Morgunblaðið - 29.10.1999, Blaðsíða 58

58 FÖSTUDAGUR 29. OKTÓBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HARALDUR
GÍSLASON
+ Haraldur Gísla-
son fæddist í
Reykjavík 21. októ-
ber 1917. Hann lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 20.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Gísli Arason, f.
17.11. 1895, d. 25.6.
1986, verkamaður í
Reykjavík, og kona
hans, Magnea Sig-
ríður Magnúsdóttir,
húsfreyja, f. 25.11.
1895, d. 18.3. 1980.
Systkini Haraldar
eru: Guðríður Eiríka Gísladóttir,
húsfreyja, f. 7.10. 1922, Ari
Gíslason, bókbindari, f. 25.10.
1925, d. 11.12.1993, Erla Hjördís
Gísladóttir, skrifstofumaður, f.
17.9. 1927, d. 16.11. 1983, Sverr-
ir Magnús Gíslason, prent-
myndasmiður, f. 6.9. 1929.
Hinn 16. ágúst 1941 gekk Hara-
ldur að eiga Þórunni Guðmun-
dsd ittur, f. 7. júlí 1918. Foreldr-
ar hennar voru Guðmundur
Guðmundsson, sjómaður, f. 7.11.
1885, d. 14.10. 1921, og Guðlaug
Jónsdóttir, f. 12.1. 1887, d. 2.12.
1975. Börn Haraldar
og Þórunnar eru: 1)
Eygló Helga, píanók-
ennari, f. 19.1. 1942,
maki Eiður Guðna-
son, sendiherra, f.
7.11. 1939. Börn
þeirra: a) Helga
Þóra, f. 4.10. 1963,
maki: Ingvar Örn
Guðjónsson, f. 2.2.
1963, þeirra börn:
Eygló Erla, f. 6.4.
1989 og Hildur
Helga, f. 16.3. 1993.
b) Þórunn Svanhild-
ur, f. 19.2. 1969,
maki Gunnar Bjarnason, f. 12.3.
1969. Þeirra börn: Eiður Sveinn,
f. 3.11. 1993, og Lára Lilja, f.
9.10. 1995. c) Haraldur Guðni, f.
24.5. 1972. Maki Ragnhildur
Jónsdóttir, f. 7.11. 1973. Þeirra
barn: Eygló Helga, f. 6.5. 1999.
2) Guðmundur Haraldsson,
starfsmaður í Héraðsdómi
Reykjavíkur, f. 30.10. 1944, maki
Ástbjörg Ólafsdóttir, f. 15.10.
1940. Börn þeirra: a) Þórunn, f.
29.5. 1975, d. 2.1. 1983. b) Birgir,
f. 3.6. 1977, sonur Birgis er Al-
exander Tristan, f. 30.5. 1998. c)
Haraldur Gíslason tengdafaðir
minn andaðist á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur miðvikudaginn 20.
október. Daginn eftir hefði hann
orðið áttatíu og tveggja ára. Hann
var um margt eftirminnilegur mað-
ur.
Haraldur var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur og ekki mul-
ið undir hann í æsku, frekar en önn-
ur börn og unglingar á
alþýðuheimilum þeirra tíma. For-
eldrar hans Gísli Arason og Magn-
ea S. Magnúsdóttir höfðu flust ung
austan úr Flóa suður til Reykjavík-
ur þar sem þau stofnuðu heimili og
Gísli stundaði verkamannavinnu
alla ævi. Var Haraldur elstur fímm
barna þeirra.
Skólaganga Haraldar var ekki
löng - barnaskólinn og einn vetur í
kvöldskóla KFUM, sem var mörg-
um unglingnum gagnlegt athvarf á
kreppuárunum. Hann byrjaði
snemma að vinna og leggja til
heimilisins. Byrjaði sem sendill
eins og ýmsir og var m.a. í því
fræga Sendisveinafélagi Reykja-
víkur. Haraldur var við afgreiðsl-
ustörf í matvörubúð, þegar
'Snaggaralegur smjörlíkisút-
keyrslumaður sá í honum efnilegan
starfsmann og réði hann í þjónustu
sína. Þar var á ferð Ragnar Jóns-
son, betur þekktur sem Ragnar í
Smára. Haraldur starfaði síðan hjá
Ragnari í fjörutíu ár, lengst af sem
framkvæmdastjóri Víkingsprents
en varð seinna einn af eigendum
fyrirtækisins eftir að þeir vinnufé-
iagarnir keyptu fyrirtækið af
Ragnari. Samstarf þeirra Ragnars
var langt og báðum heilladrjúgt.
