Morgunblaðið - 30.12.2000, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 2000 41
MINNINGAR
INGIBJÖRG STEIN-
UNN EYJÓLFSDÓTTIR
+ Ingibjörg Stein-
unn Eyjólfsdóttir
fæddist á Seltjarnar-
nesi 23. september
1916. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 18. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Eyj-
ólfur Jóhannsson, f.
12.2. 1881, d. 15.1.
1933, og Gíslína Sig-
ríður Gísladóttir, f.
19.7. 1891, d. 3.9.
1959. Hún var næst-
elst af sjö systkinum.
Hin eru: Jóhann
Kristján, f. 1914; Ása, f. 1918; Gísli,
1920; og Gyða, f. 1923. Látin eru:
Ingjaldur Geir sem
lést ungbarn, Garðar,
f. 1930, d. 1994, og
Skúli, f. 1924, d. 2000.
Ingibjörg Steinunn
fluttist ung með for-
eldrum sínum til
Sandgerðis og bjó þar
æ síðan. Árið 1942
giftist hún Kristni
Hjörleifi Magnússyni,
skipstjóra, f. 13.4.
1918, d. 3.7.1984. For-
eldrar hans voru
Magnús Hjörleifsson
og Kristjana Þ. Jó-
hannsdóttir.
Börn Ingibjargar og Kristins
eru: 1) Hrefna, f. 1943, d. 1999.
Hún var gift Halldóri Aspar.
Þeirra börn eru: Kristinn, Björn
og Auður. Barnabörn þeirra eru
Qögur. 2) Kristjana, f. 1946, d.
1997. Hún var gift Randveri Ár-
mannssyni. Þeirra böm em: Stein-
unn Yr, Erla Hrönn og Pálmi
Freyr. 3) Ifjördís, f. 1950. Hún er
gift Þórði H. Hilmarssyni. Þeirra
synir eru: Iljörleifur og Hilmar
Njáll. 4) Sigrún, f. 1953. Hún er
gift Leifi Helgasyni. Þeirra synir
eru: Helgi, Víðir og Tómas. 5)
Magnús Eyjólfur, f. 1955. Hann er
kvæntur Sigurlaugu L. Eiríksdótt-
ur. Þeirra börn eru: Eiríka Guð-
rún, Kristinn Ingi, Brynjar Þór og
Sigrún Ósk. 6) Sólveig, f. 1956.
Hún er gift Sigurði Indriðasyni.
Þeirra böm eru: Indriði Svavar,
Sigurður Rúnar og Ingibjörg
Stejnunn.
Útför Ingibjargar Steinunnar
fór fram frá Hvalsneskirkju 21.
desember.
„Ég er svo heppin, ég er ekkert
kvalin,“ sagði hún nokkrum dögum
fyrir andlátið. Á aðventunni kvöddu
ástvinir Ingibjargar Steinunnar hana
í hinsta sinn.
Jólafastan er tími íhugunar um lífið
og leiðir, fordæmi og fyrirmyndir.
Hugui’ minn leitaði aftur til bamæsku
og samfylgdar með henni Ingu á
Hvoli eins og við nefndum hana jafn-
an. Það var sumarið 1966 í Sandgerði
og ég var sex ára. Inga leiddi mig og
valhoppaði á leið heim til mín. Hún
staðnæmdist skyndilega, opnaði
veskið sitt og gaf mér tyggjóplötu. Ég
hef dvalið við þessa bemskuminningu
undanfama daga og hugleitt af hveiju
mér er þessi stund svo minnisstæð.
Ekki var það tyggjóplatan sjálf, þótt
hún væri amerísk og ekki daglegt
brauð þess tíma. Það var mun fremur
hvemig hún var gefin. Bragð er að þá
bamið finnur, segir máltækið. Það
var þessi ást, gjafmildi og kærleikur
sem ég varð áskynja og tók sér ból-
stað í huganum.
Inga og Kristinn Hjörleifur Magn-
ússon, móðurbróðir minn, gengu í
hjónaband 1942. Þau reistu sér íbúð-
arhús í Sandgerði á svipuðum tíma og
foreldrar mínir. Samgangur var mik-
ill milli heimilanna og naut ég þess
ríkulega sem bam. Inga var kennd
við Hvol sem var heimili fjölskyldu
hennar í Sandgerði í tæp 50 ár. Hún
helgaði sig heimilinu og Hvoll var fal-
leg umgjörð þess.
