Morgunblaðið - 21.06.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 1997 41 fN
KRISTINN
HARALDSSON
+ Kristinn Har-
aldsson fæddist
á Gerðhömrum í
Dýrafirði 14. janúar
1931. Hann lést á
heimili sínu á
ísafirði 13. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Haraldur
Kristinsson, bóndi
og húsasmiður frá
Núpi í Dýrafirði
(1902-1990), og
kona hans Helga
Benónýsdóttir
(1895-1985). Krist-
inn átti fjögur al-
systkin, þau eru: Fjóla, f. 20.
nóv. 1926, Þráinn, f. 22. jan.
1928, Ágústa Þórey, f. 28. okt.
1929, Björgvin Sigurgeir, f.
lO.okt. 1936, auk þess tvö hálf-
systkin sammæðra; Valgerður
Sörensen, f. 16. júní 1918, og
Páll Johnsen, f. 15. júní 1919,
d. 1. júní 1997.
Hinn 4. nóvember 1956
kvæntist Kristinn eftirlifandi
eiginkonu sinni Karen Ragn-
arsdóttur, verslunarmanni, f.
2. mai 1937. Foreldrar hennar
voru Ragnar Ben Bjamason,
skipstjóri á ísafirði (1899-
1941), og kona hans Guðrún
Arnbjörg Hjaltadóttir (1903-
1995). Börn þeirra em þijú,
Ragnar Ágúst, framkvæmda-
stjóri, f. 21. apríl 1956, kvæntur
Sigríði Þóru Hallsdóttur, versl-
unarmanni, og eiga þau fjögur
börn. Helga, skrif-
stofumaður, f. 23.
nóv. 1957, gift Sig-
valda K. Jónssyni,
rafeindavirkja, og
eiga þau þijú börn
og eitt barnabarn.
Haraldur, bifreiða-
stjóri, f. 24. júní
1963, sambýliskona
hans er Sveinfríður
Unnur Halldórs-
dóttir, húsmóðir,
og eiga þau fjögur
börn.
Kristinn ólst upp
á Haukabergi í
Dýrafirði og hófu þau Karen
þar búskap sinn. Árið 1959
fluttu þau búferlum til Reykja-
víkur og vann Kristinn þar við
skipasmíðar í þrjú ár. Upp úr
verkfalli árið 1961 fluttu þau
til Isafjarðar og hafa búið þar
síðan. Þar stundaði Kristinn
ýmis störf, m.a. var hann út-
gerðarmaður og skipstjóri við
eigin útgerð í á annan áratug,
verkstjóri í fiskvinnslu og vél-
smiðju og síðan skipaskoðunar-
maður hjá Siglingastofnun ís-
lands allt fram á vormánuði
1997. Þegar hann lést vann
hann hjá Gámaþjónustu Vest-
fjarða og sem eftirlitsmaður
með nýja björgunarbátnum
Gunnari Friðrikssyni.
Utför Kristins verður gerð
frá ísafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
í dag verður til moldar borinn á
ísafírði tengdafaðir minn, Kristinn
Haraldsson, sem varð bráðkvaddur
á heimili sínu föstudaginn 13. júní,
aðeins 66 ára að aldri.
Það var árið 1975, nánar tiltekið
23. nóvember, sem ég fluttist til
Isafjarðar til að starfa á loftskeyta-
stöðinni þar. Einn af bátunum sem
þá var á rækjuveiðum í Ísaíjarðar-
djúpi var Ölver ÍS-432. Kristinn var
skipstjóri á þeim bát. Fyrstu kynni
mín af Kristni voru eingöngu í
gegnum talstöðina en síðar kom í
ljós að Helga, bráðmyndarleg stelpa
sem ég fór að eltast við, var dóttir
hans.
Það var svo 17. júní 1978 að ég
steig það gæfuspor að kvænast
Helgu. Allt frá fyrstu tíð reyndist
Kristinn mér eins og hinn besti fað-
ir og var stuðningur hans mikill við
mig og okkur Helgu, hvort heldur
var við nýbyggingu okkar í Móholt-
inu, bílaviðgerðir eða svo ótal margt
annað. Komst ég fljótt að því að
hann var jafnvígur á trésmíðar,
jámsmíðar og trefjaplast og virtist
ekkert vefjast fyrir honum í þessum
efnum. Lærði ég enda margt af
honum í sambandi við smíðar og
bílaviðgerðir.
