Morgunblaðið - 21.06.1997, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
DAVÍÐSDÓTTIR
+ Guðrún Davíðs-
dóttir fæddist í
Flatey á Breiðafirði
12. apríl 1920. Hún
lést 10. júní síðast-
Iiðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sigríður Eyjólfs-
dóttir, f. í Svefneyj-
um, 23. júní 1886,
d. 27. ágúst 1943
og Davíð Kristján
Einarsson, f. á
Geirseyri 19. des-
ember 1882, d. 22.
apríl 1970. Guðrún
eignaðist fjögur
systkini, þau eru: Friðbjörg, f.
31. október 1913, d. 4. apríl
1993. Kristín, f. 29. mars 1916,
d. 7. apríl 1972. Eyjólfur, f. 28.
október 1924 og Sverrir, f. 27.
apríl 1929.
Hinn 27. ágúst 1946 giftist
Guðrún Héðni Jónssyni, f. á
Hamri í Laxárdal í S-Þing. 1.
ágúst 1900, d. 19. desember
1950. Foreldar hans voru Jón
Helgason frá Hallbjarnarstöð-
um í Reykjadal og Herdís Bene-
diktsdóttir frá Auðnum í Lax-
árdal. Dóttir Héðins
frá fyrra hjóna-
bandi er Hrafnhild-
ur, f. 3. október
1927, en Hólmfríð-
ur Pétursdóttir
móðir hennar (fyrri
kona Héðins) lést
21. maí 1944.
Börn Guðrúnar
og Héðins eru: 1)
Sigríður, f. 24.
nóvember 1947, gift
Árna Snæbjörns-
syni, f. 1. mars 1946.
Börn þeirra eru
Snæbjörn, f. 17. des-
ember 1981, og Héðinn, f. 22.
maí 1986. 2) Hólmfríður, f. 2.
september 1950, var gift Unn-
steini Arasyni, f. 21. maí 1941,
þau skildu. Börn þeirra eru
Héðinn, f. 23. ágúst 1970, Guð-
rún, f. 20. desember 1973,
Sverrir, f. 6. maí 1980, og Hörð-
ur, f. 18. febrúar 1986. Hólm-
fríður býr með Guðmundi Hall-
grímssyni, f. 25. júní 1941.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin kiukkan 13.30.
Tengdamóðir mín, Guðrún Dav-
íðsdóttir, er látin. Hún lést á heim-
ili dóttur sinnar og undirritaðs að-
faranótt 10. júní sl. Guðrún var 77
ára að aldri þegar hún lést og hafði
alla tíð verið mjög heilsuhraust
þangað til líða fór á sl. vetur, en
þá fyrst fór elli kerling að gera
dálítið vart við sig án þess þó að
ljóst væri að hverju stefndi. Kallið
kom því óvænt og óvægið og ekki
hvarflaði það að undirrituðum þegar
við kvöddumst nokkrum dögum
fyrr, að við ættum ekki eftir að hitt-
ast aftur. En þannig fer að lokum,
jafnvel hjá sterkustu stofnum, þeir
verða að hlýða því kalli sem allra
bíður.
Guðrún var Breiðfirðingur að
uppruna og bar alla tíð sterkar og
hlýjar tilfinningar til þess byggðar-
lags, sérstaklega vestureyja Breiða-
fjarðar, en hún var fædd í Flatey
og dvaldist þar fyrstu ár _ævi sinn-
ar. Þaðan fluttist hún til Ólafsvíkur
og dvaldist þar til fullorðinsára. Það
kom í hlut hennar að halda heimili
fyrir fjölskylduna í Ólafsvík, þegar
móðir hennar féll frá langt um ald-
ur fram. Á bernskuheimilinu dvald-
ist m.a. systurdóttir hennar, Hrafn-
hildur Hreiðarsdóttir, sín fyrstu ár
og var alla tíð síðan mjög kært með
þeim frænkum. Árið 1944 fluttist
hún alfarin til Borgarness og hóf
störf þar á símstöðinni sem talsíma-
vörður. Því starfi gegndi hún til
1986, með nokkurra ára hléi á
fyrstu árunum eftir að hún stofnaði
sitt eigið heimili.
