Morgunblaðið - 24.11.2000, Qupperneq 44

44 FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 2000
1____________________________
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðrún Diðriks-
dóttir fæddist í
Oddgeirshóla
Austurkoti í Flóa 21.
mars 1902. Hún and-
aðist á Dvalarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi 18. nóvember
sl. Foreldrar hennar
voru hjónin Diðrík
Diðriksson bóndi, af
sunnlenskum ættum,
.. og Guðríður Jóns-
dóttir, systir Ás-
gríms Jónssonar list-
málara. Guðrún var
elst af sex bömum
þeirra hjóna. Næstir voru fjórir
bræður og systir yngst. Á lifl eru
einn bræðranna og systirin.
Guðrún ólst upp hjá foreldrum
sínum og fluttist með þeim að
Langholti í sömu sveit. Þegar hún
var 16 ára gömul fór hún til
starfa hjá frænku sinni í Reykja-
vfk. Hún var stórvel gefín og
hafði sterka löngun til frekara
náms í framhaldi af bamaskóla-
Guðrún Diðriksdóttir var ein sú
merkilegasta, stórbrotnasta og ynd-
islegasta kona sem ég hef kynnst.
Meiri elsku og hlýhug og jafnmiklum
áhuga á mönnum og málefnum hef ég
varla kynnst annars staðar en í nota-
legu herberginu hennar á Höfða.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu Guðrúnar, maula á smákök-
um, drekka appelsín úr ísskápnum
og ræða málefni líðandi stundar. Hún
hafði brennandi áhuga á öllu sem var
að gerast í kringum hana, þó sérstak-
lega á því sem bömin hennar, bama-
böm og langömmubömin höfðu fyrir
.ötafni. Hún fylgdist vel með bæði
sigmm og ósigrum, gladdist fyrir
allra hönd þegar vel gekk og hvatti
alla áfram ef á móti blés.
Dætmm okkar Hjartar þótti ein-
staklega gaman að koma til lang-
ömmu sinnar. Þær höfðu alltaf frá
einhverju að segja, og ætíð hlustaði
amma Guðrún með athygli. Það vom
yndislegar stundir og minningar
okkar em dýrmætar.
Um daginn vomm við fjölskyldan
og amma Guðrún hjá Svövu og
Hróðmari sem vom nýbúin að fá sér
tölvu. Guðrún hafði mikinn áhuga á
að sjá gripinn og Hjörtur sýndi henni
ýmislegt sem tölvan var fær um að
gera. Þau heimsóttu meira að segja
veraldarvefinn, og það fannst 98 ára
gamalli konunni afskaplega merki-
legt. En svona var hún, hún hafði
óbilandi áhuga á umheiminum og
vildi alltaf kynna sér nýjungar. Meira
að segja möguleika veraldarvefsins!
Guðrún var amma hans Hjartar
míns. En hún var líka eins og amma
mín. Ég mun ætíð geyma minning-
una um ljúfa og dásamlega konu í
hjarta mínu. Konu, sem við elskuðum
öll og virtum, konu sem veitti okkur
alltaf nýja og betri sýn á lífið. Blessuð
sé minning hennar.
Sigríður Indriðadóttir.
í dag kveð ég elskulega ömmu
mína, hana ömmu Guðrúnu.
Hún amma var mér og minni fjöl-
skyldu miklu meira en amma, hún
var mikill vinur okkar og hafði fram á
síðasta dag óþrjótandi áhuga á öllu
sem við tókum okkur fyrir hendur.
náminu. Því hóf hún
nám í kvöldskóla í
Reykjavík og fagnaði
því mjög að geta auk-
ið þekkingu sína.
