Morgunblaðið - 01.05.1999, Síða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 1. MAÍ 1999 59
I
(
I
I
I
I
i
I
I
(
þess að þú varst stríðinn og pjattað-
ur.
Ég hef þekkt þig frá því þú varst
smápatti. Með foreldrum þínum hef
ég barist, hlegið og tárast allt efth-
efnum og ástæðum. í mörg ár var
barist fyrir tilurð Árlandsins og þar
voru bæði margar vindmyllur að
slást við og margar alvöru orustur
háðar. Þar hefur þú síðan átt frá-
bært annað heimili með alveg ein-
stöku starfsfólki sem hefur skapað
hlýju og ást sem umvefur þá sem þar
búa.
Það er síðan ekki nema ár síðan
þú fermdist á yndislegum fyrsta
sumardegi þar sem sólin skein og Is-
land skartaði sínu fegursta í tilefni
þess að miklh- drengir og stúlkur
voru að fullorðnast þennan dag. Þú
og Huldar voruð langflottastir. Við
það tækifæri flutti ég ykkur félögum
ræðustúf í hádeginu. Eg var að fjalla
um kai'lmennskuna og mikilvægi
þess að þú sem elsti karlmaður í
kvennaveldinu Arlandi stæðir undir
merkjum. Ekki að ég efaðist um
hæfni þína í máli þessu - til þess
hafðir þú svo mikinn persónustyrk. í
langri röð mikilmenna mannkyns-
sögunnar endaði ég á að nefna ykkur
fermingardrengina til sögunnar. Ég
nefndi ykkur vegna þess að í huga
mínum og hjarta standið þið jafnfæt-
is þeim flestum. Ekki vegna þess að
þið hafið sigrað dreka og fengið
prinsessu og hálft konungsríki, eða
unnnið stór stríð, eða sameinað þjóð-
flokka. Ykkar hetjudáð felst í öðrum
sigrum - innri sigrum gegn þeim óg-
urlegu erfiðleikum sem þið hafið
gengið í gegnum og sigrað með
æðruleysið og gleðina að vopni. Og
hvílík vopn.
Nú er þinni ferð lokið kæri vinur
og fötlunin og höftin horfin og sálin
frjáls. Farðu vel kæri vinur og þakka
þér fyrir alla samfylgdina og þau
djúpu spor sem þú hefur sett hjá
okkur sem þekktum þig vel.
í Árlandinu verður ekkert sem áð-
ur, enginn mun fylla þitt skarð.
Brosin eru fálát og eftir standa tár
sorgar og trega. Elsku Kristín, Gísli,
Anna Ýr og Sindri, algóður Guð gefi
ykkur ró og frið í minningu um góð-
an dreng.
Andrés Ragnarsson.
Það er ekkert hægt að segja þeim
til huggunar sem missa barn. Van-
máttur okkar hinna utanaðkomandi
er algjör. Eitt er þó satt, - það vita
flestir af eigin raun; tíminn læknar
öll sár.
Fyrir tæpum sextán árum var von
á tveimur börnum í fjölskyldu okkai',
einu bróðurbarnabarni mínu og einu
systurbarnabarni, og hver gleðst
ekki yfir slíku? Það ríkir vor eftir-
væntingarinnai'.
Gísli systursonur minn og Kristín
kona hans eignuðust dreng. Seinna
Langholtsvegi og Garðaflöt 1, þar
sem þau bjuggu lengst, 33 ár í
Garðabæ, og hin síðustu árin í Hafn-
arfirði. Sérlega er minningin tengd
árunum uppúr 1950, nýbyggðu fjöl-
skylduhúsi að Laugateigi 5. Gísli
bróðir og Rúna mágkona neðst, Kalli
og Sísí efst, en nátengdir fjölskyldu-
vinir á miðhæðum. Þar var tíðum,
einkum um helgar, unað við spjall og
spil. Dagar og siðkvöld sem aldrei
gleymast.
I meira en hálfa öld áttum við Karl
Guðlaugsson samleið í skátastarfi og
pólitík, spilafélagar og óforbetranleg-
ir áhugamenn um fótbolta. Þau voru
ófá sporin á Melavöllinn á árum áður
og síðar í Laugardalinn.
