Morgunblaðið - 12.03.2000, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 12. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og langalang-
amma,
MARGRÉT P. EINARSDÓTTIR,
Hrafnistu,
áður Kambsvegi 31,
Reykjavík,
andaðist föstudaginn 10. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Birgir Eyþórsson, Þóra Sigurjónsdóttir,
Þórarinn Eyþórsson, Sigríður Eiríksdóttir,
Steinþór Eyþórsson, Eiríka Haraldsdóttir.
Útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÖNNU MAACK,
Skúlagötu 20,
Reylgavík,
fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík þriðju-
daginn 14. mars kl. 13.30.
Guðrún H. Maack, Sverrir Sveinsson,
María B.J. Maack, Reynir Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir viljum við færa öllum þeim, er
sýndu okkur hlýhug og samúð við fráfall og út-
för eiginkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
MARÍU SOFFÍU KRISTINSDÓTTUR
Ijósmóður,
Leirubakka 8,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks á deild 13D Landspítala fyrir umönnun
og hlýhug.
Guð blessi ykkur öll.
Páll Jóhannesson,
Jóhannes Pálsson, Elísabet Benediktsdóttir,
Þór Pálsson, Vilborg Sverrisdóttir,
Kristinn Pálsson
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
hjálpsemi, samúð, hlýhug og vináttu við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐMUNDU S. GESTSDÓTTUR,
Eyrargötu 8,
ísafirði.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks Fjórðungs-
sjúkrahússins á ísafirði.
Guð blessi ykkur öll.
Ingvar (sdal Sigurðsson, Sigrún Birgisdóttir,
Grétar Sigurðsson, Anna Guðrún Sigurðardóttir,
Gestur l'var Elíasson, Hrafnhildur Sorensen,
Heigi Elíasson,
Pálína Elíasdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför okkar ástkæru móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐBJARGAR JÓSEFSDÓTTUR.
Innilegar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli fyrir góða hjúkrun og um-
önnun.
Guðmundur Ottósson, Anna Þ. Sigurþórsdóttir,
Sigríður Hera Ottósdóttir, Ástvaldur H. Arason,
Ólafía G. Ottósdóttir, Hreinn Ó. Sigtryggsson,
Berglind J. Ottósdóttir, Daníel Helgason,
ömmu- og langömmubörn.
GUÐFINNA SIGRÍÐ-
UR JÓNSDÓTTIR
+ Guðfinna Sigríð-
ur Jónsdóttir
fæddist á Stokkseyri
17. desember 1920.
Hún lést á Pjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri laugardag-
inn 4. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar vou hjónin Guðný
Gísladóttir, f. 22.2.
1884, d. 1931, og Jón
Guðbrandsson, f.
21.8 1873, d. 1929 og
bjuggu þau á Stokks-
eyri. Sigríður átti
þrjú alsystkini: Ingi-
björgu, f. 24.12 1914, d. 7.6 1977;
Ragnar, f. 21.6 1917, d. 15.11
1996 og Andreu Gíslínu, f. 29.8
1923, d. 4.6 1991. Einnig átti Sig-
ríður sjö hálfsystkini. Af þeim
barnahópi náðu aðeins þijár syst-
ur fullorðinsaldri. Þær voru: Ing-
veldur, Guðbjörg og Elín Jóns-
dætur og létust þær allar í hárri
elli.
Þegar Sigríður missti foreldra
sfna var hún tekin í fóstur af Guð-
björgu Aradóttur og Sigurði
Magnússyni á Dvergasteini og hjá
þeim dvaldi hún fram yfir ferm-
ingu.
Hinn 18. júlí 1948 giftist Sigríð-
ur Siglaugi Brynleifssyni á Akur-
eyri. Foreldrar hans voru Sigur-
laug Hallgríms-
dóttir og Brynleifur
Tobíasson. Sigríður
og Siglaugur slitu
samvistir 1962. Börn
þeirra eru : 1) Guð-
rún, f. 1. ágúst 1947,
gift Sigurði Ragn-
arssyni og eiga þau
þrjú börn. 2) Ingi-
björg Svafa, f. 10.
ágúst 1950, gift
Pétri Þórarinssyni
og eiga þau þrjú
börn og þijú barna-
börn. 3) Sigþrúður,
f. 11. ágúst 1952,
gift Hjörleifi Gíslasyni. Þau eiga
fjóra syni. 4) Brynleifur Gísli, f.
22. september 1953, kvæntur
Önnu A. Stefánsdóttur og eiga
þau fjögur börn og ijögur barna-
börn. 5) Guðbrandur, f. 29. janúar
1956. Hann á tvær dætur. 6) Júlía,
f. 24. febrúar 1959, gift Óttari Ár-
mannssyni og eiga þau þijú börn.
7) Hallgrímur, f. 6. október 1961.
Jafnhliða því að ala upp sinn
stóra barnahóp vann Sigríður ut-
an heimilis m.a. á Hótel KEA, í
Stjömuapóteki og á verksmiðjum
SIS.
