Morgunblaðið - 09.01.1998, Page 43

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 1997 43
GUÐRUNELIN
G UNNARSDÓTTIR
4- Guðrún Elín
I Gunnarsdóttir
var fædd í Reykja-
vík 29. mars 1946.
Hún Iést á heimili
sínu hinn 31. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Gunnar S.
Guðmundss. og
Bjarndís Jónsdótt-
ir. Eftirlifandi eig-
inmaður Guðrúnar
er Orn Reynir Pét-
ursson. Börn
þeirra hjóna eru
Gunnar Sverrir, Svala, Linda
og Fríða.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Kveðja til eiginkonu
og móður
Þú hlærð svo himnarnir ljóma.
Á heillandi dans minna öll þín spor
orð þitt er ilmur blóma,
ást þín gróandi vor,
sál þín ljósið, sem ljóma vefur
löndin og bræðir hjartað kalt.
Ein og sama eilífð lengir
allt, sem var og koma skal.
í hvílunni engin jafn sólhvít sefur,
- þú gefur
og gefur - allt.
Hvert blóm, sem grær við götu mína,-
er gjöf frá þér,
og á þig minnir allt hið fagra,
sem augað sér.
Sól og jörð og svanir loftsins
syngja um þig.
hvert fótspor, sem ég færist nær þér
friðar mig.
(Davíð Stefánsson)
Yndisleg minning
um þig lifir.
Orn, Gunnar, Svala
Linda og Fríða.
Við hjónin vorum
harmi slegin yfir fregn-
inni um mjög brátt frá-
fall Guðrúnar Elínar
Gunnarsdóttur. Svo
langt um aldur fram.
Margs er að minn-
ast, og margs að
sakna, á svona stund-
um verður orðfátt.
Við viljum sérstaklega þakka
Gurru, eins og hún var ævinlega
kölluð, fyrir allar þær ánægjulegu
stundir, sem við áttum með þeim
yndislegu og sérstaklega sam-
rýndu hjónum Guðrúnu og Erni.
Gurra var glöð og elskuleg kona
og mikill gleðigjafi sem geislaði af.
Elsku Gurra, það er komið að
leiðarlokum hjá okkur í bili, þökk-
um þér alla hlýjuna og brosið sem
þú gafst okkur.
Eg veit að það verður tekið á
móti þér opnum örmum í Guðsríki.
Að lokum viljum við biðja góðan
Guð að styrkja Örn, börnin og
barnabörnin í þeirra miklu sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
MINNINGAR
Guð veri með þér, elsku Gurra
mín.
Grímur og Sigrún.
Það var gamlársdagsmorgunn
og ekki margar klukkustundir í
nýtt ár. „Árið hefur verið mér og
mínum nokkuð gott,“ var ég að
hugsa þegar ég svaraði símanum.
Það var bróðir minn sem heilsaði
eins og venjulega. Hann sagðist
þurfa að segja mér slæmar fréttir.
Svo kom áfallið. „Hún Gurra mín
dó í nótt.“
Árið hafði þá ekki endað vel
eins og ég hafði vonað. Hugurinn
tók að reika og minningarnar að
birtast.
Ég hef líklega verið 9-10 ára
gömul þegar ég fylgdist með stóra
bróður þar sem hann stóð fyrir
framan spegilinn, setti brilliantín
í hárið og greiddi það vandlega
eftir kúnstarinnar reglum. Ég sett-
ist svo fram á stigapailinn sem lá
niður í þvottahús og burstaði skóna
hans þar til hægt var að spegla sig
í þeim, gegn borgun reyndar. Þeg-
ar svarta mjóa bindið var svo kom-
ið á sinn stað þurfti Össi að fá
staðfestingu okkar á því að hann
iiti vei út, og það gerði hann svo
sannarlega, enda að fara að hitta
stóru ástina sína, hana Gurru.
Þetta voru mín fyrstu kynni af
mágkonu minni þó óbein væru.
Ekki leið á löngu þar til þau fóru
að búa saman, heima á Laugateig.
Þá strax varð hún mér sem stóra
systir, enda voru ekki nema sex
ár á milli okkar.
Hún átti svo flott föt og sérstak-
lega þóttu mér hælaháu skórnir
hennar árennilegir. Það var líka
alveg sjálfsagt að fá þá lánaða
þegar ég bað um það eitthvert sinn
er ég var að fara til vinnu í Nýja
bíói, þar sem ég vann með skólan-
um. Ég var svo viss um að ég
væri jafn glæsileg og Gurra á þess-
um 10 cm hælum.
