Morgunblaðið - 22.05.1997, Síða 48

48 FIMMTUDAGUR 22. MAÍ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ELINEDDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ EIín Edda Guð-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. október 1946.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
10. maí siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 21. maí.
I dag kveðjum við
okkar kæru vinkonu
Eddu Guðmundsdótt-
ur. En undanfarnar
vikur þurfti hún að tak-
ast á við illvígan sjúkdóm. Hún sýndi
mikið hugrekki og bjartsýni í þeirri
baráttu. Hún hélt stöðugt í vonina
um bata og vildi alls ekki gefast
upp, fyrr en yfir lyki. Þar naut hún
aðstoðar eiginmanns síns Þorsteins,
sem stóð eins og klettur við hlið
hennar til hinstu stundar. Allt var
gert sem í mannlegu valdi stóð, en
því miður án árangurs. Það er erfitt
að þurfa að sætta sig við að hún
skuli vera horfin okkur svona fljótt.
i Hún sem var yngst í okkar hópi.
Edda var glæsileg kona og það
var mikil reisn yfir henni. Hún hafði
sterkan persónuleika til að bera.
Hún hafði ákveðnar skoðanir og
hafði alltaf eitthvað til málanna að
leggja. Hún var góð heim að sækja
og sérlega gestrisin. Ber heimilið í
Akraseli vott um smekkvísi þeirra
hjóna jafnt innan dyra sem utan.
Margs er að minnast þegar litið
er til baka. Við stofnuðum saman
hjónaklúbb sem hafði það markmið
að hittast reglulega og ferðast sam-
an jafnt innanlands sem utan. Það
má eiginlega segja að upphaf þessa
alls hafi verið á árinu 1978 í tengsl-
um við skákferð íslenskra unglinga
ásamt foreldrum og fararstjórum til
Bandaríkjanna. Ferðimar til Banda-
ríkjanna urðu allmarg-
ar svo og heimsóknir
bandarískra unglinga
ásamt fararstjórum til
Islands. I tengslum við
þessi samskipti bund-
umst við vináttubönd-
um. Við ferðuðumst
einnig saman vítt og
breitt um landið okkar
með tjöld og tjald-
vagna. Það má segja
að hvert ferðalag hafi
verið heilt ævintýri.
Það var samveran með
góðum vinum sem
skipti mestu máli, ekki
hvert farið var. Við minnumst t.d.
ferða til Stykkishólms sumarið
1991. Þar slógum við upp tjaldbúð-
um og þar var sérlega glatt á hjalla
og mikið sungið. Eitt lag átti þó hug
okkar allra, en það var lagið „Þrek
og tár“. Þetta lag hefur ætíð fylgt
okkur síðan enda er það fallegt og
textinn góður. Og nú þegar við kveðj-
um Eddu verður okkur enn frekar
ljós sú staðreynd að „sama rósin
sprettur aldrei aftur“ eins og segir í
textanum.
13. ágúst 1996 fóru þau Þor-
steinn, Edda og dóttir þeirra Guð-
björg í námsferð til Bandaríkjanna.
Þorsteinn og Guðbjörg höfðu áætlað
að koma heim til Islands um miðjan
júní, en Edda hafði gert ráð fyrir
heimkomu þann 10. maí, en vegna
veikinda hennar varð dvölin ytra
styttri en ráðgert var. Örlögin réðu
því hins vegar svo, að þann 10. maí
fór hún í sína hinstu ferð, ferð sem
við öll þurfum að fara að lokum,
ferðina yfir móðuna miklu. Svona
er lífið. Við fáum litlu ráðið. Allir
verða að sætta sig við örlögin, þótt
stundum sé það erfitt.
Við viljum að lokum þakka henni
Eddu fyrir samfylgdina á liðnum
árum og þá miklu vináttu og tryggð
sem hún sýndi okkur. Minningin um
hana mun ávallt lifa í hjarta okkar.
Þorsteini og bömum þeirra, Guð-
björgu, Þorsteini, Bergljótu og Guð-
mundi, tengdabörnum, barnabörn-
um, foreldrum og systkinum svo og
öðrum nákomnum sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Jóna, Sigurður,
Eygló, Þórhallur,
Hulda og Kristinn.
