Morgunblaðið - 30.12.2000, Blaðsíða 45

MOBGUNBLAÐI®
MINNINGAR
IiAUGiARÐAGUR 30. DESBMBER'2000 45
+ Eiríkur Kristinn
Níelsson fæddist
í Laugardal í Reykja-
vík 29. nóvember
1942. Hann lést 17.
desember sfðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Áskirkju
28. desember.
Elsku Eiríkur minn.
Hvað getur maður
sagt? Fyrir rúmlega
mánuði hélt ég að þér
myndi batna og nú
skrifa ég minningar-
gein um þig. Maður
heldur að maður sé ódauðlegur en
svo þegar kemur að endalokunum
fínnur maður hvað maður verður
máttvana og getur ekkert gert. All-
ir þessir erfiðleikar á sama árinu,
þið mamma (systir þín) fáið þennan
illvíga sjúkdóm og mamma berst nú
fyrir lífi sínu. Og þetta er bara hluti
af þeim erfiðleikum sem hafa hrjáð
okkur undanfarið ár.
Líklega man ég fyrst eftir þér
þegar ég átti heima úti í Noregi en
það var fyrir um 24 árum. Þá hef ég
verið um fimm ára gömul. Við
mamma, pabbi, Bergdís og Krissi
fórum í ferðalag um Svíþjóð, Dan-
mörku og Noreg með þér, Jónínu,
Eggerti og Bergþóru.
Svo þegar við fluttum
heim jólin 1977 komu
fleiri samverustundir.
Við komum til ykkar í
Vesturbergið og svo
síðar á Kambsveginn
og þið til okkar í
Hveragerði og svo til
Reykjavíkur. Tíminn í
Hveragerði var nú
kannski svolítið sér-
stakari að því leytinu
að þá var ekki eins
mikið stress og þið
gistuð öðru hverju hjá
okkur og krakkamir
komu og gistu. Við krakkarnir fór-
um í ævintýraferðir upp í Hamar og
svo voru leikir á lóðinni og götu-
leikir með nágrönnum og við systk-
inin komum til ykkar en þar feng-
um við að smíða á smíðavellinum.
Ferðalögin á hálendinu eru líka
minnisstæð og ég hugsa oft um það
hversu mikla þolinmæði þú hafðir
tii að hlusta á einhverjar barnasög-
ur á snældum sem við hlustuðum á,
ég og Sigga Dóra.
Þegar við fluttum til Reykjavíkur
gistum við hjá ykkur í einhvern
tíma, það var mikið talað um það á
heimilinu okkar hvað þú og Jónína
tókuð vel á móti okkur. Eiríkur
minn, ég á eftir að sakna samveru-
stundanna með þér þegar við sátum
við eldhúsborðið heima hjá þér og
röbbuðum um allt mögulegt. Allar
sögurnar sem þú kunnir og hvernig
þú sagðir þær, það er svo eftir-
minnilegt. Að hlusta á sögurnar um
flugið, þá varðstu svo áhugasamur
og uppijómaður og iðaðir af spenn-
ingi. Enda var þetta stór þáttur í
lífi þínu, flugið átti hug þinn allan
enda líklega hamingjutímar þegar
þú varst ungur og nældir í Jónínu.
Þið áttuð það sameiginlegt að vera í
flugbransanum á þeim tíma, þú
flugmaður og hún flugfreyja. Eg
veit ekki hvernig þið kynntust en
mér fannst ekkert eðlilegra en að
þið væruð saman. Að fara til Eiríks
og Jónínu! Nú verð ég að segja
bara Jónínu! en einhverra hluta
vegna er svo erfitt að segja bara
nafnið hennar. Hvenær er maður
tilbúinn að sleppa ástvinum sínum?
Nú eru tárin farin að streyma og ég
sakna þín. Ég gæti skrifað svo
margt í viðbót en held ég geymi það
í hjarta mínu.
Elsku Jónína, Eggert, Sigga
Dóra, Atli, Jónína litla, amma,
mamma, pabbi og aðrir ættingjar,
ég veiti ykkur huggun og styrk til
þess að halda áfram.
Með ástarkveðjum,
Bergþóra Fjóla Bjarnadóttir
og fjölskylda.
Ég man þegar ég sá í fyrsta sinn
frænku mína Jónínu Eggertsdóttur
koma með urigan mann sér við hlið.
Hann var hávaxinn og gjörvilegur
og örlátur á sitt fallega bros.
Hann hét Eiríkur Níelsson og
gleðin geislaði af þeim báðum. Síð-
an eru liðnir meira en þrír áratugir.
Þau giftu sig og áttu hamingjuár
saman. Nú er hann fallinn frá langt
um aldur fram.
Eiríkur stundaði flugnám í
Bandaríkjunum um skeið, en stopul
atvinna á því sviði leiddi til þess að
hann hóf störf sem bifvélavirki á
bifreiðaverkstæði föður síns. Þeir
feðgar ráku verkstæðið lengst af
saman, en Eiríkur síðan meðan
heilsa hans leyfði. Þar sem annars
staðar laðaði hann að sér fólk með
glaðlegu viðmóti, góðvild og greiða-
semi.
