Morgunblaðið - 22.06.1999, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 22. JÚNÍ 1999 4^-
Eins og áður sagði var hann mikill
félagsmálamaður og ásamt því að
vera í stjórn Útvegsmannfélags
Austfjarða í 20 ár, þar af formaður í
14 ár, var hann mjög virkur í félags-
deild Fiskifélagsins á Norðfirði og
fjórungsdeildum Fisfélagsins á
Austfjörðum og sat fjölda- mörg
Fiskiþing. Á þessum vettvangi og
innan LÍÚ kynntumst við hjónin
þeim Jóhanni og hans yndislegu eig-
inkonu Kristínu vel, áttum með
þeim margar góðar og ljúfar stundir
sem lifa vel í minningunni. Vil ég
nota tækifærið og þakka Jóhanni
frábær störf í þágu útvegsmanna á
Austfjörðum og þau góðu og lær-
dómsríku kynni sem við höfum haft
af honum.
Sárt er til þess að hugsa að maður
eins og Jói sem búinn er að skila frá-
bæru dagsverki, virðist vera hraust-
ur og í fullu fjöri og hugsar sér að
eiga góð ár á seinni hluta ævinnar
með fjölskyldunni, en þá kemur
maðurinn með ljáinn sem öllu ræð-
ur, en svona er lífið.
Stína mín, þér, bömum og bama-
bömum og öðmm ættingjum vott-
um við Guðrún dýpstu samúð okkar
um leið og við vitum að minningar
um góðan dreng munu orna ykkur
um ókomna tíð.
Eiríkur Ólafsson.
Með Jóhanni K. Sigurðssyni er
fallinn frá mikill öðlingsmaður. Jó-
hann var einstaklega þægilegur í
allri umgengni og hafði ríka réttlæt-
iskennd. Hann var mikill baráttu-
maður og gafst aldrei upp þótt á
móti blési, hvorki i leik né starfi.
Þvert á móti virtist hann eflast þeg-
ar erfiðleika bar að og var þá enn
ákveðnari en áður að sigrast á þeim
vanda sem við var að etja. Sá sjúk-
dómur sem Jóhann varð að lúta í
lægra haldi fyrir var hins vegar
þess eðlis að ekki var hægt að sigr-
ast á honum.
Ég kynntist Jóhanni fyrst vorið
1986 þegar óskað var eftir að ég
tæki að mér starf framkvæmda-
stjóra Síldarvinnslunnar hf. Fyrir-
tækið var þá í miklum erfiðleikum
og áður en ég svaraði stjóm félags-
ins um hvort ég kæmi til starfa
ræddi ég við nokkra af leiðandi
starfsmönnum þess. Einn þeirra
var Jóhann Karl, sem hafði ömgg-
lega veraleg áhrif á að ég sló til. Jó-
hann var nefnilega bjarsýnismaður
að eðlisfari en um leið raunsær.
Hann var eindregið þeirrar skoðun-
ar að þótt slagsíðan á fleyinu væri
mikil væri möguleiki á að rétta það
af. í framhaldi af þessu störfuðum
við Jóhann saman í tæp tíu ár eða
þar til hann lét af störfum vegna
aldurs í árslok 1995. Áður hafði Jó-
hann starfað í rúma tvo áratugi hjá
Síldarvinnslunni. Sú reynsla sem
hann bjó yfir og lífsviðhorf hans
vora mér ómetanlegur stuðningur.
Öll þessi ár bar aldrei skugga á
samstarf okkar Jóhanns. í þau ör-
fáu skipti sem sló í brýnu var and-
rúmsloftið hreinsað klukkustund
síðar. Fyrir þetta góða samstarf ber
að þakka aftur nú þegar leiðir skil-
ur.