Edda kom til starfa sem lækna-
fulltrúi við Heilsugæsluna í
Garðabæ í byijun árs 1994. Það var
sem vorið kæmi snemma til okkar
það árið. Hún bar með sér fersk-
leika, sem blés lífi í vinnustaðinn
og hreif okkur hin með sér. Engum
blöðum var um það að fletta, að þar
fór kona, sem hafði til að bera frá-
bæra eiginleika, sem vöktu aðdáun
og traust. Krafturinn, vinnusemin,
glaðværðin, einlæg og hispurslaus
framkoma voru aðalsmerki hennar.
Oft gustaði af henni og ákveðin var
hún, en alltaf sanngjöm. Hún vat
tilfinningarík kona og skynjaði um-
hverfi sitt af næmi.
Edda féll strax inn í starfsmanna-
hópinn eins og hún hefði verið með
frá fyrstu tíð. Ef skipuleggja þurfti
árshátíð Heilsugæslunnar eða
gönguferð starfsfólks á Helgafell
var undirbúningurinn í ömggum
höndum Eddu. Hún var potturinn
og pannan í öllu slíku.
Þegar Edda kvaddi okkur síðsum-
ars í fyrra og hélt til stuttrar dvalar
í Bandaríkjunum ásamt Þorsteini
og Guðbjörgu kom berlega í ljós
hversu veigamiklu hlutverki hún
hafði að gegna í litlu samfélagi
okkar í Heilsugæslunni. Með nú-
tímatækni símbréfa og tölvupósts
urðu samskiptin oft á tíðum þó svo
lífleg, að engu var líkara en Edda
væri stödd hjá okkur í Garðabænum.
Á útmánuðum var ljóst, að Edda
gekk ekki heil til skógar og þurfti
að binda enda á dvöl sína ytra fyrr
en ætlað var. Máttvana fylgdumst
við með því úr fjarlægð hvemig hún
háði sitt stríð af æðruleysi og full
af baráttuvilja. Það var einfaldlega
ekki hennar stíll að gefast upp.
Eddu var saknað mjög meðan hún
dvaldi vestanhafs, en vissan um að
hún kæmi aftur gerði biðina létt-
bærari._ í einu bréfa sinna ,skrifaði
hún: „Ég kem heim 10. maí eins
og krían.“ Hinn 10. maí hélt Edda
hins vegar til nýrra heimkynna.
Hennar er sárt saknað af okkur öll-
um, en góðar minningar um frábær-
an félaga létta okkur sorgina.
Við vottum Þorsteini, börnunum,
foreldrum og öðrum vandamönnum
okkar dýpstu samúð. Guð blessi
minninguna um Eddu Guðmunds-
dóttur.
Starfsfólk Heilsu-
gæslunnar í Garðabæ.
Edda Guðmundsdóttir kom inn í
Soroptimistaklúbb Hóla og Fella í
Reykjavík í desember árið 1992. í
öllum soroptimistaklúbbum í heim-
inum eru tveir þættir nauðsynlegir
og gerðir að skilyrði fyrir því að
geta orðið soroptimisti - að búa
yfir bestu eiginleikum í lífi og starfi
- og að vilja gera sitt besta og
nota orku sína til að láta gott af
sér leiða í þágu þeirra sem minna
mega sín. Edda varð strax sannur
soroptimisti, athugul, gjöful og fús
til starfa og hafði einlægan vilja til
að láta gott af sér leiða. Hún gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
klúbbinn af mikilli alúð og vand-
virkni, átti létt með að skrifa og
sagði frá atburðum á litríkan og
glettinn hátt. Edda naut virðingar
í klúbbnum og var allt í senn, traust-
ur félagi, kát, hress, nærgætin, blíð
og góð.
Þegar Edda fór í ársleyfi sl. haust,
vegna dvalar erlendis, hvarflaði ekki
að okkur að kveðjustundin væri
svona nærri. Við viljum þakka hina
sönnu gjöf, sem hún færði okkur.
