Morgunblaðið - 29.10.1999, Blaðsíða 57

k
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖs'tÚdAGÚR 29. ORTÓBER 1999 57’
......... V
fjölskyldu hans sem haldist hefur
alla tíð síðan.
Árin liðu og ég óx upp. Alltaf
þegar ég hitti Pálma spurði hann
mig frétta. Hann hafði einlægan
áhuga á að vita hvernig mér vegn-
aði í lífinu. Eftir að ég síðar hóf
rekstur sem fullorðinn maður gaf
hann mér stundum góð ráð, enda
hann búinn að kynnast mörgu við
áratuga langan rekstur heildversl-
unar sinnar.
Samband Pálma og Stellu
frænku var einstakt. Þau kynnast á
miðjum aldri og hefja sambúð. Ást
þeirra og virðing fyrir hvort öðru er
eitthvað sem gleymist seint. Fyrst
og síðast voru þau bestu vinir og
einstaklega samrýnd. Þau blátt
áfram blómstruðu í nærveru hvort
annars. Kímnin var sjaldan langt
I undan og oft var hlegið hástöfum í
nærveru þeirra.
Pálmi átti við þrálát veikindi að
J stríða síðari ár. Aldrei heyrðist
hann kvarta. Þegar svo Stella
missti sonarson sinn og son með
stuttu millibili stóð Pálmi sem
klettur við hlið hennar og styrkti á
allan hátt.
Nú hefur Pálmi minn fengið
hvfldina eftir erfiða baráttu við
sjúkdóm sem engum eirir.
Elsku Erlingur, Hrafnhildur,
Guðmundur, Adda, tengdabörn og
j barnaböm. Megi góður guð lina
sorg ykkar og styrkja á alla lund.
Elsku Stella mín. Mér verður
orða vant eftir allt mótlæti þitt síð-
ustu árin. Vonandi hjálpa þér þó
orð Hannesar Péturssonar eru lýsa
fallegri hugsun um dauðann og líf
þeirra sem eftir lifa.
Svoerþvífarið:
Sá er eftir lifir
deyrþeimsemdeyr
en hinn dáni lifir
íhjartaogminni
mannaerhanssakna.
Þeireruhimnamir
honum yfir.
(36 ljóð —1983)
Blessuð sé minning Pálma Guð-
mundssonar.
Eggert Jónasson.
I
■I
I
Pálmi Guðmundsson hefur nú
kvatt okkur vinina sem árum sam-
an höfum mætt við útidyr Sund-
lauganna í Laugardal áður en opn-
að er á morgnana. Þar við anddyrið
er stundum skrafað en þó enn frek-
ar er fylgst með þegar föstu gest-
irnir tínast að einn og einn eða hjón
saman eins og var um þau Pálma og
Stellu. Þegar svo allir sem von var á
eru komnir fer um mann þægileg
tilfinning, ekkert er til fyrirstöðu
að ganga inn og njóta þess sem not-
ið verður á þessum ágæta stað. En
það er hins vegar sárt að heyra
þegar frétt kemur um alvarleg
veikindi þeirra sem hafa haft sinn
fasta stað við útidyrnar og síðar að
heyra að ekki sé von til þess lengur
að sjá né heyra þann sem saknað
er.
Pálmi var alltaf hress í anda og
ávallt með léttan húmor á taktein-
um. Það er eins og hreimur raddar
hans hljómi enn fyrir eyrum
manns. Þó var hann ekki sérlega
raddsterkur maður en alltaf átti
maður von á skemmtilegum at-
hugasemdum frá honum um mál og
málefni sem þá og þá voru á döf-
inni. Reyndar þurfti ekki neitt sér-
stakt tilefni, það var alltaf hægt að
finna upp á einhverju spaugilegu í
sjálfum hversdagsleikanum og
gera þá frekar grín að sjálfum sér
heldur en að sleppa léttleikanum.
Pálmi átti lengi við erfiðan sjúk-
dóm að stríða. Hann gat þá ekki
fyllt flokk okkar um stundar sakir.
En þegar hann kom aftur virtist
hann alltaf samur og jafn og aldrei
æðruorð frá honum að heyra, það
var eins og öll mæða væri honum
fjarri þessar góðu morgunstundir.
Við vinir Pálma og Stellu, sem
svo lengi höfum hist við Sundlaug-
arnar í Laugardal, söknum nú
Pálma. Að sómamanni höfum við
hann reyndan. Viljum við með
þessum fátæklegu orðum votta ást-
vinum hans okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hans.
F.h. sundfélaga,
Sigursteinn Hersveinsson.
