Morgunblaðið - 07.05.1997, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 07.05.1997, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ ur af sólarhringnum í spjatl um „frægt fólk“, ferðir um sólgyllt draumalöndin og einstaka óskastein. En nú verða símtölin ekki fleiri og eitthvað held ég að verði dauflegt að geta ekki glaðst með Jóhannesi á næstu jólum eins og við nokkrir félag- ar hans höfum gert síðustu 25 ár. En þá er það minningin ein sem ylj- ar. Þrátt fyrir kalda og kræklótta hönd hans í minni, þar sem við göngum í kringum rytjulegt jólatréð í stofunni á Hagamelnum og syngjum fullum hálsi strákamir um Jesú og jólasveinana, Adam og einibeijarunn- inn góða, - er handtakið hlýtt. Ég kveð þig með þakklæti, dreng- urinn minn. Þakka þér fyrir að vilja vera vinur minn og vinur fjölskyldu minnar. Megir þú upplifa ævintýr og eintómar gleðistundir á himnum. Þinn vinur Egill Eðvarðsson. Þessi sérkennilegu símtöl, stund- um á hvequm degi. Sömu spuming- amar, sömu svörin, þetta var fyrir mér eins konar ritúal, eins og þegar maður les sömu bókina fyrir börnin sín kvöld eftir kvöld. „Það er bara Jói, hefur þú frétt nokkuð af mér? Hefur einhver spurt um mig?“ Svona upphófust nær undantekningarlaust öll okkar samtöl. Oft stóð illa á og það skildi Jói mætavel og var fljótur að kveðja, en þegar ég gaf mér tíma, kippti hann mér út úr stressi dagsins og ég fór að telja upp allt fræga fólkið, sem mér fannst að hefði allt eins átt að spyija um Jóa. Ég nefndi nöfnin og Jói svaraði „Ég þekki hann. Og fleiri?" Ef mér varð á að telja upp einhveija sem ekki voru nógu frægir kom þögn og síðan „Ég þekki hann ekki neitt". Þegar ég svo komst í þrot með „frægt fólk“ sagði hann: „Það verður kannski bara meira næst. Hvað segir nú Jón minn í dag?“ Svona hefur þetta gengið í rúm tuttugu ár. Það er skrýtið, að það sem byrjaði sem stundarglens og gaman hjá ungum drengjum varð að sérkennilegu vináttusambandi, sem var hollt fyrir mig og ég veit að það var Jóa líka dýrmætt að eiga okkur strákana að og að við skyldum geta stytt honum stundimar í einmanale- ikanum, því hann batt ekki bagga sínu sömu hnútum og aðrir, hann Jói, og var mikið einn með sjálfum sér. En hann var duglegur að fylla upp í tómið og bjó sér til eigin hugar- heim. Hann var bifreiðastjóri, lög- fræðingur og grínari, og við tókum að sjálfsögðu fullan þátt í að ræða þau mikilvægu málefni, sem hann var að fást við hveiju sinni. „Það er mikið að gera á skrifstofunni, það verður fundur í nóttí" En oft var minna umleikis hjá athafnamannin- um, hann hafði ekki einu sinni nennt á bæjarrölt, þó veðrið væri skaplegt. „Mér finnst bara best að vera heima og hafa það bara gott og ágætt!“ En Jóa tókst svo sannarlega að kom- ast sjálfur í frægra manna tölu, hver man ekki eftir Ola Einbúa í „Bíódög- um“, Old Man í „Cold Fever" og Póstinum í „Djöflaeyjunni"? Þá gát- um við félagarnir sagt með stolti: „Ég þekki hann!“ Jói var áhugasamur um mína hagi og minnar fjölskyldu. „Ertu einn heima? Hvar eru bömin? Og konan?“ og undanfarin ár hafa þau Heiða átt mörg samtöl í gegnum símann og hún gat glatt Jóa með upptalningum á öllum frægu leikurunum, sem voru að sjálfsögðu sífellt að spyija ,um „Jóa sinn“. Það var ekki eins auð- velt fyrir börnin að skilja Jóa, því hann var ekki mjög skýrmæltur, en hann sönglaði stundum skemmtilega í símann, og svo þótti þeim gaman í fimmtugsafmælinu hans, sem við héldum uppá í Perlunni, með kaffi- sopa og fínni tertusneið, og ég held að Jói hafí líka verið glaður að hafa bömin í kringum sig á afmælinu, Steindór og Margréti og svo strákana hans Egils. Heiða