Kalli var, eins og hann átti kyn tfl,
einlægur baráttumaður jafnaðar-
stefnu, félagi í Alþýðuflokknum alla
tíð - eðalkrati - tillögugóður og raun-
sær. Nefndi hann stundum þrasara -
en slíkt vekur aðeins þægilegar minn-
ingar um góðan dreng.
Að sjálfsögðu vissum við að líf
Karls O. Guðlaugssonar stóð hin
síðari misserin andspænis dauðan-
um - eins og raunar okkar allra -
en ögurstundin ef til vill nær. Hann
kvaddi á sólríkum sumardegi hin-
um fyrsta, að lokinni sæmdar-
göngu. Svona er lífið oft, en dauð-
inn alltaf.
Héðan frá höfuðborg Spánar
sendum við Ragnhildur einlægar
kveðjur, vottum þér, Sísí mín, börn-
um ykkar og fjölskyldum, dýpstu
kom í ljós að drengurinn var fatlað-
ur, hann þroskaðist ekki andlega
eða líkamlega eins og börn eiga að
gera. Þá kemur ástin enn meir til
skjalanna en venjulega. Þvílíka ást
og umönnun veittu Kristín og Gísli
frumburði sínum. Allt var lagað að
þörfum drengsins þeii'ra, á heimil-
inu og í lífinu. Seinna fékk Vilhjálm-
ur - alltaf í mínum huga Villi litli -
heimili hjá börnum með sérþarffr í
Árlandi. Þar var ég boðin í fimmtán
ára afmæli í maí í fyrra. Glæsilegt
var boðið og borið fram af ást for-
eldra á barni sínu, og ég sem utan-
aðkomandi horfði dálítið stórum
vanþroskuðum augum á þessi faðm-
lög og heillaóskir. Ég sagði eins og
satt var við ömmu Nönnu að ég vissi
ekki hvernig ætti að bera mig að,
þegar allfr föðmuðu og kysstu af-
mælisbamið en ekki ég. Þá sagði
amma Nanna, sem mér finnst um-
hugsunar vert: „Hvað heldur þú að
15 ára strákur vilji vera að láta
kyssa sig!“
Nú þakka ég fyrir þessa stund
sem ég fékk í heimi fatlaðra, ég fékk
að sjá hvað og hvernig má gleðja
þessar sálir sem ekki eru eins og
flestir. Litli drengurinn minn fimm
mánaða í rósóttu buxunum sínum
gladdi Villa á sinn hátt.
Og það var gott, fannst Villa, að
sofna við munstraða skerminn á
barnavagninum þegar hann var litill
hjá ömmu Nönnu. Allt það sem hafði
fallegan hljóm og fallega liti gladdi
Villa. Yffr smáu má gleðjast.
Villi fermdist í vor sem leið og nú í
sumar átti hann að fara í fótspor
annarra á heimilinu og ferðast utan,
fara á sólarströnd, foreldrar hans
vildu gefa honum innsýn í þann
heim. Sú ferð var aðeins farin í hug-
anum.
Hið hvíta blóm sem mig dreymdi
fyrir tæpum sextán árum, og hef
alltaf gefið Vilhjálmi sem tákn, er
farið frá okkur.
Langamma Ásta segir að Gunnar
langafí taki á móti Villa og hjálpi
honum áfram. Ég legg Ástu
langömmu þessa bæn í munn fyrir
Villa litla, bænin er mér hjartfólgin
því þetta var bænin sem mamma
(Ásta) fór alltaf með á kvöldin yfir
mér og er falleg:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivörnínótt
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(Þýð. S. Egilsson)
Sælir eru þeir sem trúa!
Ég og fjölskylda mín biðjum Gpð
að styrkja Gísla, Ki-istínu, Onnu Ýri
og Sindra Frey og aðra aðstandend-
ur í sorg þeirra. Sorgin er blóm-
sveigur sálarinnar á leiði minning-
anna.
Katla Gunnarsdóttir.
samúð á erfiðri kveðjustund. En lík-
aminn er ekki manneskjan öll.
Karl Ó. Guðlaugsson var hinn mesti
mannsómamaður. Því er hann kvadd-
ur með tregablandinni virðingu.
Arnbjörn Kristinsson.