Inga var gefandi allt sitt líf, ekki
alltaf af miklum efnum en með gjaf-
mildi. Það var undur að koma í eld-
húsið á Hvoli. Mjólkin var hvergi
kaldari og kökumar hennar Ingu
vom bestar. Þegar ég kom í eldhúsið
hennar rétt áður en hún fluttist á
Hrafnistu í Hafnarfirði, fyrir rúmu
ári, furðaði ég mig á því hve lítið
vinnuplássið í eldhúsinu var. Það var
ekki spurt um fermetrafjölda eða að-
stöðu þegar fæða þurfti átta manna
fjölskyldu og alla gestina. En eldhúsið
hennar Ingu var vettvangur veislunn-
ar og faðmur þeirra Ingu og Kristins
var stór.
Lífsbaráttan var oft á tíðum hörð
en Inga var alltaf svo „heppin". Hún
hafði þá dýrmætu afstöðu til lífsins að
þakka, gleðjast og orða afstöðu sína.
Ég minnist þess að hafa heyrt hana
segja það svo oft á lífsleiðinni. Þegar
hún hafði keypt kjól á góðu verði í
Reykjavík var hún svo heppin að vera
grönn og þurfa litla stærð. Hún var
svo heppin að vera í eigin húsi þegar
Kristinn veiktist. Hún var svo heppin
með börnin sín og hún var svo heppin
í lífinu. Þessi lífsafstaða kom sér vafa-
laust vel á hennar æviveginum. Hún
gekk í gegnum mikla lífsreynslu og
það reyndi mikið á hana. Eiginmaður
hennar veiktist og missti starfsþrek
þegar hann var aðeins 47 ára að aldri.
Hún missti tvær ástkærar dætur
langt um aldur fram. Ekkert brengl-
aði lífshapp Ingu. Hinsta kveðja
hennar á Hrafnistu til mín var í sam-
ræmi við allt sem ég hafði áður skynj-
að hjá henni. Hún sagði sjálfri sér trú:
„Ég er svo heppin, ég er ekkert kval-
in.“
Inga var húsmóðir allt sitt líf. Hún
helgaði líf sitt Kristni og sex bömum
þeirra. Hún uppskar ríkulega. Það
voru engar ýkjur að Inga var svo
sannarlega heppin með bömin sín en
hún átti sinn þátt í því happi. Þau voru
og em lifandi eftirmynd góðra og
kærleiksríkra foreldra.
Inga kvaddi á aðventunni. Des-
ember var um margt mánuðurinn
hennar. Hún og Kristinn trúlofuðu
sig í desember og síðai' gengu þau í
hjónaband á öðmm degi jóla árið
1942. Kristjana þeirra fæddist einnig
á öðrum jóladegi fjómm áram síðar.
Þau fluttu á Hvol 19. desember 1950.
Hálfri öld síðar, 18. desember 2000
kvaddi hún Inga, sátt og af sömu hóg-
værð og fegurð og hún lifði.
Börnum, bamabömum, bama-
bamabömum og tengdafólki votta ég
dýpstu samúð mína. Góður Guð styrki
ykkur og vaðveiti. Ég kveð Ingu á
Hvoli með ást, virðingu og djúpu
þakklæti fyi-ir allt það sem hún gaf
mér og fyrir allt það sem hún var
minni fjölskyldu. Við vomm svo hepp-
in að fá að eiga hana Ingu að. Inga var
okkur happ frá himnum.
Elín Sigrún Jónsdóttir.
Ég vil í fáum orðum minnast henn-
ar Ingu minnar frá Hvoli í Sandgerði
sem nú er látin.
Við fráfall hennar rifjast upp hug-
ljúfar minningar. Við kynntumst fyrir
16 áram og höfum verið góðar vinkon-
ur upp frá því.
Nú ert þú farin, elsku Inga mín, til
Kristins, Kristjönu og Hrefnu.
Ég veit það hefur verið mikil gleði
þegar þið hittust aftur.
Fyrir stuttu síðan, þegar við töl-
uðum saman, sagðir þú að þú hlakk-
aðir svo til að fara og hitta þau.