Fyrstu árin í sambúð okkar
Helgu hallaði mjög á_ mig í sam-
bandi við vinnuskipti. Á seinni árum
hef ég reynt af veikum mætti að
endurgreiða eitthvað af hjálpinni
og höfum við Kristinn átt margar
frábærar stundir saman, fyrst við
breytingar á húsi hans, Laufási, en
síðar við sumarbústaðinn í Dýra-
firði, sem breyttist úr Iitlu hjólhýsi
í reisulegan bústað eitt sumarið.
Kristinn var ákveðinn maður sem
gat staðið mjög fast á sínu. Stund-
um þurfti að beita hann mikilli lagni
eða jafnvel brögðum ef átti að fá
hann til að skipta um skoðun. Þar
fórum við Raggi mágur stundum
svolítið ólíkar leiðir. Frægt er þegar
Ragga og Kristin greindi á um
vinnu um borð í Ragnari Ben (30
tonna báti sem þeir feðgar gerðu
út á tímabili). Þá tók Raggi Kristin
og hélt honum út fyrir borðstokkinn
og hótaði að sleppa ef hann skipti
ekki um_ skoðun. Það dugði í það
skiptið. Ég notaði yfirleitt ekki svo
róttækar aðgerðir, frekar reyndi ég
að sannfæra „þann gamla“ með
rökum og tókst það yfirleitt bara
nokkuð vel.
Kristinn var glaðlyndur maður
og sérlega góður við barnabörnin
þó hann léti þau heyra það ef hon-
um mislíkaði. Hann var örlátur
maður, sem jafnan vildi borga fyrir
allan hópinn þegar fjölskyldan var
komin saman. Greiðvikni hans og
hjálpsemi kynntist ég snemma og
reyndu þau hjón bæði að ýta undir
samband okkar Helgu. Samband
okkar var alveg á byijunarstigi
þegar jeppinn minn bilaði eitt sinn,
fór í honum kúplingin. Kristinn rak
Ragga til að hjálpa mér og fór sjálf-
ur og keypti kúplinguna í bílinn.
Er það aðeins eitt lítið dæmi af
ótal mörgum um hjálpsemi hans.
Við Kristinn náðum mjög vel
saman og lágu áhugamál okkar
víða saman. Þrátt fyrir að ég sé
ekki mikill sjómaður hef ég mjög
gaman af að vera á sjó, og það
hafði Kristinn líka. Hann gerði út
báta í um tólf ár. Slysavarnamál
voru mjög ofarlega í huga hans og
starfaði hann innan félagsins allt
til dauðadags. Þar veitti hann mér
ómetanlegan stuðning meðan ég
var formaður slysavarnadeildar
karla á ísafirði.
Þegar hann dó var verið að ganga
frá ráðningarsamningi hans við
Slysavarnafélagið og átti hann að
annast nýja björgunarbátinn á
ísafirði, Gunnar Friðriksson. Sum-
arbústaðurinn í Dýrafirði var sér-
stakt áhugamál okkar beggja og
er alltaf farið þangað þegar við
komum vestur. Karen og Kristinn
voru þar nánast alltaf þegar færi
gáfust. Kristinn var mjög fjölhæfur
og fyrir utan sjómennskuna starf-
aði hann við trésmíði, bifreiða-
smíði, vélstjórn í rafstöðinni í
Engidal, kennslu, löggæslu, físk-
vinnslu, og síðast starfaði hann í
tíu ár hjá Siglingamálastofnun ís-
lands við skipaskoðun.