Þetta var haustið
1918 og spánska veik-
in geisaði. Frænka
Guðrúnar lést úr
henni og sjálf varð
hún að hverfa frá
starfí og námi og
halda heim. En löng-
un til að auka mennt-
un sína lét hana ekki í
friði. Árið 1922 fór
hún í Kennaraskólann
og var þar í einn vetur. Lengri
gat dvölin ekki orðið vegna fjár-
skorts. Næsta vetur var hún heim-
iliskennari í Sandgerði og eftir
það kenndi hún f tvo vetur á
Hólmavík. Þar kynntist Guðrún
Finnboga Guðmundssyni trésmið
frá Dröngum í Strandasýslu. Þau
gengu í hjónaband og settust að á
Eyrarbakka. Þar bjuggu þau í 17
ár. Þau eignuðust tvö börn: 1)
Alltaf vissi hún hvað hver var að gera
hveiju sinni og hvað var framundan
hjá okkur öllum. Það eru mikil for-
réttindi að hafa fengið að njóta henn-
ar svo lengi en hún hefði orðið 99 ára
á næsta ári. Þrátt íyrir háan aldur
var hún mjög vel á sig komin, alger-
lega skýr og fór allra sinna ferða með
göngugrindina sína. Amma var sér-
staklega fróð kona og vel lesin, fylgd-
ist vel með málefnum líðandi stundar
og reyndi eftir fremsta megni að
setja sig inn í tækniframfarir sem
eru örar í nútímaþjóðfélagi. Hún
amma var ekki mikið íyrir það að
taka þátt í hinu svokallaða lífsgæða-
kapphlaupi, hennar kappsmál síð-
ustu árin var að halda í það sem hún
hafði, þ.e.a.s. sína hreyfigetu og
íylgjast vel með öllu sem fram fór í
kringum hana og svo sannarlega
tókst henni það. Minningarnar um
ömmu eru margar og ljúfar, alltaf
var hún „himinlifandi", eins og hún
orðaði það, þegar ég birtist þrátt fyr-
ir að stundum væri maður á hraðferð
en hún hafði alltaf fullan skilning á
því. Ég þakka Guði fyrir að ævikvöldi
hennar lauk með þeim hætti sem það
gerði, það að hún skyldi fá að sofna
svefninum langa í rúminu sínu án
nokkurra veikinda eða breytinga á
hennar högum, ég veit að svona hefði
hún helst kosið að hafa það. Amma
var þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
dvelja síðustu æviár sín á Dvalar-
heimilinu Höfða þar sem henni leið
alla tíð ákaflega vel og talaði hún oft
um það hversu allt starfsfólkið þar
væri sér „framúrskarandi gott“ og
þakka ég öllu starfsfólki Höfða inni-
lega alla umönnun við hana ömmu
síðustu árin. Það verður stórt skarð
sem amma skilur eftir sig og öll eig-
um við eftir að finna fyrir tómarúmi
sem ekki verður uppfyllt en lífið hel-
ur áfram og bjartar minningar eiga
eftir að ylja okkur um ókomin ár.
Elsku amma, hafðu þökk fyrir alla
þína elsku, áhuga og kærleik í okkar
garð, hvfldu í friði og Guð geymi þig.
Þín
Guðrún.
Mikil sómakona hefur lokið langri
ævi. Skyndilega er lífsþráðurinn slit-
Guðmundur búsettur í Reykjavík,
kvæntur Roswithu Kreye Finn-
bogason. Þau hjón reka eigið
ferðaþjónustufyrirtæki. Börn
þeirra eru fjögur; 2) Svava, hús-
móðir á Akranesi, gift Hróðmari
Hjartarsyni rafvirkjameistara.
Þau eiga þijú börn. Finnbogi lést
árið 1976. Guðrún starfaði hjá HB
og Co. á Akranesi um 16 ára
skeið. Þá vann hún mikið að
prjónaskap og var landskunn
prjónakona. Það eru ekki nema
tvö ár síðan hún lagði prjónana
sína frá sér fyrir fullt og allt. Fé-
lagsmál lét Guðrún mjög til sín
taka. Hún var um langt skeið rit-
ari í kvennadeild Verkalýðsfélags
Akraness og í stúkunni Akur-
blómi nr. 3 starfaði hún af lifandi
áhuga bindindishugsjóninni til
heilla og blessunar.
Árið 1990 flutti Guðrún á Dval-
arheimilið Höfða á Akranesi, átti
þar heima upp frá því og undi hag
sfnum hið besta, elskuð og virt af
öllum þeim sem áttu samleið með
henni, skyldum jafnt sem vanda-
lausum.
Utför Guðrúnar verður gerð
frá Akraneskirkju í dag, og fer
athöfnin fram klukkan 11. Jarð-
sett verður í Eyrarbakkakirkju-
garði síðdegis sama dag.
inn, það gerði engin boð á undan sér.
En lífið á sín takmörk, og hún kvaddi
með fullri andlegri reisn.
Það var fagurt veður laugardaginn
18. nóv. Ég lagði því land undir fót og
labbaði inn á Dvalarheimilið Höfða.