Haraldur færði áratugum saman
bókhald fyrirtækja Ragnars,
Helgafells og Víkingsprents. Það
hef ég fyrir satt að Ragnar hafi bor-
ið til hans óskorað traust og metið
. - hann mikils.
Það var einmitt í Víkingsprenti,
sem þá var til húsa í Garðastræti
17, sem leiðir þeirra lágu saman
Haraldar og Þórunnar Guðmunds-
dóttur, eftirlifandi eiginkonu hans.
Hjónaband þeirra var einkar far-
sælt. Kom það ekki síst fram nú hin
síðari árin þegar Þórunn átti við
vanheilsu að stríða og hann annað-
ist hana á heimili þeirra í næstum
sjö ár eða allt þar til hann veiktist
sjálfur á liðnum vetri. Hann stóð
meðan stætt var. Natni hans og
nærfærni í veikindum Þórunnar
*var bæði einstök og aðdáunarverð.
Þórunn nýtur nú góðrar aðhlynn-
ingar á Elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund þar sem hún hrærist að
mestu í eigin heimi eins og títt ger-
ist, þegar ellin sækir á.
Kynni okkar Haraldar spönnuðu
rúmlega fjörutíu ár, eða allar götur
^Jrá því ég fór að gera hosur mínar
grænar fyrir heimasætunni í Nóa-
túni 19. Skemmst er frá því að
segja að á þau kynni bar aldrei
skugga. Haraldur var óáreitinn um
annarra hagi, en fastur fyrir og
kappsamur. Osérhlífinn dugnaðar-
forkur, sem mátti hvergi vamm sitt
vita, vildi engum vera háður og
engum skulda. Hann fylgdist
grannt með þjóðmálum, var trygg-
ur áhorfandi útsendinga frá fund-
um Alþingis, hafði ákveðnar skoð-
anir og lá ekki á þeim. Kunni að
gleðjast á góðri stund, kankvís og
jafnan grunnt á gamanseminni. Ör-
látur með afbrigðum og jafnan
fljótur til að leggja öðrum lið og
veita hjálparhönd þegar á þurfti að
halda. Barnabörnunum reyndist
hann og þau Þórunn bæði sannar-
lega betri en enginn.
Þótt Haraldur væri fram-
kvæmdastjóri umsvifamikillar
prentsmiðju þar sem verk öndveg-
isskáldanna voru prentuð og lista-
menn af ýmsu tagi voru hvunnda-
gsgestir var það ekki hans eina
starf. Um árabil starfrækti hann
prentmyndagerðina Prentmót sem
hann stofnaði og átti ásamt öðrum.
En auk þessa sinnti hann félags-
málum af lífi og sál og Knatt-
spyrnufélag Reykjavíkur var um
áratugaskeið snar þáttur í lífi hans
og raunar fjölskyldunnar. Aðrir eru
mér fróðari um knattspymuferil
hans en hann hefur áreiðanlega
verið fylginn sér og harður í sókn-
inni, skapmaður sem hann var. Eg
veit ekki til þess að nokkur hafi
leikið það eftir honum að skora
fimm mörk í einum og sama leikn-
um gegn erlendu liði en það gerði
hann árið 1938 í leik gegn Færey-
ingum. Um þetta var hann ekki
margorður. Það gekk bara allt upp
hjá mér, sagði hann einhvern tíma,
er ég færði þetta í tal. Þótt hann
væri orðinn fársjúkur nú í haust,
kom það ekki í veg fyrir að hann
fylgdist með sigurgöngu síns gamla
félags er það endurheimti tvo lang-
þráða titla. Hann fór heim af spíta-
lanum með Guðmundi syni sínum
og horfði á leikina úr stólnum sín-
um í stofunni í Nóatúni. Ekkert
gefið eftir frekar en fyrri daginn.
Félagsmálastörf hlóðust á hann.