Jóhann var góður starfsmaður og
trúr þeim verkum sem hann innti af
hendi. Hann var ekki síður góður
félagi og var alltaf gott að sækja
þau Jóa og Stínu heim þar sem
gestrisni og hjartahlýja var í fyrir-
rúmi. Hann var einstakur búmaður
og var gaman að sjá hvernig hann
aflaði forða til vetrarins. Þegar ber-
in vora annars vegar var það sókn-
armarkið sem gilti. Jóhann var ekki
einn þar sem hann hafði Kristínu
sér við hlið. Stína var honum ómet-
anleg stoð alla tíð og milli þeirra
ríkti augljóslega gagnkvæm ást og
virðing. Það var oft gaman að vera
með þeim hjónum bæði heima og
heiman og margar góðar minningar
verða varðveittar. Minningin um
góðan féiaga lifir.
Elsku Stína. Við Sveina sendum
þér og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Finnbogi Jónsson.
• Fleirí minningargreinar um
Jríhann Karí Sigurðsson bíða
birtingar og munu birtast, í blaðinu
næstu daga.
+ Sigþrúður Jóns-
dóttir fæddist á
Fagurhólsmýri í
Öræfasveit 29. des-
ember 1929. Hún
lést á Líknardeild
Landspítalans 14.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðný Ara-
dóttir, húsmóðir, f.
2.7. 1891, d. 15.11.
1976 og Jón Jóns-
son, bóndi Fagur-
hólsmýri, f. 8.2.
1886, d. 4.3. 1976.
Systkini Sigþrúð-
ar eru: 1) Ari f. 1.5. 1921, 2)
Guðrún f. 12.7. 1922, 3) Guðjón
f. 21.5. 1924, 4) Jóhanna Þuríð-
ur f. 12.12. 1925, 5) Sigurgeir f.
24.5. 1932, 6) Gústaf Albert f.
24.12. 1933, d. 29.11. 1954, 7)
Sigríður f. 21.8.1936.
Sigþrúður giftist 10. desem-
ber 1966, Martin Winkier, hús-
gagnasmiði, f. 17.11. 1932 í
Thalgau í Austurríki. Foreldrar
Martins voru Johann Winkler,
bóndi, f. 20.12. 1896, d. 1934 og
Johanna Papst Winkler, hús-
móðir, f. 16.5. 1898, d. 1976.
Dætur Sigþrúðar og Martins
eru: 1) Ágústa Sigríður, hjúkr-
Elskuleg tengdamóðir mín, Sig-
þrúður Jónsdóttir, eða Didda, eins
og hún var ævinlega kölluð af vinum
og vandamönnum, hefur lokið lífs-
göngu sinni og verður kvödd hinstu
kveðju í dag.
Umvafin ást og umhyggju eigin-
manns og dætra lauk stuttri en erf-
iðri baráttu Diddu við krabbamein,
sem hún háði af sömu reisn og still-
ingu og einkenndu allt hennar líf.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast en umfram allt vil ég þakka ein-
læga og trausta vináttu í rúm 25 ár.
í návist Diddu var gott að vera þar
sem mildi og kærleikur einkenndu
allar hennar athafnir og samskipti
við annað fólk. Aldrei heyrði ég
styggðaryrði af hennar vöram og'
ætíð sá hún það Ijósa í tilveranni.
Um það leyti sem ég kynntist
Diddu og Martin höfðu þau fest
kaup á jarðskika í Ásahreppi, sem
fljótlega fékk nafnið Dvergabakki.
Þar hafa þau eytt saman ómældum
stundum af frítíma sínum í að
byggja upp lítinn sælureit því þar
hugðust þau eyða saman efri áran-
um. í byrjun var búið í tjaldi og
vinnuskúr reistur þar sem hægt var
að halda til á meðan íbúðarhúsið var
unarfræðingur, f.
6.1. 1956, maki St-
urlaugur Tómas-
son, deildarstjóri f.
12.10. 1955. Börn
þeirra eru: Rán f.
13.4. 1977 og
Tómas f. 28.5. 1981.
2) Hanna Björg,
sjúkraþjálfari, f.
21.9. 1962, maki
Gunnlaugur Briem,
viðskiptafræðingur,
f. 27.8. 1960. Synir
þeirra eru: Mar-
teinn f. 10.7. 1989
og Jón Arnar f.
