Morgunblaðið - 01.10.2000, Page 43

MUKli U W BL,Á±Ji±J
öUJNiNUUAUrUK i. OKTÓBER2000 43
MINNINGAR '
Undii-felli í Vatnsdal sumarið 1926
var rafmagn ekki komið í sveitir og
hafði hún sjálf síðar orð á því, að
mesta breytingin í lífi sveitafólks
hefði einmitt verið rafmagnið, því að
þá var mvrkrinu bægt burt. Hún
mundi líka, þegar fyrsti bíllinn kom í
sveitina hennar og þegar fólk safnað-
ist saman til að hlusta á fyrsta út-
varpstækið. Þessi kynslóð vann hörð-
um höndum og skilaði íslandi bættu
og breyttu í hendur okkar, sem nú
yrkjum landið.
Faðir Ástu, Hannes Pálsson frá
Undirfelli, var þjóðkunnur maður á
sinni tíð. Hann háði marga hildina í
Austur-Húnavatnssýslu, þar sem
hann var fjórum sinnum í framboði til
þings fyrir Framsóknai-flokkinn. Seg-
ir hann frá því í bók sinni, Vopnaskipti
og vinakynni. Þar var síðan bróðir
Hannesar, Björn á Löngumýri, sem
vann sýsluna fyiir Framsóknarflokk-
inn í sögulegri kosningu sumrið 1959.
Annar bróðir Hannesar, dr. Halldór
búnaðai-málastjóri, var líka þjóð-
kunnur. Systir þeirra, Hulda, er móð-
ir Páls Péturssonai-, ráðheiTa.
Asta Hannesdóttir var eindreginn
framsóknannaður, eins og hún átti
ættir til. Hún gekk í héraðsskólann á
Laugarvatni og í Kennaraskólann, en
í báðum skólunum sveif andi ung-
mennafélaganna yfir vötnum. Kjör-
orð ungmennafélagshreyfingarinnar,
Ræktun lands og lýðs, var eins og tal-
að út úr hennar hjarta. Eftir að um
hægðist á heimili hennar og bömin
komin upp hóf hún kraftmikið starf í
Framsóknarflokknum í Kópavogi
jafnframt kennslu, lengst í Breið-
holtsskóla. Hún var árin 1987-1989
formaður Framsóknarkvennafélags-
ins Freyju í Kópavogi og sat enn
fremur lengi í stjóm félagsins. Hún
var líka lengi í stjóm Framness í
Kópavogi og lagði dijúgan skerf til fé-
iagsheimilis Framsóknarmanna við
Digranesveg í Kópavogi. Um skeið
var hún varabæjaríúlltrúi og einnig
sat hún í mörgum nefndum á vegum
flokksins. Vai- hún ætíð boðin og búin
að leggja flokknum lið. Hún sótti ófáa
miðstjórnarfundi og kjördæmisráðs-
fundi og var jafnan ódeig að taka til
máls og leggja gott til mála. Hún var
kjamyrt og kryddaði mál sitt gaman-
semi þegar það átti við og jafnan vai-
vel hlustað þegar hún var í ræðustóli.
Þegar við nú kveðjum Astu Hann-
esdóttur verður mér hugsað til þeirra
hliða stjómmálanna sem mér hafa
fundist jákvæðastar, sem er að kynn-
ast fólki eins og Ástu, fólki sem býr
yfir leiftrandi hugsjónaeldi og einlæg-
um vilja til að láta gott af sér leiða.
Kjami stjómmálastarfs er einmitt
að láta gott af sér leiða. Ásta var
framúrskarandi dæmi um hugsjóna-
mann sem vildi vinna þjóðinni og
flokki sínum gagn. Hún var ein af
þeim sem aldrei slógu af í braráttunni
við að byggja upp betra og réttlátara
samfélag hér á Islandi. I þeirri bar-
áttu var aldrei kvartað þótt mikið
þyrfti að leggja á sig, jafnvel eftir
langan vinnudag, og aldrei leiddi hún
hugann að því að fá í staðinn umbun
eða viðurkenningu.Tvö orð lýsa best
starfi Ástu Hannesdóttur íyrii’ Fram-
sóknarflokkinn: Ósérhlífni og sjálf-
stæði. Hún lét engan segja sér fyrir
verkum, heldur hafði kjark til að
segja skoðun sína umbúðalaust. Eitt
er víst að hún hafði áhrif. Með hennar
vinnu og þúsunda annarra höfum við
byggt upp betra samfélag. Ásta vissi
betui- en flestir að þ\ú starfi lýkur
aldrei.