Hann var meðal stofnenda og fyrsti
formaður knattspyrnudeildar KR,
sat lengi í landsliðsnefnd KSÍ og í
áraraðir í Knattspyrnuráði Reykja-
víkur þar sem hann sat á annað
þúsund fundi og átti sæti í ráðinu
lengur en nokkur annar. A þeim ár-
um fór hann á nær alla knatt-
spyrnuleiki meistaraflokksliða og
þá slæddist ég stundum með. Ég
lærði það fljótt að það þýddi lítið að
yrða á tengdaföður minn eftir að
flautað hafði verið til leiks. Þá varð
hann svo gott sem sambandslaus
Magnea Sigríður, f. 5.8. 1981.
Sonur Guðmundar er Gísli Þdr,
f. 29.12. 1962, maki Sólveig Ósk
Hallgrímsdóttir, f. 5.7. 1964.
Þeirra börn Kristey Bríet, f.
28.8. 1990, írena Birta, f. 10.5.
1998, og Haraldur, f. 10.5. 1998.
Haraldur starfaði ungur við
verslunarstörf, en meginhluta
ævi sinnar starfaði hann hjá
Ragnari Jónssyni í Smára sem
framkvæmdastjóri Víkings-
prents og sá þá jafnframt um
bókhald bókaútgáfunnar Helga-
fells og þeirra verslana sem
reknar voru á hennar vegum.
Hann varð seinna einn af eigend-
um Víkingsprents og fram-
kvæmdastjóri prentmyndagerð-
arinnar Prentmóta, sem hann
stofnaði og rak ásamt fleirum.
Haraldur starfaði mjög að fé-
lagsmálum knattspyrnuhreyf-
ingarinnar. Hann lék með meist-
araflokki KR á yngri árum og
starfaði fyrir félagið fram á efri
ár bæði innan þess og í Knatt-
spyrnuráði Reykjavíkur og
landsliðsnefnd Knattspyrnusam-
bands Islands. Fyrir þau störf
hlaut hann fjölda viðurkenninga,
m.a. gullmerki KR, Knattspyrn-
uráðs Reykjavíkur og fþrótta-
sambands Islands. Hann var
heiðursfélagi KR.
títför Haraldar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
við umhverfið og sá ekkert nema
það sem gerðist á vellinum, en gaf
sér þó tíma við og við til að taka
hraustlega í nefið.
Haraldur var sæmdur gullmerki
KR og var það að verðleikum. Enn-
fremur var hann einn af heiðurs-
félögum KR og veit ég að honum
þótti vænt um þann heiður. Fjöl-
margar aðrar viðurkenningar hlaut
hann frá íþróttahreyfingunni, þar á
meðal æðstu heiðursmerki Knatt-
spyrnuráðs Reykjavíkur, íþrótta-
bandalags Reykjavíkur, Knatt-
spyrnusambands íslands og
Iþróttasambands Islands. Auk
margháttaðra trúnaðarstarfa á
vettvangi knattspyrnunnar átti
hann sæti í stjórn Félags prent-
smiðjueigenda og kom raunar
mildu víðar við sögu í félagsmálum
en hér skal tíundað.
Tengdafaðir minn Haraldur var
harður af sér, en hann gat líka verið
mildur og meyr. Því kynntust
kannski engir betur en barnaböm-
in og barnabarnabörnin. Undan-
fama mánuði barðist Haraldur við
illvígan sjúkdóm. Það gerði hann
með sama hætti og hann hafði lifað
lífinu, á honum var enginn bObug-
ur, jafnan stutt í glettni og gama-
nsemi og hann gafst ekki upp fyrr
en í fulla hnefana þegar sá dómari
sem enginn deilir við hafði flautað
til leiksloka. Hann vissi að hverju
stefndi þótt hann hefði ekki um það
mörg orð. Læknum og starfsliði á
deild A5 á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
eru færðar þakkir fyrir einstaka
aðhlynningu undanfarnar vikur.
Að leiðarlokum þakka ég tengda-
föður mínum samfylgdina og veit
að mætti Þórunn kona hans segja
hug sinn nú er leiðir skiljast um
sinn þá mundi hún biðja okkur að
þakka honum af öllu hjarta langa
sambúð og ekki síst þá umhyggju
og elskusemi sem hann sýndi henni
í veikindum hennar undanfarin ár.
Það er bjart yfir minningunni um
Harald Gíslason.
Eiður Guðnason.
Elskulegur afi minn er látinn.