Við rifjuðum upp margar góðar
minningar þegar við heyrðumst síð-
ast, eins og t.d. þegar ég bjó íyrir
sunnan og það leið ekki sá dagur að
við hittumst ekki og krakkamir sem
kölluðu þig ömmu í stiganum af því
við áttum heima á loftinu hjá þér.
þú hafðir alltaf jafngaman af því
þegar þau komu og kölluðu ,^mma í
stiganum, ert þú heima?“
Þú varst alltaf svo traust og þegar
ég leitaði til þín, hvort sem var í gleði
eða sorg, varstu alltaf til staðar og
tilbúin að hjálpa.
Elsku Inga, ég mun ávallt geyma
minningu þína í hjarta mér. Ég þakka
þér fyrir öll árin.
Sólveig, Sigrún, Hjördís, Magnús
og aðrir aðstandendur, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð.
Ég kveð þið með miklum söknuði
Inga mín.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof iyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guð þið nú fylgi,
Hans dýrgðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Hrönn Guðjónsdóttir og
böm á Brimnesi.
Ástkær tengdamóðir mín er látin,
södd lífdaga og fegin hvíld. Minningin
um hana er öllum ljúf.
Ingibjörg var um margt sérstæð
kona. Hún var hlédræg í margmenni
og hógvær í lund.
Hún bar ekki tilfinningar sínar á
torg og tók meðbyr jafnt sem áfollum
af einstöku æðmleysi.
Fólki með slíka eiginleika kynnist
maður ekki í einu vetfangi, heldur
smátt og smátt.
Ég hitti Ingibjörgu fyrst fyrir 17
áram eða um það leyti sem við Hjör-
dís dótth’ hennar hófum samvisth’. Þá
var Ingibjörg ennþá létt í fasi og kvik
í hreyfingum eins og hún reyndar var
ailt fram á síðustu ár.
Hver sem kom að Hvoli og varð
vitni að þeirri glaðværð og eindrægni
sem ríkti milli Ingibjargar og bama
hennar hlaut að hrífast með.
Jólaboðin á Hvoli vora alitaf tál-
hlökkunarefni og einlæg gestrisni
tengdamömmu og umhyggja fyrir*'
magamáli „mávastellsins“, eins og við
mágamir voram gjaman kallaðir, var
þegin með þökkum svo lengi sem
pláss leyfði.
Allt of sjaldan gafst tækifæri til að
setjast niður og spjalla, hlusta og læra
af tengdamömmu. Lífsspeki sinni
miðlaði hún okkur þó iðulega með
málsháttum sem hún greip til við hin
ólíkustu tækifæri og hentum við
stundum gaman að hversu lagin hún
gat verið við að benda á hið rétta sam-
hengi hlutanna með þessum hætti.
Kínverskt máltæki segir að ham-
ingjan sé ekki í því fólgin hvað fyrir
þig kemur, heldur hvemig þú tekur
því sem henda kann. Þessi speki kem-
ur óneitanlega upp í hugann þegar
horft er yfir æviskeið tengdamömmu
á fúllorðinsáram hennar.
Þegar Kristinn maður hennar
veiktist alvarlega í blóma lífsins hélt
Ingibjörg bamahópnum saman í
sterkum fjölskylduböndum þar til
þau flugu úr hreiðri hvert eftir því
sem þroski og aldur leyfði.
Þeir sem þekktu til þessa tímabils í
lífi Ingibjargar hafa á orði hversu
sterk þessi fíngerða og þokkaíúlla
kona reyndist við þessar aðstæður.
Ingibjörg fékk einnig að reyna
bamamissi, þann missinn sem sárast-
an má telja, en hún mátti sjá á eftir
tveimur elstu dætram sínum, þeim
Kristjönu og Hrefnu, með aðeins
tveggja ára millibili. Margur hefur
gefist upp af minna tilefni. Ingibjörg
var aftur á móti eins og tré sem svign-
ar undan óveðrinu en brotnar þó ekki.
Hún hélt áfram að líta til hins já-
kvæða, hélt dagvenjum sínum og ann-
álaðri snyrtimennsku þótt fasið yrði
smám saman hljóðara og hreyfing-
arnar hægari.
Ég minnist sérstaklega þeirrar
stundar sem við Hjördís áttum með
Ingibjörgu þegar við keyrðum hana í
síðasta sinn heim að Hvoli. Hún var
þá að útskrifast eftir erfiða aðgerð á
spítala. Það var vor í lofti og fyrstu
grösin að gægjast upp úr moldu. Alla
leiðina suðureftir dáðist hún að því
sem fyrir augun bar, meira að segja
stráunum sem uxu við vallargirð-
inguna á Miðnesheiði.
