Morgunblaðið - 08.12.1998, Blaðsíða 46

> 46 ÞRIÐJUDAGUR 8. DESEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Blómabwáin
Öai^oskom
v/ FossvogsUi^kjuga^ð
Sími. 554 0500
ffirrxxxTxx^
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfídrykkjur
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
S/'m/ 562 0200 ^
LIIIIIIIIIII]

Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna ehf.
Sími 551 1266
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Haínarfirði, símí 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla._
Sverrir Olsen, Sverrir Elnarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
AUGLYSINGADEILD
Sími: 569 1111, Bréfsími: 569 1110
Netfang: augl@mbl.is
+ Anna Guð-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. desember 1916.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
28. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Þórunn Oddsdóttir,
f. 11.9. 1885, d.
11.2. 1943, og Guð-
mundur Jónsson, f.
9.2. 1886, d. 11.10.
1967. Bjuggu þau
lengst af á Grettis-
götu 23 í Reykja-
vík. Þau eignuðust sex börn.
Systkini Onnu eru: Sverrir, f.
14.2. 1914 (látinn), Þuríður, f.
20.9. 1915 (látin), Oddur, f.
21.9. 1918, Hjördís, f. 1.9. 1920
(látin), og Guðbjörg, f. 2.10.
1925.
__ Hinn 22.8. 1939 giftist Anna
Ásgeiri Magnússyni vélstjóra, f.
16.2. 1910, og lifir hann konu
Látin er sómakonan Anna Guð-
mundsdóttir eftir erfíð veikindi síð-
ustu misseri. Þegar einhver sem
manni er kær hverfur yfii' móðuna
miklu hvarflar hugurinn oft til baka.
Það sem var áberandi í fari Onnu
var gestrisni hennar og glaðværð.
Anna vildi alltaf hafa fólk í kringum
sig og naut þess að bjóða vinum og
fjölskyldunni 1 veglegar veislur.
Heimili hennar var alla tíð mjög fal-
legt og hlýlegt. Anna var húsmóðir í
þess orðs bestu merkingu og hún
var líka sjómannskona en sú stétt á
virðingu mína alla. Þær axla ábyrgð
á barnauppeldi og heimilishaldi að
mestu leyti einar og ómældar eru
sína. Þau eignuðust
tvær dætur, Helgu,
f. 24.6. 1940, gift
Henrik Ringholm,
dóttir þeirra er Sús-
anne Hekla f. 25.7.
1970, þau búa í
Danmörku; og Þór-
unni, f. 11.3. 1946,
gift Gylfa Jónssyni,
börn þeirra eru
Anna Helga, f. 13.2.
1965, Asgeir, f.
22.5. 1967, Jón
Trausti, f. 22.5.
1967, Hildur, f.
22.5. 1967, og Gylfi
Þór, f. 22.1. 1973. Langömmu-
börn Onnu eru fímm, Þórunn
Helga Jóhannsdóttir, f. 30.10.
1983, Axel Guðmundsson, f.
12.7. 1989, Anna Guðmunds-
dóttir, f. 28.1. 1992, Sigurður
Gylfi, f. 5.5. 1997, og Berglind
Birta, f. 3.10. 1998.
Útför Önnu fór fram í kyrr-
þey.
þær stundir sem þær í kvíða bíða
frétta af sjónum. Asgeir Magnús-
son, eiginmaður Önnu, var sjómað-
ur alla tíð, lengst af vélstjóri á Foss-
unum. Hann sigldi öll stríðsárin.