Hinn 27. ágúst 1946 giftist hún
Héðni Jónssyni frá Húsavík, versl-
unarmanni hjá Kaupfélagi Borgfirð-
inga og hófu þau búskap á Gunn-
laugsgötu 2, í húsi sem Héðinn hafði
byggt. Þar bjó Guðrún alla tíð sið-
an. Héðinn hafði verið ekkjumaður
■* um nokkurt skeið þegar þau Guðrún
kynntust, en fyrri kona hans var
Hólmfríður Pétursdóttir frá Húsa-
vík. Dóttur Héðins og Hólmfríðar,
Hrafnhildi, reyndist Guðrún afar
vel. Héðinn og Guðrún eignuðust
tvær dætur; Sigríði, sem er gift
undirrituðum og eiga þau tvö börn,
Snæbjörn og Héðin; og Hólmfríði,
sem býr með Guðmundi Hallgríms-
syni, en Hólmfríður á fjögur börn
af fyrra hjónabandi, Héðin, Guð-
rúnu, Sverri og Hörð.
I desember 1950 veikist Héðinn
maður Guðrúnar og deyr á sjúkra-
húsi í Reykjavík rétt fyrir jólin það
ár. Þá er önnur dóttir hennar þriggja
ára og hin þriggja mánaða, en sjálf
stendur Guðrún þá á þrítugu.
Eflaust geta fáir sett sig í þau spor,
þá erfíðleika og þær þjáningar sem
því fylgja að missa maka sinn á
besta aldri og standa ein uppi með
4S. tvö lítil börn. Þessa þolraun þurfti
Guðrún að ganga í gegnum og á
þessum erfiðleikum sigraðist hún
með þrautseigju og dugnaði þannig
að henni var mikill sómi að, en stúlk-
unum sínum bjó hún ætíð það at-
læti og þá umhyggju sem öllu ung-
viði er nauðsynlegt, jafnframt því
sem hún þurfti að vinna fyrir heimil-
inu. Guðrún leysti allt hlutverk sitt
með slíkum sóma að slíkt gera ekki
aðrir betur og einungis þeir sem
hafa þrautseigju, þolgæði og dugn-
að til að takast á við hlutskipti sitt.
Auðvitað naut hún stuðnings góðra
nágranna í Gunnlaugsgötunni, sam-
starfsfólks á símstöðinni og annarra
í Borgarnesi og fyrir þann stuðning
eru aðstandendur Guðrúnar ævin-
lega þakklátir.
Guðrún var mjög frændrækin og
hafði ætíð mjög gott samband við
systkini sín og önnur ættmenni. Þá
reyndist það henni mikill styrkur
þegar Friðbjörg systir hennar flutt-
ist í Borgarnes árið 1958, en á heim-
ili hennar, símstöðinni í Borgamesi,
áttu Guðrún og dætur hennar alltaf
athvarf. Sem dæmi um frændrækni
Guðrúnar og skyldurækni hennar
við dætur sínar um að kynnast upp-
runa sínum má nefna, að um leið
og dæturnar höfðu þroska til, lagði
hún áherslu á að þær fengju að
kynnast föðurfólki sínu á Húsavík,
afkomendum Benedikts frá Auðn-
um, enda átti hún öruggt athvarf
hjá Aðalbjörgu systur Héðins heit-
ins. Þar dvöldu þær mæðgur í nokk-
urn tíma sumar hvert, allt þar til
dæturnar fóru sjálfar að fara með
sitt fólk norður. Ekki leið á löngu
eftir að undirritaður kom í fjölskyld-
una, að konu minni fannst við hæfi
að fara til Húsavíkur. Þar var okkur
alla tíð einkar vel fagnað, þar var
gott að koma og fá tækifæri til að
kynnast af eigin raun menningu og
menningaráhuga þingeyskra af-
komenda Benedikts frá Auðnum.
Það er ánægjulegt að minnast
þess að allt frá þeirri stundu þegar
sá sem þetta ritar fór fyrst að venja
komur sínar á heimili Guðrúnar og
alla tíð síðan, var viðmót hennar og
viðtökur með svo ánægjulegum
hætti að ekki gleymist. Seint mun
það heldur gleymast, að þegar dótt-
ir hennar kynnti okkur í fyrsta
skipti, var Guðrún fljót að draga
fram mynd sem tekin var vestur í
Flatey, af föðurömmu minni og
móður sinni og sýna mér. En þessar
tvær heiðurskonur voru frænkur og
vinkonur vestur í Breiðaíjarðareyj-
um. Þetta var upphaf þess að æ
síðan höfðum við gaman af að minn-
ast liðinna tíma fyrir vestan, þótt
undirritaður þekkti samtíðarfólk
Guðrúnar úr Eyjunum ekki nema
að hluta til.