Ég kveð tengdamömmu með sökn-
uði. Ljúfar minningar og virðing fyrir
persónu hennar era okkur öllum sem
hana þekktum þau smyrsl sem milda
og sefa.
Þórður H. Hilmarsson.
+ Þröstur Bjarna-
son fæddist. á
Blönduósi 23. ágúst
1945. Hann iést á
heimili sínu 15. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fella- og
Hólakirkju 24. nóv-
ember.
„Hann pabbi þinn er
dáinn, Jónína mín“ era
fyrstu orðin sem ég
heyri að morgni 15.
nóvember sl. eftir að ég
vakna við það að sím-
inn hringir.
Síðan eru liðnir 45 dagar og næt-
ur, pabbi minn. Samt á ég alltaf von
á því þegar dyrabjallan hringir að þú
birtist í dyrunum, smellir kossi á
kinn og segir hressilega: „Er eitt-
hvað á könnunni?" Skynsemin segir
mér að ég fái aldrei að heyra röddina
þína framar og að ég sjái þig ekki
aftur í þessu lífi, en hjartað neitar að
skilja það og rígheldur í þá vitleysu
að ég hitti þig aftur hressan og kátan
á allra næstu dögum.
Ég sá þig svo yndislega friðsælan
og fallegan í kistunni og ég horfði á
hana síga niður í jörðina, en samt,
samt trúi ég þessu ekki enn. Þú
sagðir alltaf sjálfur: „Ég fer bara
þegar ég á að fara.“ Eg verð að
reyna að trúa því að það sé rétt. Ég
veit að þú hefur nú fengið að sjá alla
dýrðina hinum megin
og að vel hefur verið
tekið á móti þér af afa,
mömmu og fleiri ást-
vinum okkar, og ég veit
að þér líður vel.
Myndir minning-
anna flæða um hugann,
og um stund sefa þær
sorgina og söknuðinn í
hjarta mínu og ég brosi
í gegnum tárin.
Ég minnist veiði-
túrsins sem þú fórst í
með okkur Kidda fyrir
norðan, þegar þú bjóst
hjá Ivari og Rósu á Ak-
ureyri, sumarið ’97. Lagt var af stað
með nesti og veiðistangir og Kiddi
var náttúralega í vöðlum og öllum
græjum, en ég og þú í stígvélum og
hann bar okkur, fyrst mig og svo þig
á hestbaki yfir ána. Ekki varð veiðin
nein enda skipti það engu máli, því
það var svo gaman hjá okkur. Ég á
alltaf mynd af þér í huganum frá því
ég var lítil stelpa þegar þú komst
heim að borða í hádeginu, og lagðist
svo á bakið á stofugólfið með annan
handlegginn yfir augunum, hlustaðir
á útvarpsfréttirnar á gömlu Gufunni
og fékkst þér „kríu“. Eftir tíu mín-
útur stóðstu upp eins og nýsleginn
túskildingur, eins og þú sagðir alltaf,
og fórst aftur í vinnuna. Ég man líka
fyrstu jól fjölskyldunnar í Laufhaga
5, þegar flutt var inn viku fyrir jól og
þegar mamma bar fram jólasteikina
varstu að enda við að skrúfa upp hill-
ur á ganginum og allt var komið á
sinn stað. Ég minnist þess líka þegar
þú og Kiddi frændi vorað að leika
jólasveina á jólaböllum og vorað
skemmtilegustu jólasveinar sem ég
hef hitt. Og ferðin norður í land á
appelsínugula Fólksvagninum sum-
arið ’76, í útilegu með ívari, Rósu,
Sighvati og Herdísi. í minningunni
var sól og 20 stiga hiti alla vikuna.
Við fjölskyldan vorum með okkar
fyrstu útilegugræjur splunkunýjar,
og svakalega voram við Heimir
bróðir montinn af nýja tjaldinu.
Ferskust í minningunni er veiðiferð-
in sem við Kiddi fóram í upp að
Hreðavatni sl. verslunarmannahelgi
með þér, Kollu, Hannesi, Lilju og
Þórði, þegar grillað var uppi í hlíð-
inni og verðirnir héldu að kviknað
væri í skóginum! Veiðin var sama og
engin, en dagurinn ógleymanlegur
og dýrmæt minning núna á erfiðum
stundum.
