Morgunblaðið - 31.01.1999, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 31. JANÚAR 1999 37
MINNINGAR
+ Halldóra Jóns-
dóttir fæddist í
Haukaholtum í
Hreppum 1909. Hún
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 25. jan-
úar siðastliðinn.
Foreldrar hennar
vöru Jón Jónsson
kenndur við Gróf í
Hreppuni og Guð-
finna Einarsdóttir.
Grófar-heitið festist
síðan við heimili
þeirra á Oldugötu í
Hafnarfirði. Hall-
dóra var elst 13
systkina, en þau voi-u Aðalheið-
ur, f. 1911, d. 1994; Guðrún
Marsibil, f. 1912; Ágúst Ottó, f.
1914, d. 1987; Svanhvít Jónína,
f. 1915; Friðrika Margrét, f.
1918, d. 1990; Sigrún Sumarrós,
f. 1920; Björgvin, f. 1921; Jón, f.
1922, dó ungur; Jón Ragnar, f.
1923; Þórunn Valgerður, f.
1925; Aðalsteinn, f. 1928; og
Þegar ég lít til baka og hugsa til
Dóru systur minnar kemur mér
fyrst í hug reisn, dugnaður og hátt-
prýði. Þessum kostum var hún svo
ríkulega búin.
A svo barnmörgu heimili sem í
Gróf kom það iðulega fyrir að báðir
foreldrar þurftu að vinna úti, stund-
um langtímum í burtu frá heimilinu.
Það kom þá í hlut elstu systur, Dóru,
að sjá um heimilið og líta eftir
yngstu systkinunum. Þetta fórst
Dóru svo vel úr hendi að eftir var
tekið og haft á orði hvílíkur dugnað-
ur væri í þessari stúlku, sem þá var
sjálf aðeins barn að aldri. Þegar hún
stálpaðist varð hún fljótlega eftir-
sóttur vinnukraftur. Vann hún löng-
um í fiski og þegar um ákvæðisvinnu
var að ræða, eins og við þvott á salt-
fiski, var hún jafnan með þeim af-
kastamestu. Hún hafði alla kosti sem
góða húsmóður mega prýða og eftir
erfiðan vinnudag fékkst hún við út-
saum og fínustu hannyrðir hvenær
sem stundir gáfust.
Það fer ekki hjá því að eftir Dóru
væri tekið hvar sem hún fór um á ís-
lenskum búningi með höfuðið reist,
bjart yfirlit og mikið fallegt hár.
Hún vai’ glæsileg, góðleg og yfirlæt-
islaus.
Sigursteinn Heiðar,
f. 1931.
Halldóra giftist
Sveinbirni Sveins-
syni klæðskera hinn
20.12. 1930. Þeim
varð ekki barna
auðið en tóku þrjú
fósturbörn, sem
eru: Ingólfur Haf-
steinn Sveinbjörns-
son, f. 26.3. 1932, d.
1954; Jón Ingi Sig-
ursteinsson, f. 15.6.
1937, og Erla Sig-
rún Sveinbjörns-
dóttir, f. 12.3. 1944.
Halldóra fluttist til Hafnar-
fjarðar með foreldrum sinum
1912. Þar ól hún allan sinn ald-
ur. Sveinbjöm lést fyrir aldur
fram árið 1961.
Útför Halldóru fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfírði á
morgun, mánudaginn 1. febrú-
ar, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Að ofansögðu má ráða að Dóra bjó
manni sínum og börnum hlýtt og
fagurt heimili, enda áttu þau hug
hennar allan.
Ingólf Hafstein son þeirra hjóna
tók út af togara 1952 og var það
Dóru þungur þai-mur sem skildi djúp
sár eftir sig. Eg minnist þess að eftir
sonarmissinn varð lagið „Litli vin“
með sínum kveðju- og fyrirbæna-
texta henni mjög kært og hugstætt.
Sveinbjöm lést árið 1961 og eftir
það hélt Dóra heimili með börnum
sínum Erlu og Jóni Inga á Öldugötu
4 (Nýju Grófí) um árabil.