og bömin biðja fyrir hinstu kveðju til Grínarans. Það verður víst undarleg tilfmning að fara ekki til Jóa upp úr hádeginu á aðfangadag, með eitthvert góðgæti og pakka, en svona er lífíð, og ég vona bara að Jói vinur minn eigi gleðileg jól og góða daga þar sem hann dvelur nú og hafi það bara „gott og ágætt“. Jón Þórísson. __________MINIMINGAR BJÖRN JÓNSSON + Björn Jónsson var fæddur á Einarsstöðum, Reykjadal, 12. apríl 1928. Hann lést á gjörgæsludeild FSA 20. apríl síðastlið- inn. Hann var sonur hjónanna Þóru Sigfúsdóttur og Jóns Haraldssonar og var áttundi í röð- inni af ellefu börn- um þeirra hjóna. Björn kvæntist 12. apríl 1958 Sig- ríði Ingu Ingólfs- dóttur, f. 5. desem- ber 1934, frá Dal, Grýtubakka- hreppi. Þau eignuðust þrjú börn og búa þau öll í Reykjadal: 1) Björn Jónsson var fæddur á Ein- arsstöðum í Reykjadal, sonur hjón- anna Þóru Sigfúsdóttur og Jóns Haraidssonar, og ólst þar upp í stór- um systkinahópi. í dag verður hann kvaddur og borinn til moldar fáein- um metmm þar frá sem hann kom í heiminn. Ævisaga hans verður hér ekki sögð heldur aðeins reynt að binda í orð dálítinn sveig af þakk- læti til að leggja við leiði hans. Minna má það ekki vera, því að vissu leyti hefur hann fylgt mér og fylgst með mér næstum því jafn lengi og minni mitt nær. Inn í litla veröld bernsku minnar kom hann með ilm af 'hinum stóra og ókunna heimi tækninýjunga og kunni að sigra erfíðleika sem taldir voru óvinn- andi. Hann kom ekki bara akandi í hlað, hann kom líka akandi í hlað þegar var ófært. Það voru svo sem ekki margir bílar þekktir í þann tið, en þeir sem hann ók áttu engan sinn líka. (Og enginn gat fengið barnið til að trúa því að „Bjössi á mjólkurbílnum“, hans Hauks Mort- hens, væri einhver annar. Svo merk- ur var þessi mágur okkar að hans var getið í dægurlagi á allra vörum.) Merkust allra bifreiða var þó trukkur með stórum krana og skóflu. Með honum mátti leysa ótrú- legar þrautir. Líklega hafði honum verið ætlað að þjóna bölvun stríðsins en var stýrt til farsælli þarfa og veitti kannski þess vegna ennþá meiri blessun í sínum friðsamlega tilgangi. Við frumstæðar aðstæður og vegakerfi sem börnin okkar skilja alls ekki, komst hann alltaf þangað að lokum sem honum var ætlað að fara. Trúfastur þjónn og staðfastur. Hraðar og óvæntar vendingar áttu ekki við hann, og hægt fór hann gjama, en happadijúgur skilaði hann löngu dagsverki um síðir í öðmm sveitum og er það önnur saga. En hún minnir á tvennt. Einir Viðar, f. 2. september 1956, kvæntur Guðfinnu Sverrisdóttur og eiga þau fjögur börn og eitt barna- barn, búsett á Ein- arsstöðum. 2) Jón Ingi, f. 4. júní 1961, kvæntur Þórhildi Gunnarsdóttur og eiga þau þrjá syni, búa á Hólavegi 6. 3) Þóra Fríður, f. 22. nóvember 1963, gift Sigfúsi Haraldi Bóassyni og eiga þau fjögur börn, búsett í Pálmholti. Útför Björns fór fram frá Einarsstaðakirkju 26. apríl. Annað er nauðsyn þess að koma upp minjasafni hinna fomu tækni- undra, ekki bara til að eignast tækniminjasafn, sem væri næg ástæða, heldur til að minnast þeirra manna sem stýrðu þessum furðu- tækjum á bernskuárum nýrrar sam- göngualdar og -tækni og kunnu að beita þeim til farsældar. Hitt sem í hug kemur, er táknið um trúfasta þjónustu bíls og bílstjóra, sem gef- ast aldrei upp. Það er ramminn um þá mynd sem ég geymi um Björn Jónsson. í bamsminni þeysir Bjössi á fer- fættum gæðingi, en síðan er vart hægt að hugsa sér hann öðmvísi en akandi og yfirleitt í þjónustu samfélagsins eða náungans. Að flytja fólk milli staða, að flytja vam- ing í sveitina, bændum áburð heim að vori og sláturfé burt að hausti, eða að taka þátt í