Eiríkur og Nina, eins og ég kalla
hana gjarnan, stofnuðu heimili sitt í
Reykjavík og bjuggu mörg síðari
árin á Kambsvegi 7. Þangað var og
er gott að koma því bjartsýni og
hlýja hjónanna einkenndu heimilið.
A þeim tíma sem Eiríkur var við
nám vestan hafs hafði hann ferðast
talsvert og saman voru þau hjónin
miklir ferðagarpar og útivistarfólk.
Þau fóru langar gönguferðir um há-
lendið og aðrar óbyggðir hér heima
fyrir, en einnig stundum á jeppan-
um sínum. Sömuleiðis ferðuðust
þau nokkuð erlendis. Eiríkur átti
mikið safn ferðabóka og kunni góð
skil á sögu og staðháttum þeirra
staða og landsvæða sem þau fóru
um eða heimsóttu á ferðum sfnum.
Á heimilinu blasa við sérkennilegir
minjagripir sem hann hafði safnað
og hann átti ógrynni Ijósmynda frá
ferðum sínum. Þær segja langa
sögu um alltof stutta ævi.
Jólin eru hátíð Ijóss og friðar.r
Þau eru ekki einvörðungu trúarhá-
tíð heldur eru þau líka hátíð fjöl-
skyldunnar. Flestar fjölskyldur
leitast við að njóta sameiginlega
kyrrðar og helgi jólanna. En allar
slíkar áætlanir geta brugðist og
þegar ástvinamissir er orsökin
hygg ég að hann sé sárari þá en oft-
ast endranær.
Fyrir einu og hálfu ári kenndi Ei-
ríkur sér sjúkleika sem reyndist al-
varlegur.
Hann háði sína baráttu við sjúk-
dóminn af stakri hetjulund og lífs-
vilja en varð að lokum að lúta í
lægra haldi.
Eiginkonan tók ríkulegan þátt í
baráttu hans og hún og börnin
þeirra studdu hann með öllum þeim
ráðum sem þeim voru möguleg.
Hann andaðist á Landspítalanum
hinn 17. þ.m. Góður drengur var
genginn.
Við Helga og okkar fólk vottum
Nínu frænku minni, börnum þeirra
hjóna, aldraðri móður, tengdamóð-
ur og öðrum ástvinum hins látna
einlæga samúð.
Við vonum að þrátt fyrir sorgina
hafi þeim tekist að finna frið og
helgi jólanna og biðjum þess að
þeim vaxi styrkur til að taka á móti
nýrri öld af þeirri bjartsýni sem_ .
þeim er eðlislæg.
Pálmi Jónsson.
EIRIKUR KRISTINN
NÍELSSON
JÓN KRISTINN
BJÖRNSSON
+ Jón Kristinn
Bjömsson fædd-
ist í Bæ á Höfð-
aströnd 22. desem-
ber 1928. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspftalans við
Hringbraut 12. des-
ember siðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Sauðár-
krókskirkju 22. des-
ember.
Það eru hlýjar minn-
ingar sem koma upp í
huga minn þegar ég
hugsa til hans afa. Afa sem fyrir
okkur krökkunum var afi á Hellu-
landi en aðrir kölluðu Bússa. Það að
koma að Hellulandi er engu öðru
líkt, afi beið iðulega á tröppunum og
bauð mann velkominn og svo var
sest inni í eldhúskrók og umræður
um allt milli himins og jarðar voru
oft fjörugar og ekki síst fróðlegar.
Ég hef oft líkt þeim afa og ömmu við
sagnabanka. Allt var svo nákvæmt
og miklar bollaleggingar þeirra á
milli um hina ýmsu atburði og atvik.
Ég hef alltaf hugsað til þeirra afa og
ömmu með miklu stolti. Það að eiga
þau þarna í sveitinni hefur verið
mér ómetnalegt og oft hef ég þakk-
að guði fyrir það að eiga þau og
þeirra stóru fjölskyldu
að.
Það var í haust að ég
ásamt þremur vinum
mínum vorum á ferða-
lagi um Skagafjörðinn.
Mér hefur verið títt að
tala um þau afa og
ömmu og vildu þau því
endilega kíkja við hjá
þeim. Ég hringdi að
Hellulandi og bar það
undir afa hvort við
mættum kíkja við.
Auðvitað var ekkert
sjálfsagðara. Heimili
þeirra afa og ömmu er
einstaklega skemmtilegt. Allt á sér
mikla sögu sem þau kunnu bæði að
segja frá. Að venju var sest yfir
kaffibolla í eldhúskróknum. Það sem
var svo sérstakt við þessa heimsókn
var að tveir af þessum vinum mínum
eru erlendir og skildu því ekki orði í
þeim umræðum sem fram fóru en
sátu og hlustuðu á samræðumar og
voru hugfangnir af þessu mikla
sveitaheimili sem ber mikinn keim
af gömlu íslensku sveitamenning-
unni.