Ásta lést á líknardeild Landsspítal-
ans eftir að hafa háð langvinnt dauða-
stríð af æðruleysi, eins og hennar
kynslóð er líkt. Hún lætur eftir sig
fjögur böm, Hannes Hólmstein,
Salvöru Kristjönu, Kristin Dag og
Guðrúnu Stellu, og fimm bamaböm
og votta ég þeim innilega samúð mína
fyrir hönd Framsóknarflokksins.
Halldór Ásgrímsson.
Ásta Hannesdóttii' vai- vinkona mín
í blíðu og stríðu í tæpa hálfa öld. Eig-
inmaður minn, Eii-íkur Gíslason, var
stjúpbróðir Gissurar Jömndar Krist-
inssonar og haustið 1952 bjuggum við
öll í húsi föður hans, Kristins Guð-
bjartssonar vélstjóra, á Óðinsgötu 25.
Þá kom Gissur Jörundur blaðskell-
andi einn góðan veðurdag og vildi
kynna mig fyrir unnustu sinni. Hún
reyndist vera brosmild og hnellin
stúlka úr Húnaþingi, Ásta Hannes-
dóttir. Við Ásta settumst niður,
drukkum saman kaffi og urðum strax
góðar vinkonur og féll síðan aldrei
styggðaryrði á milli okkar. Þau Giss-
ur hófu skömmu síðar búskap í næstu
íbúð við okkur og á Óðinsgötu fædd-
ust þrjú eldri börn þeirra, Hannes,
Salvör og Kristinn. Hafði Ásta hætt
kennslu, sem hún hafði stundað
næstu ár á undan, til að ala bömin
upp. Man ég enn, hversu alvarlega
hún tók móðurhlutverkið, ekki síst í
byrjun, og hversu mikið hún lagði
jafnan á sig fyrir bömin sín. Árið 1957
fluttust báðar fjölskyldumar, min og
hennar, á Laugamesveg 100, þar sem
yngsta dóttir Ástu, Guðrún, fæddist.
Nokkur frumbýlingsbragur var þá í
Laugamesinu, götur ómalbikaðar,
mörg hús lengi ófrágengin og barna-
grúi í flestum þeirra. Þetta var erfið-
ur en um mai'gt skemmtilegur tími.
Ásta hóf aftur kennslu árið 1967 eftir
að hafa bætt við sig handavinnukenn-
ai’aprófi. Þau Ásta, Gissur og bömin
bjuggu á Laugarnesvegi fram til
1970, þegar þau fluttust í einbýlishús í
Kópavogi. Má nærri geta, að ég
kynntist Ástu og fjölskyldu hennar
vel í þessu nær tveggja áratuga sam-
býli.
Ásta Hannesdóttir var í fæstum
orðum stórkostleg kona, sem gaf mik-
ið af sjálfri sér og hafði líka mikið að
gefa. Hún var greind og vel menntuð
og sérlega glaðlynd og hláturmild.
Tók ég enn fremur tii þess, hversu
vinnusöm hún var og kappsöm, að
hverju sem hún gekk, jafnvel áköf. Er
óhætt að segja, að henni hafi aldrei
fallið verk úr hendi. Þótt hún hefði
ákveðnar skoðanir, einkum á stjórn-
málum, var hún umburðarlynd,
víðsýn og fijálslynd. Hún var í senn
hörð og viðkvæm. Hún var hörð í
þeim skilningi, að hún var sterk og
haggaðist lítt jafnt í mótlæti sem
meðbyr. En hún var líka viðkvæm
undir niðri, mátti ekkert aumt sjá og
bar mikla umhyggju fyrir öðrum,
ekki síst þeim, sem áttu undir högg að
sækja. Hún sagði stundum, að hún
hefði tekið út sorgina í sínu lífi, þegar
systir hennar, Guðrún, sem hún kall-
aði Diddu, féll skyndilega frá aðeins
fjórtán ára að aldri. Höfðu þær systur
verið mjög samrýndar. Ég sá Ástu
síðast í brúðkaupi dótturdóttur minn-
ar, mánuði áður en hún féll frá, og var
hún þá glöð og kát að vanda, þótt hún
hefði þá glímt við erfiðan sjúkdóm í
nokkra mánuði. Ég skrapp til útlanda
skömmu eftir þetta og nokkrum dög-
um áður en Ásta dó vitjaði hún mín
þar ytra í draumi og sagðist vera að
fara í langt ferðalag, en hún legði ekki
af stað fyrr en eftir helgi, eins og hún
orðaði það. Þriðjudaginn eftir þetta
var hún öll. Síðustu mánuðina hafði
hún notið frábæiTar umönnunar á
líknardeild Landspítalans, en böm
hennar létu sér líka öll mjög annt um
hana. Var það Ástu ætíð óblandin
ánægja að hitta dæturdætur sínar og
annast um þær. Ástu Hannesdóttur
verður sárt saknað, en hún mun lifa í
minningu allra þeÚTa, sem þekktu
hana.