umbótum á vega- kerfinu. Þannig var lífsstarf hans. Kjami lífs hans og kjölfesta var þó fjölskyldan og jörðin sem hann ól. Þegar þau hjónin rugluðu saman reytum sínum komu þau sér upp heimili í túnfætinum á Einarsstöð- um. Það þurfti að fara víða til að fmna jafn mikla gleði í jafn litlu húsi. Þar virtist alltaf vera pláss eins og annars staðar þar sem stærð hússins er reiknuð eftir hjartarými. Nýju húsi þar sem vítt sér um velli, fylgdi andinn úr litla húsinu. I nafni okkar allra sem kenndum okkur við Dal og jafnvel Gjáarmel, skrifa ég nú þökk fyrir allar þær ljúfu stundir sem við höfum notið hjá Bjössa og Diddu í hartnær hálfa öld. Kynni okkar Bjössa urðu önnur og dýpri árin 1986-1992 er ég þjón- aði heimakirkju hans á Einarsstöð- um sem sóknarprestur Grenjað- arstaðarprestakalls. Auðvitað var samband okkar vegna vensla með óvenjulegum hætti, en það samstarf ARNÓR SIGURÐSSON + Arnór Sigurðs- son fæddist á Hlíðarenda í Bárðardal 21. nóv- ember 1919. Hann lést á Fjórðungs- sjúkrahúsinu á Akureyri 27. apríl síðastliðinn. For- eldrar hans voru Sigurður Þor- steinsson, f. 24.12. 1887, og Ólína Jónsdóttir, f. 20. nóvember 1880. Systkini Arnórs voru: Jón Sigurðsson, f. 8. Sólu særinn skýlir, síðust rönd er byrgð, hýrt á öllu hvílir heiðrik aftankyrrð. Ský með skrúða ljósum skreyta vesturátt, glitra gulli og rósum, glampar hafið blátt. Stillt með ströndum öllum stafar vog og sund, friður er á fjöllum, friður er á grund; október 1914, sem er einn eftirlifandi af systkinunum; Aðalbjörg Sigurð- ardóttir, f. 19. des- ember 1916, og Hannes Sigurðs- son, f. 20. október 1922. Arnór vann þjá Vegagerðinni í tæp fjörutíu ár. Útför Arnórs fer fram frá Glerár- kirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. heyrist fuglkvak hinzta, hljótt er allt og rótt, hvíl nú hug minn innsta, himnesk sumamótt! (Steingr. Thorst.) í minningu sólríkra sumra í brú- arvinnu. Margrét Jónsdóttir, Ólöf Una Jónsdóttir, Þórarinn Ólafsson. MIÐVIKUDAGUR 7. MAÍ 1997 39 um málefni kirkju og safnaðar sem við áttum var hveijum presti gott. Einarsstaðakirkja er hlýr og fagur helgidómur og það var mikils virði að mega vera þar nær þegar gerð var á henni mikil viðgerð og fyrir einstakan velvilja heimamanna sköpuð aðstaða safnaðarins í Ein- arsstaðahúsinu (og ógleymanlegir dagar bamastarfs í Þinghúsinu meðan á viðgerð stóð). Ekki veit ég hvenær Bjössi byijaði að syngja í kirkjukórnum, en hann var í bass- anum þegar ég kom og þegar ég fór, jafnoft og ég stóð við altarið, og það er einstök blessun þegar prestur hefur kirkjukór við höndina, í bókstaflegum skilningi. Þegar einhver samsveitungur féll frá, var hann oftast nær kallaður til að flytja kistuna til kirkju. Honum þótti vænt um þetta hlutverk hinnar hljóðlátu þjónustu við vegferðarlok, og mér, prestinum, styrkur að því þegar hann beið að lokinni kistu- lagningu á Húsavík og við gátum fylgst að til kirkju. Hann var sá sem kenndi mér hvaða venjur ríktu á hans kirkju, og það er mikilsvert að eiga einhvern að til þess, því ein- hveiju kann að skakka til milli bæja í þessu sem öðru. Fyrir utan að taka þátt í söng- starfi var það Lionsklúbburinn Náttfari sem hæst bar í félagsmál- unum. Hann var sannarlega Lions- maður af lífí og sál. Þess vegna reyndist honum það þungbært að horfa upp á hversu sól hinnar fomu frægðar Lionsklúbbsins Náttfara hné til viðar, vegna þess að ekki varð sú endurnýjun sem þarf þegar hinir öldnu kveðja, og aðrir flytja burt. Við sem nú dveljum fjarri heima- landinu emm í mikilli þakkarskuld við tryggan vin og mág, sem við hefðum reyndar aldrei getað greitt; ekki einu sinni