Utför Sigríðar fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju á morgun, mánu-
daginn 13. mars, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Eftir að ég frétti andlát móður-
systur minnar, Sigríðar Jónsdóttur,
hefur sú spurning orðið býsna áleit-
in, hvort líf hennar hafi ekki verið
dæmigert fyrir eiginlega merkingu
orðsins langlífi. Hún lifði langa ævi,
átti oft mótdrægt, en varð aldrei
gömul. I vöggugjöf hlaut hún ýmsa
þá eiginleika, sem duga best, dugn-
að, bjartsýni, létta lund og gott
hjarta. Margar fyrstu bemsku-
minningar mínar eru tengdar henni
og þegar fundum okkar bar síðast
saman fyrir u.þ.b. fjórum mánuðum
fannst mér hún að flestu leyti eins
og þegar ég man fyrst eftir henni.
Engum gat að vísu dulist að árin
voru orðin ærið mörg og að erfíð
veikindi höfðu sett mark sitt á hana.
En viðmótið var óbreytt, hlýjan sem
umvafði alla í návíst hennar, gam-
anyrðin, skemmtileg tilsvörin og já-
kvætt viðhorf til lífsins. Þegar við
töluðum síðast saman í síma svaraði
hún spurningu um líðan sína á þá
lund að öllum bæri a.m.k. saman um
að hún væri ekki orðin leiðinleg.
Það þótti henni mikilsvert og ekki
hvarflaði að mér á þeirri stundu að
hún ætti aðeins þrjár vikur ólifaðar
og þetta yrði okkar síðasta samtal.
Hún Sigga frænka var einstök
manneskja, ein af þessum hetjum
hversdagslífsins, sem lífga upp á til-
veruna og auðga líf okkar hinna. Og
samt átti hún oft erfitt, stundum
kannski erfiðast af öllum. Hún ólst
upp á fátæku heimili, missti báða
foreldra sína innan við fermingu og
OSWALDS
simi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
ADAI S I R/l I I 4B • 101 RI.VKJAVÍK
Dtivíð Ingcr ÚUfir
Útjhmrsrj. Útfararstj. Útfararstj.
I ÍKKISTUVINNUSTOFA
EYVINDAR ARNASONAR
1899
fór þá í fóstur til ættingja. Þar naut
hún góðs atlætis og sjálf taldi hún
það hafa verið eitt sitt mesta lán í
lífinu hve heppin hún var með fóst-
urforeldra. Talaði hún jafnan af
mikilli hlýju um fósturheimilið, og
þó sérstaklega fóstru sína.
Fermingarsumarið lá leið Sigríð-
ar að Stóra-Núpi. Þar var hún í
vinnumennsku um nokkurra ára
skeið, en eftir skamma viðdvöl í
Reykjavík kom hún norður til Akur-
eyrar vorið 1939 og átti þar heima
alla tíð síðan. A Akureyri hittust
þau systkinin frá Nýjabæ á Stokks-
eyri aftur. Um hríð bjuggu þau öll í
bænum, og systurnar þrjár áttu þar
heima öll sín bestu ár.
Fyrstu árin á Akureyri vann Sig-
ríður ýmis störf, en svo kom að því
að hún gifti sig, stofnaði eigið heim-
ili og eignaðist stóran barnahóp.
Skyndilega stóð hún ein uppi með
sjö börn, hið yngsta nýfætt. Þá
reyndi á, en með aðdáunarverðum
dugnaði tókst henni að koma öllum
hópnum til manns, og vel það. Um
baráttu hennar á þessum árum
mætti skrifa langt mál, en verður
ekki gert hér. Það hefði ekki verið
henni að skapi.
A þessum árum var lífið oft erfitt,
en aldrei sást að Siggu brygði, og
aldrei möglaði hún. Þvert á móti
stóð hús hennar ávallt opið gestum
og gangandi, alltaf var rúm fyrir
einn enn, öllum var tekið með sömu
hjartahlýjunni og glaðværa viðmót-
inu. Alltaf var jafn gaman að heim-
sækja hana og nýjum fjölskyldu-
meðlimum tók hún opnum örmum,
þótt ekki væru afkomendur hennar
sjálfrar. Því kynntist mín fjölskylda
vel, og þegar börnin uxu úr grasi og
tóku að leggja leið sína til Akureyr-
ar á eigin vegum, þótti þeim ekkert
sjálfsagðara en að líta inn hjá Siggu
frænku. í þær heimsóknir var ekki
farið af skyldurækni, heldur af
ánægju. Það var svo gaman að hitta
hana, hún var „amma“ allra barna í
fjölskyldunni og átti samleið með
þeim öllum. Hugtakið kynslóðabil
var ekki til í hennar huga, hún var
síung og gat talað við unglinga eins
og hún væri ein af þeim. Lét hún sér
einnig einkar annt um börnin og
spurði jafnan margs um gengi
þeirra og fyrirætlanir þegar fund-
um bar saman.