Ekki löngu eftir að frumburður-
inn, Gunnar Sverrir, fæddist, árið
1964, fóru Össi og Gurra að búa
út af fyrir sig eins og sagt var og
einhverjum árum síðar keyptu þau
sér íbúð á Hjaltabakka. Þá var
elsta dóttir þeirra, Svala, fædd.
Linda og Fríða komu svo seinna í
heiminn með stuttu millibili.
Sjálf var ég farin að búa heima
á Laugateig með kærasta og barn.
Við fluttum svo í Þórufellið og þá
var sutt að leita til Gurru ef ptjóna-
skapurinn eða heklið gekk ekki
upp, hún kunni allt, og var alltaf
til taks, passaði líka fyrir mig ef
ég þurfti barnapössun.
Þar kom að þau fluttu til Sví-
þjóðar. Þá vantaði mikið. Við heim-
sóttum þau þó tvisvar og vorum
þar eins og heima hjá okkur. í
annarri heimsókninni, árið 1979,
vorum við hjónin að fara á heims-
þing JC sem haldið var í Gauta-
borg þar sem þau bjuggu, og þeg-
ar Gurra vissi að okkar væri von
spurði hún strax hvort Þórunn,
elsta dóttir okkar, kæmi ekki líka
og yrði hjá þeim á meðan við þin-
guðum. Ég taldi að það gengi ekki
upp, hvað ætlaði hún að gera við
barnið, 9 ára, meðan hún væri í
skólanum? „Auðvitað kemur hún
með mér í skólann," var svarið.
Allt var svo einfalt, sjaldan vanda-
mál, en þegar þau komu leysti hún
þau fljótt og vel. Ekki skrítið að
ég leitaði oft til hennar. Meira að
segja þegar við keyptum teppi í
húsið okkar á Selfossi, þá hringdi
ég í Gurru, ég vissi að hjá henni
fengi ég hreinskilið svar.
Sem betur fer kom fjölskyldan
aftur heim til íslands. Þau keyptu
sér íbúð í Neðstaleiti og bjuggu
þar notalega um sig. En í lífi fólks
skiptast á skin og skúrir, svo var
líka hjá okkur. Við grétum líka
saman. Þegar foreldrar mínir lágu
banaleguna með tveggja ára milli-
bili heimsótti Gurra þau og vakti
yfir þeim, ekki minna en við systk-
inin, enda var hún þeim eins og
dóttir, alveg eins og mér stóra
systir. Þegar faðir minn svo lést,
sagði hún, að nú hefði hún misst
tvo pabba, en faðir hennar hafði
látist mörgum árum áður.
Sjálf hafði Gurra þurft að leggj-
ast inn á sjúkrahús vegna veikinda
nokkrum sinnum. Já, hún gat víst
veikst líka, þessi kona sem alltaf
bar hag og heilsu annarra fyrir
brjósti. Viðkvæðið var alltaf „allt
fínt“ þegar hún var innt frétta,
svo kát og jákvæð. Því kom þetta
kall Guðs svo óvænt og allt of
snemma fyrir okkur sem eftir
erum hér. En Hann þekkir sinn
vitjunartíma og líklega er það eig-
ingirni að vera ekki sammála
Honum sem allt veit.
Hann launaði líka elskulegri
mágkonu minni ríkulega fyrir störf
hennar og gæsku í þessu lífi. Hún . _
lagðist til hvílu kvöldið fyrir gaml-
ársdag, á 32. brúðkaupsdegi þeirra
hjóna, en vaknaði ekki aftur til
okkar. Hjartað stoppaði, enginn
sársauki, engar þrautir.
Elsku Gurra mín, svo miklu,
miklu meira langar mig að segja.
Þó að aldurinn hafi ekki orðið hár,
eigum við svo margs að minnast.
En við rifjum það upp saman síð-
ar. Ég þakka þér innilega fyrir
samfylgdina hér og flyt þér kveðj-
ur Hauks og stelpnanna.
„Einstakur" er orð
sem notað er þepr lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur" lýsir fólki
sem stjómast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt
„Einstakur" er orð sem best lýsir þér.
(Terri Femandez.)
Kæri bróðir og frændsystkin,
megi algóður Guð vera ykkur
styrkur nú sem ævinlega.
Ykkar systir og mágkona,
Kristín.
Svanfríður
Jónsdóttir var
fædd í Haukadal í
Dýrafirði 26.10.
1932. Hún lést að
morgni nýársdags á
gjörgæsludeild
Landspítalans. For-
eldrar hennar voru
Jón Pálsson skip-
stjóri frá Haukadal,
f. 27.9. 1895, d.
