Morgunblaðið - 04.09.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 1999 47+
+ Guðfinna Signr-
mu ndsdnl.tir
fæddist á Svínhólum
í Lóni 25. janúar
1911. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjólgarði 25. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigurmund-
ur Guðmundsson,
bóndi á Svínhólum í
Lóni, f. 4. septem-
ber 1881, d. 12.
mars 1960, og Guð-
ný Bjarnadóttur, f.
28. ágúst 1877, d.
18. janúar 1937. Systkini Guð-
finnu voru: 1) Svanhildur, f. 9.
ágúst 1907, d. 8. október 1967,
gift Stefáni Höskuldi Steindórs-
syni járnsmiði, f. 1. apríl 1909,
d. 24. febrúar 1969. 2) Bjarni
vinnumaður, f. 26. nóvember
1908, d. 10. desember 1972. 3)
Ásgerður, f. 15. október 1912,
gift Jóhanni Ingvasyni hús-
gagnasmið, f. 30. júlí
1908, d. 15. mars
1998. 4) Anna Sigríð-
ur, f. 22. janúar 1915,
gift Steingrími Hen-
rikssyni lækni, f. 20.
maí 1914, d. 24. janú-
ar 1979. 5) Ragnar
vélstjóri, f. 26. ágúst
1916. Fyrri kona hans
var Guðný Hallgerð-
ur Kristjánsdóttir, f.
6. mars 1918, d. 5.
febrúar 1944. Seinni
kona hans Sigríður
Rósa Kristinsdóttir, f.
10 ágúst 1923.
Guðfinna giftist 5. nóvember
1933 Agli Benediktssyni, bónda
og oddvita, f. í Bjarnanesi í Nesj-
um 7. febrúar 1907, d. 18. nóvem-
ber 1986. Foreldrar hans voru
hjónin Benedikt Eyjólfsson,
prestur, fyrst í Berufirði, en síðar
í Bjarnarnesprestakalli, f. 1. nóv-
ember 1863, d. 4. júní 1913 og
Kristín Jónsdóttir, f. 22. febrúar
1881, d 26. janúar 1971. Börn
Guðfinnu og Egils eru: 1) Bene-
dikt, bóndi í Volaseli, f. 13. apríl
1934, kvæntur Helgu Óladóttur,
f. 1. september 1941. 2) Óttar, f.
30. október 1935, d. 16. apríl
1950. 3) Guðný, f. 27. desember
1936, gift Sigurði Einarssyni, f.
23. júní 1925. 4) Stefán, f. 19.
janúar 1940, d. 28. janúar 1973.
5) Kristín, f. 13. mars 1949, býr
með Víði Guðmundssyni, f. 6.
júní 1959. Barnabörn Guðfinnu
og Egils eru nú nfu á Iffí, 19
barnabarnabörn og eitt barna-
barnabarnabarn.
Guðfinna og Egill hófu bú-
skap í Lóni 1933 og bjuggu þar
allan sinn búskap, fyrst í
Hraunkoti í eitt ár, síðan annað
ár á Svínhólum, en lengst
bjuggu þau í Byggðarholti í 16
ár og í Þórisdal í 18 ár. Frá ár-
inu 1969 bjuggu þau í Volaseli
hjá Benedikt og Helgu, meðan
bæði lifðu, og Guðfinna þar til
fyrir um tveimur árum er hún
flutti að hjúkrunarheimilinu
Skjólgarði, eftir að heilsan
hafði brugðist henni.
títför Guðfinnu fer fram frá
Stafafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
GUÐFINNA
SIGURMUNDSDÓTTIR
Sumarbarn í sveit. Það er ekki
svo að skilja að mér hafi verið kom-
ið fyrir hjá vandalausum, þrátt fyr-
ir að ég þekkti þau ekki áður en ég
kom á staðinn. Húsbóndinn á heim-
ilinu var móðurbróðir minn, Egill,
og húsmóðirin og eiginkona hans
var Guðfínna, eða Finna eins og
hún var ævinlega kölluð.
Fyrir þá sem ekki hafa af því
reynslu að taka að sér börn ann-
arra um lengri eða skemmri tíma
kann það líta út sem lítið mál og
léttvægt. Langur vegur er frá að
svo sé. Aldrei getur farið hjá því
að börn, sem eru send um langan
veg að heiman, til dvalar frá því
snemma vors þar til komið er
fram undir miðjan september, fái
heimþrá, jafnvel þó svo að heimilið
hafi ekki verið til fyrirmyndar
sem frá var komið. Auk þess geta
ýmis vandamál komið upp í
tengslum við að borgarbarnið
þekkir ekki þá siði og þær venjur
sem tíðkast á sveitaheimilinu, og
svo mætti lengi telja.
