Morgunblaðið - 01.10.2000, Síða 39
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 1. OKTÓBER 2000 39
Guðjón Ingi starfaði með okkur í
S Erninum frá í janúar 1997 allt þar
i til í vor þegar hann þurfti að hætta
þegar veikindi hans tóku sig upp
aftur. Hann var mjög samvisku-
samur, stundvís og eljusamur
starfsmaður. Hann hafði gaman af
skíðaferðum og stundaði þær þá er
færi gafst. Hann var snyrtimenni
hið mesta og var t.d. alltaf hálf-
vandræðalegt að þurfa að leggja
j sínum bíl við hlið hans. Hans var
alltaf svo skínandi glansandi. Þá
Ivar hann einstaklega fljótur til að
i rétta fram hjálparhönd með brosi á
vör. Því hann kunni jú þetta og
kunni hitt og svo sagði hann sögu
um hvernig það hefði nú viljað til
að hann vissi og þekkti allt um
þetta verk eða málefni.
Við höfum misst góðan dreng og
við vottum börnum hans, þeim
Ófeigi og Ingunni Önnu, og öðrum
Ihans nánustu vinum og vanda-
mönnum okkar dýpstu samúð.
IVið þökkum fyrir samfylgdina.
Samstarfsmenn í Erninum.
Allt frá því að ég kynntist Guð-
jóni Inga fyrir tæpum 25 árum hef-
ur vinátta okkar vaxið jafnt og
þétt. A undanförnum árum óx hún
þó enn meir og Guðjón Ingi varð
kærkomin heimilisgestur á heimili
Iokkar í Bergsmáranum. Þar sátum
við jafnan í góðu yfirlæti og rædd-
um lífsins gagn og nauðsynjar.
Guðjón Ingi var mikið snyrti-
menni, sérlega laghentur og ná-
kvæmur í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur. Að sama skapi var
hann kröfuharður á sjálfan sig og
unni sér ekki hvfldar fyrr en hlut-
irnir voru orðnir eins og hann vildi
hafa þá. Hann lagði mikið upp úr
því að hafa fallegt í kringum sig en
Ián þess þó að það væri til að sýnast
eða þykjast meiri en hann var.
U Guðjón Ingi kom þannig alltaf til
@ dyranna eins og hann var klæddur
og var ekkert að tvínóna við að
segja sína skoðun.
Um tíma bjó Guðjón Ingi og fjöl-
skylda hans í Noregi. Við feðgarnir
heimsóttum þá feðga eitt árið, Guð-
jón Inga og Ófeig og kynntumst
þannig takmarkalausri gestrisni
Guðjóns Inga. Guðjón Ingi var
mikill íþróttamaður og sinnti þeim
Iáhugamálum sínum af mikilli
ástríðu. Hann var líka sérlega lag-
inn við að draga menn að því sem
honum var kært og kveikja þannig
áhuga annarra. Sem dæmi má
nefna að Evrópukeppnin í fótbolta
stóð sem hæst þegar við dvöldumst
hjá honum í Noregi. Áhugi Guðjóns
Inga á fótbolta var þannig svo mik-
ill að maður eins og ég, sem hafði
takmarkaðan áhuga á boltanum,
gat á endanum ekki slitið mig frá
Ikeppninni.
Guðjón Ingi bar höfuðið hátt
þrátt fyrir erfiðleika sem fylgdu
veikindum hans síðustu árin. Hans
verður sárt saknað í Bergsmáran-
um. Við kveðjum vin okkar með
söknuði en jafnframt með þakklæti
fyrir öll góðu árin sem við fengum
að eiga vináttu hans.
Elsku Ófeigur og Ingunn Anna,
við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð en vonum að minningin um
;3 góðan pabba sefi sorgina.
IFar þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ágúst Gunnarsson og
fjölskyldan Bergsmára 7.
IVinur okkar Guðjón Ingi eða
Ingi, eins við kölluðum hann í okk-
ar hóp, er fallin frá langt um aldur
fram. Með honum er farinn einn
okkar traustasti vinur gegnum tíð-
ina.
Við Ingi vorum ekki háir í loftinu
þegar við kynntumst á skíðum í
Jósepsdal. Þar áttum við eftir að
njóta saman bernsku- og unglings-
ára við leik og gleði. Ingi var frá-
Ibær félagi, glaðlyndur og traustur.