Nú er elsku afi Kalli dáinn. Ég
minnist þess þegar við fjölskyldan
fórum í kaffi í Garðabæ á sunnudags-
eftirmiðdögum. Og þú leyfðir okkur
systrunum að leika okkur að gömlu
skartgripunum úr búðinni þinni.
Við fráfall afa rifjast upp margar
góðar stundir sem ég er þakklát fyr-
ir að hafa fengið að upplifa með hon-
um.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnasf
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég þakka þér, afi minn, fyrir sam-
veruna síðastliðin 20 ár. Guð geymi
þig-
Þín sonardóttir,
Sigurdís Guðlaugsdóttir.
JOSEF
SIGURÐSSON
+Jósef Sig-
urðsson fæddist
á Akranesi 21.
ágúst 1922. Hann
lést á Landspítalan-
um 24. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ingi-
björg Sumarlína
Sigurðardóttir, f.
12. febrúar 1897, d.
11. desember 1988,
og Ari Eyjólfsson,
f. 17. febrúar 1902,
d. 26. september
1953. Jósef ólst upp
hjá móður sinni á Akranesi
ásamt hálfbróður sinum, Guð-
mundi Óskari Guðmundssyni,
f. 12.júlí 1928.
Hinn 27. október 1945 kvænt-
ist Jósef Aðalheiði Helgadóttur,
f. 7. ágúst 1926. Þau
eignuðust þrjár
dætur: 1) Hörpu, f.
16. febrúar 1946,
gift Vigfúsi Amin, f.
23. júm 1941. Þau
eiga tvo syni, einn
fósturson og fimm
bamaböm. 2) Ingi-
björgu Erlu, f. 16.
desember 1951, gift
Torfa Karli Antons-
syni. Þau eiga þijú
böm og tvö bama-
böm. 3) Díönu f. 15.
desember 1958. Var
gift Helga Kjartanssyni. Þau
eiga fjögui' böm.
Útför Jósefs fer fram frá
Breiðholtskirkju mánudaginn
3. maí, og hefst athöfnin klukk-
an 13.30.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar Guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf,
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Ór furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka smiðjumó.
í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá E
Þeir geta sumir synt á læk og tjöm,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjai-ska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinboma dís,
og hlustið, englai- Guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson.)
Hann pabbi er farinn og kemur
ekki aftur til þess að ég geti sagt
honum það sem ég ætlaði að segja
honum og sýnt honum það sem mig
langaði að sýna honum. Ég vissi
ekki að tími hans væri kominn.
Hann var skyndilega tekinn úr um-
ferð og eins og í íþróttunum varð
að finna einhverja lausn á því.
Hann fór í vörn og ég hvatti hann
áfram. Svona vöm hafði yfirleitt
dugað. Áttum við að láta auðnu
ráða? Það er sárt að tapa en allra
sárast er að tapa fyrir dauðanum.
Margar af bernskuminningum
mínum tengjast pabba og mér að
fara upp á Skaga að fylgjast með
okkar mönnum spila knattspyrnu.
Við fórum með Akraborginni eða
keyrðum fyrir Hvalfjörð sem var
mikið lengra ferðalag en það er í
dag. Alltaf studdi hann Skagamenn
en fylgdist vel með öðrum og var
fyi'sti maður til að benda á efnilega
íþróttamenn og hrósa þeim þótt
þeir væra ekki Skagamenn. Pabbi
fylgdist vel með öllum íþróttum og
var oft eins og alfræðiorðabók þeg-
ar íþróttir vora annars vegar. Éftir
að pabbi var kominn á spítala fór
hann fram með mér að horfa á
sjónvarpið til þess að fylgjast með
handknattleik og var vel inni í öll-
um málum þar. Hann var mikill
keppnismaður og spilaði bridge af
miklum áhuga og gerðum við
stundum grín að honum þegar
hann var að tala í símann og gat þá
þulið upp mörg spil aftur í tímann.
Oft er sagt að börn mótist af for-
eldram sínum og umhverfi. Alla
vega hef ég erft íþróttaáhugann og
að hafa gaman af spilamennsku frá
honum pabba mínum. Ekki þætti
mér heldur verra ef ég hef erft
samviskusemi hans og nægjusemi.
