Morgunblaðið - 31.01.1999, Blaðsíða 44

44 SUNNUDAGUR 31. JANÚAR 1999
J-------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Kæru vinir, alúðarþakkir færum við ykkur fyrir
einlæga samúð, vináttu og hlýhug við andlát
og útför ástkærrar móður okkar,
ÁSTU JÓNSDÓTTUR
frá Þúfu í Kjós,
Fellsmúla 7
í Reykjavík.
í Ijúfu viðmóti vina leynist sá hjartans strengur
sem tengir okkur öll saman undir handleiðslu Drottins.
Guð blessi ykkur og varðveiti alla tíð.
Sveindís Eggertsdóttir Charais,
Þorsteinn Veturliðason
og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður og ömmu,
SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
Sauðá,
Vatnsnesi.
Ellert Gunnlaugsson, Aðalheiður Jónsdóttir,
Jón Gunnlaugsson,
Sverrir Gunnlaugsson, Matthildur Birgisdóttir,
Þorgeir Gunnlaugsson, Þórunn Eiríksdóttir
og barnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
GUÐRÚNAR GUÐLAUGSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks á deild A7
Sjúkrahúsi Reykjavíkur og Hjúkrunarþjónustu
Karitas.
Helgi Þorsteinsson,
Elín Helgadóttir, Gunnar Hákon Jörundsson,
Guðlaugur Már Helgason,
og barnabörn.
+
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÞURÍÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR
(Gógóar),
Austurbrún 6,
Reykjavík.
Katrín Guðbrandsdóttir,
Hrafnhildur Guðbrandsdóttir, Magnús Jóhannsson,
Benedikt Guðbrandsson, Jónína Róbertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
r.
'>
l
+
Þökkum af alhug öllum þeim sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, systur, ömmu og lang-
ömmu,
GYÐU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hólmgarði 9.
Sérstakar þakkirtil starfsfólks hjartadeildar B7,
Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Birna Ingadóttir, Bragi G. Bjarnason,
Guðmundur Ingi Ingason, Sigrún Pálsdóttir,
Guðmundína Ingadóttir,
Júlíus Ingason,
Bettý Ingadóttir,
Ástríður Ingadóttir,
Hulda Fríða Ingadóttir,
Sigurður Ingason,
Þóra Árnadóttir,
Valgarð Reinhardsson,
Magnús Theodórsson,
Sigurbjörn Þorleifsson,
Sólrún Rögnvaldsdóttir,
Ágúst Guðmundsson,
Grímur Guðmundsson,
ömmubörn og langömmubörn.
HUGO
ANDREASSEN
+ Hugo Andreas-
sen fæddist í
Reykjavík hinn 16.
maí 1928. Hann lést
21. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Inga
Lovísa Þorláksdóttir
f. 4.8. 1901, d. 15.10.
1970, og Ole Christi-
an Andreassen, f.
22.8. 1894, d. 2.10.
1980. Systkini Hugos
eru Sofie Marie, f.
3.5. 1925, Sverre, f.
18.5. 1930, d. 1938,
og Erling, f. 30.9. 1936. Auk þess
átti Hugo tvær systur, Sofie og
Ernu sem báðar létust á fyrsta
aldursári.
Fyrri kona Hugos var Guðrún
Karlsdóttir, f. 3.8. 1929. Þau slitu
samvistum. Þeirra börn eru 1)
Oli Orn Andreassen, f. 17.9.
1951, og á hann fjögur börn. 2)
Inga H. Andreassen, f. 10.9.
1952, og á hún þrjú börn. 3) Karl
Andreassen, f. 12.6.
1964, og á hann þrjú
börn.
Hinn 12. október
1985 kvæntist Hugo
Margréti Andreas-
sen, f. 12.10. 1941.
Dóttir Margrétar og
stjúpdóttir Hugos er
Sigþrúður Þorfinns-
dóttir, f. 27.8. 1967.
Hugo lauk versl-
unarprófi frá Versl-
unarskóla íslands
vorið 1947. Tveimur
árum seinna lauk
hann stúdentsprfófi
frá sama skóla. Hann hóf há-
skólanám í viðskiptafræði en
hætti námi eftir eitt og hálft ár.
Hugo vann alla sína tíð við skrif-
stofustörf og lengst af hjá Máli
og menningu.
Utför Hugos fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík á morgun,
mánudaginn 1. febrúar, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku Hugo, ég þakka þér fyrir
alla þína ást, umhyggju og tryggð.
Fyrst og fremst þakka ég fyrir að
þú varst ekki einungis eiginmaður
minn, heldur jafnframt minn besti
vinur. Eg veit að þú ert nú kominn á
betri stað og að vel hefur verið tekið
á móti þér. Megir þú ávallt ganga í
ljósinu. Mig langar að lokum að
kveðja þig með eftirfarandi ljóðlín-
um.