María Haraldsdóttir.
Ég dey og ég veit, nær dauðann að ber.
Ég dey, þegar komin er stundin.
Ég dey, þegar ábati dauðinn er mér.
Ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilifs lífs uppspretta er fundin.
(Stefán Thorarensen.)
„Mér finnst það tillitsleysi af
skaparanum að láta mig kafa snjóinn í
vetur ef hann lofar mér ekki að lifa
sumarið.“ Þetta voru orð alþýðuhetj-
unnar Ástu Hannesdóttur í fyrsta
símtalinu sem við áttum saman eftir
að ljóst var að hún væri helsjúk. Hún
var létt í tali eins og venjulega, gerði
grín að veikindum sínum og sagðist
svo sem vera tilbúin að fai-a - búin að
ljúka sínu dagsverki - en blóm sum-
arsins væru svo falleg. Ásta fékk að
njóta blóma sumarsins. I hennai- erf-
iða dauðastríði heyrði ég hana aldrei
kvarta enda ekki henni líkt að bera
harm sinn á torg. Þetta lýsir Ástu
mjög vel. Hún var raunsæ og sann-
gjöm baráttukona.
Enda þótt sérhver kona sé einstök
vai- Ásta alveg einstök. Hún var ein af
þessum dyggðum prýddu konum,
sem samferðamennimir leituðu til
vegna þess að þeir treystu henni. Hún
var kennari af lífi og sál. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á skólamálum sem
og öðrum þjóðfélagsmálum og rök-
festa Ástu var engu lík. Hún var kona
sem þorði að segja skoðanir sínar
jafnt í ræðustól sem við eldhúsborðið,
enda virt af þeim sem hana þekktu.
Hún var hlý, úrræðagóð, heiðarleg,
hjálpfús og góðum gáfum gædd hvort
sem var til hugar eða handa. Hún var
mjög framsýn og fylgdist vel með öllu
sem verða mátti til framfara. Sem
dæmi um það er að hún talaði um
gagnsemi þess að leggja jámbraut
frá Keflavík til Reykjavíkur fyrir
mörgum áram. Þá hlustuðu fáir en nú
er talað um jámbraut í fullri alvöru.
Ásta hafði mikla trá á æsku þessa
lands, treysti henni til að erfa landið.
Kímni brá fyrir á andliti hennar þeg-
ar bemskubrek bai- á góma. Hún
skildi að litlir fingur þurfa að fá að
snerta og var þess fullviss að „enginn
verður óbarinn biskup". Ásta var eitt
af hinum fjölmörgu „skúffuskáldum"
samtímans, prýðilega hagmælt en
flíkaði því aldrei. Ég veit að hún orti
sig frá vandamálum líðandi stundar
og í glettinni ferskeytlu fékk ólgandi
skap hennar oft útrás.
Ásta var ákaflega glaðlynd og bros-
mild kona og hún hafði þann hæfileika
sem ekki er öllum gefinn, að brosa til
að breiða yftr;ama.
Ég kveð Ástu Hannesdóttur með
virðingu og þökk fyiir allt. Fyrir mig
var það einn af stóra vinningunum í
happdrætti lífsins að fá að kynnast
þessari einstöku merkiskonu.
Bömum, tengdabömum, bama-
bömum og öðram syrgjendum votta
ég mína dýpstu samúð og vona að þau
geti glaðst í hjarta sínu yfir að hafa
átt svo trausta og trygga konu við hlið
sér á lífsveginum.