31.5. 1991. 3) Ragnheiður Mar-
grét, hagfræðingur, f. 29.5.
1969, maki Guðbjarni Guð-
mundsson, verkfræðingur, f.
2.5. 1968. Börn þeirra eru: Guð-
mundur f. 16.12. 1996 og óskírð
dóttir f. 26.4. 1999.
Sigþrúður var húsmóðir í
Reykjavík. Hún nam tannsmiði
hjá Halli Hallssyni (yngri) tann-
lækni og starfaði lengst af við
þá iðn hjá honum. Síðustu
starfsár sín vann hún við ræst-
ingar á Landspítalanum.
Sigþrúður verður jarðsungin
frá Árbæjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
byggt, svo kom hesthúsið og hlaðan
og loks bflskúrinn með vinnuað-
stöðu þar sem þau ætluðu að sinna
hugðarefnum sínum.
Til allra verka í uppbyggingu
Dvergabakka gekk Didda við hlið
Martins og vora þau einstaklega
samhent í því starfi. Lúin og þreytt
kom hún oft í bæinn eftir helgar-
vinnuna en ætíð sæl og ánægð með
þann áfanga sem var að baki og full
tilhlökkunar til að takast á við
næstu verkefni.
Þrátt fyrir annríki í störfum á
Dvergabakka átti Didda alltaf til
tíma til að sinna öðram fjölskyldu-
meðlimum. Sérstaklega vora barna-
bömin aufúsugestir enda sóttust
þau eftir að fá að vera hjá ömmu og
afa á Dvergabakka til að fylgjast
með og taka þátt í störfum þeirra
þar eftir því sem aldur og geta
leyfði. Lítill skiki var sérstaklega
útbúinn fyrir þau þar sem þau
fengu að reyna sig í garðrækt undir
árvökulum augum ömmu og afa.
Didda var náttúrubam sem þekkti
og gat lesið náttúrana í kringum sig
og var iðin við að miðla því til af-
komendanna á sinn einstæða hátt.
Frá Dvergabakka munu bamaböm-
in án efa geyma sínar ljúfustu minn-
ingar um ömmu sem átti alltaf til
tíma fýrir þau og kenndi þeim
margt um lífið og tilverana og ekki
síst að bera virðingu iyrir öllu lífi.
Til æskuslóðanna, Öræfasveitar-
innar, bar Didda ætíð hlýjar tilfinn-
ingar og þegar talið barst að þeim
slóðum skein glampinn úr augum
hennar. Síðastliðið sumar átti fjöl-
skyldan þess kost að dvelja þar
saman í nokkra daga í útilegu og
var sérstaklega ánægjulegt að
fylgjast með hversu Didda naut sín.
I göngutúr um æskuslóðimar var
unun að heyra hana segja frá ör-
nefnum, fomum vinnubrögðum og
ættmönnum sínum sem margir
hverjir vora og eru annálaðir hug-
vits- og lærdómsmenn.
Þakklátum huga kveð ég elsku-
lega tengdamóður og bið þess að á
nýjum slóðum njóti hún sömu mildi
og kærleiks og hún sýndi öðram í
lifanda lífi.
Blessuð sé minning Sigþrúðar
Jónsdóttur.
Sturlaugur Tómasson.
Tengdamóðir mín, Sigþrúður
Jónsdóttir, er látin eftir erfiða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Með
nokkram orðum langar mig að
þakka þér það traust og velvilja sem
þú sýndir mér er ég hóf að gera hos-
ur mínar grænar fyrir dóttur þinni
Hönnu og æ síðan, og umhyggju og
hlýhug í okkar garð og drengjanna
eftir að þeir komu til.