Margt var brallað og prófað á þess-
Ium árum, eins og ungum mönnum
er tamt, og var Ingi þar oftar en
ekki fremstur í flokki enda áræðinn
að eðlisfari. Flestir fjallatoppar
Bláfjallanna klifnir og skíðaðir nið-
ur. I huga Inga var ekkert fjall svo
mikið að ekki mætti að minnsta
kosti reyna. Kvöldin í Jósepsdal
verða ætíð minnisstæð en oftar en
ekki Ingi driffjöðrin í því að drífa
sig út eftir kvöldmat og skíða í
svona tvo til þrjá tíma í upplýstri
brekkunni til að ná úr sér strengj-
unum eftir að hafa verið á skíðum
allan daginn. Slíkur var áhuginn og
krafturinn. Það kom því fáum á
óvart er til hans þekktu þegar hann
náði þeim árangri að verða einn al-
besti skíðamaður íslands í alpa-
greinum um langt árabil. Það var
oft unun að fylgjast með honum í
keppni þar sem fór saman mýkt,
snerpa og ekki síst gífurlegt áræði.
Mér er mjög minnisstætt kvöld
eitt eftir að ég hafði keypt mér
skellinöðru og fór til Inga að sýna
honum gripinn. Ekki var við annað
komandi en að fá að prufa. Hann
byrjaði síðan að keyra kringum
húsið þar sem hann bjó í Kópavog-
inum og var ekki hætt fyrr en
bensínið var búið og grasflötin hálf-
ónýt. Hann ljómaði út að eyrum en
ég er ekki viss um að afi hans og
amma, sem hann bjó hjá, hafi verið
alveg jafn ánægð með framtakið þó
lítið hafi verið sagt enda ýmsu vön.
Eftir unglingsárin minnkaði sam-
bandið um tíma þó við hittumst
alltaf reglulega í fjöllunum. Þegar
Ingi staðfesti ráð sitt og giftist
Guðbjörgu hófst nýr kafli. Við
hjónin og þau urðum góðir vinir og
gerðum margt saman. Hæst ber í
minningunni skíðaferð sem við fór-
um til Aspen 1982. Þar áttum við
frábærar stundir með þeim hjónum
og hefur þeirrar ferðar oft verið
minnst og mikið hlegið.
Eftir að dætur okkar Svanhildur
og Margrét og Ófeigur sonur
þeirra fæddust vorum við mikið
saman í sumarbústað okkar hjóna.
Ingi var fljótur að rétta hjálpar-
hönd ef á þurfti að halda til hvaða
verks sem var enda einstaklega
laghentur og vandvirkur til allra
hluta. Sem dæmi má nefna að á
frumbýlinsárum sumarhússins
komu þau hjón í heimsókn og lítið
um húsgögn í kofanum. Inga
fannst ekki viðeigandi að setjast
niður með góðar veigar við svo fá-
tæklegar aðstæður, fór og fann
gólfefni, smíðaði úr því sófaborð
sem nú 17 árum síðar er enn
stofustássið í bústaðnum. Það
þýddi sem sagt ekkert að ætla sér
að kasta til höndunum, ekki var
hætt fyrr en Ingi var ánægður
með verkið. Þessa bar einnig hús
þeirra hjóna í Mýrarásnum glöggt
vitni. Ingi innréttaði það að miklu
leyti sjálfur og var það unnið með
slíkum glæsibrag að eftir var tek-
ið.
Fyrir nokkrum árum dundi hins
vegar ógæfan yfir er Ingi veiktist
alvarlega. Erfiðir tímar fóru í hönd
og varð Ingi aldrei samur eftir.
Glaðlyndið, jákvæðið og krafturinn
yfirgáfu hann þó ekki og má segja
að hann hafi ómeðvitað kennt okk-
ur að meta lífið með öðrum hætti
en fyrr.
Hin síðari ár áttum við góðar
stundir saman hvort sem var að
sitja og horfa á íþróttaviðburði í
sjónvarpinu, göngutúrum á fomum
fjallaslóðum, veiðitúrum, vélsleða-
ferðum eða skíðaferðum bæði hér
heima og erlendis. Ég minnist sér-
staklega síðustu ferðar okkar sam-
an í febrúar sl. er við fórum á vél-
sleðum inn á Hellisheiði. í lok
ferðar fundum við okkur gjótu í
hrauninu þar sem logn var og feng-
um okkur hákarl í tilefni dagsins.
Inga varð tíðrætt um ferð dagsins
og sagði síðan. „Hugsaðu þér,
Valdi, að það skuli vera fullt af fólki
sem aldrei hefur fengið að kynnast
þessu lífi sem fjöllin bjóða upp á,
en svona er lífið.“
Stuttu seinna kom annað áfall
sem okkar kæri vinur réð ekki við.