MARÍA
HAFLIÐADÓTTIR
+ María Hafliða-
dóttir fæddist í
Reykjavík 19. sept-
ember 1927. Hún
lést á Landspítalan-
um 22. október síð-
astliðinn. Foreldar
hennar voru Ses-
selja Eiríksdóttir,
húsmóðir, f. 9. jan-
úar 1896, d. 4. mars
1984, og Hafliði Jón
Hafliðason, skipa-
tæknifræðingur og
kennari, f. 3. októ-
ber 1891, d. 14. febr-
úar 1977. Sjstir Ma-
ríu er Aslaug Hafliðadóttir
lyfjafræðingur, fædd 22. ágúst
1929. María starfaði hjá Olíufé-
laginu hf. óslitið frá 1946 til
1993.
Útför Maríu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 10.30.
Föstudagurinn 22. október rann
upp svo bjartur og fagur eins og
haustdagar geta orðið hvað
fegurstir, en um nóttina slokknaði
lífsneisti Maríu, minnar kæru
frænku og vinkonu. Lífið hennar
Maju, en svo var hún ávallt kölluð
af fjölskyldu og vinum, var einmitt
eins og þessi dagur; svo friðsælt,
fallegt og yfirvegað.
Langri og erfiðri þrautagöngu er
lokið. Það er svo erfitt að standa
álengdar og geta ekkert gert annað
en dást að því æðruleysi sem hún
sýndi og samvinnu við læknana ef
eitthvað gæti orðið til þess að bæta
líðan hennar. En við sem eftir lifum
verðum að hugga okkur við þá tni
að nú líði henni betur, engu síður er
söknuðurinn og sorgin alltaf sár.
Perluband minninganna um
Maju frænku er orðið ansi langt,
eða frá því ég man fyrst eftir mér
og fram á þennan dag og það er svo
gott að vita af því að
minningarnar deyja
aldrei, þær eigum við
og enginn getur tekið
þær frá okkur. Hún
var tíu árum eldri en
ég en það virtist aldrei
skipta neinu máli, ég
var aldrei látin finna
annað en ég væri au-
fúsugestur hvar og
hvenær sem var hjá
allri fjölskyldu henn-
ar. Maja ólst upp frá
unga aldri við mikið
atlæti á einstöku
reglu- og menningar-
heimili á Bjarkargötu 12. Húsið
byggðu foreldrar hennar af miklum
dugnaði og framsýni og mér finnst
það eitt af fallegustu húsum í
Reykjarik með yndislegu útsýni yf-
ir austurborgina, á sumrin laufgaða
björk beint fyrir neðan húsið og á
veturna skautasvellið í hjarta mið-
borgarinnar. Ymislegt var nú gert
skemmtilegt á æsku- og unglings-
árunum en hæst ber þó minningin
um ferðina okkar stóru, þegar mér
bauðst, þá 18 ára gamalli, að fara
með í langa ferð suður um Evrópu.
Við lögðum frá Reykjavíkurhöfn
þann 18. júní 1955 með Gullfossi,
sigldum til Kaupmannahafnar þar
sem Áslaug systir hennar var við
nám ásamt skólasystur sinni, Sigr-
únu Jónsdóttur, og fórum ásamt
fjórum öðrum ungum námsmönn-
um á vit ævintýranna. Við komum
síðan heim í byrjun ágúst eftir ein-
dæma viðburðarríka og skemmti-
lega ferð þar sem næstum hver ein-
asti dagur var ógleymanlegur. Það
eru ekki nema um það bil tveir
mánuðir síðan við stöllurnar vorum
að rifja upp þessa ferð og Maja
mundi allar dagsetningar og at-
burði eins og þetta hefði gerst í gær
en ekki fyrir rúmum fjörutíu árum,
því þótt líkaminn hefði gefið sig að
JON
ODDSSON
+ Jón Oddsson
hæstaréttarlög-
maður fæddist í
Reykjavík 5. jan-
úar 1941. Hann lést
22. október síðast-
iiðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 28. okt-
óber.
Það var vorið 1961
sem ég útskrifaðist
stúdent frá Verslunar-
skóla Islands utan-
skóla. Þetta var fá-
mennur bekkur og
mér var strax vel tekið og þú og ég
urðum vinh-. í gegnum öll árin höf-
um við alltaf haldið góðu sambandi
þrátt fyrir vinnu mína sem gefur
mér frí þegar aðrir vinna og vinnu
þegar aðrir eiga frí. Við vorum fjórir
sem fórum í lögfræði og þegar ég
ákvað að taka mér í mesta lagi frí í
tvö ár til að sinna dansinum, nokkuð
sem ég ennþá geri, þá gat ég alltaf
talað við þig um lögfræðina, allt þar
til yfir lauk. Þær voru ekki fáar
ánægjustundimar sem þú veittir
mér með þeim samræðum, því þú
varðst óneitanlega einhver færasti
lögfræðingur landsins. Við áttum
líka öðruvísi ánægjustundir. Þú, ég
og Vala Bára erum enn þeirrai-
skoðunar að þegar þið komuð í
heimsóknina tfl mín á Spáni 1982,
þar sem ég var við nám, hafi verið
skemmtilegasti „djammdagur" okk-
ar til dagsins í dag. Þegar þú svo
fékkst sömu veiki og ég og þurftir
líka að láta fjarlægja annað nýrað,
áttum við enn meira sameiginlegt,
nema hvað mér batnaði og þú fórst.
