Morgunblaðið - 01.10.2000, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 1. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐJÓNINGI
SVERRISSON
+ Guðjón Ingi
Sverrisson prent-
ari fæddist í Reykja-
vík 14. október 1953.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 24. septem-
ber siðastliðinn.
Hann ólst upp hjá
ömmu sinni og afa
Ingunni Guðmunds-
dóttur, f. 8. septem-
ber 1906, og Guðjóni
E. Long, f. 21. febr-
úar 1905. Foreldrar
hans voru Jónína
Guðjónsdóttir, f. 11.
júní 1932, og Sverrir Erlendsson,
f. 19. júní 1925 sem nú er látinn.
Maki Jóninu er Benny Jensen, f.
16. janúar 1927. Systkini Guðjóns
sammæðra eru 1) Albert Jensen, f.
10. nóvember 1956, maki Britte
Jensen, f. 16. september 1966 og
eiga þau þijú börn en Albert á
einn son frá fyrra hjónabandi. 2)
Erik Jensen, f. 11. september
1961, maki Ingibjörg Stella
Bjarnadóttir, f. 7. janúar 1961, og
eiga þau fjögur börn. 3) Rigmor
Jensen, f. 8. aprfl
1965, maki Friðþór
Harðarson, f. 15.
febrúar 1964, og
eiga þau þrjú börn.
Systur samfeðra eru
Anna Sverrisdóttir,
f. 8. nóvember 1956,
og Ásgerður Sverr-
isdóttir, f. 1. mars
1962, maki Steinn
Auðunn Jónsson og
eiga þau einn son.
Guðjón Ingi kvænt-
ist 6. október 1976
Guðbjörgu Hauks-
dóttur, f. 5. júní
1956, og eiga þau tvö börn, Ófeig
Jóhann, f. 21. mars 1980, og Ing-
unni Önnu, f. 11. október 1991.
Guðbjörg og Guðjón slitu samvist-
um.
Guðjón Ingi hóf nám í prentiðn í
Isafoidarprentsmiðju 1970 og
lauk sveinsprófi 1974. Sfðustu ár-
in vann hann hjá Erninum.
_ Utfor Guðjóns Inga fer fram frá
Árbæjarkirlyu mánudaginn 2.
október og hefst athöfnin klukkan
15.
Nú hafa leiðir okkar skilist hið
hinsta sinn. í þetta sinn er það
öðruvísi. Nú kveður þú mig ekki í
Leifsstöð heldur að eilífu. Þú barð-
ist hetjulega við veikindi þín í ann-
að sinn. í þetta skipti náðu veikind-
in yfirhöndinni.
Kvöldin fyrir framan sjónvarpið
voru að mestu eins. Þú til í að horfa
á góða spennumynd, svo þegar
sprengjumar fóru að springa og
bófamir að skjóta þá heyrðust
hrotur úr hominu. Gamli steinsofn-
aður og farinn að hrjóta. Svo
mmskar kallinn, vinstri fóturinn
enn sofandi sökum blóðleysis af
einhverjum óskiijanlegum ástæð-
um; og haltrar inn í rúm.
Á hverjum jólum fékk ég alltaf
það dýrasta og besta. Þú sást til
þess að mig skorti ekki gæði. Sér-
staklega þegar kom að skíðadeild-
inni. Svo þegar það bilaði þá varstu
ekki lengi að kippa því í liðinn.
Þannig að dótið mitt var alltaf sem
nýtt, þrátt fyrir smáóhapp.
Ingunn Anna kom í heiminn. Við
feðgamir rúlluðum niður á Land-
spítala að heimsækja mömmu og
systur/dóttur okkar. Dýrmætasta
afmælisgjöf þín var komin í heim-
inn eftir langa bið.
Eg gerði mér ekki fyllilega grein
fyrir þvi þegar þú varst veikur í
fyrra skiptið þegar ég var aðeins 12
ára gamall. Nú í seinna skiptið var
það því mikið áfall þegar mér bár-
ust tíðindin að þú værir veikur á
ný. Ég var staddur á Spáni í æf-
ingaferðalagi og fannst mér eins ég
væri vanmáttugur og gæti enga
björg þér veitt. Ég kom heim til Is-
lands stuttu eftir að mér bámst
fréttimar og áttum við þá margar
góðar stundir saman. Svo hélt skól-
inn áfram og þú lagðir áherslu á að
ég einbeitti mér að skólanum, sem
og ég gerði. Það versta við það var
að þú sagðir mér aldrei frá því þeg-
ar þér leið illa. En þannig varstu,
þú kvartaðir aldrei þegar kom að
þér.