Ó blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá
og við um okkar ævi saman tölum
sem eins og skuggi þá er liðin hjá
(Matth. Joch.)
Guð blessi minningu Ástu Hannes-
dóttur.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
Það er með miklum frega að ég
kveð vinkonu mína, Ástu Hannesdótt-
ur.
Hugurinn reikar til baka til sum-
arsins 1994. Um 1.300 íslenskar kon-
ur skunda á kvennaráðstefnuna í
Turku í Finnlandi. Þúsundir kvenna
af Norðurlöndunum kynnast hag og
menningu hver annarrar um leið og
þær skemmta sér undir fmnskri
ágústsólinni. Ásta Hannesdóttir var
ein íslensku kvennanna. I Turku átt-
um við saman góðar og gjöfular
stundir. Mér er afar minnisstætt er
við sátum þar tvær saman, ræddum
heimsmálin, stjómmálin á Islandi og
hlutverk Framsóknarflokksins. Ásta
varð á þeirri stundu einn af örlaga-
völdunum í mínu lífi. Hún tók sér
langan tíma í að ræða við mig um þörf
og mikilvægi þess að konur létu meira
til sín taka í stjórnmálum, það væri
Framsóknarflokknum og samfélag-
inu nauðsynlegt.
Konur þyrftu að taka sér tak og
skunda fram. „Þú átt að hella þér út í
landsmálin, Siv, það er ekkert mál.
Skelltu þér í slaginn og við kerling-
amar skulum styðja við bakið á þér,“
sagði hún kampakát og sannfærandi.
Hvatning Ástu vó þungt í þeirri
ákvörðun minni að taka þátt í stjóm-
málum á landsvísu. Síðan hafa hún og
Freyjukonur stutt mig gegnum þykkt
og þunnt í stjómmálastöríúnum.
Ásta Hannesdóttir var einstök
manneskja. Um leið og hún var hlý og
einlæg í samskiptum sínum við annað
fólk var hún hörð á sínu. Ásta var afar
félagslynd. Það var gaman og gefandi
að vinna við hlið hennar. Því kynntist
ég í gegnum starf hennar innan
Freyju, félags fi-amsóknai-kvenna í
Kópavogi. Þar stóð Ásta í broddi fylk-
ingar um árabil ásamt þeim Sigur-
þjörgu Björgvinsdóttur og Bimu
Amadóttur. Kraftur Freyjukvenna í
Kópavoginum hefur verið aðdáunar-
verður. Freyjukonur hafa verið hvað
virkastar og duglegastar í flokks-
starfinu í Reykjaneskjördæmi. Ásta
mætti á flestalla fundi í Framsókn-
ai’húsinu við Digranesveg. Um leið og
hún hellti upp á og tók til kaffi-
veitingamar tók hún þátt í umræðum
og kom með sínar athugasemdir jafnt
úr eldhúsinu sem úr ræðustól. Ásta
var frábær ræðumanneskja. Þegar
hún talaði lögðu allir við hlustir. Hún
talaði af krafti og beitti það sterkum
og hnyttnum rökum að ræður hennar
urðu oft hin mesta skemmtan þrátt
fyrir að undirtónninn væri há-
pólitískur.
Þegar ég kynntist Ástu vissi ég það
eitt að hún væri vön að standa upp á
kjördæmaþingum Framsóknar-
flokksins á Reykjanesi og segja þar
meiningu sína umbúðalaust. Hún
hafði sterkar skoðanir á málum, nán-
ast sama hvar borið var niður. Sýn
hennar á mennta-, félags- og sjávar-
útvegsmálin var skýr og margir fram-
sóknarmenn á Reykjanesi minnast
Ástu fyrir óbilandi áhuga hennai- á
jámbraut milli Keflavíkur og Reykja-
víkur. Mér er eins afai’ minnisstætt
þegar Ásta kom á einu kjördæmis-
þinginu upp í ræðustól. Umræðan
snerist um skattamál og sá hún öll
tormerki á hugleiðingum fyrri ræðu-
manna. Spurði hún, með hárbeittri
kímni, hvaðan í ósköpunum menn
hefðu fengið þessar hugmyndir og
hvernig það væri, hvort menn kynnu
ekki lengur að reikna í þessu landi?