Didda var alin upp í Öræfasveit-
inni í og upp úr kreppunni í stóram
systkinahóp. Átthagamir skipuðu
ávallt stóran sess í huga Diddu og
þangað leitaði hugur hennar gjarn-
an. Við Hanna áttum þess kost að
dvelja með þeim Diddu og Martin í
tvö skipti á Fagurhólsmýri að sum-
arlagi, nokkra daga í senn. Nú koma
upp í hugann þessir dagar þegar
Didda rifjaði upp bemskuminningar
sínar og veitti okkur innsýn í lífsbar-
áttu þess tíma, og verklag við annað
tæknistig og samgöngur en við eig-
um að venjast í dag og teljum svo
sjálfsagt. Þekking Diddu á jurtum
og dýralífi var einnig rík, og hún bar
mikla virðingu fyrir landinu og gæð-
um þess. Þeim sem á kaus að hlýða
var hún brunnur fróðleiks sem hún
miðlaði af rausn.
Þessa sáust líka merki í því lífs-
starfi hennar og Martins sem
Dvergabakki er. Hveijum sem þang-
að kemur má vera Ijóst að þar var
ekki kastað til höndunum, og mörg
handtökin sem þar liggja að baki.
Þessi sælureitur ber ríkulegt vitni
um samheldni þeirra og iðjusemi.
Þótt mörg væra störfín og vinnudag-
urinn langur vora vinir og ættingjar
ávallt velkomin, til spjalls og ráða-
gerða yfir ríkulegu matarborðinu.
Og bamabömin áttu þama öraggt
athvarf undir árvökulum augum
ömmu Diddu.
Didda var einstök manneskja sem%
gott var að vera návistum við. Hún
gekk til sinna verka af einstakri
natni og samviskusemi, og um-
hyggju fyrir umhverfi sínu og sam-
ferðafólki. Sú mynd sem eftir stend-
ur í huga okkar vitnar um dugnað og
lítillæti sem einkennir þá sem hugsa
fyrst um kærleikann og velferð ann-
arra, mynd sem veitir okkur leiðsögn
í erli dagsins og hraða nútímans.
Kæri Martin, mildll er missir þinn
og þung verða spor þín í hlaðinu á
Dvergabakka á næstunni. En þó að
skuggi hvfli nú yfir er víst að sú birta
sem stafar af minningu Diddu, og sú^
hlýja sem einkenndi hana verða yfir-
sterkari, og munu styrkja þig til að
mæta nýrri framtíð.
Blessuð sé minning Sigþrúðar
Jónsdóttur.
Gunnlaugur Briem.
Elsku amma. Fyrir rúmum tíu
mánuðum, þegar ég var að kveðja
þig og afa í Hraunbænum áður en ég
lagði af stað í ævintýri vetrarins,
granaði mig ekki að það yrði í síð-
asta skipti sem ég myndi borða hjá
ykkur kvöldverð í Hraunbænum. Við
héldum að veikindi þín væra nú að
baki og allt lægi upp á við. En raunin
varð önnur. Ég átti erfitt með ac^
trúa því þegar ég las bréfið frá þér
að veikindin hefðu tekið sig upp aft-
ur og útlitið væri ekki bjart. Eg vildi
ekki trúa því, en nú ert þú farin og
þakka ég þá fyrir þær ánægjulegu
stundir sem við áttum saman í maf.
Nú þegar minningamar streyma
fram staldra ég oftast við samvera-
stundir okkar á Dvergabakka. Þar
leið okkur alltaf vel saman enda fékk
ég oft að fara með þér og afa um
helgar. Þar gat maður verið frjáls
eins og fuglinn og var alltaf nóg við^
að vera. Við systkinin fengum lítinn
garð þar sem við réðum ríkjum og
fengum að nota ímyndunaraflið óá-
reitt. Þú varst alltaf boðin og búin til
að aðstoða okkur eða gefa okkur ráð
hvemig best væri að framkvæma hin
ýmsu verkefni sem við lögðum í í
þessum litla garði okkar.
Elsku afi, enginn hefur misst eins
mikið og þú. Það veit ég að saman
munum við vinna úr sorg okkar og
varðveita gleðilegar minningar um
ömmu.
Nú opnar fángið fóstran góða
og faðmar þreytta bamið sitt;
hún býr þar hlýtt um brjóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var, ^
þótt brosin glöðu sofi þar.