Við þökkum þér, Ingi, fyrir allt
sem þú gafst okkur. Ófeigur og
Ingunn, þið áttuð einstakan pabba
en við getum nú lítið annað en sent
ykkur okkar hjartanlegustu samúð-
arkveðjur.
Guð geymi góðan dreng.
Valdimar og Gunna.
HELGI
GUÐLA UGSSON
+ Helgi Guðlaugs-
son fæddist í
Gerðakoti í Ölfusi 20.
mars 1906. Hann
andaðist á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 25.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru þau Guðlaugur
Hannesson, f. 3. sept-
ember 1858, bóndi í
Þórðarkoti í Selvogi
og svo í Gerðakoti í
Ölfusi, d. 20. febrúar
1941, og kona hans
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 5. desember
1863, d. 4. ágúst 1940. Þau fluttu
síðar til Reykjavíkur og bjuggu
þar til dánardags. Helgi var næst-
yngstur systkina sinna en þau eru
nú öll dáin: Hannes Guðlaugsson,
f. í Þórðarkoti 17. mars 1888,
múrari í Reykjavfk; Herdís Helga
Guðlaugsdóttir, f. í Þórðarkoti 4.
september 1889, d. 30. desember
1890; Valdimar Guðlaugsson, f. í
Þórðarkoti 25. desember 1891,
húsasmiður í Reykjavík; Herdís
Helga Guðlaugsdóttir, f. í Þórðar-
koti 19. maí 1894, húsfreyja í
Reykjavík; Rósa Júliana Guð-
laugsdóttir, f. í Þórðarkoti 16.
febrúar 1897,
saumakona í Reykja-
vík; Guðmundur
Guðlaugsson, f. í
Þórðarkoti 3. sept-
ember 1898, bifreið-
arstjóri og verk-
stjóri í Reykjavík;
Pálína Guðlaugs-
dóttir, f. í Þórðar-
koti 3. september
1898, ljósmóðir í
Reykjavík; Svein-
björn Guðlaugsson,
f. í Þórðarkoti 17.
mars 1902, bifreið-
arstjóri í Reykjavík;
Ámi Guðlaugsson, f. í Gerðakoti
9. september 1904, prentari í
Reykjavík; Halldóra Guðlaugs-
dóttir, f. í Gerðakoti 7. ágúst 1909,
húsfreyja á Helluvaði á Rangár-
völlum.
Helgi vann sem verkamaður og
verslunarmaður í Reykjavík mest-
alla starfsævi sína. Hann stundaði
nám í Samvinnuskólanum í
Reykjavík og í Vesturháskólanum
í Moskvu.
Helgi verður jarðsunginn frá
Fossvogskapellu mánudaginn 2.
október og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Helgi hafði þann léttleika og þá
kímnigáfu til að bera sem gera lífið
bærilegra. Fólk laðaðist að honum og
alltaf voru fjölmargir til að heim-
sækja hann og fá hjá honum kaffi og
meðlæti. Hann var grænmetisæta og
var óspar á að dreifa uppskriftum um
frábæra grænmetisrétti. Með þess-
um trakteringum voru spaklegar um-
ræður um menn og málefni líðandi
stundar. Ég þekkti ekki alla þá og
þær sem heimsóttu hann og nutu
grænmetissúpunnar í hádeginu. Enn
voru fjölmargir eftir þegar ég fór að
kaupa inn fyrir hann og annast mál
hans, einkum eftir að hann missti
sjónina fyrir alvöru. Straumur góðra
vina kom í húsið hans á Njálsgötunni
sem hann gaf Blindrafélaginu áður
en hann flutti í húsið að Hamrahlíð
17. í Hamrahh'ðinni var oft hið besta
samsæti en eftir að Helgi var orðinn
bhndur lærði hann á allt sem hann
þurfti til að komast af í hinni svörtu
veröld. Síðustu tíu árin var Guðleif
Bender hin mesta hjálparhella hans
og fyrir honum var hin svarta veröld
bhndunnai’ ómöguleg án hennar.
Vinimir týndu tölunni en alltaf
voru hinir tryggu og góðu vinir hans
sem eftir lifðu til staðar í hverri viku,
Gísli, Ægir, Magnús, Gunnar og
Guðni. Tryggir vinir úr hópi nýals-
sinna komu einstaka sinnum og svo
vinkonur hans og ættingjar. Eg og
konan mín Gerður eigum góðar
minningar um hinn lífsglaða Helga
sem lét ekki bugast þó að blindan
kæmi yfir hann og meinaði honum að
njóta þess sem hafði verið svo mikil-
vægt fyrir hann, að lesa bækur.
