Morgunblaðið - 19.10.2000, Blaðsíða 56

56 FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELEN DRÖFN
. HJALTADÓTTIR
+ Helen Dröfn
Hjaltadóttir frá
Súðavík fæddist á
Dvergasteini 18. júní
1950. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 1. október
síðastliðinn og fór
útfór hennar fram
frá Súðavíkurkirkju
7. október.
Mig langar að minn-
- ast Helenar í fáeinum
orðum. Helen var mjög
sérstök, afskaplega op-
in og gefandi persóna
og jákvæð. Það var hægt að tala við
hana um allt milli himins og jai'ðar og
hún gaf sér alltaf tíma til að spjalla og
gefa ráð ef óskað var eftir. Hún var
laus við uppgerð og kom til dyranna
eins og hún var klædd og það er eig-
inleiki sem ég met mikils hjá fólki. Eg
kynntist Helen betur eftir að ég eign-
aðist dóttur mína Tinnu Rún með
syni hennar, Snorra, árið 1995. Þótt
við Snorri værum ekki í sambandi
voru móttökumar hjá þeim hjónum
Helen og Steina mjög hlýlegar og þau
hafa frá fyrstu tíð tekið virkan þátt í
uppeldi Tinnu og verið okkur mæðg-
um innan handar með
svo margt. Það eru for-
réttindi hjá börnum að
fá að alast upp við ást
og leiðsögn ömmu og
afa. Þeirra forréttinda
naut Tinna í miklum
mæli. Hún hefur verið í
pössun hjá ömmu Hel-
en hálfan daginn í nær
þrjú ár. Þær hafa margt
brallað saman á þeim
tíma og litla telpukornið
blómstraði hjá ömmu
Helen.
Helen var trúuð
manneskja og heyrði ég
oft á tali Tinnu að amma ræddi þessi
mál við hana og kæmi það fyrir að
mamma var ekki eins sannfærð í
trúnni og vildi segja að „kannski"
væri þetta svona, þá var svarið ein-
faldlega „hún amma Helen sagði það“
og við það sat. Mér þykir það svo af-
skaplega sárt að Tinna fái ekki notið
leiðsagnar ömmu Helenar lengur en
þær áttu þó þessi fimm ár saman og
mun Tinna búa að þeim fjársjóði alla
tíð og fyrir það er ég þakklát.
Ég ætla að enda á ljóði sem hefur
verið í miklu uppáhaldi hjá mér. Hel-
en mín, þökk fyrir yndisleg kynni.
Þau laðast að okkur árin, við lánuð þau fá-
um,
ef leggjum við okkur fram við mðrgum ná-
um,
sum eru erfið og fara illa með okkur,
önnur Ijúf og eftirsóknarverð nokkur.
Úr þessum árum við ævisöguna smíðum,
með ótal myndum við bókina okkar prýð-
um,
sumt er í litum, svart er annað og hvítt,
sumt er gamalt, og annað er alveg nýtt
(Unnur Sólrún)
Elsku Steini og fjölskylda, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hulda.
Efst í huga okkar og hjarta er
þakklæti til Helenar fyrir húmorinn
hennar, visku og kærleika, sem hún
gaf ríkulega af. Það er eitthvað svo
létt og bjart yfir brottfór hennar, hún
skildi svo mikið gott eftir. Guð blessi
minningu Helenar og styrki ástvini
hennar.
Guðereilífást
enguhjartaerhætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvertbölskalbætt.
Lofið guð sem gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmterhúmsinshaf,
allterljósoglíf.
(Stefán frá Hvítadal)
Klara, Björgvin og Bergsteinn.
BRYNHILDUR
SIGTRYGGSDÓTTIR
+ Brynhildur Sig-
tryggsdóttir
fæddist í Reykjavík
21. september 1932.
Hún lést í Sunnuhlíð,
hjúkrunarhcimili
aldraðra í Kópavogi
30. september síðast-
liðinn og fór útfor
hennar fram frá
Fossvogskirkju 10.
október.
Ég vil rita nokkur orð
um líf og stríð mágkonu
minnar, Brynhildar
Sigtryggsdóttur, sem verður jarð-
sungin í dag.
Hún fæddist í þennan heim fallegt
og föngulegt stúíkubam. Var fædd í
Reykjavík og ólst þar upp. Móðir
hennar hét Guðrún og var Jónsdóttir
frá Vatnsleysuströnd, nánar tiltekið
Flekkuvík. Faðir hennar hét Sig-
tryggur Leví Agnarsson frá
Fremsta-Gili í Langadal, A-Hún.