Það var oft glatt á hjalla á heimili
Dóru og Sveinbjöms. Sveinbjörn
settist gjaman við orgelið og við
systkinin sungum langtímum úr ís-
lensku fjárlögunum, mest raddað.
Dóra hafði fallega rödd eins og hún
átti kyn til og hafði unun af að
syngja. Þetta endaði venjulega með
því að Dóra bauð upp á kaffi og góm-
sætar kökur.
Sem drengur fór ég oft í sendi-
ferðir fyrir Dóru systur. Mér var það
ljúft, af því að jafnan var vel tekið á
móti manni, sultardropinn þurrkað-
ur af nefinu og einhverju smáræði
stungið upp í munninn.
Á stríðsárunum fékk Sveinbjöm
lóð undir sumarbústað í Kaplakrika,
þar sem nú er íþróttavangur FH, þá
var engin byggð þar nærri. Þar ríkti
kyrrð og friðsæld með fallegum laut-
um og angan af hraungróðri. Á þess-
um stað var fjölskyldan öll sumur og
þar var gaman að koma. Og margt
eitt kvöld og margan dag, þó einkan-
lega um helgar, var systkinahópur-
inn þar saman kominn hjá Dóru og
Sveinbirni. Var þá gjaman gengið út
í kvöldkyrrðina og sest í einhverja af
mörgum lautunum sem þarna var að
finna. Við sungum gjarnan „Kvöld-
blíðan lognværa kyssir hvem reit“
eða „Til austurheims vil ég halda“.
Þetta voru hrífandi stundh- sem syst-
ir vor Halldóra kunni vel að meta.
Söngur með ívafi af lóukvaki og seið-
andi nið frá Urriðakotslæknum sem
þarna liðaðist hjá. Hvílík dásemd,
friðsæld og ró.
Síðustu æviár sín dvaldist Hall-
dóra á Sólvangi. Þar naut hún góðr-
ar umönnunai- alls starfsfólks. Eg
veit að ég mæli fyrir hönd barna
hennar og systkina er ég flyt bestu
þakkir til allra þeirra sem önnuðust
hana þar.
Þar sem þú ert nú horfin til feg-
urri landa systir góð kveð ég þig með
þessum orðum:
Eg ekki mun fjalla um ðnnur fljóð
en aðeins þig, mín systir góð.
Þú vísaðir okkur veginn.
Og það sem einhvers virði er
við ávallt gátum lært af þér
uns hittumst hinumegin.
Aðalsteinn Jónsson.
Elsku langamma. Síðan þú fórst á
Sólvang fyrir fjórum ámm, veiktist
og fórst að gleyma hver ég væri
smátt og smátt hef ég saknað þín svo
mikið og langað að fá þig til baka
eins og þú varst, tala við þig um allt
og ekkert og heimsækja þig án þess
að fá tár í augun. En samt finnst mér
gott að vita að þú ert komin á þinn
sælunnar stað hjá Jesú eins og í vís-
unni sem þú söngst svo oft fyrir mig.
Ef einhver á það skilið að sitja í
himnaríki þá ert það þú, elsku amma
mín.
Elsku amma, vinkona mín. Ég
mun sakna þess að sjá þig, sitja hjá
þér, drekka góða kaffið þitt og segja
þér frá hvað er að gerast í lífi mínu
en nú getur þú fylgst með því sjálf á
himnum. Ég veit að við munum ein-
hvern tímann hittast aftur og ég
ætla bara að kveðja þig þangað til.
Ég elska þig og megi guð varð-
veita sál þína.
Vertu yfir og allt í kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Ó, amma, ó, amma
ó, ansaðu mér
því ég er að gráta
og leita að þér
þú fórst út úr bænum,
þú fórst út á hlað
þú fórst upp til Jesú
á sælunnar stað.
Þín keipastelpa,
Erla Anna.
Amma mín, nú hefur þú sofnað
þínum sjúpa svefni og Guð hefur
kallað á þig og verður hann mjög
ríkur að fá þig til sín. Þú varst ein-
stök og yndisleg kona og það voru
margar góðar stundir sem við áttum
saman. Þú kenndir mér margt og
sagðir mér til í lífi mínu og þú varst
alltaf tilbúin að rétta hjálparhönd ef
eitthvað vantaði eða var að. Það eru
til margar góðar minningar um þig,
en sú besta minning sem ég á um þig
var í örmum þér. Þar var hlýtt og
gott. Ég verð þér ævinlega þakklát-
ur fyrir það sem þú gerðir fyrir mig.