Þótt hlutskipti Guðrúnar yrði allt
frá unglingsárum að sjá um heim-
ili, fyrst æskuheimilið, síðan sitt
eigið, var hún ein af þeim sem nú
á tímum hefði með auðveldum hætti
getað lokið lengri skólagöngu, en
auk venjubundins unglingaskóla
lauk hún námi frá Húsmæðraskól-
anum á íasfírði og átti góðar minn-
ingar þaðan. Heimilið, auk starfsins
á símstöðinni, varð hennar vett-
vangur, þar undi hún sér vel og
leysti störf sín með sóma. Hún var
gestrisin og margir vinir og vanda-
menn sóttu hana heim og ætíð vildi
hún gera sem best við alla, enda
léku heimilisstörfin í höndum henn-
ar. Síðar, þegar bamabörnin fóm
að koma, var það yndi hennar og
ánægja að sinna þeim og veita þeim
skjól og athvarf, en það er öllum
ungum börnum hollt að kynnast
eldri kynslóðum og þeirri staðfestu
og lífsreynslu sem þar er að finna,
en barnabörn Guðrúnar áttu því láni
að fagna að vera alitaf velkomin til
ömmu og fá að dvelja þar að vild.
Þegar litið er yfir farinn veg og
rifluð upp nærri þijátíu ára kynni,
er vel við hæfí að minnast góðrar
konu með þessu erindi úr Hávamál-
um:
Deyr fé
deyja frændr,
deyr sjálfr et sama.
En orðstírr
deyr aldrigi
hveims sér góðan getr.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Davíðsdóttur.
Árni Snæbjörnsson.
Ég ætla að minnast ömmu
minnar, Guðrúnar Davíðsdóttur.
Elsku amma, ég man eftir því
þegar ég kom til þín og gisti hjá
þér þegar mamma og pabbi fóru
út á kvöldin. Ég var yngstur þann-
ig að ég var meira heima en Héð-
inn, Sverrir og Guðrún. Sex ára
gamall byijaði ég í skóla. Ég man
eftir alltaf þegar ég fékk einkunn-
ir, það fyrsta sem ég gerði var að
fara til ömmu og sýna henni ein-
kunnirnar. Hún kyssti mig og gaf
mér pening en sagði mér að fara
varlega með hann, ekki eyða honum
strax í einhveija vitleysu. I 2., 3.,
og 4. bekk fór ég að vera meira
hjá henni. Strax eftir skóla fór ég
til hennar og fékk að borða. Oftast
kjötbollur eða sjörnumatinn eins og
hún kallaði hakk. Það verður sorg-
legt að keyra framhjá „húskofan-
um“ hennar ömmu þegar ég kem
í Borgarnes. En ég mun sakna þín
mikið. Ég mun aldrei gleyma þér
eða þessum 11 árum sem ég þekkti
þig-
Þinn
Hörður Unnsteinsson.
Hún elsku amma mín er dáin.
Hún amma sem skipti mig svo
miklu máli og mér þótti svo afskap-
lega vænt um. Ég hef alltaf verið
ömmustelpa, ein af fyrstu minning-
um mínum er frá því þegar ég, lít-
il stelpa, sat í fanginu á ömmu og
hún ruggaði mér og söng fyrir mig,
fangið hennar var svo hlýtt og
mjúkt og þar var svo gott að vera.
Alltaf hefur verið jafngott að koma
til ömmu í kotið hennar á Gunn-
laugsgötunni og margar bestu
minningar mínar tengjast húsinu,
garðinum og klettunum sem var
freistandi að leika sér í. Gunnlaugs-
gatan hefur í gegnum tíðina verið
mitt annað heimili og það er skrítið
að geta ekki farið í heimsókn til
ömmu þangað meir. Enginn sem
heimsótti ömmu fór þaðan tómhent-
ur, hún gladdi alla sem þangað
komu með einstakri gestrisni sinni
og hlýjum móttökum, allir voru
þangað velkomnir.
Þegar ég var að alast upp vann
amma sem talsímamær hjá Pósti
og síma en sú starfsstétt er nú
ekki til lengur. Mér þótti starfið
hennar mjög spennandi og var tíður
gestur hjá henni þar. Ég kynntist
samstarfskonum hennar, sem jafn-
framt voru vinkonur hennar, ég sat
og fylgdist með þeim og hljóp síðan
fyrir þær með skeyti út um allan
bæ. Fyrir mér var amma eins konar
hetja, manneskja sem ég vildi líkj-
ast þegar ég yrði stór.