En hún Sigga var ekki aðeins
hjartahlý, dugleg og glaðlynd. Hún
var líka stórfróð, stálminnug og vel
að sér. Hún var ákaflega sjálfstæð í
skoðunum, sagði meiningu sína
hreint út, en reyndi aldrei að troða
sínum skoðunum upp á annað fólk.
Að ræða við hana um gamla tíma,
hvort sem var á Akureyri eða
Stokkseyri var oft ævintýri líkast.
Hún sagði vel frá og svo góð skil
kunni hún á ættum sínum í Flóan-
um og Holtunum að engu var líkara
en að hún hefði lifað marga manns-
aldra.
Og nú er hún farin, horfin. Fráfall
hennar kom þeim sem til þekktu
ekki beinlínis á óvart, en samt var
það óvænt. Hennar er sárt saknað
og mest af þeim, sem þekktu hana
best. Börnum hennar, tengdabörn-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum votta ég og fjölskylda mín
innilega samúð. Óll færum við henni
hjartans þakkir fyrir allt gott, og þó
sérstaklega fyrir að vera sú sem
hún var.
Jón Þ. Þór.
Þegar við fréttum á laugardaginn
síðasta að Sigga frænka væri dáin
vorum við öll harmi slegin þrátt fyr-
ir að hún hefði síðasta eitt og hálfa
árið barist hetjulega við illvígan
sjúkdóm. Einhvern veginn bjóst
maður samt við því að Sigga myndi
vinna bug á þessum sjúkdómi því
hún virtist alltaf svo orkumikil þrátt
fyrir að hafa mætt ýmsu mótlæti í
lífinu. En vágesturinn hafði betur
og nú hefur hann sigrað þau syst-
kinin öll.
Þegar við systkinin vorum lítil
var það alltaf mikið ævintýri að fara
norður til Akureyrar og þá var
helsta tilhlökkunarefnið að fá að
heimsækja Siggu frænku og ekki
var minna gaman þegar hún kom í
bæinn því Sigga var afskaplega lífs-
glöð manneskja og henni fylgdi
jafnan mikið fjör. Og til Siggu
frænku var gaman að koma því allt-
af virtist hún vera undir heimsókn-
ina búin og ekki var síður skemmti-
legt að fá hana í heimsókn.
Sérstaklega er okkur minnisstætt
þegar Sigga og Guðrún Kristjáns-
dóttir, vinkona hennar, fóru í utan-
landsferðir því þær kepptust um við
að segja frá og þessar tvær yndis-
legu konur kunnu svo sannarlega
listina að segja frá.
Sigga frænka var systir ömmu
okkar en síðan amma okkar dó fyrir
tæpum aldarfjórðungi má segja að
hún hafi verið okkur amma. Hún
var afar hlý manneskja og hana var
gaman að hitta. Börnum hennar og
barnabörnum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Elsku Sigga, lífið var þér ekki
alltaf auðvelt en þú tókst því með
bros á vör. Nú ertu komin til betri
heims og við vonum að þar líði þér
vel. Það áttu svo sannarlega skilið.
Sverrir, Ingi Björn og
Edda Sólrún.
Mig langar í fáum orðum að
minnast fyrrum tengdamóður
minnar, Sigríðar Jónsdóttur eða
ömmu Siggu eins og hún var kölluð
af börnum mínum. Sigga var. um
margt merkileg kona, hún kom öll-
um sjö börnum sínum til manns þótt
oft hafi sjálfsagt verið þröngt í búi.
Ég kynntist henni fyrir tæplega 20
árum, þegar ég gekk með grasið í
skónum á eftir dóttur hennar Júlíu
Siglaugsdóttur. Tók hún mér fljót-
lega vel og myndaðist með okkur
góður vinskapur. Sigga var okkur
hjónum oft innan handar og ekki
virtist hún hafa fengið nóg af barna-
uppeldi því eitt sumarið passaði hún
börnin okkar á Fáskrúðsfirði í 3
vikur meðan við dvöldum utanlands
og veit ég að það var börnunum
mikils virði.
Margar helgar heimsóttum við
Siggu á Akureyri, þá ávallt boðin í
steikt læri eða mjólkurgraut.
Hvergi fékk maður betra súrmeti
með mjólkurgrautnum en hjá
henni.
Sigga var dugleg að sækja matar-
boð og uppákomur hjá dætrum sín-
um og sonum og þá oftast hrókur
alls fagnaðar, hún kunni vel að
skemmta sér í góðum hópi. Stutt
var í hláturinn og man ég að hún
studdi oft okkur tengdasyni sína
dyggilega ef henni þótti yfirgangur
dætranna of mikill.
Hún var barnabörnum sínum góð
amma og gátu þau margt af henni
lært um lífið og tilveruna. Sigga var
lítillát kona og krafðist ekki mikils