(ÞorstErl.)
Rán.
SIGÞRUÐUR
JÓNSDÓTTIR
HALLDORA
GUÐRÍÐUR
KRISTLEIFSDÓTTIR
+ Halldóra Guð-
ríður Kristleifs-
dóttir fæddist í
Bakkabúð á Brim-
ilsvöllum í Fróðár-
hreppi á Snæfells-
nesi hinn 26. nóv-
ember 1912. Hún
lést á Dvalarheimil-
inu Hrafnistu í
Reykjavík 8. júní
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Ingjaldshóls-
kirkju 16.júní.
í æsku era margar
minningar tengdar
ömmu og afa í Rifi en
við systkinin ólumst
upp í næsta húsi við
hjónin í Rifi. Það var
ómældur tíminn sem
við tókum þátt í bú-
skapnum með þeim og
hjálpuðum við ýmislegt
sem tengdist bústörfun-
um og eru þær minn-
ingar mér mikilvægar.
Alltaf var til eitthvað
með kaffinu hjá ömmu
og kleinurnar hennar
Mig langai- að minnast hennar
ömmu minnar með nokkram orðum.
Amma mín var einstök kona eins og
allir vita sem hana þekktu. Hún var
einstaklega hjartahlý og gefandi og
allar minningar tengdar henni ein-
kennast af góðsemi og hjartahlýju.
Hún reynist okkur bamabömunum
einstakur félagi og fylgdist með okk-
ur af áhuga og vildi vita hvað við
hefðum fyrir stafni fram á síðasta
dag.
vora bestu kleinur í heimi að mati
okkar krakkanna sem komum
ósjaldan til hennar til að fá faðmlag,
koss og eitthvað gott í gogginn.
Einnig era margar minningar
tengdar ömmu og afa í kirkjunni á
Ingjaldshóli en þau voru ómissandi
þáttur í kirkjuhaldi í fjölda ára og
það vora ófáar stundirnar sem við
krakkarnir í Rifi eyddum þar.
Eftir að afi féll frá fluttist amma
til Reykjavíkur og settist að á
Hrafnistu í Reykjavík. Þegar ég
heimsótti hana þar tók hún alltaf vel
á móti okkur og þá sérstaklega
bömunum, en þau vora ómissandi
þegar ég kom í heimsókn og ef ég
kom ekki með þau var alltaf fýrsta
spumingin hvar þau væra og af
hverju ég tæki þau ekki með. Börn-
in vora mjög hænd að henni og eiga
eftir að sakna hennar. Mér er það
mjög minnisstætt þegar hún kom
síðast heim til okkar en það var í af-
mæli krakkanna í febrúar síðast-
liðnum. Hún var einstaklega hress
og skemmtileg og flugu mörg gull-
kornin frá henni og margir töluðu
um það hvað hún væri kát og and-
lega hress þrátt fýrir lélega heilsu
og háan aldur.
Amma mín var mjög fastheldin á
gamlar venjur og var hún ósjaldan
búin að spyrja mig og sambýlis-
mann minn um hvenær við ætluðum
að ganga í hjónaband, en henni
þótti miður að við skyldum búa
saman ógift þó að það sé mjög al-
gengt í dag. Það var mér því mikið
gleðiefni að segja henni að við hefð-
um ákveðið að gifta okkur í sumar.
Hún varð mjög ánægð og vissi ég að
hún hlakkaði mikið til að koma í
giftinguna. Því miður féll hún frá
áður en að því kom, en við giftum
okkur þrem dögum eftir að hún er
jarðsett. Við munum öll sakna
hennar en hún mun lifa í minningu
okkar allra.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Prestbakka)
Láttu nú Ijósið þitt
logaviðrúmiðmitt
hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni. *F-
Hönd þín leiði mig út og inn,
svo alfri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Snædís Elísa.
Legsteinar
í Lundi
v/Nýbýlaveg
•þ
SOLSTEINAK 564 3555
iawskom
v/ PossvogsUmUjwgarð
Sími: 554 0500