Ég tel mig mikla gæfumann-
eskju sem hlotnaðist auður sá í
persónuleika minn að fá að dveljast
um sjö sumur í Þórisdal, hjá Finnu
og Agli. Þar lærði ég að vinna, án
þess að finna á nokkurn hátt til
harðræðis né þess að til of mikils
væri ætlast miðað við aldur. En ég
lærði að skyldustörf eru nauðsyn-
leg störf. Ekki var heldur til þess
ætlast að ég kynni það sem fyrir
mig var lagt, heldur voru mér
kennd réttu handtökin og vinnutil-
högun sem við átti hverju sinni. Þá
er ótalinn sá þáttur sem ekki er
hvað léttvægastur. Ég lærði ís-
lensku. Mikið var lagt upp úr því á
heimilinu að talað væri fallegt og
kjamyrt mál og því að sníða af am-
bögur og þá ekki síst þágufallssýki,
sem landlæg var á suðvesturhorn-
inu þaðan sem ég var.
Finna var sjálfsagt ekki allra.
Hún var þó ljúf, góð og mild þegar
við átti, en einnig gat þotið í þegar
ekki var allt sem skyldi. Ég naut
þess að vera í Dal, hlakkaði ætíð
jafn mikið til þegar vora tók. Þá
fékk ég að hitta frændsystkini mín
sem mér þykir svo vænt um öll,
börnin þeirra Finnu og Egils.
Kristinu nöfnu mína sem er
nokkrum árum yngri en ég og svo
þau Stefán, sem nú er látinn,
Benedikt og Guðnýju sem eru
nokkru eldri. Einnig bjuggu á
heimilinu Bjarni, bróðir Éinnu og
faðir hennar Sigurmundur. Þá var
þar einnig fósturdóttir þeirra, Þór-
hildur Ásgeirsdóttir. Það var nýtt
fyrir mig að dvelja á svo mann-
mörgu heimili, auk þess sem þar
voru sumarbörn, gestagangur æv-
inlega mikill og oft glatt á hjalla
fram eftir nóttu.
Það þarf hins vegar ekki að
draga í efa að umfang starfa hús-
móðurinnar á svo stóru heimili hef-
ur ekki verið einfalt en þvert á
móti krafist mikillar skipulagning-
ar og útsjónarsemi. Ekki var raf-
magn í bænum, utan mótor sem
settur var í gang í skemmunni
seinni árin sem ég dvaldi þar. Not-
ast var við steinolíulampa, koxelda-
vél og útvarp með rafhlöðu sem
nánast var jafn stór og útvarpið.
Lagt var fyrir vatni í bæinn, en
brunnurinn þaðan sem vatnið kom
þomaði iðulega upp og var því
langtímum saman vatnslaust í
þeim tveim krönum sem voru inn-
andyra. í vatn til heimilisnota var
því náð í brunn sem lá talsvert
langt frá bænum. Mér hefur þó
ekki fundist sem sá brunnur sé í
svo mikilli fjarlægð þegar ég hef
komið að Dal í seinni tíð. En séð
með barns- og unglingsaugum,
þegar ég bar á herðum mér vatns-
grindur með vatnsfötum af og til,
var brekkan heim að bænum afar
löng og brött. Til þvotta var vatnið
keyrt heim í mjólkurbrúsum á
dráttarvél og auðvitað var hvorki í
bænum þvottavél né önnur þau
heimilistæki nútímans sem þykja
sjálfsögð. Kæligeymslan var kjall-
ari með moldargólfi.
Aðstæðurnar voru með þeim
hætti að nútímafólk á erfitt með að
gera sér þær í hugarlund. Meira að
segja á þeim tíma var ekki öllum
ljóst að aðstæður til sveita gætu
verið með þessum hætti. Glöggt
dæmi um það var að eitt haustið
eftir að skólinn var byrjaður, bað
kénnarinn okkur að skrifa stíl um
hvað drifið hefði á daga okkar um
sumarið. Ég lýsti sumardvölinni og
frásögnin um lifnaðarhættina í
sveitinni minni var í engu orðum
aukin. Þegar kennarinn skilaði rit-
gerðinni stóð þar skýrum stöfum,
að ekki hefði verið beðið um skáld-
sögu. Ég varð að biðja mömmu um
að styðja mál mitt fyrir kennaran-
um, sem bað mig afsökunar, með
þeim orðum að henni hefði þótt
þetta vera líkast því að ég hefði les-
ið lýsingar á sveitalífi í gamla daga.
Ég minnist þess ekki að hafa
heyrt Finnu kvarta um aðstæðurn-
ar sem hún bjó við. Allt starfið sem
hvíldi á henni var unnið af eljusemi
og krafti sem ótrúlegt var að byggi
með þessari fíngerðu konu.