„Vera ánægður með sitt“ var hans
aðalsmerki. Þegar pabbi vann í
Ofnasmiðjunni smíðaði hann oft
marga hluti og þóttu sumir þeirra
svolítið framúrstefnulegir. Hann
kenndi manni að það þyrfti ekki
alltaf að kaupa alla hluti, það væri
líka hægt að búa þá til og gat hann
verið mjög skapandi. Vænst þótti
mér um dúkkurúmið sem hann
kom heim með, það var ekki úr tré
eins og önnur dúkkurúm heldur
smíðaði hann það úr járni og það
var lítil stolt stúlka sem sofnaði
það kvöld með gleði í hjarta, dúkk-
an hennar hafði fengið rúm sem
pabbi hennar hafði búið til.
Eftir að ég varð fullorðin töluð-
um við stundum um bfla og þá sér-
staklega þegar ég _ vann hjá
japönsku bílaumboði. I hans huga
voru engir bílar merkilegir nema
þeir væra þýskir og vorum við ekki
alltaf sammála. Bensar voru nátt-
úrlega flottastir þótt hann ætti
ekki einn slíkan en hann keypti
eingöngu þýska bíla og þýddi lítið
að reyna að segja honum frá öðram
bflum. Hann hafði lesið sér til í
þýskum blöðum um þýska bíla og
þýddi lítið að reyna að rökræða
þetta við hann.
Fallegi maðurinn hann pabbi
minn er farinn frá okkur og ég rök-
ræði ekki meira við hann. Við get-
um þó huggað okkur við að honum
líður vel núna og ef við hittumst
aftur þá getum við farið á völlinn
saman.
Díana.
Við pabbi leiðumst hönd í hönd
niður á bryggju til að skoða skipin
á meðan mamma er að elda sunnu-
dagssteikina. Þetta voram við vön
að gera á sunnudagsmorgnum,
þegar ég var lítil og við bjuggum í
Miðstrætinu. Pabbi hafði gaman af
að fylgjast með sjómönnum og
aflabrögðum enda alinn upp í sjáv-
arplássi. Ég var stundum hálf-
hrædd um að detta í sjóinn enda
timburbryggjurnar stundum fún-
ar, en ég vissi að pabbi gætti mín
og að mér yrði óhætt með honum.
Þegar hann var ungur var hann
stundum sjálfur til sjós og man ég
einu sinni eftir að hafa verið mjög
hrædd um hann eftir að skipi hans
hlekktist á. Sjálfur var hann skírð-
ur eftir móðurbróður sínum Jósef
Sigurðssyni, sem var sjómaður, en
drakknaði ungur. Pabbi notaði alla
tíð það nafn, en kenndi sig ekki við
fóður sinn Ara Eyjólfsson, verk-
stjóra.
Pabbi fylgdist líka alla tíð vel
með knattspyrnumönnunum frá
Akranesi og fóram við oft á leiki,
þegar þeir vora að spila í Reykja-
vík. Einu sinni fórum við með
Fjallfossi upp á Akranes t.il að sjá
hetjurnar spila þar. Pabbi hafði
mikinn áhuga á knattspyrnu yfir-
leitt og vissi deili á helstu liðum í
Evrópu og hverjir væru lfldegastir
til að vinna leiki.
Á sumrin hafði pabbi gaman af
að fara í veiðiferðir í hin ýmsu vötn
og ár. Oft var það í félagsskap
frænda hans og nafna og konu
hans Christel, en mikill vinskapur
hefur alla tíð ríkt milli þeirra og
foreldra minna. Á veturna var tafl-
og spilamennska í hávegum höfð.
Pabbi keppti víða í brids og vann til
margvíslegra verðlauna. Hann
hafði gaman af að ferðast og þá
serstaklega til Þýskalands. Þar gat
hann talað á máli innfæddra, en
hann hafði náð ótrúlegum árangri í
þýsku aðallega með sjálfsnámi og
lestri þýskra blaða. Hann dáðist
alla tíð að dugnaði Þjóðverja á sviði
tækni og vísinda og var margoft að
fræða okkur hin um þetta. Þó að
pabbi hefði ekki langt nám að baki
var hann vel lesinn og fylgdist alla
tíð vel með fréttum og heimsvið-
burðum. Hann var alltaf mjög góð-
ur í íslenskri stafsetningu og var
líka fljótari en nokkur annar sem
ég veit um að ráða krossgátur.