15.1. 1949, og kona
hans Matthildur
Kristjánsdóttir, f.
23.9. 1900, d. 2.1.
1995. Systkini
Svanfríðar eru Páll Sigurður,
f. 15.7. 1925, Guðný, f. 12.8.
1929, og Guðrún, f. 29.1. 1936.
Svanfríður ólst upp í Haukadal
þar til faðir hennar lést, en þá
fluttist fjölskyldan til Reykja-
víkur. Sonur Svanfríðar og
Hrafns Haraldssonar, f. 11.11.
Nú þegar þú ert farin, systir
mín góð, hellast minningarnar yfir
mig. Fyrst bernskuárin í Hauka-
dal, þar sem í minningunni var
oftast sólskin. Þar var yndislegt
að alast upp í félagsskap fjöl-
skyldu, leikfélaga og vina, því sam-
félagið í Haukadal var sérstakt, og
ég veit að þaðan áttir þú þínar
björtu minningar. Eftir að við flutt-
'im til Reykjavíkur bjuggum við
saman og oft unnum við á sama
vinnustað. Árið 1954 sigldir þú til
Kaupmannahafnar til vinnu hjá
sendiherrahjónunum þar. Eftir
nokkra mánuði skrifaðir þú
mömmu og spurðir hvort ég mætti
koma sem barnfóstra hjá dönskum
hjónum. Mamma sagði já, því hún
treysti þér fyrir litlu systur. Þar
1932, d. 28.11. 1986,
er Jón Bergþór, f.
28.11. 1956. Sam-
býliskona hans er
Anna Ólafsdóttir, f.
5.12. 1961. Börn
þeirra eru Auður,
f. 21.10. 1989, og
Davíð, f. 16.3. 1992.
Þau búa á Hellu.
Sambýlismaður
Svanfríðar er Har-
aldur Kristjánsson
rakarameistari frá
Vestmannaeyjum, f.
22.2. 1924. Svan-
fríður vann lengst
af við verslunarstörf, m.a. hjá
Hans Petersen, Mjólkursamsöl-
unni, Bókabúð Eymundssonar
og nú síðast hjá Borgarbóka-
safni Reykjavíkur.
Útför Svanfríðar fer fram
frá Breiðholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
dvöldum við í 2 ár. Þeim árum
gleymdum við aldrei og rifjuðum
oft upp skemmtilegar minningar
þaðan. Þar eignuðumst við marga
góða vini, og það voru ár þroska,
því að þar urðum við að standa á
eigin fótum. Þar kynntist þú honum
Hrafni, bamsföður þínum, og þótt
af sambúð yrði ekki var alla tíð
vinskapur með ykkur og þér og
fjölskyldu hans. Hann lést um aldur
fram 54 ára gamall. Eftir að heim
kom leigðum við saman íbúð með
mömmu og unnum báðar hjá Versl.
Hans Petersen. Og þannig hélt lífið
áfram, ég gifti mig, eignaðist tvö
börn og flutti austur fyrir fjall.
Samverustundunum fækkaði að-
eins, en síminn kom þá í góðar
þarfir og leiðin yfir heiðina er nú
ekki svo löng. Árið 1968 eignaðist
þú þína eigin íbúð á Hjaltabakka
32, þar sem þú bjóst æ síðan, fyrst
með mömmu og syni þínum, en
árið 1969 kynntist þú honum Halla
og þið hófuð sambúð. Þið ferðuðust
víða með Karlakórnum Fóstbræðr-
um, en Halli söng með þeim um
nærri 40 ára skeið, bæði til Evrópu
og Kanada og Bandaríkjanna, og
veit ég að þú hafðir mjög gaman
af þeim ferðum. En fyrst og fremst
var það sonur þinn sem þú barst
umhyggju fyrir, að ala hann upp,
koma honum til mennta og stuðla
að öruggri framtíð hans. Að loknu
námi settist hann að á Hellu, stofn-
aði þar fyrirtæki með skólabróður
sínum og vini sem þeir reka enn í
dag. Og nú á hann konu og tvö
yndisleg börn, og amma þurfti oft
að hringja og segja mér sögur af
ljósgeislunum sínum.
Kæra systir! Öll vissum við að
þú varst veik, en við vorum ekki
viðbúin svo snöggri brottför. Við
áttum eftir að segja svo margt,
gera svo margt. En við ráðum ekki
þessari brottför, það er aðeins sá
sem öllu ræður, og við lútum vilja
hans.
Við Gísli, Maggi og Nanna Sif
sendum Halla, Bergþóru, Önnu,
Auði og Davíð okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau í sorginni.