Reynslan sem þessi ár færðu
mér var einstök. Kona sem var
mér algerlega ókunn kom fyrsta
kvöldið sem ég dvaldi á heimili
hennar inn til mín og umvafði mig
með elsku sinni og Ijúfmennsku.
Hún hafði skilning á að fyrir ungt
barn var það þungbært að eiga að
dvelja sumarlangt að heiman. Þá
var og önnur reynsla sem ætíð
stendur mér skýr fyrir hugskots-
sjónum. Þau hjónin unnu hvort
öðru hugástum og fóru ekki leynt
með það. Lítið faðmlag, koss, hendi
strokið yfir höfuð eða herðar hvort
annars, ég hafði aldrei séð slíkt
fyrr. Fyrir vikið átti ég auðveldara
með að skríða upp í fangið á Finnu
og halla mér í hálsakotið, úthella
þar nokkrum tárum og fá góðan og
einlægan faðm, hvort heldur um
var að ræða að ég hafði meitt mig
eða átti bara bágt innra með mér.
Samband okkar Finnu var æ síð-
an ég var sumarbarn í Dal hald-
gott. Ég nýtti hvert tækifæri sem
ég hafði til heimsækja hana og
hafði gaman af að spjalla við hana.
Það var mikið áfall fyrir Finnu
þegar Egill dó, svo samrýnd sem
þau hjónin voru. En hún hafði
kynnst sorginni fyrr, misst tvö
börn, barnabarn og auk þess báða
foreldra sína auk systkina. Þess
vegna var það, þegar henni tók að
hraka sjálfri og ég spurði hvort
hún héldi að hún færi nú ekki að
hressast bráðum, að hún svaraði að
bragði „nei, nei, ég fer nú að fara
héðan“. Hún gerði sér grein fyrir
hvert stefndi og bar ekki nokkurn
kvíðboga fyrir því.
Ég veit að ég mun sakna Finnu
minnar um ókomin ár en er svo
lánsöm að búa að góðum minning-
um um góða konu sem þótti vænt
um mig og mér um hana.
Ég votta öllum aðstandendum
innilega samúð mína.
Blessuð sé minning Guðfínnu
Sigurmundsdóttur.
Kristin S. Kvaran.
Nú er komið að síðustu kveðju-
stundinni, elsku amma mín. í svo
mörg ár höfum við verið að kveðj-
ast þegar ég hef kíkt inn og átt
með þér stuttar, en alltaf jafn
ánægjulegar stundir í mínum ár-
legu ferðum. Þú varst alltaf jafn
ljúf og glöð að sjá mig þrátt fyrir
alla þína innbyrgðu sorg sem þú
burðaðist með. Alltaf hef ég kvatt
þig með gleði og þakklæti í hjarta
fullviss um að við hittumst aftur. I
fyrrahaust var allt í einu erfitt og
sárt að kveðja, ég held að við höf-
um báðar vitað að okkar kafli sam-
an í þessu lífi var að renna sitt
skeið. Kafli sem byrjar í bernsku
minni hjá ykkur afa í Dal. Órjúf-
andi hluti af mér umvafin ást ykkar
og umhyggju þar sem virðing fyrir
undurfagurri náttúru spilaði stórt
hlutverk.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið þess þú sofir rótt
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt og ný.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir mig og góða ferð,
elsku amma mín.
Þín
Oddný Þóra.
ÞÓRA SÓLVEIG
RÖGNVALDSDÓTTIR ‘
+ Þóra Sólveig
Rögnvaldsdóttir
fæddist í Grjótár-
gerði í Fnjóskadal
1. júlí 1899. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsi Akur-
eyrar 24. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Rögn-
valdur Sigurðsson
og Lovísa Guð-
mundsdóttir. Þóra
Sólveig var gift
Bergsteini Kol-
beinssyni, bónda á
Leifsstöðum í Eyja-
firði, og hún tók við rekstri bús-
ins eftir lát hans 1948, til ársins
1967.
títför Þóru Sólveigar fer
fram frá Kaupangskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku Solla mín, það er sárt að
kveðja þig. En jafnframt samgleðst
ég þér því þín bíða stórkostleg æv-
intýri í öðrum heimum. Þú ert í
raun bara nýlögð af stað í stórt
ferðalag og færð að kynnast því
hvað bíður fyrir handan. Leyndar-
mál lífsins er sjálfsagt að ljúkast
upp fyrir þér núna og stóru spurn-
ingunni svarað sem við höfum oft
velt vöngum yfir saman, hvað tekur
við eftir dauðann. Er dauðinn ekki
upphaf, endurfæðing? Stjama þín
hefur sldnið skært í þessu lífi og
lýst upp alla veröldina. Og hún mun
halda áfram að verma hjörtu okkar
sem eftir lifa. Sál þín er svo falleg,
svo björt og hlý, og þú hefur gefið
mér svo endalaust mai'gt með sam-
verustundum okkar. Þú gafst mér
nafnið þitt, Þóra Sólveig, sem ég
ber með svo miklu stolti og þakka
þér fyrir það. Margs er að minnast
með gleði í hjarta. Ég mun ávallt
muna þig og heiðra
með minningunum.
