Morgunblaðið - 08.06.1999, Qupperneq 46

, 46 ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, stjúp-
faðir, tengdafaðir og afi,
ÁRNI GUÐMUNDSSON,
lést á Landspítalanum föstudaginn 4. júní.
Útförin fer fram frá Árbæjarkirkju föstudaginn
11. júní kl. 13.30. Blóm og kransar afþakkaðir.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
Minningarsjóð krabbameinslækningadeildar
Landspítalans, deild 11 -E.
Júlíana Ruth Woodword,
Hjalti Árnason, Halla Heimisdóttir,
Þórhallur Árnason,
Sigurbjörg Árnadóttir,
Guðbjartur Árnason,
Kristján Árnason,
Michele Árnason,
Brian R. Bohrnstedt,
Álfheiður Ingólfsdóttir,
Sigríður Sigurðardóttir,
Bryndís Ósk Sævarsdóttir, Sigurður Á. Pétursson,
Arndís V. Sævarsdóttir, Eiríkur Sigurðsson,
Margrét S. Sævarsdóttir, Ólafur Þ. Þórðarson,
Erla S. Sævarsdóttir, Jón Óskar Gíslason
og barnabörn.
Okkar ástkæra,
LAUFEY INGADÓTTIR,
Möðrufelli 9,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans föstudaginn
4. júní.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju föstudag-
inn 11. júní kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á líkn-
ardeild Landspítalans.
Anna Fr. Jóhannesdóttir,
Ingi S. Þórðarson, Jóhanna Helga Jónsdóttir,
Gunnar Reynar, Anna Friðrika, Ingi Sigurður ,
Ragnheiður Samsonardóttir,
Ragnheiður Halla Ingadóttir, Ólafur K. Skúlason,
Daðey Björk Ingadóttir, Maríus Wajdenfeld,
Sigurður Björn Gunnarsson.
+
MAGNÚS GUÐMUNDSSON
kennari,
Neskaupstað,
er látinn.
Skúli Magnússon, Erla Kristjánsdóttir,
Björn Magnússon, Katrín Guðnadóttir,
Guðrún Magnúsdóttir,
Grímur Magnússon, Eva Sybilla Guðmundsdóttir,
Magnús Magnússon, Sigrún Rúnarsdóttir,
Anna Magnúsdóttir, Jóhann Jónsson.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BÖÐVAR SVEINBJARNARSON
frá ísafirði,
lést á hjúkrunardeild Hrafnistu laugardaginn
5. júní.
Bergljót Böðvarsdóttir, Jón Guðlaugur Magnússon,
Eiríkur Böðvarsson, Halldóra Jónsdóttir,
Kristín Böðvarsdóttir, Pétur S. Sigurðsson
og barnabörn.
+
Systir okkar og föðursystir,
ANNA A. BETÚELSDÓTTIR,
Kaldá,
Flateyrarhreppi,
lést á sjúkrahúsinu á ísafirði föstudaginn 4. júní.
Jarðarförin ferfram frá Flateyrarkirkju laugardaginn 12. júní kl. 14.00.
Guðbjartur Betúelsson,
Pálína Betúelsdóttir,
Andrés B. Sigurðsson,
Kristján S. Ólafsson.
SNORRISVEINN
FRIÐRIKSSON
+ Snorri Sveinn
Friðriksson
fæddist á Sauðár-
króki 1. desember
1934. Hann lést á
gjörgæsludeild Land-
spítalans 31. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Fjdla Jóns-
dóttir, f. 30.4. 1897 á
Brattavöllum á Ár-
skógsströnd, d. 2.6.
1981, og Friðrik Júlí-
usson verslunarmað-
ur, f. 10.7. 1895 á
Akureyri, d. 31.10.
1970. Systkini Snorra
eru Jón Brands, f.
30.1. 1920, d. 1926, Halldóra
Brands, f. 13.7. 1922, d. 1923, Kri-
stján Júlíus rafvirki, f. 31.1. 1924,
d. 23.4. 1994, María húsmóðir, f.
28.2. 1926, Jón trésmiður, f. 10.12.
1927, Kristín húsmóðir, f. 27.12.
1929, Sigríður húsmóðir, f. 18.2.
1930, Þórdís húsmóðir, f. 13.5.
1932, Haraldur kvikmyndatöku-
maður, f. 1.12. 1940, og Gunnar
myndlistamaður, f. 9.5.1941.