Eftir að hafa litið á handavinnu heim-
ilismanna, sem var til sýnis og sölu
þennan dag, leit ég inn í matsalinn,
og þar sat vinkona mín, Guðrún Diðr-
iksdóttir. Eftir að hafa heilsað henni
fór ég með henni upp á herbergið
hennar. Eins og venjulega þegar
fundum okkar bar saman var um nóg
að spjalla, gamalt og nýtt. Það var
aldrei komið að tómum kofunum hjá
henni Guðrúnu. Með sín 98 ár að baki
var hún ótrúlega hress, hugurinn op-
inn og minnið trútt. Þótt sjón og
heym væru farin að dofna fylgdist
hún með öllu, hlustaði á útvarpið,
ekki síst fréttir. Hljóðbækur hafði
hún við höndina og fylgdist þannig
með nýju efni og sótti í gamla sjóði. I
þetta sinn voru skólamálin ofarlega í
huga hennar, og við ræddum um þær
miklu breytingar sem orðið hafa í
þeim efnum síðan við vorum ungar.
Ég kynntist Guðrúnu fljótlega eft-
ir að ég flutti á Akranes fyrir 40 ár-
um. Við áttum samleið í St. Akur-
blómi, sem þá var í fullu starfi, fundir
tvisvar í mánuði og einnig spilakvöld,
svo það var nóg að gera og hún lét
ekki sitt eftir liggja. Hún var alla tíð
einlægur og ákveðinn templari og
bar hag reglunnar fyrir brjósti. Og
nú þegar St. Akurblóm hefur verið
lögð niður fannst henni það sorglegt,
en skildi breyttar aðstæður og var
sátt við lokin.
Guðrún hafði gaman af að ferðast
og fór nokkrar ferðir með ferðahópn-
um okkai- og var góður ferðafélagi.
Hún tók vel eftir því sem sagt var og
lagði það á minnið, og kom fróðari
heim. Hún minntist þess oft og rifjaði
upp ferðasögumar, hún hafði engu
gleymt. Hún var svo jákvæð á allan
hátt, og aldrei heyrði ég hana tala illa
um nokkurn mann. Hún bar hag
bama sinna og barnabama fyrir
bijósti og fylgdist vel með lífi þeirra,
námi og störfum.
Guðrún var mikil handavinnukona,
sat löngum og prjónaði lopapeysur
og aðra eigulega muni. Allt var það
vel gert eins og best varð á kosið. Ég
mun minnast dagsins er ég heimsótti
hana í síðasta sinn. Hún fylgdi mér
fram ganginn og ekki granaði mig að
við væram að kveðjast í síðasta sinn.
Stuttu seinna var hún öll. Ég veit ég
mæli fyrir munn vinanna þinna allra,
við söknum þín, en við vitum að tím-
inn var kominn, minningamar lifa.
Þökk fyrir allt.
Ég votta samúð mína börnum og
öllum afkomendum.
Helga Helgadóttir.
Þessi fallegi bjarti haustdagur, 18.
nóv., var að kvöldi kominn þegar hún
Svafa dóttir Guðrúnar Driðriksdóttir
hringdi til mín og sagði mér að móðir
hennar hefði dáið í dag.
Æ, æ, en hvað ég er þó fegin að
hafa átt með henni góða stund í
fyrradag. Ég var búin að vera dálítið
óánægð með sjálfa mig hvað það
hefði dregist að ég heimsækti Guð-
rúnu mína. Ég var orðin eitthvað
kjarklaus við að aka Skódanum mín-
um nú í seinni tíð því sjónin hafði
daprast og hauströkkrið færst yfir.
En í fyrradag hafði ég ekkert látið
hamla mér og ók inn á Höfða og átti
með henni góða stund. O, hvað ég var
nú fegin að hafa fengið að sitja hjá
henni glaðri og hressri með óbilað
minni og ræða um gömul og ný mál-
efni. Ég fór upp í íbúð hennar en hún
var ekki inni hjá sér. Ég fór fram á
gang að spilabprðinu hennar en hún
var þar ekki. Ég frétti að hún væri
hætt að spila, sjónin leyfði það ekki
lengur. Þá fór ég til baka og ætlaði að
bíða hennar, en þá sé ég hvar hún sit-
ur við gluggann á ganginum og horfir
til heiðarinnar og á síðdegis kvöld-
bjarmann. Hún reis upp glöð og
hress, studdist við grindina sína og
við gengum inn til hennar og sett-
umst hlið við hlið á rúmið hennar með
fallega tíglateppinu yfir. Og við
ræddum málin. Okkur varð tíðrætt
um Alþýðusambandsþingið og allt
uppnámið þar og okkur kom saman
um það að við skildum ekki ögn leng-
ur í þeim málum sem verkalýðs-
hreyfingin stæði í nú til dags. Við
voram þó ekki ókunnugar þeim mál-
um. Höfðum áram saman meðan við
voram og hétum verið mikið starf-
andi í verkalýðsfél. Akraness, ég sem
formaður kvennadeildarinnar og hún
sem ritari hennar.