En svo kemur að kveðjustund og
það er sárt að vita að þú sért farin,
en elsku amma, ég veit í hjarta mínu
að þú ert ánægð núna þar sem þú ert
komin aftur til hans afa sem þú
saknaðir svo innilega mikið.
Kæri Guð viltu passa hana ömmu
mína sérstaklega vel hjá þér þangað
til ég hitti hana aftur.
Amma mín, það verður alltaf sökn-
uður í hjarta mínu. Þú átt þar sér-
stakan stað hjá mér. Takk fyrir allt,
þú varst best.
Bjami.
Kær móðursystir mín Halldóra
Jónsdóttir eða Dóra frænka í Gróf er
látin 89 ára að aldri. Langi-i og fag-
urri ævi er lokið. Ég vil með fáum
orðum fá að kveðja mína kæru
frænku og þakka henni fyrir allt það
sem hún veitti mér frá unga aldri.
Ég var svo lánsöm sem barn að fá að
alast upp í sama húsi og Dóra
frænka og naut umhyggju og kær-
leika hennar og eiginmanns hennar
Sveinbjörns Sveinssonar sem látinn
er fyrir allmörgum árum. Ég eignað-
ist líka góða vini í börnum þeirra
þeim Jóni Inga og Erlu. Ávallt tóku
þau mér opnum örmum þegar ég
kom upp á efri hæðina. Ég var ekki
ein um að eiga þar alltaf griðastað
heldur var heimili þeirra opið öllum,
þannig vildu þau hafa það og þannig
leið þeim best. Heimili þeirra í Gróf
var glæsilegt og hafði hún frænka
einstakt lag á að búa til mikla fegurð
úr hlutunum. Hún var mikil hann- ,
yrðakona og hafði yndi af því að
skapa fallega hluti og erum við
margar frænkurnar sem höfum notið
leiðsagnar hennar í prjónaskap en
flíkin var aldrei eins og hjá henni
frænku. Það var oft glatt á hjalla í
Gróf þegar systkinahópurinn hennar
Dóru og fjölskyldur þeirra komu
saman, söngurinn var þá í fyrirrúmi
og man ég söngljóð eins og „Til
Austurheims vil ég halda“ og „Fýkur
yfir hæðir“, þá naut Dóra frænka
sín. Öll systkinin fengu í vöggugjöf
mikla sönghæfileika og höfum við
sem yngri erum alist upp við gleði .
söngsins sem er aðalsmerki
„Grófarættarinnar“. Og alltaf var
gaman að upplifa með Dóru gleðina
þegar Aðalsteinn bróðir hennar söng
lagið „Litli vin“ sem hún hélt svo
mikið upp á.
Á heimili Dóru frænku heyrði ég
fyrst rætt um jafnréttismál, stöðu
verkakonunnar og baráttu fyrir
sömu launum fyi-ir sömu vinnu. Hún
var ekki hávær hún frænka mín þeg-
ar málin voru rædd, en einhvern
veginn var það svo að þegar hún tal-
aði hlustuðu allir.
í mörg ár hélt Dóra frænka heim-
ili með Erlu dóttur sinni og hennar
fjölskyldu. Hún fékk að fylgjast með
börnum hennai- vaxa úr grasi og alla ,
tíð tók hún virkan þátt í uppvexti
þeii-ra. Dóra dvaldi á eigin heimili og
naut umönnunar Erlu og tengdason-
ar sín Viggós allt þar til heilsan
brást.
Síðustu æviárin dvaldi Dóra á
sjúkrahúsinu Sólvangi. Hún bar sér-
stakt og mikið traust til Braga Guð-
mundssonar yfirlæknis sem er bróð-
ui-sonur Sveinbjörns, eiginmanns
hennar. Ég færi Braga, hjúkrunar-
fræðingum og öðru starfsfólki á Sól-
vangi kærar þakkir fyrir góða um-
önnun og hlýhug í hennar garð.