Brynhildur ólst þó ekki upp hjá for-
eldrum sínum heldur föðursystur,
Ingibjörgu, og manni hennar, Aðal-
steini Andréssyni, sem var frá Sól-
bakka í Skagafirði. Hún
var því að mestu að
norðan eins og oft er
sagt. Enda leitaði hún
sér menntunar norður
eða tO Kvennaskólans á
Blönduósi, þar sem ör-
lagaskref voru stigin en
þar kynntist hún eftir-
lifandi eiginmanni sín-
um, Jóni Pálma Steing-
rímssyni, bróður
mínum. Þau eignuðust
fjögur börn, Kolbrúnu,
Dýrleifu, Jón Pálma,
Aðalstein Leví og
Helgu Ingibjörgu, sem
öll eru nú myndarfólk.
Lífshlaup BrynhUdar mótaðist af
uppeldisskyldu og brauðstriti. Það
varð hlutskipti hennar eins og svo ótal
margra, sem fæddust á kreppuárum
fátækrar þjóðar. En afkvæmin uxu úr
grasi í faðmi eigin fjölskyldu og hlutu
því önnur örlög en hún sjálf. Það er
erfitt að meta framlag móður sem
þannig rækir hlutverk sitt. Seinni ár
ævi sinnar vann Brynhildur heimilinu
tekna, starfaði í mörg ár við ullariðn-
að að Álafossi, var verkstjóri þar.
Fyrir hartnær áratug fór heilsu
hennar að hraka, hún fékk sykursýki
og því samfara æðasjúkdóma. Hún
varð fyrir slysum, beinbrotum, sem
ollu henni ótrúlegum þjáningum,
þrátt fyrir læknishjálp og hjúkrun.
Ferðir hennar inn á sjúkrahús eru
ótaldar og stundum með þeim hætti
að spítalasaga hennar væri fróðlegt
lestrarefni. En hún tók örlögum sín-
um með æðruleysi og umburðarlyndi,
sem jaðraði við þakklæti.
Ég hefi oft furðað mig á dauðsjúkri
manneskju, sem líkist flöktandi loga,
er ekki vill yfirgefa kveikinn. Þannig
tók hún erfiðum sjúkdómum sínum.
Það er eins og Skaparinn hafi gefið
sumum skaphöfn, sem lofar hvern
þann dag sem nýr rís. Hjá slíku fólki
er það ekki söknuður heldur vonin
sem vakir í vitundinni. Slíkt tUfinn-
ingalíf er Guðsgjöf.
Ætlunarverki BiynhUdar mág-
konu minnar er nú lokið. Eftir eru
böm og bura og hann Jón Pálmi bróð-
ir.
Ég hefi þekkt hana í hartnær hálfa
öld, frá því hún var nemandi við
Kvennaskólann á Blönduósi. Við Jón
Pálmi áttum kvennaskólann sem
sameiginlegt áhugamál og ævintýri
því samfara. Mér er því skylt að
kveðja BUlý eins og hún var ætíð köll-
uð þótt ekki sé nema með þessum fáu
línum. Pálma bróður og bömum sendi
ég kveðju mína og okkar allra héðan
frá Selfossi.
Brynleifur H. Steingrímsson.
+ Oddný Bjarna-
dóttir fæddist á
Fáskrúðsfirði 23.
aprfl 1914. Hún lést
29. september síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 5. októ-
ber.
Hinn 29. september
lést hún amma mín eftir
mikið stríð við veikindi
sín. Ég þakka Guði fyr-
ir að ég fékk að vera hjá
henni síðustu vikuna
hennar og við fengum að kveðjasti
Ég og mamma vomm hjá henni
þessa síðustu daga og þegar hún
amma mín kvaddi svo þennan heim
héldum við báðar í hendina hennar og
kvöddum um leið og við þökkuðum
henni fyrir allt sem hún hefir gefið
okkur. Við fengum líka að sjá til þess
að amma var ekki ein þennan síðasta
tíma hennar hér á jörðu, hún hafði
—isína nánustu hjá sér alveg eins og
hún óskaði. Það var það
síðasta sem við gátum
gefið konu sem hafði
gefið okkur svo mikið í
gegnum ævi okkar.
Eg get ekki verið að
segja frá hvaða minn-
ingar era mér kærastar
því að hver dagur sem
hún var til er uppfulurl
af yndislegum, ástrík-
um minningum, sú ást
sem hún gaf okkur var
alveg sérstök. Þótt hún
byggi á öðram lands-
hluta var ekki til sá
dagur sem hún var ekki
hjá okkur í hug og hjarta.