Ég mun vissulega sakna þín, Jón, en
ég hef þó ennþá hana Völu Báru
sem alltaf til hinstu stundar sýndi
þér ást sína og umhyggju. Við hjón-
in samhryggjumst
bömum þínum og
systmm, en verst
finnst okkur að hún
Vala Bára hafi þig ekki
lengur. Vertu sæll,
góði vinur, þér mun ég
aldrei gleyma.
Heiðar R.
Ástvaldsson.
Kæri vinur.
Dauðinn hefur kvatt
dyi-a, þjáningar þínar á
enda og komið að
kveðjustund. Er mér
þá efst í huga viljastyrkur þinn og
það baráttuþrek sem þú bjóst alltaf
yfir. Að lokum hafði maðurinn með
ljáinn betur en allt fram til hinstu
stundar hvarflaði það ekki að þér að
þú kynnir að bíða ósigur í barátt-
unni við hann. Þú hafðir óbilandi trú
á því að meðferðin gegn hinum ill-
víga sjúkdómi bæri tilætlaðan ár-
angur.
Bjartsýnin var aðdáunarverð og
bai-áttugleðin slík, að þú tvíefldist
frekar en að bogna þegar þú fannst
þig í minnihlutahópi eins og stund-
um vildi nú verða í stuðningi þínum
við frjálslynd framboð. Þú varst
traustur stuðningsmaður þein-a
sem þér fannst vinna vel og tilbúinn
að leggja þeim lið þó á móti blési. Þú
varst jafnframt ávallt boðinn og
búinn að hðsinna þeim sem þér
fannst vera misrétti beittir. Eignuð-
ust þessir aðilar öflugan samherja
sem dró aldrei af sér í baráttunni.
Þegar áhuginn var vakinn var hugur
þinn svo sannarlega við efnið. Þann-
ig var hugur þinn við prófmál
Björgvins sonar þíns fyrir hæsta-
rétti síðustu vikumar.
Hugurinn hvarflar aftur til þess
tíma er við voram saman í Mela-
miklu leyti vantaði ekkert upp á
skýra hugsun, gott minni og ná-
kvæmni í frásögn. Allan sinn starf-
saldur vann hún hjá Olíufélaginu
hf. eða í 47 ár. Ekki þekki ég til
starfa hennar þar, en fullviss er ég
um að þar hefur hún sýnt sömu ná-
kvæmnina, heiðarleikann og alúð-
ina eins og í öllu öðru sem hún tók
sér fyrir hendur hvort sem það var
stórt eða smátt, það var hennar að-
alsmerki. Þær systur, Maja og Ás-
laug, voru mjög samrýmdar og
skildu aldrei hvor við aðra utan
námsára Áslaugar í Kaupmanna-
höfn, og hvernig þær reyndust for-
eldrum sínum á efri árum þegar
halla tók undan fæti mættu margir
taka til eftirbreytni, slík var um-
önnun þeirra og natni og svona er
Áslaug búin að reynast Maju syst-
ur sinni í hennar veikindum. Tóm-
leikinn verður mikill en eftir stend-
ur minningin um einstaka og góða
konu.
Innilegar samúðarkveðjur til
þín, Áslaug mín, frá móður minni
og okkur öllum í fjölskyldunni,
Maja mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(ÞórunnSig.)
Hvfl í friði.
Hjördís Óskarsdóttir.
Nú þegar vetur heilsar er látin
frænka mín og æskuvinkona María
Hafliðadóttir, oftast kölluð Maja.
Með fáum orðum vil ég þakka henni
fyrir allar ánægjustundirnar sem
við áttum saman á lífsleiðinni. Maja
var einstaklega vel gerð mann-
eskja, góðum gáfum gædd, falleg,
prúð og hæglát, en ákveðin og sterk
og/ór sínar eigin leiðir.