Þú varst oft svo orðheppinn og
kunnir margar skemmtilegar sögur
sem þú varst búinn að segja mér
nokkrum sinnum í gegnum tíðina og
alltaf voru þær jafnbroslegar.
Enginn sem ég þekki var hand-
lagnari en þú og alltaf varstu tilbú-
inn í að aðstoða mig þegar ég leitaði
til þín, hvort sem það var að hjálpa
okkur Kidda við að „ílikka“ upp á
enn eina leiguíbúðina, kenna mér að
búa til uppstúf eða að gefa kisunum
fyrir okkur þegar við fórum í frí, og
þú gerðir þetta allt með glöðu geði,
ánægður yfir því að geta aðstoðað
dóttur þína og tengdason með eitt-
hvað.
Þú áttir ekki alltaf auðvelt líf,
pabbi minn, og stundum vai’ brattinn
mikill, en þú varst ekkert fyrir það
að vera að velta þér upp úr fortíðinni
eða að kenna öðram um ef illa gekk.
Þú varst yfirleitt alltaf svo bjartsýnn
og lífsglaður, og þannig mun ég
minnast þín, pabbi minn.
Ég hitti þig síðast daginn áður en
þú varst kallaður burtu frá okkur.
Þá komst þú í vinnuna til mín í
kuldagallanum þinum, til þess að fá
þér kaffisopa og hlýja þér, eftir að þú
varst búinn að vera að einangra hús í
kuldanum. Ég sýndi þér yfirlit yfir
hús sem við Kiddi vorum að hugsa
um að kaupa og þér leist vel á það og
ætlaðir að koma að skoða húsið með
mér næsta dag. Við keyptum húsið
pabbi minn og það gerðist allt á svo
undarlegan hátt að ég er viss um að
þú varst þar með í ráðum.
í dag er dagurinn ykkar Kollu. í
dag ætluðuð þið að ganga í hjóna-
band og allt var til reiðu. Þú veist
pabbi minn að ég hafði stundum
áhyggjur af þér, en ekki undanfarin
ár eftir að þú hittir Kollu. Ég var full
tilhlökkunar yfir þessu brúðkaupi,
því ég sá hversu hamingjusamur þú
varst, og þið bæði og mér þótti af-
skaplega vænt um þegar Kolla bað
mig að fara í búðir með sér og að-
stoða sig við að velja brúðarfötin sín.
Kiddi nostraði við að útbúa boðs-
kortin og þið höfðuð beðið hann um
að taka að sér veislustjómina í brúð-
kaupsveislunni og Kolla hafði beðið
Heimi bróður um að vera svaramann
sinn.
Svo allt i einu á einni nóttu er öllu
lokið. Þú ert horfinn frá okkur og við
sitjum höggdofa eftir.
Dagurinn í dag átti að verða svo
gleðilegur og góður, en ég veit að
hann verður langur og erfiður fyrir
Kollu þína. Kolla mín, missir þinn er
mikill, en þú munt alltaf eiga minn-
ingarnar um góðan mann og ham-
ingjustundir ykkar saman. Megi
góður Guð lýsa þér veginn í framtíð-
inni, sefa sorg þína og gefa þér
styrk.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir að
hafa verið pabbi minn, bæði á erf-
iðum stundum og góðum í þínu lífi og
mínu, og fyrir allt það sem þú hefur
gert fyrir mig og okkur Kidda í gegn
um árin.
Ég bið algóðan Guð og englana
hans að vernda og leiða Kollu og
börnin hennar, Heimi bróður og fjöl-
skyldu hans, ömmu, systkini þín og
alla þá sem þótti vænt um þig og
sakna þín. Ég kveð þig í bili, elsku
pabbi minn. Ég veit að þú fylgist
með mér. Við hittumst á ný þegar
minn tími kemur, og þá mun gleðin
ein ríkja.
Þín dóttir,
Jónfna.
Sérfræðingar
í blómaskreytíngum
við öll tækifæri
I lHl blómaverkstæði I
I JjINNAwJ
Skólavörðustíg 12,
á liorni Bergstaðastrætis,
sínii 551 9090.
ÞRÖSTUR
BJARNASON