig sem best, væri búin
að setja dúk á borðið með fallegu
stelli, servíettum og góðum kökum.
Það þýddi ekkert að segja henni
að maður væri ekki svangur og vildi
ekki láta hafa svona mikið fyrir
sér, því aðaltilgangurinn væri þó
að hitta hana. Hún vildi hafa þetta
svona og það gladdi hana að geta
sýnt þessa miklu gestrisni.
Það var svo margt sem hún
amma gerði listavel. Allir fallegu
vettlingarnir og stígvélahosurnar
sem langömmubörnin fengu frá
henni eða allar fallegu pijónuðu
dúkkurnar sem hún stillti upp á
skenkinn sinn og vöktu aðdáun
barna ekki síður en fullorðinna, því
amma tók eina og eina niður þegar
langömmubörnin komu í heimsókn
og lék svo skemmtileg hlutverk með
þær að litlu andlitin urðu alveg
heilluð. Hún sagði svo skemmtilega
frá hún amma, hún las mikið og
ljóð voru í miklu uppáhaldi hjá
henni.
Við eigum svo margar góðar
minningar um ömmu frá því við
sjálf vorum lítil. Allar sögurnar og
vísurnar sem hún kunni svo
skemmtilega að segja frá, en sú
saga sem enginn getur sagt
skemmtilegar en hún er sagan: „En
hvað það var skrýtið".
Það var mikill spenningur þegar
von var á ömmu og afa í heimsókn
á Selfoss. Þegar afi laumaðist oft-
ast út eftir kvöldmat og kom til
baka með ís í pappaformi handa
öllum, eða þegar mesti spenningur-
inn var að vakna snemma til að fá
að vekja ömmu, skríða uppí til henn-
ar og segja: „Amma segðu okkur
sögu frá því að þú varst lítil."
Amma ljómaði alltaf þegar hún rifj-
aði upp bernskuárin sín fyrir vest-
an, á Uppsölum. Það var svo greini-
legt að hún átti góða æsku, þar sem
hún ólst upp í stórum systkinahóp
og við þau forréttindi að okkar
mati, að hafa ömmu og afa í hús-
inu. Þær voru margar skemmtilegar
og fallegar sögurnar sem hún sagði
okkur úr sveitinni. Þar voru allir
svo sáttir við sitt og höfðu tíma til
að vera saman. Amma átti líka erf-
itt með að skilja allan hraðann og
„stressið“ sem einkennir þjóðfélagið
okkar í dag. Ef maður var að af-
saka að maður kæmi ekki nógu oft
til hennar sagði hún iðulega: „Æ,
það hafa allir svo mikið að gera.“
Það var alltaf gott að tala við
ömmu, hún fylgdist vel með okkar
málum og gat gefið okkur góð ráð.
Þótt amma hafi verið orðin 87
ára gömul kom kallið svo óvænt
og er sárt fyrir okkur sem eftir
stöndum. Við erum þakklát fyrir
kærleikann sem við nutum frá henni
en söknum hlýja faðmsins hennar.
Við vitum samt að henni varð að
þeirri ósk sinni að þurfa ekki að
ganga í gegnum sársaukafullan
dauðdaga eða vera öðrum háð á
stofnun. Hún kvaddi í sparifötun-
um, snyrtileg og falleg - þannig
var amma. Við trúum því að nú sé
hún loksins búin að hitta afa aftur,
sem féll svo allt of snemma frá.
Hún á eftir að fylgjast með okkur
áfram og styrkja okkur eins og hún
gerði áður. Það er líka huggun að
trúa því að lítill einstaklingur, sem
ekki var nógu sterkur til að fæðast
í þennan heim verði í góðum hönd-
um - langamma passar.
Far þú í friði Guðs, elsku amma,
og hafðu þökk fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Vilborg, María, Selma og
Sigurmundur.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnignandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
(Tómas Guðm.)
Elsku besta amma mín.
Þú hefur verið hluti af mínu lífi
frá því ég man fyrst eftir mér. Það
besta sem ég vissi þegar ég var
barn, var að vera í pössun hjá ömmu
og afa á Kambsvegi. Mér er minnis-
stætt þegar þú last fyrir mig með
tilheyrandi tilþrifum, þegar við fór-
um í gönguferðir og þegar við sát-
um inni í litla gula húsinu og spjöll-
uðum saman. Þú kenndir mér svo
mikið af lögum og vísum og ég
hafði sérstaklega gaman af því þeg-
ar þú fórst með „En hvað það var ,,
skrýtið". Ég man þegar við sátum
á eldhúskollum með einn koll á
milli okkar, drukkum „kaffi“ úr
dúkkubollastelli og þóttumst vera
fínar frúr. Seinna, þegar afi dó,
fluttum við svo öll saman. Við
bjuggum uppi og þú niðri. Það var
alltaf gott að koma heim úr skólan-
um, vitandi það að amma var heima.
Þú varst alltaf tilbúin að hlusta,
dæmdir aldrei, hlustaðir alltaf. Það
var svo gaman að sjá hvað þú varst
hrifin af henni Karlottu litlu, nýj-
asta langömmubarninu. Þegar ég
kom með hana í heimsókn ljómaðir
þú og sast lengi og horfðir á hana.
Síðasti dagur þinn í þessu lífi var
góður, amma mín. Þú fékkst að
koma með okkur í kirkjuna þegar
við létum skíra hana Karlottu og
þú varst svo hress og kát. Þú
skemmtir þér vel í veislunni, þó að
brottför þína þaðan hafi borið brátt
að. En þann dag veit ég að dóttir
mín eignaðist góðan verndarengil.
Elsku amma mín, ég veit að núna
líður þér vel. Nú ertu komin til afa
og pabba og allra hinna sem við
söknum og ég veit að þið hjálpist
að við að vernda okkur sem eftir
erum.
Elsku amma mín, takk fyrir allt. *
Þín,
Guðbjörg.
+
Ástkær bróðir minn,
JÓHANNES SVERRIR GUÐMUNDSSON
frá Suðureyri,
Hagamel 46,
Reykjavík,
er lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur laugardaginn
26. apríl sl., verður jarðsunginn frá Fossvogs-
kapellu í dag, miðvikudaginn 7. maí, kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Haraldur Hjaltalín.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát, kveðjuathöfn og jarðarför
móður minnar, tengdamóður, ömmu,
NJÁLU GUÐJÓNSDÓTTUR
frá Vestmannaeyjum.
Þökkum starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Eir fyrir
góða umönnun. Einnig sendum við öllum, sem
hjálpuðu okkur við útför hennar í Vestmanna-
eyjum, okkar bestu þakkir.
Jóhanna Tómasdóttir, Þorsteinn Laufdal,
Njála Laufdal, Friðrik Baldursson,
Helga Laufdal, Hans Ragnar Þorsteinsson,
Ósk Laufdal, Ólafur Kolbeins Júlfusson.
r _