Elsku systir,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessi þig blómjörð
blessi þig útsær
blessi þig heiður himinn.
Elski þig alheimur
eilífð þig geymi
signi þig sjálfur Guð.
(Jóh. úr Kötlum)
Þín systir,
Guðrún.
Getur dauðinn verið fagur? Það
má vera kaldhæðnislegt að taka
svo til orða en í mínum huga er
dauðinn lausn þeim sem þjást. Slík
lausn var dauðinn Svanfríði Jóns-
dóttur frænku minni nú um ára-
mótin. Frænka mín hafði barist
lengi af einstökum hetjuskap við
erfiðan sjúkdóm sem að lokum
lagði hana að velli.
Við frænkumar ólumst upp í
sama húsi og vorum svo til jafn-
gamlar. í Brautarholti ? Haukadal
vorum við bræðrabörnin eins og
systkini. Við Fríða lékum okkur
saman, lásum saman, rifumst og
kysstumst. Ég hef alltaf litið á það
sem mikil forréttindi að hafa feng-
ið að alast upp í Haukadal með
öllum þeim leikfélögum sem þar
bjuggu í æsku okkar. Við lékum á
grundum, við ána, á tjörninni og
ekki síst í fjörunni vetur sem sum-
ar. Þau bönd sem þá voru hnýtt
hafa allar götur síðan haldið þótt
tími hafi stundum liðið á milli
funda.
Tengsl Fríðu við Haukadalinn
voru mjög sterk og þegar við hitt-
umst hvarflaði hugurinn jafnan
heim í Dýrafjörð. Og oftar en
ekki var umræðuefnið gamlir fé-
lagar og sameiginleg upplifun
okkar frá barnsárunum. Fríða var
heilsteypt manneskja, alltaf
sjálfri sér samkvæm, heiðarleg
og gulltrygg.
Hún var mikil bókakona, víðlesin
og fróð. Hæversk í framkomu með
mikla reisn. Ávallt glæsilega búin,
fínleg og falleg með hvellan
ógleymanlegan hlátur sem mun
hljóma fyrir eyrum mér er ég minn-
ist hennar. Hún var sönn hefðar-
kona. Það var lán að eiga hana að
vini.
Halla, Bergþóri og fjölskyldu og
systkinunum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð
styrki þau og leiði.
Guðmunda Helgadóttir,
Magnús E. Finnsson.
Með hugann fullan af trega kveð
ég frænku mína og minn besta vin.
Við urðum þeirrar hamingju aðnjót-
andi að alast upp í stórfjölskyldu.
Við vorum átta bræðrabörnin, og
vorum öll eins og systkini. Fríða
er sú þriðja úr hópnum sem kveður
nú. Við urðum vinir þegar Fríða
var að taka út sín þroskaár. Hún
var falleg sautján ára stúlka, vildi
vera fín og vel klædd og ekki last-
aði hún fallega skó, en þeir voru
ekki til á hverju götuhorni um
1950.
Fríða hafði alla tíð fallega fram-
komu og var mikil dama. Það hefur
ekki skemmt fyrir henni þegar hún
var ráðin til starfa að Bessastöðum
en þaðan lá leiðin í sendiráðið í
Danmörku þar sem hún kynntist
Hrafni Haraldssyni, en með honum
eignaðist hún sólargeislann í lífi
sínu, Jón Bergþór, en hann var
hennar eina barn. Lengst af bjuggu
Fríða og Bergþór með móður Fríðu,
Matthildi, sem hjálpaði við að passa
drenginn.
Það var erfitt um húsnæði á
þessum árum, en við hjónin vorum
það heppin að eiga húsnæði og
fluttu þau um tíma til okkar. Síðan
varð ég ekkja. Þá fluttu Fríða og
Bergþór aftur til mín. Hún var
mín stoð og stytta á þeim erfiðu
tímum.
Fríða kynntist góðum manni,
Haraldi Kristjánssyni, og hafa þau
deilt lífínu saman um 30 ára skeið.
Fríða var búin að vera mikið veik
undanfarin ár og vissum við öll að
hverju stefndi. Samt veit ég að
hana langaði að lifa lengur fyrir
Halla sinn. En enginn ræður sínu r"
skapadægri. Við verðum snauðari
að hafa misst Fríðu í bili, en auðug
af góðum minningum.
í dalnum, þar sem dvaldi lítil rós
dáði blóm og dýr og allt sem andar.
Nú, hér slokknað hennar lífsins ljós
þá heldur hún í dal til nýrrar strandar.
Andrea Helgadóttir.
S VANFRIÐ UR
JÓNSDÓTTIR