Ég taldi mig vera orðinn nokkuð
sjóaðan andspænis dauðsföllum eft-
ir tvö nýleg andlát sem orðið hafa
með stuttu millibili mér nátengd,
fyrst Kristín Jóhannsdóttir frá
Hamarsheiði, dáin 29. nóvember
1996 — en hjá henni var ég í sveit
í fjölmörg sumur og leit á hana sem
fóstru mína — og síðan pabbi, Jón
Gunnlaugsson læknir, sem dó 14.
apríl sl. En þegar Karen (tengdó)
hringdi kl. 7:15 föstudaginn 13.
júní og tilkynnti mér að Kristinn
hefði dáið skömmu áður var sem
eitthvað brysti í mér, enda kom
andlát hans okkur algjörlega í opna
skjöldu og var okkur öllum í fjöl-
skyldu hans mikið og þungt áfall.
Síðan hafa hrúgast yfir mig
minningar sem erfitt er að slíta sig
frá, minningar um Kristin í leik og
starfi, um ánægjulegar sjóferðir
bæði á rækju og skel, svo og ferða-
lög utan lands og innan. Eru þær
minningar allar ánægjulegar og
gott að eiga þær nú þegar Kristinn
er horfinn af sjónarsviðinu og hans
er svo sárt saknað.
Síðast hitti ég Kristin þegar ég
var á ísafirði vegna fermingar son-
ardóttur hans, Karenar Ragnars-
dóttur, 18. maí sl. Þá fórum við til
að skoða bát sem Kristinn keypti
nánast ónýtan fyrir einu ári, en var
vel á veg kominn með að lagfæra
og endurbyggja. Leyndi sér ekki
ákafi hans í að ljúka því verki svo
hann gæti farið að stunda færaveið-
ar eða bara að njóta þess að sigla
út fyrir Skaga í góðu veðri. Ljóst
er að því ætlunarverki hans verða
aðrir að ljúka.
Þau hjónin, Kristinn og Karen,
voru alltaf mjög samrýmd og gott
að eiga slíkt fólk að tengdaforeldr-
um. Karen mín, ég veit að áfallið
er gríðarlegt en líf okkar sem eftir
stöndum heldur áfram og ég er
hvenær sem er tilbúinn að rétta
hjálparhönd. Þið eigið það inni hjá
mér. Fari minn kæri tengdafaðir í
Guðs friði. „Friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt“.
(V. Briem).
Sigvaldi K. Jónsson.
Föstudaginn 13. júní barst okkur
sú frétt að Kristinn vinur okkar og
nafni væru allur. Okkur brá mikið.
Maður sest niður dofinn og minn-
ingar streyma fram og þá hugsar
maður af hveiju Kristinn, þessi ljúfi
og góði maður, alltaf svo hress og
kenndi sér aldrei meins, svo hand-
laginn og tryggur vinur. Við kynnt-
umst þeim Kristni og Karen sem
nábúar á Freyjugötu í Reykjavík
og eigum margar góðar minningar
þaðan og hittumst svo á Isafirði
aftur. Kristinn leysti af eitt sumar
í lögreglunni og þá vann ég með
honum. Það var sama hvað Kristinn
tók að sér, hann leysti það með
sóma. Alla tíð hefur Kristinn verið
tryggur vinur. Oft komum við til
Kristins og Karenar í sumarbústað
sem þau byggðu í Dýrafirði og átt-
um góðar stundir þar saman. Krist-
inn tók þá upp harmonikkuna og
spilaði af sinni snilld. Við minnumst
eins af mörgum sumrum þegar við
hittumst á Brú í Hrútafirði og fór-
um í samfloti á síldarævintýri á
Sigló. Það er sárt að hugsa til þess
að aldrei er hægt að endurtaka
svona ferðalag en við áttum mjög
góðar stundir þar saman. Við geym-
um allar þær minningar um Kristin
í hjörtum okkar og biðjum góðan
Guð að gefa Karen, Ragnari, Helgu,
Halla og fjölskyldum þeirra góðan
styrk í þessari miklu sorg. Góður
Guð veri með ykkur öllum.
Kveðja, ykkar vinir,
Lína og Kristinn (Dengsi).
Nú er hann afi farinn. Þá koma
fullt af minningum upp í huga
manns sem maður getur ekki lýst.