Og það var gott að vinna með
henni Guðrúnu minni, þessari yfir-
veguðu gáfuðu konu. Það var óhætt
að treysta henni og fara eftir því sem
hún lagði til. Hún kveikti á spólutæk-
inu sínu og sagðist ætla að lofa mér
að heyra hvað hún væri að hlusta á
núna. En það var Bréf til Lára. Það
er svo gaman að hlusta á gömlu
skáldin, sagði hún og að hlusta á
hann Pétur Pétursson lesa ævisögu
séra Árna Þórarinssonar og það sem
hann er núna að lesa, I kompaníi við
Þórberg, það er einhver dýrðlegasta
lesning sem maður hefur hlustað á.
Þó má ég um leið nefna það að nýlega
las hann Amar leikari Sjálfstætt fólk
í útvarpinu og það var líka gull og
milljón að hlusta á það. Þannig sátum
við hlið við hlið og röbbuðum um
gamalt og nýtt því við höfðum átt svo
margt sameiginlegt í lífinu. Um ára-
bil ferðuðumst við saman í gamla
ferðahópnum okkar á hverju sumri
um byggðir og óbyggðir landsins.
Hrifumst með vinum okkar og ferða-
félögum yfir fegurð og tign ættjarð-
arinnar. Við höfðum einnig á efri ár-
um ferðast saman erlendis. Mér er
minnisstæð ferð sem við fórum með
góðum hópi um Norðurlöndin árið
sem hún varð áttræð og við vinkonur
hennar nokkram áram yngri dáð-
umst að dugnaði hennar og þekkingu
á þeim löndum sem leið okkar lá um.
En nú er langri ævi lokið og hún
dáin og horfin. Hamingja mín var að
eiga það sem best er af öllu, vináttu
hennar í meira en hálfa öld og starfa
með henni að félagsmálum og öðram
áhugamálum okkar um áratuga-
skeið. Fyrir allt þetta vil ég að leiðar-
lokum þakka henni með hlýjum
hugsunum og hjartans bestu kveðj-
um.
Ástvinum hennar öllum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar Dið-
riksdóttur.
Herdís Ólafsdóttir.
Nú er hún elsku amma mín búin að
kveðja í hinsta sinn og fallegar og
ljúfar minningar hrannast upp,
minningar baðaðar kærleika og
handleiðslu. Amma er sú sem hefur
haft hvað mest áhrif á mig á lífsleið-
inni og aldrei féll skuggi á okkar sam-
band.
Ein af fyrstu æskuminningum
mínum var þegar ég fór með ömmu
niður á skrifstofu hjá Haraldi Böð-
varsyni, þar sem amma vann, til að
taka á móti orlofsmerkjunum sínum.
Það var næstum heilög stund þegar
amma límdi merkin inn í orlofs-
merkjabókina sína. Þetta átti síðan
að takast út sumarið á eftir til að fólk-
ið gæti tekið sér frí. Amma hafði fyrir
fjölskyldu að sjá, þar sem afi var
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa
skímamöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
GUÐRUN
DIÐRIKSDÓTTIR
sjúklingur. Hún hafði því sjaldnast
efni á því að taka sér frí. Þvert á móti
tók hún að sér aukaverkefni. Hún
gerði samning og fór að prjóna sokka
fyrir knattspymuliðin í landinu. Hún
vaknaði iðulega eldsnemma á morgn-
ana og prjónaði þangað til hún fór í
frystihúsið klukkan átta að morgni
þar sem hún vann til klukkan sjö.
Hún kenndi mér þannig dugnað,
nægjusemi og samviskusemi. Þegar
ég var unglingur fór ég að vinna hjá
niðursuðuverksmiðju HB, síðar á eyr-
inni hjá Heimaskaga. Þar sem amma
bjó í nágrenninu, borðaði ég vanalega
hjá henni hádegismat þar sem mér
var alltaf tekið opnum örmum.