Svefninn flýr mig um svartar nætur,
sætir þú nú við rúmstokk minn,
heyrirðu hvemig hjartað lætur,
heit meðan falla tár um kinn.
Þessum hjartslætti, þessum tárum
þó vil ekki skipta neitt,
og ekki kvíðanum svona sárum.
Hann sýnir það, hvað ég ann þér heitt.
(Páll Ólafsson.)
Þín elskandi eiginkona,
Margrét.
Eg kynntist Hugo fyrst þegar ég
var 13 ára í minni fyrstu sumar-
vinnu hjá Máli og menningu en þá
vann hann þar hjá forlaginu. Hugo
var maður með mjög létta lund og
góða kímnigáfu og féll mér strax
vel við hann. Þegar hlátrasköll
heyrðust úr kaffistofunni gat mað-
ur verið viss um það þar væri Hugo
á ferð.
Mamma mín og Hugo felldu hugi
saman og hófu sambúð þegar ég var
16 ára. Þá kom nú annað hljóð í
strokkinn hjá mér. Mér leist ekkert
á að hann kæmi og tæki mömmu frá
mér sem ég hafði haft út af fyrir
mig fram að þeim tíma. Sambúðin
leiddi því í fyrstu til nokkurra
árekstra milli hins dyntótta ung-
lings og mannsins sem elskaði
mömmu. Hugo reyndi þó allt hvað
hann gat til að vinna vináttu mína
og vildi ganga mér í föðurstað. Eftir
því sem árin liðu efldist samband
okkar og mér þótti alltaf vænt um
að hann leit á mig sem dóttur sína.
Á öllum afmælis- eða jólakortum
skrifaði hann ávallt undir „Hugo
pabbi“. Einnig veit ég að Sigurjón
leit alltaf á hann sem tengdaföður
sinn en tengslin þeirra á milli urðu
strax góð. Meðan Hugo hafði heilsu
til eyddu þeir ófáum stundum í bíla-
viðgerðir og annað dútl í bflskúrn-
um.
Ég verð líka Hugo ævinlega
þakklát íyrir að hafa hvatt mig þeg-
ar ég var í námi. Þegar ég var hér
um bil hálfnuð með laganámið hellt-
ist yfir mig mikill námsleiði og ég
ætlaði að hætta. Þá stappaði Hugo í
mig stálinu og já, jafnvel hálfmútaði
mér með höfðinglegri bókagjöf en
hann vissi náttúrlega af bókaást
minni. Sjaldan hef ég svo séð hann
eins stoltan og þegar ég útskrifaðist
úr lagadeildinni tveimur árum
seinna.
Hugo var maður mjög vinnusam-
ur og féll aldrei verk úr hendi. Það
var því mikið áfall þegar hann fékk
fyrstu heilablæðinguna árið 1995 og
missti mál og mátt hægra megin í
líkamanum. En Hugo var vilja-
sterkur og þrjóskur maður og ætl-
aði sér að ná bata. Af þrautseigju og
með þrotlausum æfingum fékk
hann málið aftur og öðlaðist smá-
mátt í hægri fæti og gat aðeins
gengið um með staf þótt hann hafi
verið meira eða minna bundinn við
hjólastól.
Mamma og Hugo gengu saman í
gegnum ýmsa erfiðleika tengda
veikindum þeirra beggja. Mér
finnst í raun ótrúlegt að á seinustu
árum skuli hvougt þeirra hafa bug-
ast. En þau voru samheldin og ástin
sterk og þau studdu hvort annað í
einu og öllu. Þegar Hugo lá á
sjúki-ahúsum heimsótti mamma
hann hvern einasta dag og svo
hringdust þau einnig á, jafnvel oft á
dag.
Veikindi Hugos hafa verið lang-
vinn og erfið en þegar kallið kom
kom það snögglega og varð öllum
mikið áfall. En ég trúi því að nú líði
honum betur og hann hafi fengið
langþráða hvíld.
Elsku Hugo, ég þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast þér, þinni
hjartahlýju og einstakri kímnigáfu.
Þú gafst mér mikið þau ár sem við
þekktumst.
Ég bið góðan Guð að veita
mömmu minni styrk í þeirri miklu
sorg sem hún þarf nú að ganga í
gegnum.
Dúa.
Það er 6141 tt að kyngja því að
hann elsku afi okkar sé dáinn. Sorg-
in er mikil, því hann var svo góður
og skemmtilegur, örlátur, glettinn
og traustur vinur. Það er gott að
hafa átt afa eins og hann. Hann gaf
sér tíma fyrir okkur, lék við okkur,
spjallaði við okkur tímunum saman
og það var alltaf gott að vera nálægt
honum. Það kom oft fyrir að hann
kryddaði samræðurnar okkai' með
fyndnum innskotum og útúrsnún-
ingi. Ekki vantaði húmorinn! Brosið
hans lífgaði upp allt í kringum hann
og brosið eitt og nærvera hans gátu
glatt okkur svo mikið að okkur leið
vel lengi á eftir. Svoleiðis hefur það
alltaf verið.