Þú komst til okkar síðastliðin jól
og þótti mér, Ingunni Önnu og
mömmu sérstaklega vænt um það.
Þar upplifðum við jólin eins og þau
höfðu alltaf verið heima á íslandi
og munu það alltaf vera sérstak-
lega minnisstæð jól í okkar huga.
Þessi jól vom friðsæl og falleg og
við fengum að njóta samvistar við
hvert annað í síðasta skipti.
Með þessum orðum kveðjum við
og viljum við þakka þér íyrir þær
góðu stundir sem við áttum saman,

v/ PossvogskirUjMgaíA
■w Sími. 554 0500 >

Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ALBERT STEFÁNSSON
skipstjóri,
Miðgarði,
Fáskrúðsfirði,
andaðist á heimili sínu mánudaginn 25. sept-
ember. Kveðjuathöfn fer fram frá Fossvogs-
kirkju mánudaginn 2. október kl. 15.00.
Jarðsungið verður frá Fáskrúðsfjarðarkirkju fimmtudaginn 5. október
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim, sem vildu minnast
hans, er bent á líknarstofnanir.
Guðrún Einarsdóttir,
Stefán Albertsson, Snjólaug Valdimarsdóttir,
Þórhildur Albertsdóttir, Elías Ólafsson,
Margrét Albertsdóttir, Guðmundur K. Erlingsson,
Kristín Björg Albertsdóttir
og afabörn.
stundir sem munu fylgja okkur
sem minningar um ókomin ár.
Ófeigur Jóhann Guðjónsson,
Ingunn Anna Guðjónsdóttir,
Guðbjörg Hauksdóttir.
Hetjulegri baráttu Guðjóns Inga
frænda míns er lokið. Ingi var þó
ekki bara frændi minn heldur var
hann mér nánast sem bróðir. Við
erum jafn gömul og ólumst upp
saman í Kópavoginum í húsum hlið
við hlið. Hann á Álfhólsvegi 52, hjá
afa og ömmu sem reyndust honum
sem bestu foreldrar. Það var gam-
an að alast upp í Kópavoginum á
þessum árum, Kópavogur var nán-
ast sveit, margar barnmargar fjöl-
skyldur bjuggu þar og var því mik-
ið líf og fjör hjá okkur krökkunum.
Flest kvöld var farið út í leiki eins
og brennó, fallin spýta og fleiri. Líf
okkar var svo lengi samtvinnað, á
sumrin unnum við saman í frysti-
húsinu í Kópavogi og Cudo gler.
Ung að árum byrjuðum við að fara
með föður mínum á skíði upp í Jós-
efsdal og varð Ingi fljótt mjög góð-
ur skíðamaður. Við eyddum öllum
helgum í Jósefsdal í góðum félags-
skap og síðar var farið í Bláfjöllin.
Ingi æfði og keppti á skíðum í
mörg ár með skíðadeild Armanns.
Gagnfræðaprófi lauk hann frá Víg-
hólaskóla, síðan fetaði hann í fót-
spor afa og Georgs fósturbróður
síns og fór í prentnám í ísa-
foldarprentsmiðju og vann þar í
mörg ár.
Árið 1976 kvæntist hann Guð-
björgu sem hann kynntist á skíðum
í ísafirði og byrjuðu þau búskap
sinn á loftinu hjá ömmu og afa á
Álfhólsveginum. Ekki leið á löngu
að fyrsta íbúðin var keypt í Engja-
selinu. Þar fæddist Ófeigur, Ingi
var orðinn stoltur faðir og lífið
blasti við þeim. Nokkrum árum
seinna var ráðist í að kaupa fokhelt
hús í Mýrarási 6 og var unnið hörð-
um höndum við að klára húsið. Ingi
var hörkuduglegur og sérstaklega
handlaginn og gat nánast unnið við
allt sjálfur. Engu var til sparað,
hann var vandvirkur og metnaðar-
fullur um að eiga fallegt heimili.
Ekki má gleyma snyrtimennskunni,
það var sama hvort var húsið, garð-
urinn eða bíllinn. Ég held ég hafi
aldrei séð Inga á skítugum bíl
sama hvernig veðrið var. Við köll-
uðum hann alltaf snyrtipinnann.
Svo kom ævintýraþráin, litla fjöl-
skyldan ákvað að flytja til Noregs
og bjuggu þau þar í nokkur ár. Eft-
ir að heim var komið fæddist Ing-
unn Anna og Ingi hóf störf hjá
Dagblaðinu. Þar undi hann hag sín-
um vel. Skyndilega dimmdi. Um
tíma hafði Ingi fundið fyrir lasleika
en hann hafði alltaf harkað af sér
því ekki mátti missa dag úr vinnu.