Þau ár var erfitt að vita af sínum á
sjónum því algjört fjarskiptabann
var í gildi og mjög ströng viðurlög
við því að nota fjarskiptatæki. Þeir
sem heima biðu fengu því engar
fréttir, allt frá því að skip lagði úr
höfn og þar til það kom aftur. Ás-
geir var á Dettifossi þegar þýskur
kafbátur sökkti honum með tundur-
skeyti. Erfíð hefur biðin verið fyrir
þá sem biðu frétta af ástvinum sín-
um, því kvisast hafði um atburðinn
og að 15 hefðu farist. Það liðu
nokkrir dagar þangað til nákvæmar
fréttir bárust. Anna fékk sinn mann
heim og urðu fagnaðarfundir en
annars staðar ríkti sorgin. Sagt hef-
ur verið að íslendingar hafi hlut-
fallslega orðið fyrir meira mannfalli
í seinni heimsstyrjöldinni heldur en
margar hinna stríðandi þjóða. As-
geir var síðan lengst af yfirvélstjóri
á Gullfossi og fór Anna margar
ferðir með honum. Þar eignuðust
þau marga vini bæði meðal skips-
manna og farþega og hafa þau vin-
áttubönd haldist alla tíð síðan. Eftir
að Helga, dóttir þeirra, stofnaði
heimili í Danmörku fóiu Anna og
Asgeir næstum á hverju sumri og
dvöldu hjá henni og manni hennar í
góðu yfirlæti. Þeim líkaði alltaf vel í
Danmörku en þau höfðu kynnst
bæði landi og þjóð á „Gullfossárun-
um“. Anna og Ásgeir unnu sem
gangbrautarverðir í nokkra vetur
eftir að Ásgeir kom í land. Þau að-
stoðuðu börnin í Hlíðunum við að
komast yfir gömlu Reykjanesbraut-
ina yfir í Valsheimilið. Sú vinna átti
vel við þau og þau höfðu mikla
ánægju af hinum hressu krökkum í
Hlíðunum og útiverunni.
Þegar ég kynntist Þóiunni, kon-
unni minni, var fjölskyldan nýflutt
úr Hellusundi 7 og í Eskihlíð 20a.
Þar hefur heimili þeirra Önnu og
Ásgeirs verið sl. 35 ár. Við Þórunn
bjuggum hjá þeim í næstum tvö ár
og var það okkur ómetanleg hjálp
við að koma undir okkur fótunum.
Anna var einhver besta tengda-
mamma sem tengdasonur getur
óskað sér og barnabörnin elskuðu
hana og dáðu. Eftir að bamabarna-
börnin komu var það fastur liður
um helgar að heimsækja ömmu og
afa í Eskihlíð. Síðasta ár var Önnu
mjög erfitt, mikil veikindi herjuðu á
hana og oft þurfti hún að dvelja á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur. Aðdáunar-
vert var að sjá hve vel Ásgeir hugs-
aði um konu sína þegar hún var sem
veikust. Hans missir er mikill en
huggun harmi gegn að miklu veik-
indastríði er lokið. Guð blessi minn-
ingu Önnu Guðmundsdóttur.
Gylfí Jónsson.
Elsku amma. Nú ert þú fallin frá,
ein besta amma allra tíma. Það get
ég fullyrt. Þú varst alltaf svo hress
og heilsuhraust nema þetta síðasta
ár en þá byrjuðu þín ei-fiðu veikindi.
Það er svo margs að minnast frá okk-
ar kynnum. T.d. man ég eftir því að á
jólunum fórum við fjölskyldan alltaf
til ykkar á jóladag eða annan í jólum.
Þú varst alltaf með möndlugrautinn
góða. Stundum voiu verðlaun fyrir
möndluna. Eg man ég fékk þau einu
sinni en þú varst þá búin að sýna mér
verðlaunin fyrirfram því þú varst
alltaf svo spennt sjálf. Sama spenna
var með jólagjafimar sem þú hafðir
svo gaman af að gefa okkur. Þú áttir
mjög erfitt með að segja okkur ekki
hvað væri í pakkanum. Eg minnist
þess líka þegar þið afi voruð úti að
keyra, þá varst þú frammí og stjóm-
aðir alveg hvert átti að fara því þú
rataðir miklu betur en afi sem var
búinn að vera svo lengi á sjónum.
Eins fannst mér merkilegt hvað þú
mundir öll ártöl vel. Þetta gerðist
1933 og þetta 1967 o.s.frv. Þið Ásgeir
afi áttuð ábyggilega gott líf og ég
vona að hann muni hafa það gott en
ég veit auðvitað að hann mun sakna
þín sárt.