Mig langar til þess að minnast hans
í örfáum orðum. Afi var afskaplega
þolinmóður og umburðarlyndur við
okkur barnabörnin. Þegar ég var
smástelpa og var hjá afa og ömmu í
Nóanum fékk ég hann til þess að
spila við mig refskák, myllu og
veiðimann. Leyfði hann mér oftast
að vinna enda var ég tapsár með
endemum. Einnig þótti mér af-
skaplega gaman að vera hjá afa
uppi á lofti á skrifstofunni hans.
Hann sat og vann við skrifborðið
sitt og ég lék mér í búðarleik innan
um allar bækurnar sem hann safn-
aði. Frá því ég man eftir mér hefur
fjölskyldan hist í sunnudagskaffi
hjá afa og ömmu og átt þar góðar
stundir. Þegar heilsu ömmu fór að
hraka íyrir nokkrum árum og hún
hætti að geta séð um kaffibrauðið
lét afi sig ekki muna um að hrista
fram úr erminni dýrindis vöfflur.
Komu þá í ljós leyndir hæfileikar
hans í eldhúsinu.
Mér er einnig þakklæti ofarlega í
huga. Þakklæti fyrir að hafa átt
samastað í kjallaranum í Nóanum
þegar ég og maðurinn minn vorum
við nám í Svíþjóð og komum heim á
sumrin með son okkar Eið Svein og
svo síðar Láru Lilju. Þar bjuggum
við einnig í eitt ár eftir að við flutt-
um heim og vorum að koma undir
okkur fótunum. Það var dýrmætt
fyrir Eið Svein og Láru Lilju að fá
að kynnast langafa og langömmu
sinni. Þeim fannst báðum mjög
gaman að fara upp í heimsókn. Það
var sérstaklega spennandi að fá að
banka í neftóbaksdósina hjá lang-
afaáður en hann fékk sér í nefið.
Ég minnist afa míns með hlýju
og þakklæti fyrir allt sem hann
gerði fyrir okkur.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Þórunn Svanhildur
Eiðsdóttir og fjölskylda.
Þegar ég hugsa um afa og þær
góðu minningar sem honum tengj-
ast þá er sérstaklega tvennt sem
kemur upp í hugann; fótbolti og
sunnudagskaffið í Nóanum. Það
var fastur liður í mínu lífi, alveg
þangað til fyrir tveimur til þremur
árum, að fjölskyldan hittist öll hjá
afa og ömmu í Nóanum. Þar voru á
boðstólum vöfflur og brúnkaka að
hætti hússins. Umræðuefnin voru
mörg og fjölbreytt, allt frá fjöl-
skyldumálum yfir í landsmálin. Afi
hafði sterkar skoðanir á flestum
hlutum og oft voru umræðurnar
hinar fjörlegustu enda voru ekki
allir þeir sem við borðið sátu sömu
skoðunar. Allt fór þetta þó fram í
mestu vinsemd og stutt var í húm-
orinn. Oftar en ekki bar fótbolta á
góma enda var afi mikill KR-ingur
og gaf gengi KR oft tilefni til
skemmtilegra umræðna. Þó afi hafi
verið á sjúkrahúsi síðustu vikur ævi
sinnar þá lét hann það ekki koma í
veg fyrir að sitja heima í stofu og
fylgjast með sínu liði í sjónvarpinu
þegar mikið var í húfi.
Afi hafði að geyma góðan mann.
Hann var léttlyndur og örlæti afa
og ömmu var mikið. Hjálpuðu þau
alla tíð börnum sínum og barna-
börnum eins og þau frekast máttu.
En það sem stendur upp úr í minn-
ingunni um afa er styrkur hans og
einstök umhyggja fyrir sínum nán-
ustu. Nú hin síðari ár, áður en hann
sjálfur veiktist var hann stoð og
stytta ömmu og annaðist hana í
veikindum hennar. I hans huga
kom ekki annað til greina en að
annast hana sjálfur. Svo lengi sem
hann hefði kraft til þá skyldi hún
vera í hans skjóli. Þannig var það
og ekki þýddi fyrir neinn að mæla
gegn því. Það var ekki fyrr en afi
þurfti að fara í krabbameinsmeð-
ferð og takast á við það sem slíkri
meðferð fylgir sem hann sá að
engra annarra kosta var völ en að
láta hana í umönnun annarra.