Þegar ég varð eldri tók ég að
stunda nám í Reykjavík. Mér fannst
þó alltaf gott að koma heim um
helgar og til ömmu sem oftar en
ekki var búin að elda uppáhaldsmat-
inn minn eða baka fyrir mig eitt-
hvað sem mér þótti gott. Síðar meir
hóf ég háskólanám á Akureyri og
þá var sama uppi á teningnum. Ég
kom að vísu minna heim en amma
dó nú ekki ráðalaus, rútuferðirnar
voru óspart notaðar til að senda til
mín pakka, luma að mér einhveiju
til að ég hefði það nú sem allra
best. Þannig var hún amma, hugs-
aði alltaf fyrst og fremst um aðra.
Þegar ég kom heim í páskafrí
nú um síðustu páska sá ég að ömmu
hafði hrakað verulega frá því að
ég sá hana síðast. Ég reyndi að
hjálpa henni sem mest og best ég
gat og gerði allt til að henni liði
betur. Daginn sem ég fór aftur
norður fór ég til hennar að kveðja
hana. Ég sá strax að hún lumaði á
einhveiju því það var á henni gralla-
rasvipur, svipur eins og hún hefði
verið að gera eitthvað af sér. Hún
fór með mig inn í eldhús og sýndi
mér stolt stóra brúnköku sem hún
hafði lagt sig alla fram við að baka,
henni fannst nú ekki hægt að senda
mig tómhenta norður, ég sem væri
að fara að takast á við lokaáfang-
ann í náminu. Mér tókst að ljúka
námi mínu með sóma og er ekki í
nokkrum vafa um að amma á stór-
an hlut í því, með allri sinni góð-
vild, stuðningi og hjálpsemi.
Elsku amma, þú sagðir mér einu
sinni að þú lifðir fyrir okkur barna-
börnin, að við værum þér allt. Nú
ertu farin frá okkur en ég veit að
þú átt eftir að fylgjast náið með
okkur og halda yfir okkur verndar-
hendi.
Góði Guð, gefðu að henni elsku
ömmu minni líði vel, eftir allt sem
hún hefur gert fyrir mig þá á hún
það skilið.
Eftirfarandi erindi er úr ljóði sem
ort var við andlát langömmu
minnar, Sigríðar Eyjólfsdóttur frá
Svefneyjum.
Þegar lík þitt leggst í jörðu,
lífsins frækom sáum vér.
Eftir dauðann, ljóss á landi,
• lifir þú og starfa fer.
Þar sem Kristur, sólna sólin
sálu lýsir dag og nótt.
Göfga kona, gæða móðir,
góða amma, sofðu rótt.
(Sr. Magnús Guðmundsson.)
Þín,
Guðrún Unnsteinsdóttir.
Hún amma á Gunnlaugsgötunni
er dáin, kona sem ætíð skipaði stór-
an sess í tilveru minni. í hennar
húsi dvaldi ég mín fyrstu ár, þar
var ég skírður og þar eyddi ég ótal
stundum á mínum uppvaxtarárum.
Hjá ömmu var gott að vera, hún
vildi öllum svo vel. Þau voru ófá
skiptin sem hún gerði mér og öðrum
barnabörnum sínum glaðan dag
með hvers kyns gjöfum eða glaðn-
ingi. Hún naut þess að gefa af sér
og hjálpa öðrum. Öll þau skipti sem
hún tók þátt í heimilishaldinu á
mínu æskuheimili renna mér seint
úr minni. Ég sé hana ljóslifandi
fyrir mér að sauma fyrir sláturkepp
eða að hamfletta svartfugl.
Allt frá því ég man hafði amma
verið sjóndöpur og sjónin versnaði
með árunum. Síðasta árið yfirgaf
hún vart heimili sitt, en þrátt fyrir
erfiðleika sína naut hún samveru-
stunda með vinum og ættingjum.
Alltaf var jafngott að koma til henn-
ar í vesturbæinn og aldrei fór ég
úr húsi hennar ómettur. Þó að á
seinni árum væri oft lagt að henni
að söðla um og flytjast á dvalar-
heimili var ekki á slíkt að minnast.
Hún var samkvæm sjálfri sér og
hélt reisn sinni allt til hins síðasta.
Allri þeirri ástúð og umhyggju sem
hún veitti mér gleymi ég aldrei. Ég
vona að viðhorf hennar til tilverunn-
ar hafi kennt mér það að mannleg-
ur auður skuli ávallt tekinn framyf-
ir þann veraldlega.