Ástu vai’ illa við allan undirlægjuhátt,
menn áttu að bera höfúð sitt hátt hvað
sem á gengi og standa fast á sínu.
Orðið uppgjöf var ekki til í hennar
orðabók, enda var Ásta bjartsýn að
eðlisfari.
Ásta sýndi samferðafólki sínu
mikla ræktarsemi. Garðurinn hennar
í Hjallabrekkunni með sínum lit-
skráðugu blómum bar einmitt þessari
ræktarsemi Ástu glöggt vitni. Ég
naut þessa eiginleika Astu ríkulega.
Allt frá því að hún hvatti mig til þess
að hella mér út í stjómmálin af krafti
á kvennaráðstefnunni í Turku sýndi
hún mér þessa ræktarsemi. í próf-
kjöri, sem þingmaður og nú síðast
sem ráðherra. Alltaf naut Ástu Hann-
esdóttur við, þar sem hún hvatti mig
áfram með ráðum og dáð. Undir það
síðasta, þegar hún var þrotin að kröft-
um, kom hún hvatningarorðum sínum
áleiðis til mín í gegnum Bfrnu Áma-
dóttur, vinkonu okkar.
Mig langar í þessum kveðjuorðum
að þakka Ástu Hannesdóttur fyrir
samfylgd hennar og stuðning í minn
garð á liðnum áram. Stuðningur
hennar og hvatning hafa verið mér
ómetanleg. Framsóknarmenn eiga
henni mikið að þakka fyrir allt það
starf sem hún innti af hendi í þágu
flokksins, styrk hennar og þraut-
seigju. Við sem voram svo lánsöm að
eiga Ástu að munum sakna hennar
sárt. Bömum hennar, þeim Hannesi
Hólmsteini, Salvöra Kristjönu,
Kristni Degi og Guðránu Stellu,
ásamt öðrum ættingjum og samfylgd-
armönnum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi minning
Ástu lifa um ókomna tíð.
Siv Friðleifsdóttir.
Nú í haust eru liðin 57 ár frá því að
kynni okkar Ástu hófust. Ekki leist
okkur nú of vel hvorri á aðra við
fyrstu sýn. Við lentum saman á fjög-
urra stúlkna herbergi á Laugai’vatns-
skóla. Það vai’ liðinn smátími frá
skólasetningu þegar hún kom í skól-
ann og það átti að vera skólaball um
kvöldið. Ég rétt heilsaði henni og hélt
svo áfram að búa mig, greiða mér og
mála mig og púðra. Ásta sagðist hafa
hugsað með sér að ég væri nú meiri
pjattrófan og ég hugsaði að hún væri
nú meiri fitubollan. Við hinar þrjár
voram allar svo grannar. En þegar
við hittumst mörgum árum seinna og
höfðum verið duglegar við að bæta á
okkur aukakílóum sagði Ásta: „Svei
mér þá, ég held að ég sé bara orðin
grennst af okkur.“ Og svo hló hún sín-
um gleðigjafahlátri.
Margar skemmtilegar minningar
era frá þessum skólaáram, það vai-
dásamlegur tími. Ásta fór svo í Kenn-
araskólann en ég fór að vinna og vin-
átta okkar hélt áfram í Reykjavík.
Tveimur áram seinna tók ég mér frí
úr vinnu og fór með henni norður í
Guðlaugsstaði i kaupavinnu, en þar
bjuggu afi hennar og amma og fóður-
bróðir. Auðvitað vildum við komast á
þau fáu böll sem vora í boði yfir sum-
arið. Ég man hvað mér leist illa á kláf
yfir Blöndu til að komast á ball í
Bólstaðarhlíð. En Ásta sagði mér
bara að stíga upp í kláfinn og loka
augunum, hún skyldi draga okkur yf-
ir og það gerði hún. Mikið var hún líka
búin að hlakka til að fara á ballið í
Vatnsdalnum, en þar var hún fædd og
uppalin. Hún var hins vegar búin að
lofa að vera hjá frænku sinni þegar ,
hún eignaðist bam og bamið þurfti x
endilega að fæðast á sama tíma og
ballið var. Ég fór og var í reiðbuxum
og rássastígvélum, en farið var á
hestum yfir í Vatnsdal. Ég kallaði það
„Fjallabaksleið".
Þegar á ballið kom vora allar stúlk-
ur í sumarkjólum og á spariskóm.