Krabbameinið reyndist sterkur
andstæðingur og eins og alltof oft
þá hafði það betur. En það var þó
ekki auðveldur sigur því afi veitti
kröftuga mótspyrnu eins og honum
einum var lagið.
Elsku afi. Þakka þér fyrir allt og
skilaðu kveðju til vina og ættingja.
Við sjáumst þótt síðar verði.
Þinn,
Haraldur Guðni.
Þegar ég kvaddi afa og ömmu
kvöldið áður en ég lagði af stað til
Astralíu þá grunaði mig ekki að ég
væri að kveðja afa í hinsta sinn.
Ég sit hérna hinum megin á
hnettinum og er að reyna að setja
saman nokkur kveðjuorð en finnst
mig vanta réttu orðin. Það verður
skrítið að koma heim og enginn afi
til að gefa mér jólaköku og kók.
Það eru óteljandi stundir sem ég
hef eytt með afa og ömmu í Nóa og
það eru stundir sem ég mun aldrei
gleyma.
Ég kveð þig nú afi, með sorg í
hjarta, en veit að þér líður vel og þú
ert laus við þjáningar. Ég veit líka
að þú munt vaka yfir okkur öllum
og þú munt alltaf eiga sérstakan
stað í hjarta mínu.
Hvíl þú í friði.
Magnea S.Guðmundsdóttir,
Lismore, Ástralíu.
Þegar ég var að alast upp í KR
var þar fyrir vösk sveit áhuga-
samra og dugandi forystumanna.
Mest bar á Sigurði Halldórssyni,
sem var allt í öllu en með honum
voru menn eins og Haraldur Guð-
mundsson, Sigurgeir Guðmanns-
son og Haraldur Gíslason.
Haraldur hafði á sínum yngri ár-
um verið vel liðtækur leikmaður og
var í hópi Islandsmeistara félagsins
árið 1941. Bróðir Haraldar, Ari
Gíslason var sömuleiðis leikmaður
um árabil og börn þeirra bræðra
hafa flest hver lagt sinn skerf til fé-
lagsins, ýmist í keppni, starfi og
stuðningi. Haraldur var fyrsti for-
maður knattspyrnudeildarinnar,
eftir að hún var formlega stofnuð
árið 1948 og var enn í stjórn deild-
arinnar þegar ég tók þar sæti 1960.
Lengst sat Haraldur í stjórn
KRR sem fulltrúi KR og var einnig
formaður landsliðsnefndar KSI og
gegndi fjölmörgum öðrum trúnað-
arstörfum þar sem hann gat lagt fé-
lagi sínu og knattspyrnunni lið.
Haraldur veitti Víkingsprenti for-
stöðu í náinni samvinnu við Ragnar
vin sinn í Smára en í þeirri prent-
smiðju störfuðu margir KR-ingar
og var það jafnan eftirminnilegar
stundir að sækja prentsmiðjuna
heim, hvort heldur í Garðastrætinu
eða á Hverfisgötunni, enda var
glatt á hjalla á þeim KR-vígstöðv-
um og margur knár pilturinn og
prentarinn fékk þar sína eldskírn.
Haraldur var glaðvær maður að
eðlisfari, ljóshærður og seinna hvít-
hærður, léttur í spori, ávallt já-
kvæður og upplitsdjarfur, hlátur-
mildur og snöggur til ákvarðana og
verka.
Haraldur Gíslason var af þeirri
kynslóðinni, sem ólst upp við erfið
kjör en vann sig upp til góðra efna
af eigin rammleik. Hann var í eðli
sínu hlédrægur og sennilega feim-
inn, og barst aldrei á en vann sín
störf af skyldrækni og samvisku-
semi og hann er einn af þeim mönn-
um, sem lögðu grunninn að stóru
og öflugu íþróttafélagi án þess að fá
nokkuð annað í sinn hlut en
ánægjuna af starfi og sigrum og
góðum féíagsskap. Þessi heiðurs-
maður er nú látinn og megi minn-
ing hans lifa í íþróttahreyfingunni
og hans gamla góða félagi.
Fjölskyldu Haraldar sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og þakklæti fyiir áralangt og far-
sælt samstarf.
Ellert B. Schram.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi. Þar sem pláss er takm-
arkað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna
skilafrests.