Þegar hún heimsótti okkur á jólum
og páskum var alltaf eins og þær há-
tíðir væru fullkomnar. Bömunum
mínum fannst alltaf sérstakt að hafa
langömmu sína hjá sér á þessum há-
tíðisdögum. Nú um síðustu jól komst
hún svo ekki vegna veikinda sinna, þá
kvörtuðu bömin yfir því að jólin væra
ekki eins, það vantaði langömmu. Öll
fundum við fyrir tómleikanum sem
var þarna þessa hátíð. Þótt hún væri
svona langt frá okkur var hún stór
hluti í lífi okkar á hverjum degi, alltaf
til taks til að ræða um hjartans mál
og gefa okkur leiðsögn og hreina ást
þegar það þurfti.
Hún hafði líka mikla ánægju af því
þegar bróðursonur hans afa og fjöl-
skylda hans komu í heimsókn til
hennar. Einar, Ester, Elva og dóttir
hennar Birta, Bjarni og Sara vora
henni mikil gleði og hjálp á hverjum
degi, og einnig Kristborg og hennar
fjölskylda þegai' þau komu í heim-
sóknir til landsins. Ömmu þótti af-
skaplega vænt um það að fá að fylgj-
ast með þeim öllum og hamingja
hennar yfir að vera hluti af lífi þeirra
var mikil. Elsku Einar og Ester og
böm, ég get aldrei fullkomlega þakk-
að ykkur fyrir allt það sem þið hafið
gefið og gert fyrir hana ömmu mína
og einnig okkur í gegnum þessi ár,
þið erað öll alveg einstök.
Elsku amma mín, ég mun aldrei
geta fyllilega þakkað þér fyrir allt
sem þú hefur veitt mér og kennt, ég
mun aldrei geta sagt almennilega
hversu mikils virði þú ert mér og
bömum mínum. Nú ert þú farin og
það tómarúm sem þú hefur skilið eft-
ir verður aldrei fyllt. Guð geymi þig,
amma mín.
Rósa og bömin.
ODDNY
BJARNADÓTTIR
JOHANN HEIÐAR
ÁRSÆLSSON
+ Jóhann Heiðar
Ársælsson fædd-
ist í Reykjavík 22.
júní 1961. Hann lést
á heimili sínu 17.
september síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Hafnar-
kirkju á Hornafirði
25. september.
Um miðjan septem-
ber var ég staddur er-
lendis þegar mér bár-
ust þau sorglegu tíðindi
að gamall og góður
æskufélagi Jóhann Heiðar Arsæls-
son væri látinn. Aðstæður vora svo
gjörólíkar og þær vora fyrir um
þremur áratugum þegar við Jói og
fleiri voram að trítla um fjörur og
móa austur á Hornafirði að ósjálfrátt
leiddi ég hugann til þess tíma.
Fyrir um 30 árum var Hafnar-
hreppur sem svo hét mun fámennari
en Hornafjörðurinn er í dag og ákaf-
lega einangraður frá umheiminum og
hefur hvortveggja vafalaust sett
mikinn svip á mannlífið þar.
Höfn í Hornafirði eins og plássið
er oftast kallað hefur byggst upp á
nesjum og eyjum í firðinum og hefur
smátt og smátt verið fyllt upp á milli
þessara nesja þannig að heilu hverfin
standa nú þar sem áður vora leirur
og sjór og ki'akkar léku sér á heima-
smíðuðum kajökum og tunnuflekum.
Leiðarhöfði eða Höfðinn stendur yst
á einu af þessum nesjum. Þótt fyllt
hafi verið að honum að norðanverðu,
þannig að hann sker sig ekki eins
mikið úr og áður stendur hann enn
vel undir nafni og setur sérstakan
blæ á þennan hluta bæjarins.
Tvær götur lágu út á Höfðann,
Ránarslóð og Höfðavegurinn. I ná-
grenni Höfðans, var á þessum árum,
lítið samfélag fj'öragra bama sem
vora í senn umvafin ævintýraheimi
og öryggi foreldranna sem aldrei
vora langt undan. Ég var svo hepp-
inn að amma og afi áttu heima þarna
og fékk ég því að njóta þessa samfé-
lags allnokkuð.
Við Ránarslóðina
stóð stórt og mikið hús
enda í eigu eins mesta
útgerðamanns þorpsins
í þá tíð. Þó komin væra
götunöfn vora húsin
samt sem áður nefnd
sínum gömlu nöfnum
og var þetta stóra hús
kallað Sólberg.