Þá vantaði mig minn góða ráðgjafa
til að segja mér til og taka með mér
kjól og skó.
I Ástu eignaðist ég mína bestu vin-
konu. Það er vandfundin manneskja
sem er eins mörgum kostum búin og
hún var. Þess fékk ég að njóta öll
þessi ái’ frá skóladögum okkar. Ásta
kenndi í einn vetur eftir að hún lauk
skóla og giftist síðan og eignaðist
fjögur börn. Seinna fór hún í handa-
vinnukennaradeildina og kenndi eftír
það handavinnu. Eftir að við maður-
inn minn fluttumst úr Reykjavík í
Neistastaði heimsótti hún mig þang-
að. Hún kom með bömin með sér og
meðan hún dvaldi þar hjálpaði hún
mér að sauma á mig og bömin mín.
Nærvera hennar og félagsskapur var
ekki síðri en hjálpin. Það kom sér líka
vel að eiga Ástu fyrir vin, eftir að við
fluttum aftur til Reykjavíkur. Einu
sinni þegar maðurinn minn var
nýkominn heim af spítala og ég var
svo lasin að ég treysti mér ekki út til
að versla fyrir heimilið hringdi dyra-
bjallan. Og hver var þá komin nema
Ásta? Ég sagði að það væri eins og
hún hefði fengið hugskeyti og hún
sagði að sér hefði fundist að hún
þyrfti að skreppa til mín.
Nú er okkar samverastundum lok-
ið, en minningamar á ég sem fjársjóð
sem ekkert fær grandað. Blessuð sé
minningÁstu Hannesdóttur. Bömum
hennar og bamabömum og öðrum
vandamönnum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Margrét Bjömsdóttir frá
Neistastöðum.
Góður starfsfélagi og vinur er fall-
inn frá eftir erfið veikindi. Glaðlynd
og góðhjörtuð kona sem helgaði líf
sitt kennslu og uppeldi íslenskra
skólabama í marga áratugi.
Ásta var kennari af hugsjón. Hún
var þeirrar skoðunar að kennsla væri
göfugt en vanmetið starf. Hún lagði
sig alla fram til að nemendur hennar
fengju þá menntun og það uppeldi
sem er besta veganesti sérhvers ein-
staklings þegar út í lífið er komið.
Dugnaður og ósérhlífni einkenndu
hana og ef upp komu vandamál í
dagsins önn leysti hún úr þeim með .
bros á vör. Bömunum sem hún
kenndi þótti vænt um hana og þau
fylltust öryggi í návist hennar. Hún
var sannur mannvinur sem gott var
að umgangast.
Ásta hóf kennslu við Breiðholts-
skóla þegar hann hóf starfsemi í sept-
ember 1969. Fyi’stu árin einkenndust
af húsnæðisþrengslum vegna mikils
fjölda nemenda og mótunar starfs,
siða og venja sem núverandi skóla-
starf byggist á. Elja, dugnaður og
starfsgleði fyrstu starfsmannanna
lagði granninn að því farsæla skóla-
starfi sem einkennt hefur skólann.
Ásta var frumkvöðull í handavinnu-
kennslu og vann þar starf sem aldrei
verður fullþakkað. Lífsgleði hennar
og kraftur smitaði út frá sér til allra.
Líflegar umræður um líðandi stund
voru iðulega á kennai’astofunni í frí-
mínútum. Ásta tók afstöðu í flestum
málum sem rædd vora og lá ekki á
skoðunum sínum. Þegar sá gállinn
var á henni var tilgangslaust fyrii’
samkennara hennar að reyna að snúa
henni yfir á sitt band. Ásta hafði
ákveðnar skoðanir á þjóðmálum og
fór ekki leynt með þær. Hún barðist í
kjara- og réttindabaráttu kennara um
langt skeið og kennarastéttin á henni
margt að þakka.
Ásta var tryggur samstarfsmaður^
og virtur félagi. Við upphaf hvers
skólaárs kom hún brosandi til starfa
með blómvönd úr garðinum sínum til
að skreyta kennarastofuna. Þessi sið-
ur hennar var táknrænn fyiir þá virð-
ingu sem hún bar fyrir staifi sínu.
Ásta lét af störfum við Breiðholts-
skóla vorið 1996 eftir 27 farsæl ár við
skólann.