Hún gaf af sjálfri sér. Við erum
þakklátar fyrir að hafa notið gleð-
innar og ljúflyndisins sem hún bar
með sér og deildi með okkur á dýr-
mætum samverustundum í leik og
starfí.
Við soroptimistasystur sjáum á
bak yndislegum félaga með söknuði
og trega. Minningin um Eddu Guð-
mundsdóttur mun lifa í hjarta okkar
björt og fögur og lýsa fram á veginn.
Við vottum eiginmanni Eddu,
Þorsteini Þorsteinssyni, og allri fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Systrakveðja,
Soroptimistaklúbbur
Hóla og Fella, Reykjavík.
Er ég minnist Eddu frænku
minnar, sem lést í blóma lífsins,
kemur mér fyrst í hug glæsileg
kona með hljómfagra rödd. Röddin
var sérstök og gerði það að verkum
að fólk lagði við hlustir þegar hún
tók til máls. Þó var það ekki aðeins
röddin sem fékk fólk til að hlusta
því Edda var skarpvel gefin með svo
mikið af heilbrigðri skynsemi að
margt mátti af henni læra. Mér eru
sérstaklega minnisstæðar umræður
um velferð barna, en hún hafði
áhyggjur af því að ekki væri lesið
nóg fyrir börn í okkar stressaða
samfélagi og benti réttilega á að
börn sem ekki væri lesið fyrir hefðu
lítinn vilja til að þjálfa sig í lestri
þar sem þau skynjuðu ekki tilgang-
inn með kunnáttunni. Hún sinnti
börnum sínum vel og var stolt af
þeim, enda full ástæða til, því öll
eru þau foreldrasómi. Ekki er mér
grunlaust um að eiginmaður Eddu,
Þorsteinn Þorsteinsson skólastjóri í
Fjölbrautaskóla Garðabæjar, hafi
haft góðan styrk af konu sinni í
sínu ábyrgðarmikla embætti.
Edda var svo lánsöm að alast upp
í stórfjölskyldu, í hópi systkina sem
lærðu að elska hvert annað og gleðj-
ast saman á góðum stundum. Þessir
góðu eiginleikar voru innrættir böm-
unum af kærleiksríkum foreldrum
frá blautu bamsbeini. Að tilheyra
stórum hópi í gleði hefur í för með
sér að syrgjendur verða margir á
kveðjustund, foreldrar, systkini, ætt-
ingjar og vinir. Þannig er því farið
í dag þegar hún Edda er borin til
grafar. Þó mun sorgin sámst hjá lífs-
fömnaut, bömum og bamabömum
hennar frænku minnar. Ég bið góðan
guð að gefa þeim styrk í sárri sorg.
Margrét M. Ragnars.
'N
HILDIG UNNUR
HALLSDÓTTIR
+ Hildigunnur Hallsdóttir
fæddist á Gríshóli í Helga-
fellssveit á Snæfellsnesi 19. októ-
ber 1916. Hún lést á sjúkrahúsinu
í Stykkishólmi 26. apríl síðastlið-
inn og fór útför hennar fram frá
Stykkishólmskirkju 3. maí.
Það var alltaf svo mikill
heiðríkjulblær yfír Hiddu. Hvar sem
hún fór var sama reisnin og alltaf
geymist brosið hennar samferða-
mönnum, já, fram til seinustu stund-
ar. Hún vann á saumastofu kaupfé-
lagsins hér þegar ég kom í Hólminn
og auðvitað fór ekki framhjá neinum
sem þangað kom, að góð framkoma
og alúðlegheit vakti sérstaka athygli.
Hógværðin leyndi sér ekki og
traustið bak við hana. Þannig kynnt-
ist ég henni og þannig var hún alla tíð.
Tók öllu með sama geðinu og
seinustu árin, þegar veikindin gerðu
vart við sig, sá enginn annað en
æðruleysi og að allt væri í lagi, eins
og hún orðaði það, þegar seinustu
samfundi okkar bar að.
Þá má ekki gleyma því að hún
eignaðist traustan förunaut sem mat
hana mikils og sýndi það í verki.
Og þau fylgdust að.