Eg kvaddi þig með kossi á spítal-
anum tveimur dögum fyrir andlát
þitt. Þá vissi ég að ekki var langt
eftir. Ég stoppaði stutt því mér leið
ekki vel þarna inni og ég vildi ekki
muna eftir þér svona veikri heldur
hressri og góðri konu. Það var samt
gott að geta kvatt þig.
Afi, mamma og Helga frænka, ég
samhryggist ykkur. Þetta var mikill
missir fyrir okkur öll í fjölskyldunni.
Ég vona að þér líði vel, amma mín.
Gylfi Þór Gylfason.
ANNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
GRÍMUR
PÁLSSON
+ Grímur Pálsson
fæddist á
Hjálmsstöðum í
Laugardal 13. apríl
1907. Hann lést 29.
nóvember síðastlið-
inn á Hrafnistu í
Reykjavík. Grímur
ólst upp hjá for-
eldrum sínum, þeim
Páli Guðmundssyni
og Þórdísi Gríms-
dóttur. Grímur ólst
upp í stórum systk-
inahópi og var hann
einn eftirlifandi af
átta systkinum.
Grímur átti sjö hálfsystkini
samfeðra og eru fjögur þeirra á
lífí. Þau eru: Þórdís, f. 24.10.
1916; Andrés, f. 7.6. 19J9; Hilm-
ar, f. 8.5. 1922 og Ásgeir, f.
25.9. 1928.
Eiginkona Gríms var Helga
Valtýsdóttir frá Seli í Landeyj-
um, f. 21. október 1907, d. 9.
nóvember 1993. Synir Gríms og
Helgu eru: 1) Erlendur Páll, f.
12.4. 1944, d. 12.11. 1987. Hann
eignaðist einn son,
Grím, með Marít
Davíðsdóttur. 2)
Valtýr Björgvin, f.
26.5. 1947. Eigin-
kona hans er Auður
Þórhallsdóttir og
eiga þau tvær dæt-
ur, Helgu og Hug-
rúnu. Fyrir átti
Auður dótturina
Guðmundu Björk.
Barnabarnabörnin
eru þrjú.
Grímur starfaði
sem húsvörður hjá
Garðari Þ. Gísla-
syni í fjöldamörg ár. Þá fór
hann einnig á sfldarvertíðir.
Síðustu starfsárin starfaði
Grímur við næturvörslu í Bún-
aðarbankanum. Lengst af
bjuggu Grímur og Helga á
Hagamel en síðastliðin tíu ár
hefur Grímur dvalið á Hrafn-
istu í Reykjavík.
Útför Gríms fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku afi. Við kveðjum þig með
sorg og söknuði en samt í þeirri
vissu að þér líði nú vel. Loksins
ertu kominn til ömmu sem lést fyr-
ir fimm árum. Það er alltaf erfítt að
kveðja einhvern þótt maður viti
hvert stefni.
Þær eru ótrúlega margar, góðu
minningarnar sem við eigum um
Grím afa, eða afa í Reykjó eins og
við systurnar kölluðum hann ávallt.
Alltaf tók hann svo vel á móti okkur
og spurði hvað við hefðum verið að
gera og hvernig okkur liði. Afi var
einstaklega hlýr og bjartur yfirlit-
um, með sinn hvíta koll svo langt
sem við munum. Hann vildi öllum
vel og þær eru margar stundimar
Formáli
minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, eí' fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
sem hann hefur notað til að aðstoða
vini ‘sína. Hann var mikið fyrir úti-
veru og eftir að hann hætti að vinna
mátti sjá hann nánast á hverjum
degi í miðbænum að fara einn
spássitúr í kringum tjörnina.
Þær eru ófáar stundirnar sem
við höfum eytt með honum í bú-
staðnum í Hjálmsstaðalandi í
Laugardal. Þar var hann á æsku-
slóðum og naut sín tfi hins ýtrasta.