Á Sólbergi bjó strák-
ur sem var einu ári
eldri en ég og við köll-
uðum Jóa Sæla. Nafnið
var til komið af því að
hann var sonur Ársæls
sem jafnan var nefndur
Sæli. Nafnið átti vel við hann. Jói var
rólegheitastrákur en alltaf sæll og
glaður, tilbúinn í smáprakkaraskap
og með sérstakan en smitandi hlátur.
Á Sólbergi fann maður fyrir öryggi
og yfirvegun og manni fannst gott að
koma þar inn. Jói bar sterkan keim af
þessari ró sem einkenndi heimilið og
þótt hann væri bara einu ári eldrí en
ég fannst mér hann vera mikið
þroskaðri og lífsreyndari.
Síðar komu í ljós hæfilekar hans í
tónlist. Mest lagði hann rækt við
bassaleik og lék í Hornfirsku djass-
tríói sem flestir djassgeggjarar
þessa lands kannast við. Þeir léku
undir hjá mörgum þekktustu sólóist-
um landsins bæði á Höfn og á djass-
hátíðum á Egilsstöðum og í Reykja-
vík - það virðist ekki hafa komið að
sök að hann tapaði fingri einu sinni
þegar við ásamt fleiram voram að
leika okkur í gamla bíóbragganum á
Höfn.
Eftir að ég flutti frá Höfn og kom
þangað sjaldnar hittumst við ekki
oft. Ég frétti hins vegar af honum og
vissi að honum leið ekki alltaf vel.
Ég mun varðveita minninguna um
hinn góða dreng Jóhann Ársælsson
sem ólst upp í samfélaginu litla við
Höfðann.
Guð styrki móður hans, Jónínu
Brannan, bræður hans og þeirra fjöl-
skyldur í þeirra miklu sorg.
Blessuð sé minning Jóhanns Heið-
ars Ársælssonar.
Eymundur Sigurðsson.
ANNA BARA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Anna Bára Sig-
urðardóttir
fæddist í Ólafsfirði
14. ágúst 1939. Hún
lést í Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
6. október siðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Keflavíkurkirkju 13.
október.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Nú er komið að kveðjustund.
Bára var búin að berjast við sjúk-
dóminn í þrjú ár og hefði barist
lengur en kraftarnir vora á þrotum,
líkaminn gat ekki meir.
Ég var nánast daglegur gestur á
heimili Báru þegar við Dalla, dóttir
hennar, byrjuðum að vera vinkonur
fyrir tuttugu og eitthvað áram. Þá
varð ég ekki bara vinkona Döllu
heldur varð ég vinkona allra á heim-
ilinu og ekki síst Bára. Það var svo
gaman að vera í kringum þessa litlu
fjölskyldu. Þau voru svo samrýnd og
samheldin að það lá við að maður öf-
undaði þau. Og eftir að barnabörnin
komu til sögunnar fannst mér að
böndin styrktust enn betur. Ég var
ekki sú eina sem hélt til á heimili
þeirra, þar var alltaf fullt af fólki,
vinum systkinanna, þeirra Döllu og
Óla, eða vinafólki Báru og Robba.
Hún var svo heppin
að hitta hann Robba
sinn sem bar hana á
höndum sér og dekraði
við hana svo unun var
að fylgjast með.
Bára var glæsileg.
Hún var lítil, nett og
falleg kona. Ég man
hana aldrei öðruvísi en
fína. Hún fylgdist vel
með tískunni og var
alltaf mesta pæjan.
Þegar við vinkonurnar
vorum að fara eitthvað
leituðum við ósjaldan
til Báru. Hún hjálpaði
til að velja á okkur föt eða lánaði
okkur eitthvað af sínum. Og við
mátum álit hennar mikils. Heimili
hennar hefur líka alltaf verið svo
fínt og ber smekk hennar gott vitni.
Og jafnvel þótt hún væri orðin fár-
veik hugsaði hún um að líta vel út og
að umhverfið hennar gerði það líka.
Bára var skemmtileg og hafði ein-
staka frásagnargleði. Hún naut þess
að segja frá gömlu dögunum og rifja
upp liðna tíma og fóra ófáar heim-
sóknir mínar í það að hlusta á hana
segja frá. Ég á eftir að sakna þeirra
stunda.
Ég kveð Báru með þakklæti fyrh-
samveruna og tel mig hafa verið
heppna að hafa fengið að kynnast
henni.
Elsku Robbi, Dalla, Halli, Óli,
Jóna og barnabörnin, megi Guð
vera með ykkur og styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð.
Unnur Birna Þórhallsdóttir.