Hinn 1. september 1960 kvæntist
Snorri Dagnýju Björgu Gísladótt-
ur, f. 18.11.1941. Foreldrar henn-
ar eru Guðrún Vilhjálmsdóttir
húsmóðir og Gísli H. Friðbjarn-
arson prentari, látinn. Börn
Góður vinnufélagi og kær vinur,
Snorri Sveinn Friðriksson, er fall-
inn frá fyrir aldur fram. Hann hafði
starfað hjá Sjónvarpinu í þrjátíu ár
er hann lést. Snorri Sveinn réðst til
Sjónvarpsins sem afleysingamaður,
að eigin sögn, en sat uppi með starf
forstöðumanns leikmyndadeildar í
áratugi og sinnti því af elju til
hinstu stundar. Aður en Snorri hóf
störf hjá Sjónvarpinu hafði hann
numið myndlist í Svíþjóð og starfað
sem útlitshönnuður á Vikunni.
Hann hélt áfram að hanna útlit
tímarita á borð við rit Guðspekifé-
lags Islands, Ganglera, enda mikill
áhugamaður um guðspekileg mál-
efni. Jafnframt hélt hann myndlist-
arsýningar og myndskreytti fjölda
bóka, þ.á m. smásögur Laxness um
Jón í Brauðhúsum og Söguna af
brauðinu dýra.
I Sjónvarpinu varð hann frum-
kvöðull í hönnun leikmynda við
leiknar sjónvarpsmyndir á borð við
Lénharð fógeta, Snoira Sturluson og
Gullna hliðið, þar hann sameinaði
kunnáttu sína við vatnslitamálun og
leikmyndahönnun með aðstoð tölvu-
tækni. Þar kom vel í Ijós hve auðvelt
hann átti með að aðlagast síbreyti-
legri tækni og nýjum kröfum í starfi
sínu. Ég veit að ég tala fyrir munn
margra í Sjónvarpinu er ég segi að
ég fann frá upphafi starfa minna þar
að ég gæti leitað til Snorra Sveins
með hvaðeina sem komið gæti upp á,
ekki einungis mál tengd stai-finu
heldur einnig persónuleg mál og í
raun allt á milli himins og jarðar.
Snorri Sveinn var þannig persónu-
leiki að hann var opinn fyrir nýjum
hugmyndum og því að horfa á hlut-
ina frá nýjum sjónarhornum. Samt
fann maður að hann stóð jafnan með
báða fætur á jörðinni og hljóp ekki á
eftir nýjungum. Hann hafði hins veg-
ar ótrúlegt lag á að láta nýjabrumið
koma til sín. A teiknistofunni var oft
skrafað um heima og geima; allt frá
sögu og dulspeki til dægurmála. Oft-
ar en ekki kom Snorri með nýjan
vinkil á umræðuna. Hann hafði
óvenju djúpa og yfirgripsmikla lífs-
sýn. Hann byrjaði stundum á því á
morgnana að benda okkur á hve
birtan væri falleg yfir Esjunni. Hann
hafði lag á að draga fram hin fín-
gerðari blæbrigði tilverunnar og lita
gráan hversdaginn ákveðnum og
persónulegum dráttum. Að lokinni
slíkri morgunandakt gekk hann til
starfa síns, hægum en öruggum
skrefum. Það var eins og hann hefði
allan þann tíma sem hann óskaði sér.
Það var fjarri honum að vera með
asa. Hann virtist einfaldlega yfir
tímann hafinn. Ekkert virtist geta
komið honum úr jafnvægi og erfið-
leikum tók hann með æðruleysi.
Hins vegar átti hann til galgopahátt
á góðum stundum og æskufjörið var
Snorra og Dagnýjar
eru: 1) Orri, smiður
og tamningamaður, f.
27.3. 1963, sambýlis-
kona María Dóra
Þórarinsdóttir bú-
fræðinemi, f. 27.9.
1965; börn þeirra eru
Þórarinn Þorvar, f.
21.8. 1983, og Snorri
Sveinn, f. 31.3. 1991.
2) Styrmir tamninga-
maður, f. 3.8. 1965,
sambýliskona Sus-
anne Brennemor;
sonur Styrmis er
Þorsteinn Ámi, f.
29.5 1984. 3) Hjörný
nemi, f. 2.3. 1974, sambýlismaður
Guðmundur Eyjólfsson mynda-
tökumaður, f. 21.1.1971.