Það var svo 3. apríl ’92 að það upp-
götvaðist að Ingi var með heilaæxli
og fór hann í skurðaðgerð daginn
eftir. Erfiðir tímar voru framund-
an. Ingi varð ekki samur á eftir.
Ekki gat hann unnið við iðn sína en
með dugnaði vann hann við hin
ýmsu störf, síðustu árin hjá reið-
hjólaversluninni Eminum við út-
keyrslu. Þar líkaði honum vel og
reyndust vinnuveitendur hans hon-
um mjög vel.
Hjónabandið stóðst ekki þessa
erfiðleika og fluttist Guðbjörg aftur
með börnunum til Noregs sem
reyndist honum mjög erfitt. Ingi
var sérstaklega geðgóður og glað-
vær sem reyndist honum vel í veik-
indunum. Hjúkrunarfólkið hafði orð
á því hvað hann var þægilegur
sjúklingur, alltaf svo þakklátur.
Aldrei kvartaði hann, sagði bara:
„svona er nú lífið“.
Þegar ég horfi til baka á liðnar
samverustundir koma margar
ánægjulegar stundir í hugann. Við
gátum setið mörg kvöldin og rifjað
upp gömlu skíðaárin en Ingi var
einstaklega minnugur á eldri tíma.
Hann naut þess að vera með okkur
Ama í sumarbústaðnum í Kiðja-
bergi og spila golf þegar heilsan
leyfði.
Við höfum farið í nokkrar skíða-
ferðir saman til útlanda, sú síðast
var til Ítalíu á síðastliðnu ári og var
yndislegt að sjá hvað hann naut sín
þar. Seint gleymi ég þvi þegar við
stóðum uppi á toppi í ítölsku Ölp-
unum og hann tók utan um mig og
sagði: „elskan, er lífið ekki yndis-
legt?“
Það var einmitt í lok þessarar
ferðar sem læddist að honum sá
gmnur að meinið væri að taka sig
upp aftur. Það var svo núna í mars
að önnur aðgerð var gerð á honum
og var hann rúmfastur eftir það.
Ingi minn, það hafa verið erfiðir
tímar hjá ömmu og afa, sem em á
tíræðisaldri, að fylgjast með veik-
indum þínum en þú reyndist þeim
svo vel. Elsku Ingi, þú ert hetjan
mín, þvílíkt æðmleysi sem þú sýnd-
ir. Við Ámi kveðjum þig með þín-
um orðum „svona er nú lífið“.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
V. Briem
Áslaug.
Ég veit, minn ljúfur lifir
lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfir,
einn heitir Jesús sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst bjó.
(Hallgr. Pét.)
Andlát Guðjóns Inga kom ekki á
óvart. Hinn illvígi sjúkdómur,
krabbamein, hafði þjakað hann í
nær áratug. Við fráfall Guðjóns er
mér efst í huga hans flekklausa
ljúfmennska og hlýhugur til alls og
allra. Við Guðjón og maðurinn
minn Kristinn Eggertsson, sem er
látinn eins og Guðjón, langt fyrir
aldur fram af sama sjúkdómi, vor-
um um tveggja áratuga skeið ná-
grannar í Mýrarási.
Með okkur tókst strax mikill og
einlægur vinskapur. Kristinn og
Guðjón áttu mörg sameiginleg
áhugamál. Þeir voru samstiga við
byggingu húsa sinna í Mýrarási.
Kom þar vel að gagni, lagni og
ósérhlífni Guðjóns, því alltaf var
hann fús til að leysa hvers manns
vanda. Guðjón eyddi miklum tíma í
að gera hús sitt sem best úr garði
og voru handarverk hans einstök
fyrirmynd. Er því vinátta og sam-
starf þeirra Guðjóns og Kristins,
mér ánægjuleg minning.
Um þriggja ára skeið bjó Guðjón
með fjölskyldu sinni í Noregi. Við
hjónin heimsóttum þau þar tvisvar
og fórum með þeim í ferðalög. Var
það okkur til mikillar og ógleyman-
legrar gleði. Þær voru reyndar svo
margar ánægjustundir sem við átt-
um með Guðjóni og vil ég þakka
fyrir þær.
Eftir að sjúkdómur Guðjóns tók
sig upp aftur eftir nokkurt hlé,
sýndi Guðjón sinn innri styrk og
æðruleysi. Ég heimsótti hann oft í
sjúkdómslegu hans og aldrei heyrði
ég hann kvarta eða harma örlög
sín.
Guðjón var alinn upp af ömmu
sinni og afa, sem nú lifa hann í
hárri elli. Er sorg þeirra við fráfall
Blómaskreytingar vió öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
barnabarns síns mikil. Átti Guðjón
hlýjar endurminningar um uppvöxt
sinn hjá þeim.