hinu greiðanlega vildi hann taka við. Við þekktum hann, og hann okkur. Það var og er mik- ils virði. Hann var alltaf ærlegur og sagði meiningu sína umbúða- laust. Það hefði vissulega stundum verið betra að fá smá tíma til að dunda við umbúðimar áður en að innihaldinu kom. Ekki síst þegar það var óvænt eða óþægilegt. En það var ekki hans stíll. Mér fannst hann því stundum gera sér erfiðara fyrir en þurfti. Það var ekki mitt að meta það né breyta því. Öllum er andstreymi þungt. Enn þyngra verður það þegar líkaminn fjötrar. Hann sagði oft, jafnvel af tilefnis- lausu að mér fannst: „Þetta líður hjá.“ Sálmur 73 segir frá því hvem- ig andstreymið líður hjá og kyrrð hið innra og ytra færist yfir. „Þegar beiskja var í hjarta mínu og kvölin nísti hug minn ..þá mundi ég ekki að: „ ... ég er ætíð hjá þér, þú heldur í hægri hönd mína, þú munt leiða mig eftir ályktun þinni og síðan muntu taka við mér í dýrð.“ Um inngönguhlið og útgönguhlið þessa Jífs verðum við að ganga ein. Eins og útrétt hönd ljósmóðurinnar bíður til að taka á móti barninu sem fæðist og jafnvel hjálpa því í heim- inn, eins bíður útrétt hönd hinnar fyrstu ljósmóður, sem er Guð, til að taka á mótinu barninu sem deyr, og jafnvel hjálpa því í himininn. Aðeins úr fjarlægð höfum við getað fylgst með því þungbæra stríði sem Bjössi hefur þurft að heyja nú um langa hríð. Hugurinn var þó óbugaður og fús að setjast við næsta tækifæri upp í Payloader og aka til bústarfa fram á Seljadal til vina sinna þar. En líkaminn hafði skilað sinu dagsverki og hlýddi ekki lengur. 011 þurfum við mannanna börn að reyna það, þótt í misjöfnum mæli sé að jarðneskur líkami er forgengilegur. Heilög ritning segir: „Eins og hinn jarðneski var (það er Adam) þannig eru hinir jarðnesku og eins og hinn himneski (það er Kristur) þannig eru og hinir him- nesku. Og eins og vér höfum borið mynd hins jarðneska, munum vér einnig bera mynd hins himneska. (1. Kor. 15. 48-49.) Við fylgjum góðum vini tili grafar í þeirri trú sem við deilum með honum að: „Til eru himneskir líkamir og jarðneskir líkamir. Þannig er og um upprisu dauðra ... Sáð er jarðneskum lík- ama, en upp rís andlegur líkami." (Úr 1. Kor. 15. 40-44.) í þakklátri minningu biðjum við Guð að styrkja og hugga Diddu, börnin þrjú og fjölskyldur þeirra og þau öll sem syrgja. Benedikt, Bóas, Margrét og Kristján Valur, Heidelberg. Sérfræðingar í blómaskrevtinjium við öll tækitæri I blómaverkstæði I | JoiNNA,. | Skóla\orðustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, sími 551 9000 + Kæru ættingjar og vinir. Innilegar þakkir fær- um við öllum, sem veitt hafa okkur stuðning og styrk við andlát og útför sonar okkar, bróður, barnabarns og frænda, FANNARS ÞORLÁKS SVERRISSONAR, áður Hltðarbyggð 16, Garðabæ, og heiðrað minningu hins látna með nærveru sinni. Sérstakar þakkir til svifflugfélaga, Gunnars Sigvaldasonar og séra Braga Friðrikssonar, fyrir einstakan hlý- hug og hjálpsemi á erfiðri stund. Einnig til þeirra sem að björgun stóðu. Sverrir Theodór Þorláksson, Kristjana Guðmundsdóttir, Margrét Sverrisdóttir, Þórarinn Gunnar Sverrisson, Dagný Karlsen, Theodór Fannar og Kristjana Diljá. + Móðir mín, tengdamóðir, amma og lang- amma, LÁRA GUÐNADÓTTIR, sem lést á Droplaugarstöðum miðvikudaginn 30. apríl, verður jarðsungin frá Áskirkju föstu- daginn 9. maí og hefst athöfnin kl. 13.30. Valgarður Stefánsson, Ingibjörg R. Guðlaugsdóttir, Ásdís Sigurjónsdóttir, Guðlaugur Valgarðsson, Guðrún H. Stefánsdóttir, Lárus Valgarðsson, Sesselja Ólafsdóttir, Valgerður R. Valgarðsdóttir og langömmubörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.