Skírnir - 01.01.1842, Síða 13

15
ræða það málefui, og stúngu þvi uppá, að menn
setti í svar sitt, er þeir svöruðu ræðu drottning-
ar: að þeir að vísu mætti játa, að fjárhag ríkis-
ins yrði að rötta við raeð eiuhverjum ráðum, en
sfer lægi við mikilega að efast um, að það myndi
takast, meðan því færi fram, að hún hefði þá
menn fyrir ráðgjafa sína, er hverki fulltrúar þjóð-
arinnar ne þjdðin sjálf bæri traust til.
Svo mannmargir voru nú torimenn orðnir
i raálstofunni neðri, að á uppástúngu þessa var
þar fallist með 91 atkvæða mun. Að visu hefði
drottníng mátt slíta þinginu á ný, ef hún hefði
viljað, og bjdða þjdðinni að velja sér enn aptur
fulltrúa; en á það vildi hún eigi hætta, því hefði
val það fengið sömu endalok og liið fyrra fékk,
hefði hún eigi annað áunnife með þvi, en bakað
sér dvild Torímanna og hefði þó orðið, eins eptir
sem áður, að gjöra þá að ráðgjöfum sínum. Ráð-
herrar ályktuðu nú, að segja af sér ráÖherra tign
sinni, lét þá drottning kalla Hrdbjart Píl, odd-
vita þeirra Torimanna, fyrir sig, og fdl honura á
hendur, að velja sér nýa ráðherra og hirðmenn;
má nærri géta, að hann eigi valdi aðra til þess,
enn torimenn tdma, og þanuig komu þeir þá aptur
til ædstu valda í stað Vigmanna, sem fyrr var
greint. Höfum vér nú stuttlega skírt frá aðdrag-
anda þess; kynni þd margur vilja að vér heldur
hefðim sleppt mestu af því, og heldur sagt frá
öðru í þess stað, er meira gaman væri að heyra;
en oss þdkti atburður þessi svo raerkur, að vér
eigi gátum fengið af oss, að gánga því nær sem
þegjandi fram hjá honum. I Norðurálfunni eru