^rniiiixiy
ErfidrykkjurH
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
ÖL
Sími 562 0200
IITXXIIII
H
H
H
H
H
H
H
H
H
a
Bjarni Lárusson, eiginmaður
Hildigunnar, varð mér fljótt kær.
Við störfuðum saman í Góðtempl-
arareglunni og eins í Lúðrasveit
Stykkishólms, og þar var hann af
heilum huga og ekki spilti hans góða
kona fyrir því að hann verði tóm-
stundum sínum í menningar- og
þjónustustörf, frekar ýtti hún þar
á. Það var vissulega mikið í ráðist
að stofna lúðrasveitina og svo þegar
við í sjálfboðavinnu byggðum hljóm-
skálann, sem var stórvirki þá, dró
Bjarni ekki af sér, og það var virki-
lega gaman, þegar hljómskálinn var
vígður og við sáum þar umbun erfið-
is. Þessara stunda er ljúft að minn-
ast. Þá voru þau hjón styrkir félagar
skógræktarfélagsins og naut Hólm-
urinn þar starfa þeirra hjóna. Og
garðurinn við húsið þeirra á Skóla-
stíg ber þeim vitni um smekkvísi og
fegurðarkennd. Þau hjón virtust allt-
af hafa tíma til að fegra og prýða.
Ég kom oft á heimili þeirra, sér-
staklega seinustu árin, og það var
alltaf alúðlegt að líta inn og handtak
þeirra hjóna varð alltaf sterkara
þegar tíminn leið.
Útför Hildigunnar fór fram að
viðstöddu fjölmenni laugardaginn 2.
þ.m. og var hin stóra og veglega
kirkja okkar Hólmara þéttsetin og
fór ekki framhjá neinum, hve Hidda
átti hug þeirra sem þar kvöddu góð-
an íbúa Stykkishólmsbæjar, og einn-
ig hvernig sólin sendi hlýja geisla
sína yfir athöfnina.
Ég vil ljúka þessum fáu orðum
með sérstöku þakklæti til Bjarna og
Hildigunnar fyrir þau góðu kynni sem
ég átti af þeim, og bið góðan guð
að vera þeim blessunarríkur. Hólmur-
inn var þeim mikils virði, það fer
ekki á milli mála. Guð blessi góða
konu.
Árni Helgason.
+ Björn Bjarna-
son var fæddur
á Neðri-Svertings-
stöðum i Miðfirði
3. júní 1921. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Hvammstanga 13.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Margrét Sig-
fúsdóttir frá Upp-
sölum og Bjarni
Björnsson frá
Núpsdalstungu.
Bjarni ólst upp í
Núpsdalstungu frá
tveggja ára aldri
hjá afa sínum og ömmu, Ás-
gerði Bjarnadóttur og Birni
Jónssyni. Hann stundaði nám
við Búnaðarskólann á Hvann-
Foreldrar Bjöms Bjarnasonar,
Margrét Sigfúsdóttir frá Uppsölum
og Bjarni Bjömsson frá Núpsdals-
tungu, bjuggu á ýmsum stöðum í
Miðfírði, lengst á Uppsölum. Síðustu
árin áttu þau heimili í Reykjavík.
Kornungur var Björn tekinn til
fósturs að Núpsdalstungu. Þar
bjuggu þá amma og afi okkar
beggja, þau Ásgerður Bjarnadóttir
og Björn Jónsson. Þau hjón eignuð-
ust og ólu upp átta börn. Þegar sá
hópur var uppkominn bættu þau við
tveimur fósturbörnum, þeim Birni
sonarsyni sínum og Herborgu Ólafs-
dóttur frá Þverá í Núpsdal, ólu þau
upp sem sín börn og veittu þeim
menntun er þau uxu upp.
í Núpsdalstungu bjuggu einnig
frá árinu 1921 þau Ragnhildur Jóns-
dóttir og Ólafur Björnsson. Þau eign-
uðust þijú börn. Allur þessi hópur
ólst upp í sama bænum, urðu sam-
rýnd sem systkini og nutu jafnt
eyri árin 1939-1941.