Snorri lauk iðnskólaprófi frá Iðn-
skóla Sauðárkróks 1951 og mynd-
listarprófi frá Myndlista- og hand-
íðaskóla Islands 1958 og frá
Konstfackskolan í Stokkhólmi
1961. Hann starfaði sem út-
Iitsteiknari hjá Vikunni 1962-1969.
Frá 1969 starfaði hann við leik-
myndadeild Ríkissjónvarpsins og
veitti deildinni forstöðu frá 1977.
Utfór Snorra Sveins Friðriksson-
ar verður gerð frá Háteigskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
aldrei langt undan, jafnvel ekki und-
ir það síðasta.
Sumh’ höfðu á orði að hann væri
jafnvel of ljúfur. Hann kvaðst eiga
erfitt með að neita öllu unga hæfi-
leikafólkinu um vinnu hjá sér. En
þótt Snorri væri snillingur í að láta
málin leysast af sjálfu sér gat hann
samt tekið af skarið ef því var að
skipta. Hann var í raun eins konar
töframaður og ég held hann hafi líka
litið þeim augum á starf sitt. Ef tíma-
mót voru hjá einhverjum starfsfélag-
anum var hann óðara búinn að töfra
fram gull, reykelsi og mirru handa
viðkomandi - eða a.m.k. hafði maður
á tilfinningunni að hér væri nánast
um slík sakramenti að ræða er Snorri
kom færandi hendi. Ekkert virtist
honum ómögulegt. Það var eiginleg
lífsstefna hans að sjá alltaf lausn inn-
an sinnar seilingar og var oft lær-
dómsríkt að að sjá hvernig „reddar-
inn“ kom upp í honum. Að hætti aust-
rænna spekinga ræktaði hann garð-
inn sinn og sá fegurðina í hinu fín-
gerða og smáa sem er hafið yfir allt
dægurþras. Þeirri sýn miðlaði hann
til vinnufélaganna sem munu minnast
hann um ókomna tíð. Fyrir hönd
starfsfólks leikmyndadeildar Sjón-
varpsins langar mig að þakka honum
samfylgdina að leiðarlokum og votta
fjölskyldu hans innilega samúð.
Ólafur J. Engilbertsson.
Við andlát Snoira Sveins Friðriks-
sonar, myndlistarmanns og leik-
myndahönnuðar, staðnæmist hugur
minn við hina einstöku nærveru þessa
vandaða manns. Fundum okkar
Snorra Sveins bar orðið sjaldan sam-
an eftii- að ég hætti störfum hjá sjón-
varpinu fyrir margt löngu en þeirri
stofnun helgaði hann ki-afta sína allt
til dauðadags, jafnframt því að sinna
sjálfstæðri listsköpun sinni. En þegar
við hittumst á göngunum þar eða í
dyragættum sökum einhveira erinda
sem ég átti þangað uppeftir þá um-
breyttist staður og stund því hvers-
dagsleikinn var settur til hliðar. Svo
vandaður maður var Snorri Sveinn í
allri framgöngu sinni að fyrir mér
varð hann fyrirmynd vandvirkninnar
hvort heldur var í lífi eða starfi. Minn-
ing hans íklædd þessari mynd mun
lifa þótt hann deyi og sannast í því hið
fomkveðna að „orðstín- deyr aldregi
hveim, er sér góðan getr“.
Aldrei var asinn svo mikill að ekki
gæfist tími fyrir stutt spjall. Hóg-
værðin stjórnaði orðavalinu og góð-
látleg kímnin umvafði alla hugsun
hans. Sjálf orðræðan var borin uppi
af þessari lágværa, þýðu rödd og var
alltaf andrík og óvenjuleg jafnvel
þótt umræðuefnið sjálft gæti verið
hversdaglegt, ef svo bar undir.
Snorri Sveinn tilheyrði heimi and-
ans. Svo sannur andans maður var
hann að aldrei vottaði fyrir tilgerð
eða yfirlæti í fari hans.
Við eram ofurseld náð og miskunn
afls, sem er meii'a en okkur er sjálfum
gefið. Við köllum það almáttugan Guð.
Þegar aflsmunar gætir, þá stöndum
við frammi fyrir Guði. Við hljótum að
þakka hverja lífsins gleðistund um
leið og hún líður hjá og meðtaka með
æðruleysi dánarfregnir jarðlífsins,
þegar þær berast, því þær kunngjöra
leyndardómsfullan hluta þeiiTai-
heildar sem við hrærumst í. Ég hafði
verið að ljúka við margra mánaða
verk á sama tíma og Snorri Sveinn
var að kveðja þennan heim, burtkall-
aður í miðjum klíðum frá sínu verki.