Alltaf var amma gefandi gagnvart
okkur bamabömunum, full af hvatn-
ingu, umhyggju, skilyrðislausum
kærleika og áhuga á öllu því sem við
tókum okkur fyrir hendur. Enda
fylgdist hún alla tíð vel með okkur.
Hún tók ekki þátt í þessu mikla lífs-
gæðakapphlaupi sem flest okkar
gera. Hennar kapp fólst í því að gefa
af sér og standa sig frábærlega í því
sem hún tók sér fyrir hendur.
Amma var menntuð sem kennari
og hafði alla tíð mikinn áhuga á skóla-
og fræðslumálum. Á skólaáram mín-
um las ég gjaman fyrir próf hjá
ömmu. Hún hafði til fyrir mig mat og
hressingu til þess að mér liði nú ör-
ugglega sem allra best. Þegar ég fór í
próf sagði hún gjaman: „Helgi minn,
ég verð með þér í huganum.“ Þegar
ég fór í nám til útlanda hélt ég áfram
að hafa samband við ömmu í gegnum
bréfaskriftir. Það segir mikið um hug
minn til ömmu þegar nemendunum
var falið að skrifa ritgerð um hetju,
manneskju sem hefði með lífi sínu
skarað fram úr fyrir dugnað og
þrautseigju. Flestir skrifuðu um
heimsfræga íþróttamenn, fram-
kvöðla í viðskiptum eða pólitfk. Mín
ritgerð var um ömmu.
Ég ferðast mikið til útlanda vegna
atvinnu minnar. Eins og venjulega
hringdi ég í ömmu fyrir síðustu ferð
mína, fimmtudaginn áður en hún dó.
Hún sagðist verða með mér í hugan-
um og hlakkaði til að heyra í mér
þegar ég kæmi aftur, ég væri jú að
heimsækja borg sem ég hefði ekki
komið til áður. Hún vildi gjaman
fræðast um staðhætti og menningu.
Ég fékk ekki tækifæri til þess, því að
ég fékk skilaboð meðan ég var í þess-
ari ferð að amma hefði kvatt í hinsta
sinn.
Amma var skarpgreind og stál-
minnug og hélt fullkomlega andlegu
atgervi allt til hinstu stundar, þrátt
fyrir að vera elsti flbúi á Dvalarheim-
ilinu Höfða, komin á 99. aldursár.
Amma lagði mikinn metnað í það að
hún vildi sem allra lengst fá að vera í
íbúðinni sinni. Hún dásamaði mikið
allan aðbúnað, þjónustu, hlýju og al-
úð starfsfólksins á Höfða gagnvart
sér.
Fyrir mér var amma meira en
venjuleg amma. Hún var fyrst og
fremst yndislegur vinur sem alla tíð
stóð við bakið á mér og fjölskyldu
minni, sífellt í því hlutverki að byggja
upp og hvetja. Hennar fjársjóður
fólst í þeim kærleika sem hún veitti.
Amma var vel heima í þjóðmálun-
umn og fylgdist alltaf með fréttum.
Hún hafði sterkar skoðanir á mönn-
um og málefnum. Þó heyrði ég hana
aldrei tala illa um nokkum mann.
Hún var yfir það hafin. Hún hafði
yndi af því að lesa og átti veglegt
bókasafn. Seinni árin þegar sjónin
fór að gefa sig naut hún þess að
hlusta á hljóðbækur.
Eitt af hjartansmálum ömmu var
jöfnuður og réttlæti í samfélaginu.
Hún tók þátt í verkalýðsbaráttu og
fylgdist alla tíð vel með þeim málum.
Þá var hún alla tíð stúkumanneskja
og var sönn og heil í því sem öðra
sem hún tók sér fyrir hendur.
Elsku amma, ég þakka þér hjart-
anlega allt það stórkostlega sem þú
varst mér og fjölskyldu minni, hvem-
ig þú hvattir okkur og sýndir ást þína
og væntumþykju í verki. Ég mun alla
ævi geyma bjartar og hlýjar minn-
ingar um þig í hjarta mínu og lofa
Guð fyrir að hafa fengið að njóta þess
að vera, eins og þú orðaðir svo oft,
drengurinn þinn.
Ég bið góðan Guð að blessa þig og
varðveita.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Diðriksdóttur.
Helgi Hrdðmarsson.