Eins og þegar ég og frænka mín
tókum okkur til og skrifuðum á
stigann heima í gamla húsinu þeirra
ömmu og afa, þá varð hann reiður,
en oftast var hann í góðu skapi.
En ég á fleiri minningar um hann
t.d. hvað hann var handlaginn.
Hann smíðaði marga og fallega
hluti sem ég mun alltaf eiga og
muna hver gerði þá. Hann afi var
haldinn sérstakri veiðidellu og alltaf
þegar hann fór í veiðiferðir bað
hann eiginlega alltaf einhvern um
að passa upp á ömmu á nætuma.
Hann hugsaði stundum of mikið
um aðra þannig að hann varð eigin-
lega alltaf eftir. Hann afi var sér-
stakur af öllu leyti, hann passaði
upp á að okkur vantaði svo sem
ekkert því ef okkur vantaði eitthvað
smíðaði hann það eða eitthvað.
Hann gerði allt, það var bara að
spyija.
Afi var örugglega með yndisleg-
ustu og kærleiksríkustu manneskj-
um heimsins og ég mun sakna hans
rosalega mikið í náinni framtíð.
Karen.
Kveðja frá SVFÍ ísafirði
Nú er höggvið stórt skarð í karla-
deild SVFI Isafirði þar sem Kristinn
Haraldsson er látinn. Við í deildinni
á ísafirði nutum krafta hans nú
síðustu árin, en Kristinn var for-
maður karladeildar SVFÍ ísafirði í
þijú ár. Sem formaður kynntist
hann meðal annars hversu mikil-
vægar fjáraflanir eru strákunum í
björgunarsveitinni Skutli, þar eru
helstar jólatijáasalan og sjómanna-
dagurinn. Síðan hann hætti for-
mennsku hefur hann séð um þessar
tvær mikilvægu fjáraflanir deildar-
innar. Hans vinna þar verður aldrei
fullþökkuð.
Hann vann einnig mikið að öðr-
um málefnum Slysavarnafélagsins;
nú síðast valdi karladeild SVFI
ísafirði hann í rekstrarnefnd hins
nýja björgunarbáts, Gunnars Frið-
rikssonar. Kristinn tók þar að sér
hlutastarf sem umsjónarmaður
bátsins. Við í karladeildinni töldum
okkur heppna að fá Kristin til þessa
starfa og að þar hefði bb. Gunnar
Friðriksson fengið góðan fóstra.
Það er ekki hægt að segja að aldurs-
munur flestra okkar í karladeildinni
og Kristins hafi verið til trafala.
Ég minnist þar helst ferðar ungl-
ingadeildar SVFÍ Hafstjörnunnar
inn á Laugarbólsvatn að vetri til í
dorgveiði þar sem við gistum í veiði-
húsinu eina nótt. Hann tók ekki
minni þátt í þeirri ferð en þeir sem
yngri voru.
Kristinn var mér og fiestum okk-
ar meir en félagi í karladeild SVFÍ
ísafirði, hann var vinur og ráð-
gjafi. Éf við vorum að vinna eitt-
hvað við smíðar eða annað á heimil-
um okkar leituðum við til hans með
góð ráð. Það gerði ég nú síðast
fyrir nokkrum dögum. Þá gaf hann
mér góð ráð við sólpallasmíði.
Við í karladeild SVFÍ ísafirði,
unglingadeild Hafstjörnunnar,
kvennadeild SVFÍ ísafirði, björgun-
arbátunum Daníel Sigmundssyni og
Gunnari Friðrikssyni viljum þakka
Kristni samfylgdina. Við viljum líka
senda Karen, Ragnari, Helgu, Har-
aldi og fjölskyldum þeirra samúðar-
kveðjur okkar við fráfall góðs fé-
laga og vinar.
Jóhann Ólafsson,
formaður karladeildar
SVFÍ ísafirði.
Ég mun alltaf muna eftir þér,
afí minn, sem hlýjum og góðum
manni sem alltaf var til í að hjálpa
mér ef mig vantaði eitthvað.
Hann afi minn hugsaði um alla,
hvort sem það var amma mín eða
ég og alltaf var hann í góðu skapi.