Að endingu langar mig að segja
þetta:
- Þitt gestrisna eðli, þín gefandi hönd,
gladdi mörg hjörtun, skóp vináttubönd.
Nú böndin ei bresta þó upp fari önd
og berist svo tær yfír frelsarans lönd.
Eg kveð þig í sátt en minningin skýr
skín ljóst sem viti er leið minni stýr.
Þinn einlægi hugur svo gefandi og hlýr,
í hjarta mér lifír og að eilífu býr.
Héðinn Unnsteinsson.
Elsku Gúddý.
Okkur, vinkonum Fríðu, langar
að minnast þín í nokkrum orðum.
Við erum svo sannarlega heppnar
að hafa fengið að kynnast þér. Þú
varst svo mikil og góð móðir dætra
þinna. Þær voru þér allt og þú þeirra
stoð og stytta.
Alltaf vorum við velkomnar á
ykkar myndarlega og snyrtilega
heimili. Við uxum úr grasi, giftum
okkur og eignuðumst böm. Þú
fylgdist með velferð okkar, sama
hvar á landinu við bjuggum. Þegar
við eignuðumst bömin okkar varst
þú ávallt búin að hekla falleg teppi
til að færa þeim, teppi sem svo
sannarlega komu að góðum notum.
Við eigum engin orð yfir hvað
þú varst okkur góð og trygg. Meira
að segja í vetur þegar sjónin var
orðin lítil sem engin heklaðir þú
teppi handa litla Flemming. Svona
hlutir ylja okkur um hjartarætur.
En þannig varst þú.
Önnur okkar var svo lánsöm að
búa við hliðina á þér síðustu árin
þín. Það var mikið öryggi fyrir báða
og dætrum þínum þótti notalegt að
vita af góðum vinum í nágrenninu.
Elsku Gúddý. Við söknum þín
sárt en við vitum að þú ert hvíld-
inni fegin. Við vinkonurnar og fjöl-
skyldur okkar minnumst þín með
hlýju og virðingu í hjarta.
Öllum aðstandendum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Eygló og Kristín (Systa).
Með örfáum orðum langar mig
að kveðja hana Gúddý, Guðrúnu
Davíðsdóttur, fóstru mína úr Borg-
arnesi, sem andaðist hinn 10. júní
síðastliðinn.
Allt frá barnæsku á ég minningar
af Gunnlaugsgötunni í Borgarnesi,
framan af samhengislaus minninga-
brot drengsnáða, með fjölskyldunni
í heimsókn í sumarleyfi; Gúddý á
þönum heima að annast börn og
fullorðna eða í símanum úr vinn-
unni, húsmóðir á sínu heimili og allt
í röð og reglu. Dætumar tvær Sigga
og Fríða stórfrænkur mínar kraft-
miklar, dúkkuhúsið, rifsberin, klett-
arnir í garðinum og sláttuvélin sem
við hlupum með þindarlaust. Mjólkin
var sótt í brúsa í Samlagið og alltaf
sól í heiði. Þetta var ævintýraland
fyrir ungan dreng af mölinni.
Árin liðu og alltaf héldum við
sambandi við Gúddý. Með tímanum
varð hún einn þessara traustu vild-
arvina okkar systkinanna, svipað
og ömmur og afar eru börnum. Hún
fylgdist með gengi okkar úr fjar-
lægð og lét ekkert tækifæri ónotað
til að láta gott af sér leiða og gleðja
okkur, bar hag okkar fyrir bijósti.
Gott dæmi um þetta er þegar hún
skaut yfir mig skjólsþúsi fyrir hart-
nær þijátíu árum. Ég var þá hálf
vegalaus hvað námið varðaði og það
varð úr að Gúddý opnaði mér leið
og ég settist á skólabekk í Borgar-
nesi einn vetur, til heimilis að Gunn-
laugsgötu 2.
Það hefur ekki verið áhlaupaverk
að taka að sér 16 ára unglinginn
eins og hún gerði og er ég henni
ævinlega þakklátur fyrir það. Þetta
var eftirminnilegur vetur, auðvitað
skin og skúrir en vistin góð og allar
götur síðan átti Gúddý sérstakan
hlut í mér.
Nú er komin kveðjustund og ég
kveð þig, kæra Gúddý, með þakk-
læti í huga. Minningin um trausta
og góða konu stendur eftir.
Siggu, Fríðu og fjölskyldum
þeirra sendi ég samúðarkveðjur.
Héðinn Pétursson.