Ég kveð þig kæra frænka, þakka
þér gleðistundimar og samfylgdina í
gegnum tíðina um leið og ég minnist
einstakrar vináttu og samhugar ykk-
ar mömmu alla tíð.
Við á Sunnuveginum sendum Jóni
Inga, Kristínu, Erlu, Viggó, barna-
börnum og barnabarnabörnum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi algóður Guð blessa ykkur og
styrkja. Guð blessi minningu Hall-
dóru Jónsdóttur.
Kristín Pálsdóttir.
HALLDÓRA
JÓNSDÓTTIR
+ Vigdís Bjarna-
dóttir fæddist á
Fjallaskaga í Dýra-
firði 13. júní 1914.
Hún andaðist sunnu-
daginn 24. janúar
síðastliðinn. Hún
var dóttir Sigríðar
Gunnjónu Vigfús-
dóttur og Bjarna
Sigurðssonar. Hún
átti fjórtán systkini.
Vigdís giftist Jóni
Hákoni Björnssyni
árið 1936. Börn
þeirra eru Hanna
Kolbrún Jónsdóttir,
f. 21. aprfl 1936, gift Halldóri
Ólafi Ólafssyni, og Björn Jóns-
son, f. 6. maí 1941, d. 5 septeni-
ber 1996. Vigdís og Jón Hákon
Þín braut er þyrnum þakin,
hver þyrnir falskur koss.
Eg sé þig negldan nakinn
sem níðing upp á kross.
Ég sé þig hæddan hanga
á Hausaskeljastað.-
Þann lausnardaginn langa
var líf þitt fullkomnað.
(Davíð Stef.)
Elsku amma. Við eyddum fjöl-
mörgum stundum saman á sunnu-
dögum við að drekka kaffisopa,
spjalla saman um lífið og tilveruna
og hlusta á sálma sem þú áttir á
plötum. Þá hlustuðum við stundum
á sálminn „Á föstudaginn langa“ Nú
ert þú farin og því verða samveru-
slitu samvistir.
Seinni eiginmaður
Vigdi'sar var Stein-
þór Guðjónsson frá
Bolungarvík. Hann
lést árið 1977.
Vigdís verður jarð-
sungin frá Fossvogs-
kirkju á morgun,
mánudaginn 1. febr-
úar, og hefst athöfn-
in klukkan 15.Vigdís
Bjarnadóttir fæddist
á Fjallaskaga í
Dýrafirði 13. júní
1914. Hún andaðist
sunnudaginn 24.
janúar síðastliðinn. Hún var
dóttir Sigríðar Gunnjónu Vig-
fúsdóttur og Bjarna Sigurðsson-
ar. Hún átti fjórtán systkini.
stundir okkar ekki fleiri. Þú hefur
losnað við líkama þinn eins og þú
hafðir þráð og tilhugsunin um að nú
ert þú ef til vill búin að hitta Bjössa
frænda er afar góð. Missir minn er
mikill, ekki síst vegna þess að þú ert
eina foreldri foreldra minna sem ég
fékk tækifæri á að kynnast. En mér
ber ekki að vera vondur eða sár út í
lífið þrátt fyrir að þú ert ekki lengur
hjá mér. Þau tuttugu ár sem við átt-
um saman voru mjög gæfurík og ég
er þakklátur fyrir þau. Þú varst
yndisleg manneskja. Þú studdir mig
í öllu sem ég gerði og gafst mér allt
sem ungur drengur getur látið sig
dreyma um. Síðustu ár ævi þinnar
fékkst þú sjaldan tækifæri til að
fara út fyrir dyr. Þess vegna man
ég svo glöggt hversu ánægður ég
var þegar þú komst í fermingar-
veisluna mína. Það var fyrir tæp-
lega sjö árum. Núna er ég stoltur
yfir að þú hafir lagt á þig allt það
erfiði sem því fylgdi, fyrir mig. Það
var yfírleitt stutt í brosið þitt og
hláturinn var oftast skammt undan
og það mun seint gleymast.
Síðustu mánuðum ævinnar eydd-
ir þú á deild L-3 Landakoti. Ég vil
þakka starfsfólkinu þar fyrir alúð
og umhyggju sem það sýndi þér og
okkur fjölskyldunni. Það skal ég
ávallt muna.
