Skírnir - 01.01.1842, Qupperneq 43

45
sagst |)ó jafaframt eigi áræða {ia8 aS sinni fyrr
enn liann væri biiinn aÖ festa sig í völdunura.
VirÖíst nú, ef þetta, satt væri, sem hann annað
hvert seint {vykist veröa búinn aÖ þvf, eöur hann
ætli að sleppa fram hjá sér, aÖ efna þetta loforö
sitt. Ogsvo viröist sem Bretar ránglega herrai
uppá Karl konúng, að hann nokkurn tima hafi
heitid þeira slíku; heíir hertogi Valmý, er einn
er af þeirn, er vilja halda niðjum hans fram til
rikis, fært merk rök fvrir, aö það myni ósatt vera.
Segist honum svo frá: í fyrstu, þegar Frakkar
höföu einsett sér, aÖ steypa vfkfngskap Araba í
miöjarðarhaflnu, ætluðu þeir, að láta Ala jarl
fá öll þrjú vfkfngjabælin; tókst hanu þaö og á
hendur að leggja þau undir sig, ef Frakkar
vildi veita honum liösinni sitt til þess; hét
hann að gjalda Tyrkja keisara skatt eptir þau
og koma þar á slíkri reglusemi, að kaupförum
allra þjóða mætti þar borgið verða. En móti þessu
8ettn Bretar sig; sló þá og Ali jarl því frá sér
aptur. Frakkar tóku þá það ráð, að leggja Al-
gier undir sjálfa sig; bjuggu í skyndi út herskip
uokkur og spurðust fyrir hjá stjórnendunum á
raeginlandinu, hvert þeir eigi felldi sig við þetta
áform. Lofuðu þeir þaö allir; en Bretar raæltu
ímóti herförinni; svöruðu Frakkar þeim aptur
áður enn þeir höfðu fengið að heyra svör stjórn-
endanna á meginlandinu, og kváðust vilja koma
sér saman um við stjórnendur í norðurálfunni,
hverja ráðstöfun best væri að gjöra á Algier. j)etta
líkaði Bretum eigi, kvábnst þeir eigi vilja láta
skéra úr því eptir samkomnlagi, því eligri þjóð
stæði þaö á slíku sem sér, afe sérlivert ríki mætti