Afi gat líka verið alvarlegur.
Hann skildi okkur vel. Hann skildi
alvöruna í vandamálum okkar og
gat sett sig inn í þau og hjálpað
okkur að finna lausn á þeim. Hann
var strangur þegar þess þurfti, en
þó alltaf strangur á skynsamlegan
hátt. Hann vildi að okkur liði vel og
að við værum skynsöm og kæmum
vel fram við aðra. Sjálfur kom hann
alltaf vel fram við okkur. Stundum
var hann þrjóskur. Hann var ekki
þrjóskur við okkur barnabörnin, en
við tókum eftir því að hann gaf sig
sjaldan. Þegar við vorum lítil í
Hraunbænum hjá honum og
ömmu, fann hann alltaf eitthvað
spennandi til þess að sýna okkur
og fræða okkur um. Hann gaf okk-
ur margar bækur til þess að lesa,
strumpa til þess að leika okkur að
og sagði okkur frá langafa og
langömmu til þess að kenna okkur
að fjölskyldan er það mikilvægasta
sem við eigum. I sorginni finnum
við hvað við erum heppin að eiga
góða fjölskyldu.
Eftir að þau amma skildu var
sambandið minna á tímabili, en
alltaf jafn gott. Afi var alltaf afi,
umhyggjusamur og hress, aldrei
langt í brosið. Þessi síðustu ár með
afa hafa verið okkur dýrmæt. Hann
þurfti því miður að ganga í gegnum
sjúkdóma og langa sjúkrahúslegu,
en alltaf batnaði honum. Alltaf tókst
honum að verða hann sjálfur aftur.
Alltaf kom hann okkur á óvart með
hvað hann mundi mikið þrátt fyrir
allar þessar hörmungar, sem við
vildum óska að hann hefði ekki
þurft að þola.
Þrjóskan kom honum vel. Hann
var ákveðinn í að halda áfram að
vera hjá okkur og njóta þess. Hann
fékk að sjá fyrsta barnabarnabarn-
ið sitt, hana Brynhildi Sól. Elín-
borg Dís náði ekki að hitta hann,
en hún, eins og öll önnur börn sem
munu fæðast inn í þessa fjölskyldu,
mun fá að heyra mikið gott um
hann.
Afi tók okkur alltaf vel, við vorum
alltaf velkomin til hans og hann var
aldrei of veikur til þess að brosa til
barnabarnanna og gantast og
spjalla við okkur. Hann sýndi okkur
vel hvað honum þótti vænt um okk-
ur og sú ást var gagnkvæm.
Það er erfitt að kveðja afa í hinsta
sinn, en hann er ekki horfinn úr
huga okkar. Afi er með bros á vör
og opna arma í minningunni og sú
minning er ómetanleg.
Þakka þér fyrir allt það sem þú
hefur gefið okkur, afi. Friður sé
með þér.
Erna, Edda og Snorri.
Elsku Hugo langafí. Takk fyrir
allar góðu hugsanirnar. Nú geturðu
fylgst með okkur alltaf. Við gleym-
um þér aldrei og seinna mun Binna
kenna Ellu að „H er stafurinn hans
Húddó langafa".
Hvfldu í friði.
Langafastelpumar,
Brynhildur Sól og Elínborg Dís.
Elsku afi minn. Þú gast grætt
mig af gleði alveg síðan þú veiddir
upp klosann minn úr moldvörpuhol-
unni á tjaldferðalaginu í Svíþjóð
þegar ég var lítil. Yfirleitt grét ég af
gleði þegar ég hitti þig af því að ég
hafði saknað þín síðan síðast. Núna
sakna ég þín svo mikið að orð fá því
ekki lýst. Þú hefur verið mér ómet-
anlegur og einstakur vinur sem
reyndist mér alltaf vel. Þú verður
alltaf ofarlega í huga mér og til-
hugsunin um þig yljar mér um
hjartarætumar.
Nú ertu farinn til langafa,
langömmu og Sverris. Ég elska þig,
afi minn, og ég vona að þér líði vel.
Þín,
Erna.
Elsku afi. Við þökkum þér fyrir
þann tíma sem við höfum fengið að
njóta návistar þinnar. Þú varst
alltaf svo skemmtilegur við okkur
og það var svo gaman að heimsækja
þig í haust og nú í janúar. En nú fá-
um við ekki að sjá þig aftur og vilj-
um við kveðja þig með bæninni sem
þú fórst svo oft með fyrir pabba
okkar.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Bless elsku afi okkar og guð
blessi þig.
Aron Orn Karlsson, Sara Karls-
dóttir, Sandra Karlsdóttir.
Elsku afi okkar, núna ert þú farinn
frá okkur. Þú sem varst svo glaður
og skemmtilegur þegar við vorum
nálægt þér.