I æsku var hún alltaf afar góð við
yngri systur sína Áslaugu, sem oft
gat verið svolítið lítil í sér. Ég
skóla og síðar Gaggó Vest. Ég var 8
ára þegar við móðir mín fluttum á
Grenimelinn í næsta hús við þig. Við
urðum strax nánir vinir og átti ég
fjölmargar ánægjustundir á heimili
þínu og fannst mikið til þess koma
að vera tekið sem jafningja þrátt
fyrir að þjóðfélagsleg aðstaða okkar
væri ólík. Er ég þakklátur forsjón-
inni fyrir að hafa fengið tækifæri til
að kynnast fjölskyldu þinni, því
sómafólki. Veitti ég því fljótt athygli
hve líkm- þú varst föður þínum;
máttir ekkert aumt sjá og varst allt-
af tilbúinn að rétta fram hjálpar-
hönd. Við slitum barnsskónum og
saman fetuðum við okkur í gegnum
manndómsárin. En þá skildu leiðir
um alllangt skeið. Þegar fundum
okkar bar aftur saman hafðir þú
þurft að glíma við afai- erfiðan augn-
sjúkdóm og einnig hafðir þú nýverið
háð hatramma pólitíska glímu þar
sem fjölmiðlar veittu þér enga
vægð.
Þannig stóð á fyrir þér þegar ég
leitaði til þín sem lögfræðings og
vinar og fól þér að flytja íyrir mig
ákaflega þýðingarmikið mál. Sigur
vannst, sigur, sem auk þess að
skipta fjárhagslegu máli, varð okkur
báðum andlegur stuðningur og átti
þátt í að byggja upp sjálfstraustið.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, kæri vinur, og bið Guð
að veita Völu Báru og öðrum ást-
vinum þínum styrk í sorginni.
Óttarr A. Halldórsson.
minnist löngu liðins atburðar, en eg
var þá í sveit og mátti bjóða Ás-
laugu vinkonu minni að koma í
heimsókn og dvelja í nokkra daga.
Ég varð heldur hissa þegar rútan(
kom og ég sá að Maja systir hennar -
var með, en fékk fljótt skýringu á
því, Áslaug treysti sér ekki ein, svo
elsku Maja fylgdi henni. Svona er
Maju rétt lýst, þó hæglát væri var
hún ávallt kjörkuð. Það sýndi sig
sannarlega hversu styrkur hennar
var mikill og æðruleysi í öllum þeim
veikindum sem hún mátti þola síð-
ustu 10-15 árin. __
Æskuheimili Áslaugar og Maju á
Bjarkargötu var alveg einstakt, og
þar var yndislegt að vera, enda for-
eldrarnir, Hafliði og Setta, fólk af
bestu gerð. Á heimilinu bjó til .
margra ára systursonur Settu,
Mundi og var oft mikið hlegið í litla
eldhúsinu hennar Settu þegar
Munda tókst að æsa okkur stelp-
urnar upp eins og honum einum var
lagið. Mér er minnisstætt þegar
Mundi kom eitt sinn frá Ameríku,
en þá vorum við á táningsaldri.
Hann gaf okkur öllum kjóla og káp-
ur eftir nýjustu tísku og við þótt-
umst nú heldur flottar þegar við
spásseruðum rúntinn svona fínt
uppáklæddar.
Það var margt brallað í gegnum
árin, farið austur í sumarbústað í
Grafningnum þegar við vorum
yngri. Svo kom eitt af öðru eins og
gengur, á sumrin vorum við dug-
legar að ferðast en á vetuma voru'>
það böllin sem heilluðu, en við Maja
fórum mikið á gömlu dansana. Það
er margs að minnast sem of langt
væri að rekja hér. En ég get þó
ekki látið hjá líða að minnast á ást-
ríki hennar til foreldra sinna, og þá
ekki síst kærleikurinn, umhyggjan
og umburðarlyndið sem hún sýndi
föður sínum, en hann átti við erfið-
an sjúkjóm að stríða síðustu æviár
sín.
Ég kveð mína elskulegu vinkonu
með söknuð í hjarta en veit að hún
er komin á góðan stað meðal ást-
vina.
Elsku Áslaug sem stóðst eins og
klettur við hlið þinnar elskulegu
systur, Guð styrki þig og styðji í
sorg þinni.
Þú ert Guð sem gefur lffið
góðajörðognóttogdag.
Þér til dýrðar syngjum saman
sólarljóð og þakkarbrag.
Undir blessun þinni búa blóm
ogdýrogalltsem er.
Lífsins undur okkur gleðja
yndisleg úr hendi þér.
Guð, sem færir fólki jarðar
frelsi, gleði, brauð og hlíf,
þakklát börn þín syngja saman
sólarljóð um eilíft líf
(Höf.ók.)
Halla Nikulásdóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minning-
argreinum fylgi á sérblaði
upplýsingar um hvar og hve-
nær sá, sem fjallað er um, er
fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systk-
ini, maka og börn, skólagöngu
og störf og loks hvaðan útför
hans fer fram. Ætlast er til að
þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.
Liíltllíií brií’ Lib hujíduili
Utfararstofan annast meginhluta allra útfara á höfuSborgarsvæðinu.
Þar starfa nú 15 manns viS útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
Alúileg þjónusta sem byggir ó langri reynslu
*
Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266-www.utfarastofa.com
4
%

¥