Guð blessi þig,
elsku Solla, og fylgi
þér um alla eilífð.
Þú veist að látinn lifir
og ljósið aldrei dvín,
Guð vakir veikum yfir
ogverndarböminsín.
Þú komst til okkar Kristur
og kveiktir trúarljós,
þú færðir okkur fyrstur
þá fógru saronsrós.
(Davíð Stef.)
Þín nafna,
Þóra Sólveig.
Elsku Solla mín, loksins fékkstu
fararleyfið sem þú varst búin að
bíða svo lengi eftir. Þú skyldir
ekki af hverju þér var leyft að
vera svona lengi hér hjá okkur, en
ég þakka fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér. Eg
lærði margt af þér og tíminn sem
ég bjó hjá þér var yndislegur. Sá
tími er mér og vinkonum mínum''-
ómetanlegur. Alltaf var þar glatt á
hjalla. Elsku „Solla amma“, það
var ekki að ástæðulausu sem þú
lifðir svona lengi. Þú hafðir mann-
bætandi áhrif á alla sem kynntust
þér, þín verður minnst um
ókomna tíð.
Trúðu á sigur sannieiksljóða,
sólar gegnum hvel.
Trúðu á allt hið göfga og góða,
gegnum líf og hel.
(Höf.ók.) r*
Þetta var eitt af þínum uppá-
haldsljóðum og lýsir vel hvemig
persóna þú varst.
Astarkveðjur,
Líney.
ÞORHALLA
BJÖRNSDÓTTIR
+ Þórhalla
Björnsdóttir
fæddist í Felli í
Breiðdal 18. júní
1917. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík
9. ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Grindavík-
urkirkju 18. ágúst.
Jæja, elsku amma
mín. Þá er komið að
kveðjustundinni.
Einu sinni sátum við saman að
spjalla um dauðann og fannst mér
þú aldrei hræðast hann. Þá sagðir
þú mér draum sem þig hafði
dreymt þegar þú varst ung stúlka.
Þú gekkst upp 96 tröppur og sagð-
ir þú að það væri fyrir lífsgöngu
þinni. Svo veiktist þú allt í einu
fyrir u.þ.b. tveimur og hálfu ári og
þá hélt ég að þú værir að fara frá
okkur en allt kom fyrir ekki. Þú
reifst þig upp úr þessu og varst
hressari en nokkru sinni fyrr. Þá
minntist ég draumsins sem þú
sagðir mér frá og minnti þig á
hann. Þú varst kannski ekki alveg
á því þá að þú ætlaðir að dvelja
svona lengi hérna hjá okkur en
sagðir við mig að þú myndir lifa
fram yfir brúðkaupið mitt og þú
stóðst við það. Ef ég hefði ekki
komið heim í sumar til að gifta
mig hefði ég ekki getað kvatt þig.
Þegar ég kvaddi þig vissi ég ekki
að það yrði í síðasta sinn sem ég
sæi þig. í síðasta bréfi frá mér til
þín grunaði mig ekki þegar ég
skrifaði „skrifa þér fljótlega aftur“
að það yrði minningargreinin þín.
Elsku amma, ég get ekki lýst því
hvað ég sakna þín. En
minningarnar um þig
eru yndislegar. Þú
hefur alltaf verið mér
svo góð og minnist ég <"
þess þegar við vorum
lítil börn hvað okkur
þótti gaman að fara til
ömmu á Akureyri í
Gilið. Þú sagðir okkur
ævintýri, spáðir fyrir
okkur og í rauninni
léstu drauma okkar
rætast í huganum því
þú kunnir ekkert að
spá. Sagðir okkur
sögur af álfum og huldufólki,
reiðst með okkur á bakinu og
fengum við að tæta öll fötin úr
fataskápnum þínum og skarta
þetta allt. Okkur fannst hafra-
grauturinn þinn sá besti í heimi og þ
kölluðum við hann silkigrautinn.
Það var enginn sem gat gert betri
silkigraut en þú.
Þegar þú eltist fluttir þú til Gr-
indavíkur og bjóst í Víðihlíð og gat
ég þá heimsótt þig af og til mér til
mikillar gleði. Elsku amraa, ég veit
að þú ert komin þangað sem þig
langaði að fara og ég veit að það
verða margir sem taka á móti þér
og munu hugsa vel um þig og þér
mun líða vel.
Guð blessi þig.
Margs er að rainnst,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Ég elska þig.
Þín
(V. Briem.)
Kolbrún.