Þegar ég gekk út á gangstéttina til að
láta verk mitt af hendi gekk ég fram á
sameiginlegan vin okkar Snorra.
Hann tók þannig til orða: „Hann
Snorri Sveinn var að deyja í hádeg-
inu“. Á meðan ég var að leitast við að
jafna mig á þessum tíðindum kom upp
í huga mér þessi hugsun: Þar kvaddi
þennan heim einn vandaðasti sam-
ferðamaður okkai'. Og önnur hugleið-
ing fylgdi fast á eftir: Mikil er sú náð,
sem fellst í því að fá að vera til í þess-
ari leyndardómsfullu heild lífs og
dauða og njóta nærvera góðra manna.
Hugheilar samúðarkveðjur til
Dagnýjar, Haraldai- og annaira
vandamanna Snoira Sveins Frið-
rikssonar.
Erlendur Sveinsson.
Einn besti vinur minn Snorri
Sveinn Friðriksson hefur nú kvatt.
Góður drengur, hugsuður og fjölhæf-
ur listamaður er genginn langt fyrir
aldur fram. Þar með er lokið sam-
fylgd okkar sem varað hefur allt frá
skólaárum okkar í Myndlista- og
handíðaskóla Islands árin
1957-1958. Snorri Sveinn var alla tíð
meðvituð félagsvera og átti meðal
annars þátt í stofnun hagsmunasam-
taka ungra myndlistai-nema á skóla-
árum okkar.
Framhaldsnám tók við og Snorri
fór til myndlistamáms við
Konstfackskolan í Stokkhólmi árin
1959-1961. Þar sérhæfði hann sig
meðal annars í gerð veggskreytinga
og umhverfisverka. Fjölhæfni hans
kom strax í Ijós, að öllu vann hann af
sanmi list og flest sem sneri að mynd-
sköpun var á færi hans. Teikningar,
myndskreytingar, vatnslitamyndir,
málverk, veggskreytingar og högg-
myndir Snorra tala sínu máli og sýna
þá alúð og vandvirkni sem einkenndi
allt sem hann tók sér fyrir hendur.
Snorri var lengi félagi í fagfélagi
teiknara og skilur eftir sig mörg góð
verk á sviði grafískrar hönnunar.
Meðal þess eru nokkur þekkt merki
og síðasta verkið sem hann vann að
var nýtt byggðamerki fyrir Skaga-
fjörð, sína gömlu átthaga. Á árunum
1962-1969 var hann útlitsteiknari
Vikunnar og hefðu útlitshönnuðh’
dagsins í dag gott af því að kynna
sér þau verk.
Snorri er ef til vill þekktastur fyrir
verk sín fyrir leikmyndadeild Sjón-
varpsins. Hann hóf þar störf 1970 og
veitti deildinni forstöðu til dánardags.
Leikmyndadeild Sjónvarpsins hefur
ótvírætt verið ein merkasta myndlist-
arstofnun landsins síðustu áratugi,
fjöldi góðra leikmyndahönnuða er til
vitnis um það. Mörg verk sem þar
hafa verið unnin eru í slíkum gæða-
flokki að þau hljóta að teljast stór
þáttur í myndlistarsögu þjóðarinnar.
Vinnuskilyrðin vora þó ekki alltaf þau
bestu, skortur á ýmsu sem til þurfti,
skilningi, peningum og búnaði.
I starfi mínu sem teiknari og
kennari hefur oft verið gott að leita í
smiðju Snorra. Við þurftum ekki að
bera saman bækur okkar lengi til að
komast að niðurstöðu. Þar skipti
mestu að áhugamál okkar og afstaða
til lista og þjóðfélagsmála hefur alla
tíð farið saman.
Leiðir okkar Snorra lágu saman á
fleiri sviðum en faglegum. Fjölskyld-
ur okkar hafa átt saman margar
gleðistundir, ekki síst dætur okkar
vinkonumar þær Hjörný og Edda
Sólveig, sem nánast ólust upp saman.
Þær kepptu í hestaíþróttum frá unga
aldri og á hestamótum vorum við öll
sem ein stór fjölskylda og glöddumst
oft saman yfir góðum árangri.
Kæra Dagný, þú varst gæfan í lífi
Snorra, studdir hann í starfi og
stóðst ávallt eins og klettur við hlið
hans í erfiðum veikindum fyrr og nú
síðustu vikur. Við Lena og dætur