Hinn 21. ágúst
1949 kvæntist Björn
Karínu Blöndal. Þau
ólu upp eina fóstur-
dóttur, Þorgerði
Traustadóttur, f. 5.
júli 1952. Hennar
maður er Guðjón
Jónsson, vélstjóri, f.
18. nóvember 1948.
Þau eiga fjögur
böm og eitt barna-
bam. Bjöm var bif-
reiðasljóri lengst af
starfsævinni. Karín
og Björn bjuggu
lengst af á Lækjargötu 13 á
Hvammstanga.
Útför Björns fór fram frá
Hvammstangakirkju 21. maí.
umhyggju fullorðna fólksins.
I Núpsdalstungu var fundarstaður
hreppsins, póstafgreiðsla og land-
simastöð, heimilið fjölmennt og gest-
risni mikii. Á þessu mikla menning-
arheimili ólst Björn upp til fullorðins-
ára. Hann naut venjulegrar barna-
skólagöngu, sem á þeim tíma var
farkennsla. Síðar nam hann í Búnað-
arskólanum á Hvanneyri og lauk þar
búfræðiprófi vorið 1941. Dvaldi eftir
það stutt í Núpsdaistungu en stund-
aði vinnu á ýmsum stöðum, m.a. í
Reykjavík.
Hinn 21 ágúst 1949 kvæntist
Björn glæsilegri og vel gefinni
stúlku, Karínu Blöndal. Foreldrar
hennar voru Rósbjörg Þorgrímsdótt-
ir og Björn P. Blöndal póstmeistari
á Hvammstanga. Björn og Karín
byggðu upp heimili sitt á Hvamms-
tanga.
Margir forfeður og ættmenn
Björns voru smiðir og orðlagðir hag-
Ieiksmenn. Þessa ættarfylgju hlaut
Björn í ríkum mæli, um það bera
vitni reisulegar byggingar þeirra á
Hvammstanga. Ekki munu lærðir
smiðir hafa komið að þeim fram-
kvæmdum, en Karín átti einnig
mörg handtök í þeim.
Atvinna Björns var vörubílaakst-
ur. Hann annaðist vöruflutninga og
einnig vann hann lengi hjá Vega-
gerðinni við uppbyggingu og viðhald
vega hér í Vestur-Húnavatnssýslu
þ.á m. veginn fram Miðfjörð. Hér
ofan við túnið á Staðarbakka var
og er mikil malartekja í vegi.
Lengi var fátt um heimiiisbíla hér
í sveit. Börnin mín, sem þá voru ung
að árum, sóttust mjög eftir að fá
að sitja í bílnum hjá Birni og hænd-
ust þau að frænda sínum, sem var
sérlega barngóður, hafði hlýja og
rólega framkomu.
Karín og Björn eignuðust ekki
börn, en tóku til fósturs systurdóttur
Karínar, Þorgerði Traustadóttur og
veittu henni hið besta uppeldi. Hún
er búsett í Reykjavík. Hennar maður
er Guðjón Jónsson vélsmiður. Þau
eiga fjögur börn og einn dótturson.
Öll hafa þau notið mikillar ástar og
umhyggju þeirra Karínar og Björns,
enda eflaust verið þeim miklir gleði-
gjafar.
Ég hygg að sveitin hafí alltaf átt
sterk ítök j Bimi, hann var mikill
dýravinur. í mörg ár áttu þau hjóp
kindur og var umhirða þeirra eins
og best verður af hendi leyst og kett-
imir þeirra lifðu miklu sældarlífí.
Nú, þegar lífí Björns frænda míns
er lokið, minnist ég með þakklæti
allra okkar kynna frá fyrstu tíð.
Hann var traustur og vandaður,
hafði skemmtilega kímnigáfu og
komst oft vel að orði.
Á heimili þeirra hjóna ríkti mikil
gestrisni eins og verið hafði á
bernskuheimilum þeirra beggja.
Margir sóttu þau heim og munu nú
sakna Björns eftir góð kynni.
Ég sendi fjölskyldu hans allri sam-
úðarkveðjur.
Ásdís Magnúsdóttir,
Staðarbakka.
BJÖRN
BJARNASON