Ein af mínum síðustu minningum
frá samverustundum okkar afa er
frá því núna í nóvember, þegar ég
kom að Hellulandi sem oftar. I þetta
skiptið virtist svo sem enginn væri
heima, engin afi sem beið á tröpp-
unum. Það var nú ekki líkt þeim afa
og ömmu að vera af bæ svona um
hádegisbilið og rölti ég því niður að
fjárhúsum og fann hann þar ásamt
ömmu þar sem þau höfðu verið að
gefa. Áð venju voru móttökurnar
einstaklega hlýjar, með faðmlögum
og kossum. Áfi hafði þetta sterka
faðmlag, faðmlag sem segir mera en
þúsund orð. Auðvitað var maður
strax sendur inn í bæ þar sem afa
fannst óhæft að ég angaði af húsa-
lykt. Þegar inn í bæ var komið iðaði
afi eins og smástrákur og gefur mér
bendingar um að koma og sjá. Ég
rölti á eftir honum inn í stofu og þar
sýnir hann mér forláta tréskál sem
hann hafði keypt og ætlaði að gefa
ömmu í jólagjöf. Skálinni fylgdi fal-
legt ljóð sem handverksmaðurinn
hafði látið fylgja með. Þetta fannst
mér einstakt af svo fullorðnum
manni, að vera búin að hugsa fyrir
jólagjöfinni handa konunni sinni þó
svo enn væri nóvember.
Endalaust gæti ég rifjað upp og
það yljar mér í hjartanu að hugsa
um allar þær Ijúfu minningar sem
ég geymi í hjartanu. Nú þegar hátíð
Ijóssins gengur í garð kveð ég afa
minn og bið góðan guð að geyma
hann.
Ég man þig enn og mun þér aldrei
gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og
jörðu.
(Davíð Stef.)
Guðmunda.
+ Eiður Sævar
Marinósson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 30. ágúst
1939. Hann lést af
slysforum 16. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Landa-
kirkju 29. desember.
Harmurberstum
hryggjusvið,
hjartaðskerstafergi.
Þegarmestégþurftivið,
þávoruflestirhvergi.
Þessi vísa kom í hugann þegar vin-
ur okkar Eiður Sævar Marinósson
fórst svo sviplega ásamt Guðbirni
Guðmundssyni í Vestmannaeyjahöfn
15. desember sl.
Við vorum félagar og
nágrannar frá bam-
æsku, Ágúst átti heima
á Skólavegi 13, Gísli í
Stakkholti við Vest-
mannabraut 49 og Eið-
ur, eða Eisi Nóa eins og
hann var ævinlega kall-
aður, á Faxastíg 25.
Þótt við værum ekki
mikið eldri en þriggja
ára þegar kynnin tók-
ust voru bundin ævi-
löng vináttubönd sem
aldrei trosnuðu. Æ síð-
an höfum við verið í
góðu sambandi og vináttan styrkst
með árunum.
Þegar okkur óx fiskur um hrygg
fórum við til sjós og lentum stundum
í sama skiprúmi. Sjómannslífið er
ekki eintómar ástir og ævintýr, held-
ur einnig dauðans alvara. Því fékk
Eiður að kynnast sem ungur sjómað-
ur þegar hann bjargaðist ásamt sjö
öðrum af Erlingi IV en varð ásamt
þeim að horfa á eftir tveim skips-
félögum í hafið.
Æskuárin eru löngu liðin en minn-
ingarnar verða bjartari og dýrmæt-
ari með hverju árinu sem líður. Þar
eiga stóran þátt gamlir og góðir vin-
ir. Við félagarnir höfum skaffað
landinu auð og bömunum brauð allt
okkar líf. Einhvem veginn finnst
manni eðlilegt að fá að njóta sam-
vista við sína nánustu þegar um
hægist og of skjótt klippt á lífsþráð-
inn þegar vinir á góðum aldri era
kvaddir burt. Nú er höggvið skarð í
vinahópinn, en minning Eisa Nóa lif-
ir í huga okkar.
Við vottum fjölskyldu hans samúð
okkar og biðjum góðan Guð að hugga
þau og líkna í sárri sorg.
Gústaf Sigurlásson og
Gfsli Óskarsson.
EIÐUR SÆVAR
MARINÓSSON
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: f sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. f miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útranninn eða eftir að útíor hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
+
Ástkær eiginkona mín,
LAUFEY TÓMASDÓTTIR,
Grandavegi 47,
lést á Droplaugarstöðum fimmtudaginn 28. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björgvin Halldórsson.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir, afi og langafi,
SIGURSÆLL BENJAMÍN MAGNÚSSON
veitingamaður,
Sóllandi við Suðurhlíð,
sem lést þriðjudaginn 19. desember síðast-
liðinn, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 3. janúar kl. 13.30.
Olga Stefánsdóttir, -
Stefán Sigursælsson,
Ásta Stefánsdóttir, Atli Sigurðsson,
Olga Stefánsdóttir, Jón Þór Eyþórsson
og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega samúð og vinarhug við and-
lát og jarðarför móður okkar og tengdamóður,
ÁRSÓLAR KLÖRU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Barðavogi 21,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 4A
Hrafnistu í Reykjavík.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Regína Svavarsdóttir, Hans E
Garðar Svavarsson, Aðalhe
Soffía Lúðvíksdóttir Taylor.