Pabbi var handlaginn maður og
gerði yfirleitt allt sjálfur, sem gera
þurfti á heimilinu, ef eitthvað fór
úrskeiðis. Hann var líka listrænn
og kom það í Ijós í ýmsum skreyt-
ingum, sem hann gerði. Hann
smíðaði líka handa mér armband,
þegar hann var að vinna við járiír
smíði í gamla daga. Ýmsa aðra
muni smíðaði hann úr járni á þeim
árum.
Faðir minn var afar dagfar-
sprúður maður og kurteis, en hann
var samt skapmikill og bráður, en
ef hann reiddist var það strax rokið
úr honum aftur. Hann var dulur og
ekki fyrir að flíka hlutum og vildi
helst ekki gera mikið úr veikindum
sínum. Við vonuðum líka að þessi
veikindi væru ekki eins alvarleg og
reyndist í raun og að hann yrði
hress og kátur að uppskurði lokn-
um. Það yrði ekki langt þangað til
hann kæmist í veiðiferð í sumar að
endui'hæfmgu lokinni. En eigi má-
sköpum renna. Ég hafði líka vonað
að hann hefði getað átt lengra ævi-
kvöld með móður minni, en saman
hafa þau lifað í nær 55 ár. Síðustu
árin var hann afar húslegui’ og sá
alfarið um allt uppvask og bakaði
oft kökur eða brauð. Hann var
heldur ekki í neinum vandræðum
með eldamennsku, ef því var að
skipta.
Ég vil nota tækifærið og þakka
læknum og hjúkranarfólki á Land-
spítalanum fyrir að reyna allt, sem
í þeiraa valdi stóð til að lengja líf'
fóður míns. Blessuð sé minning
hans.
Harpa.
Það fer ekki hjá því er ég sting
niður penna nú til að minnast mágs
míns, Jósefs Sigurðssonar, að hug-
urinn leiti hálfa öld aftur í tímann.
Mín fyrstu kynni vora þegar þau
Heiða systir min og Jósef hófu bú-
skap sinn í Miðstræti 10, hér í borg
árið 1945. Það var nú ekki ónýtt
fyrir okkur systkinin að eiga at-
hvarf hjá þeim, þótt lítið væri
plássið vorum við alltaf jafn vel-
komin.
Það væri ekki Jósef að skapi að
ég skrifaði um jiann lof og ætla ég
mér það ekki. Ég get ekki látið hjá
líða að minnast lyndiseinkunnar
hans. Jósef var fyrir margra hluta
sakir áhugaverður maður. Ákaf-
lega fastheldinn á sínar skoðanir er
hann taldi réttar. Hann var einlæg-
ur verkalýðssinni, heill og óskiptur
Alþýðuflokksmaður alla tíð, trúr
sinni stefnu og skoðun í leik og
starfi. Jósef var mikill skák- og
bridsmaður. Sjálfmenntaður var
hann svo af bar, vel að sér í tónlist
og veraldarsögu. Ég held að ég fari
rétt með að hann hafi lært þýsku af
sjálfum sér. Hann dáði tónlist og
menningu Þjóðverja af einlægni og
ferðuðust þau hjónin oft til Þýska-
lands og víðar.
Heiða og Jósef hafa gengið sam-
an þessa rúmu hálfu öld, hafa notið
barnaláns, tiltölulega góðrar heilsu
og lífsafkomu.
Heiða mín, ég veit að viðbrigðin
verða mikil hjá þér eftir svo langa
samvera. Það er huggun harmi
gegn að hugsa til baka og ylja sér
við minningar liðins tíma.
Ég veit að systir okkar biður
fyrir kveðju og þakkir fyrir öll ár-
in.
Þegar aldurinn færist yfir kveð-
ur maður æ fleiri samferðamenn
sína, „að heilsast og kveðjast, það
er lífsins saga.“
Ég bið dætram Jósefs og öllum
aðstandendum Guðs blessunar.
Blessuð sé minning Jósefs Sig-
urðssonai'.
Andrea Helgadóttir. -