Skírnir - 01.01.1842, Page 5
frágángs sök. Kornlögum þeirra er og þannig
hátta&, aS bannaS er aS flvtja korn til landsins,
meSan þaS er aS fá í landinu sjálfu viS bærilegt
verS, eptir því sem þar er kallaS; fyrst þegar þab
hefir náS vissu verSi, er nákvæmar er tilgreint í
lögum þeirra, mega menn fara aS flytja þaS; þó
er tollurinn í fyrstu mjög hár, enn fer smám
saman minkandi, eptir þrí, sem verSlagiS á korninu
vex. Til aS gefa sér slík lög, er nú var sagt frá,
hefir Bretum einkum gengiS, aS þeir hafa viljaS
aS verkalaunin lendi hjá landsmönnum sjálfum, án
þess aS hirSa mjög um, hvort þeir gæti fengiS
þaS hjá útlendum þjóSum fyrir minna verS; hafa
þeir og væntst meS því aS géta best eflt bjarg-
ræSisvegu sína og komifc á ^msum nýum, er þeir
annars kynni láta ónotaSa; ætti þeir aS hlaupa þar
í kapp viS útlendínga, er kynni aS géta gjört
margt hvaS fyrir minna verS, enn sjálfir þeir.
En á hinn bóginn er þó aptur auSsært, aS slík lög
hljóta aS vera verslun landsmanna viS útlendar
þjóSir til mikils niSurdreps; ber þaS til þess, aS
því mcira tolii sem kaupmenn verSa aS svara, því
meiri verSur kostnaSur þeirra, og þessvegna þu'
minni ágóSi, því ætti verSslunin aS vera þeim
jafuarSsöm eptir sem áSurJ hvert þeir hefSi mikl-
um efeur litlum tolli aS svara, yrSi þeir ætíS aS
géta selt varning sínn þeim mun dýrara, sem
tollinum svaraSi, án þess þó aS varníngur þeirra
gengi þeim verr út fyrir þá sök; en nú er þaS
auSséS, aS því dýrri sem varníngurinn er, því
minna hlýtur aS gánga út af houum, því bæfei