Það sem ég sé helst eftir, er að ég
var allt of lítið með honum, því ég
bjóst alls ekki við þessu og það
þykir mér leitt. Afi minn hefði gert
hvað sem var fyrir mig bara af
hreinni góðvild og það var það sem
mér þótti vænst um.
Það er sama hvar ég er og hvert
ég fer, alltaf er eitthvað sem minnir
mig á hann og það er þá sem ég
sakna hans mest.
Ég mun sakna þín. -V
Jón Kristinn.
Fyrstu kynni mín af Kristni móð-
urbróður mínum voru þegar ég var
8 ára. Þá vorum við Haddi bróðir
minn, send vestur að Haukabergi í
Dýrafirði til sumardvalar.
Þá höfðum við engin leikföng
meðferðis. Kristinn hefur líklega
tekið eftir því að okkur vantaði eitt-
hvað því hann smíðaði handa okkur
litla bíla úr tré og komu þeir sér
aldeilis vel. Þetta litla dæmi lýsir *
Kristni vel. '
Hann var alltaf góður og skiln-
ingsríkur en þá var Kristinn ungur
maður. Það var sama hvaða uppá-
komu maður lenti í, alltaf gat ég
leitað til hans. Ég gleymi heldur
aldrei þegar Kristinn og Þráinn
bróðir hans komu til okkar og héldu
jól með okkur. Þá gáfu þeir mér
skjaldböku sem trekkt var upp, og
þvílík gleði sem hún gaf mér; svona
leikföng voru lítt þekkt þá.
Þeir sem ná svona beint til hjarta
manns frá byijun og reynast manni
eins vel og hann gerði, og ekki síð-
ur eftir að hann kvæntist sinni góðu
konu, Karen Ragnarsdóttur, sem
ekki hefur síður reynst mér vel. -r-
Á þeim tíma sem ég átti erfið-
ast, hringdi ég vestur á ísafjörð,
þá voru þau flutt þangað, og spurði
ég þau hvort ég gæti fengið að
koma til þeirra um tíma með son
minn með mér. Svarið var já, án
þess að hika. Vera okkar hjá þeim
var samkvæmt því, þau gátu ekki
verið okkur betri.
Ef Kristinn sá að mig vantaði
eitthvað var hann strax búinn að
leysa úr því og sagði alltaf: „Þú ert
búinn að vinna fyrir þessu, Helga
mín.“
Aldrei settist Kristinn svo við
matarborðið að sonur hans sæti
ekki á öðru hné hans og sonur minn
á hinu, og þannig borðuðu þeir allt-
af saman, og svona var þessi kæri
frændi minn.
Þakklæti er mér efst í huga. Það
er því ekki að ástæðulausu aðyngsti
sonur minn ber nöfn þeirra hjóna
beggja. Ég tel mig og hveija þá
manneskju sem kynnist slíku fólki
ríkari en ella. Það eru í einu orði
forréttindi að hafa fengið að kynn-
ast þér svo vel, elsku frændi minn
og vinur. Ég hef alltaf sagt að þú
værir gull af manni.
Elsku Karen mín, börn, tengda- —
börn og barnabörn, ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Kristinn var gimsteinn sem þið
geymið í hjarta ykkar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Helga H. Sörensen.
+
Ástkær sambýlismaður minn og faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORKELL ÁSMUNDSSON
húsasmíðameistari,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Seljahlíð,
áður á Grettisgötu 84,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Seljahlíð,
Hjallaseli 55, miðvikudaginn 18. júní.
Anna Kristinsdóttir,
Guðbjörg Þorkelsdóttir,
Ásmundur K. Þorkelsson,
Ellen Þorkelsdóttir,
Kristín E. Þorkelsdóttir,
Helga I. Þorkelsdóttir,
Guðmundur V. Þorkelsson,
Þáll Guðjónsson,
Hrafnhildur Kristinsdóttir,
Gunnar B. Kristinsson,
Kristján B. Samúelsson,
Guðmundur H. Haraldsson,
Jóna S. Sigurðardóttir,
barnabörn og bamabarnaböm.