Helgi tilheyrir þeirri kynslóð sem
ólst upp í torfbæ. Hann fluttist ungur
til Reykjavíkur og stundaði margs
konar störf. Hann vann sem verka-
maður í byggingarvinnu, við verslun-
arstörf og harðfiskframleiðslu svo að
eitthvað sé nefnt. Hann stóð fyrir
framkvæmdum í Barmahlíð fyrir
systkini sín og seldi sína íbúð til að
málið gengi upp.
Helgi stundaði nám í Samvinnu-
skólanum og riljaði oft upp og mundi
vel það sem kennarar hans kenndu
honum þar. Einkum fannst honum
gaman að rifja upp orð Bjöms Sigíus-
sonar sem kenndi íslensku og sögu.
Hann heillaðist snemma af kenn-
ingum sósíalista og starfaði drjúgt í
félögum þeirra. 1931 og 1932 var
hann í Moskvu og nam í svokölluðum
Vesturháskóla. Aðalkennarar hans
þar voru sænskumælandi Finnar,
Allan Wallenius og Vistbakka. Þeir
hurfu báðir í hreinsunum Stalíns eins
og fleiri félagar Helga í Vesturhá-
skólanum. Helgi komst til íslands í
árslok 1932.
Hann vann lengi með vini sínum
Ægi ÓMssyni í heildsölufyrirtæki
sem flutti inn vömr frá austantjalds-
löndum, einkum Tékkóslóvakíu.
Hann var einn af brautryðjendun-
um sem hófu nýja verkunaraðferð á
harðfiski. Fyrirtækið sem hann
stofnaði með nokkmm félögum sín-
um hét Hjallur og var til húsa vestast
í Kópavogi. Ég kynntist vel rekstri
fyrirtækisins, einkum sumarið sem
ég starfaði fyrir hann í fyrirtækinu
þegar hann var erlendis og undraðist *
ég þá mest nákvæmni hans í bók-
haldi.
Hann reyndi að kenna færeyskum
vinum sínum hinar nýju verkunarað-
ferðir og fór oft til Færeyja í þeim er-
indum.
Á seinni ámm var aðaláhugamál
Helga heimspeki, einkum speki
Helga Péturss og vann hann ámm
saman að uppbyggingu félags nýals-
sinna. Á tímabili rak hann bókabúð á
Njálsgötunni í litlu húsi við hliðina á
félagshúsi nýalssinna.
Ég vil þakka Helga fyrir allt sem
hannveitti mér, skilning á þvi hve lífið
er í sjálfu sér einfalt en á sama hátt
margbrotið, hve mikflvægt er að sjá
hlutina í ljósi þeirrar kímni sem er af-
stæð.
Guðlaugur Rúnar Guðmundsson.
Kveðja frá Blindrafélaginu
Helgi Guðlaugsson, heiðursfélagi í
Blindrafélaginu - samtökum blindra
og sjónskertra á íslandi, er látinn.
Helgi bjó síðasta áratuginn í húsi
Blindrafélagsins í Hamrahlíð 17 og
þó að ekki hafi farið mfldð fyrir hon-
um markaði hann djúp spor í hjörtu
samferðamanna sinna.
Helgi sýndi Blindrafélaginu mik-
inn hlýhug og velvild á sínum tíma, *
þegar hann gaf félaginu húseign sína
á Njálsgötu. Sú höfðinglega gjöf var
félaginu ómetanlegur stuðningur til
eflingar starfsemi þess.
Fyrir hönd félagsmanna Blindra-
félagsins vil ég þakka Helga sam-
fylgdina og hlýhuginn.
Vinum hans og ættingjum votta ég
mína innilegustu samúð.
Guð blessi minningu Helga Guð-
laugssonar.
F.h. Blindrafélagsins,
Halldór Sævar Guðbergsson,
formaður.
David higer Ólafur
( hfantrstj. ( hfararstj. I 'tjararstj.
LÍKKISTUVJ NNl JSTOFA
EWINDAR ÁRNASONAR
1899
SKILA-
FRESTUR
MINN-
INGAR-
GREINA
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
ÚTFARARÞJÓNUSTAN
Persónuleg þjónusta
Höfum undirbúið og séð um útfarir
fyrir landsmenn í 10 ár.
Sími 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@utfarir.is
íO
áV
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri
LEGSTEINAR
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986