Guðjón var bömum sínum þeim
Ófeigi og Ingunni góður faðir og
bar hag þeirra mjög íyrir brjósti.
Ingunn sem enn er á barnsaldri
dvaldi hjá mér í fyrrasumar sumar.
Var hún mér sannur sólargeisli og
lífgaði upp á tilveru mína. Það er
von mín að vinátta okkar endist um
ókomin ár.
Nú að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir að auðnast að
þekkja og umgangast þann mann
sem Guðjón var. Vinátta hans,
hjartahlýja og ljúfmennska, veittu
mér og Kristni sanna ánægju um
langt árabil.
Að lokum vil ég senda elsku litlu
Ingunni og Ófeigi, sem og öðrum
vandamönnum mínar innlegustu
samúðarkveðjur.
Vertu kært kvaddur, elsku vinur,
og Guði falinn.
Iljördís Bergstað.
Með haustlaufinu sem nú fellur
og endar sitt líf kveður ungur mað-
ur sitt tímaskeið löngu fyrr en við
sættum okkur við og fyrr en hann
lagði grunn að sinni jarðvist.
Hugur minn leitar til þess tíma
er þessi vaski drengur kom í okkar
heim, þá voru haustlaufin fölnuð og
fallin og stutt í veturinn. Skömmu
fyrr hafði dóttir mín Áslaug fæðst,
þau voru fyrstu bamabörn foreldra
minna. Sveinninn var skírður í höf-
uðið á afanum og ömmunni og í
örmum þeirra fékk hann sitt upp-
eldi á Álfhólsvegi ásamt yngri
bróður mínum Georg. Þar sem við
bjuggum í næsta húsi við foreldra
mína var uppeldi og samvist þess-
ara þriggja frændsystkina mjög ná-
ið, sérstaklega með Inga og Ás-
laugu. Saman í skóla og daglegum
leik, saman á sklðum frá ungum
aldri í Jósepsdal við æfingar og síð-
an keppni í áraraðir. Þannig liðu
æskuárin, þau voru nánast eins og
tvíburar og Ingi daglegur heima-
gangur á okkar heimili.
Alvara lífsins tók við, þar sann-
aði Ingi kraft sinn því ungur
byggði hann yfir fjölskyldu sína
myndarlegt heimili og vann lang-
an vinnudag. Allt lék í höndum
hans þar til fyrsta áfallið bankaði
á dyr. Alvarlegur sjúkdómur
greindist og aðgerð var fram-
kvæmd með þeim afleiðingum að
starfsgetan hnignaði og stuttu síð-
ar reyndist starf hans við sína
iðngrein honum ofviða. Annað
starf varð fyrir valinu hjá frábær-
um atvinnurekendum sem reynd-
ust honum vel og sannaði Ingi sig
þar sem traustur og samvisku-
samur starfsmaður til síðustu
stundar meðan kraftar leyfðu.
Annað og kannski mesta áfallið
varð honum er fjölskyldan skildist
að og fluttist til Noregs, viðskilnað-
ur varð við börnin tvö og nánast
allt brauðstritið glatað. Einn og yf-
irgefinn með hálfa heilsu segir sitt.
í kjölfarið kom þriðja og síðasta
áfallið, sjúkdómurinn tók sig upp,
önnur aðgerð, spítalavist og
þrautagangur er nú hefur tekið
enda. Eftir stendur minning um
vaskan ungan mann, geðgóðan og
ávallt þakklátan og umhyggjusam-
an við afa og ömmu í hárri elli sem
nú standa augliti til auglitis sorgina
°g syrgja drenginn sinn.
Sigurður R. Guðjúnsson.
Ágæti félagi.
Við söknum þín hérna í Skeif-
unni. Við söknum þess að heyra
ekki sögurnar þínar því af þeim
áttirðu nóg. Það sem þú hafðir ekki
reynt var fátt og ef þú hafðir ekki
reynt það sjálfur þá vissurðu samt
allt um það, hvað sem það var.
Við vinnufélagarnir höfum í
gegnum árin nokkrum sinnum
skemmt okkur saman og m.a. farið
tvívegis í helgarferðir til útlanda.
Það voru ferðir sem við höfðum
mjög gaman af þótt fáir hafi ljómað
jafn bjart og þú. Þú naust þess að
ramba um garða og stræti, krár og
torg og spjalla um heima og geima.
Þú sagðir okkur sögur af öðrum
ferðalögum þínum og sérstaklega
varst þú stoltur af skíðaferðum sem
þú fórst víða um heim.