Þá sá maður hann aldrei iðjulaus-
an, það var alltaf verið að dytta að
hinu og þessu. Hann hafði mikinn
áhuga á skógrækt og sést það mjög
greinilega í kringum bústaðinn þar
sem hann hefur hlúð svo vel að
mörgum trjánum.
Eftir að amma dó fyrir fimm ár-
um hefur afi verið nokkuð ein-
mana. Það er því gott að vita til
þess að nú séu þau saman á ný.
Það er skrítin tilhugsun að eiga
ekki eftir að fara í sunnudagsbílt-
úrinn á Hrafnistu til afa og fá hann
ekki til okkar á jólunum.
Við viljum kveðja elskulegan afa
okkar með sálmi Valdimars Briem:
Margs er aðminnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Elsku afi, takk fyrir allt og alllt.
Helga og Hugrún.
Við burtför Gríms Pálssonar
frænda míns þykir mér ljúft að
minnast samskipta við hann og
hans fjölskyldu frá því fyrst ég
man. Um nokkurra ára skeið var
aðeins stuttur spölur milli heimilis
okkar og þeirra Gríms og konu
hans Helgu Valtýsdóttur, svo
heimsóknir á báða bóga urðu tíðar.
Synir þeirra hjóna, Valtýr jafnaldri
minn og Páll þremur árum eldri
voru fjörmiklir og ólatir til leikja
og allskyns uppátækja, svo að ekki
leiddist manni í þessum heimsókn-
um. Hlýtt og glatt viðmót hús-
bændanna raskaðist ekki þótt
stundum yrðu leikir okkar allhá-
vaðasamir og vettvangur ekki
alltaf mjög snyrtilegur á eftir. Nei,
ljúfmennska þeirra heiðurshjóna
Gríms og Helgu þoldi víst það sem
meira var. Og gott þykir mér nú að
hugsa til þessara bernskudaga. En
þótt fundir strjáluðust nokkuð eftir
að fjarlægð óx milli heimilanna hef-
ur vinátta haldist og vonandi bilar
ekki á milli okkar sem eftir lifum.
Grímur var knálegur á velli og
svaraði sér vel, hreyfingar fram í
háa elli léttar og þokkafullar.
Snyrtimennska var honum í blóð
borin og einkenndi bæði gjörðir
hans og fas hvar sem hann fór.
Svipur hans var glaður og bjartur
og speglaði léttleika þann og góð-
vild sem innra bjó.
Grímur vann fullan starfsdag vel
fram á áttunda áratug aldursins og
eftir að þau hjónin fluttust á
Hrafnistu fór hann daglega í lang-
ar gönguferðir og hélt með því sín-
um léttu og mjúku hreyfingum
fram undir nírætt og hann fékk
slæma lungnabólgu með þeim eft-
irköstum að gönguferðum var
sjálfhætt og þá hófst fyrir alvöru
sú hrörnun sem nú hefur sigrað
frænda minn. Glettni sinni og góð-
vild hélt hann alla tíð, enda lund
hans létt, stutt í gamansemina.
Sjálfsagt halda menn með lundar-
far Gríms að öðru jöfnu lengri og
betri heilsu en hinir sem lakara
hafa skapferlið. Vistinni á Hrafn-
istu hældi hann ævinlega og starfs-
fólkinu hrósaði hann á alla lund.
Einn gestur hans hafði orð á því að
starfsstúlkurnar á deildinni væru
ekki ónotalegar við hann, þá svar-
aði Grímur. „Nei, á þær vantar
ekkert nema vængina til að þær
séu alvöru englar." Og hafi þær
þakkir fyrir umönnun sína.
Þótt hugurinn hljóðni um stund
þegar góðir menn eru gengnir, þá
er vert að sýta í hófi þótt háaldrað-
ur slitinn maður hljóti verðskuldaða
hvíld eftir langan og gifturíkan dag.
Hitt er öllum hollt að eiga góðar
minningar um genginn vin en þær
skildi Grímur eftir sig í ríkum mæli.
Ástvinum hans öllum sendi ég og
fjölskylda mín góðar kveðjur og
blessum minningu Gríms Pálssonar.
Rósa Hilmarsdóttir.