Að síðustu vil ég kveðja þig með
erindum eftir Davíð Stefánsson,
sem minnir mig á síðustu dagana
sem við áttum saman. Það heitir
„Við dánarbeð".
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng
að þar heyrast englar tala,
og einn þehra blakar bleikum væng
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hjjótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
ogsvanurábláanvoginn.
Jón Hákon Halldórsson.
Tengdamóðir mín Vigdís Bjarna-
dóttir andaðist í Landakotsspítala
24. janúar eftir erfiða sjúkralegu.
Hún var af þeirri kynslóð sem þurfti
að heyja ei-fiða baráttu fyrir lífs-
nauðsynjum. Hún var ein af 15
systkinum. Erfitt var að fæða allan
þann hóp eins og gefur að skilja.
Þess vegna þurfti hún að yfirgefa
foreldra sína og Fjallaskagann og
fara í fóstur að Alviðru í Dýrafirði.
Eflaust hefur þetta markað spor í
lífstfi hennar. Nægjusemi og spar-
semi var hennar merki, vel var hald-
ið á öllu sem hún hafði milli handa.
Aldrei var lifað um efni fram og eng-
um skuldað. Því miður eru þessar
dyggðir að engu hafðar í dag. Hún
unni sveit sinni af alhug og talaði oft
um Fjallaskagann og Lambadalinn,
en þar bjuggu foreldrar hennar
lengst af. Afkomendur Bjama og
Sigríðar Gunnjónu, foreldra Vigdís-
ar, eru um 300. Tengdamóðir mín
fylgdist vel með ættingjum sínum,
gladdist við komu hvers nýs fjöl-
skyldumeðlims og hélt nákvæma
skrá um fjölda ættingja. Hún gladd-
ist við velferð þeirra og hryggðist ef
eitthvað fór úrskeiðis hjá þeim.
Þannig tók hún í hjarta sínu þátt í
lífi þeirna og starfi þótt samfundir
við þá hefðu mátt vera fleiri. En í
hraða nútímans virðist fólk ekki
hafa tíma til að rækta fjölskyldu-
böndin. Síðustu æviárin dvaldi hún
mikið ein heima, og undi sér við að
hlusta á tónlist og lesa bækur. Hún
var söngelsk mjög, enda söng hún á
yngri árum í Kirkjukór Patreks-
fjarðar og Kirkjukór Nessóknar,
ásamt Alþýðukómum. Nú er komið
að leiðarlokum. Áttatíu og fjögur
urðu árin. Ég þakka samfylgdina
síðustu 25 árin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafóu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Halldór Ólafur Ólafsson.
Hver lítil stjarna
sem lýsir og hrapar
er ljóð, sem himinninn
sjálfúr skapar
Hvert lítið blóm sem
ljósinu safnar
er ljóð um kjamann
sem vex og dafnar.
Hvert lítið orð sem
lífinu fagnar
er ljóð um sönginn
sem aldrei þagnar.
(Davið Stefánsson.)
Kæra vinkona. Mér kom þetta
ljóð í hug þegar ég frétti að þú varst
horfin héðan. Það er margs að
minnast.
Kynni okkar voru ekki löng, en .
samt fannst mér eins og ég hefði
þekkt þig alla tíð.
Ég var svo lánsöm að fá að vera
hjá þér daglega um tíma. Þú liggj-
andi í rúminu þínu sem var heilt
heimsveldi, þú eins og drottning
sem stjórnaðir með mikilli reisn og
mildi.
Mikið var gaman að sitja á
skrafstólnum þínum og hlusta og
spjalla um alla heima og geima og
allt sem þú vissir um menn og
málefni bæði í fortíð og nútíð.
Ljóðið lá þér á tungu leikandi létt
og mun ég seint gleyma því hvern- '
ig þú fórst með ljóð eins og besta
leikkona.
Ég veit að nú er Pétur búinn að
parkleggja fyrir þig og heimkoman
þín verður blómum stráð.
Þakka samfylgdina.
Þín vinkona
Helga Pálsdóttir.
VIGDÍS
BJARNADÓTTIR