Skírnir - 01.01.1842, Qupperneq 44

46
lialda umráðum sínum ósktrtum á Miðjarðarliafinu,
svo að ekki eitt jrði [)ar öðrum of voldugt.
Frakkar gáfu [>essu engau gaum; lýstu þá Bretar
[>ví opinberlega yfir í bröfi nokkru, að Tyrkja
keisara baeri æðstu yfirráð jfir löndum [lessnm;
en Frakkar önsuðu því eigi öðru enn því, að þeir
væri sama liugar, sem fjrr, fjrir þessu. En er þeir
höfðu unnið Algiersborg, letu þeir sendiherra sinn
í Miklagarði samt spjrjast fjrir hjá Tjrkja keisara,
hvert liann sæi ser fært, að halda svo miklum
her úti, að norðurálfu búum jrði borgið fyrirvík-
íngskap Algiersmanna , ef Frakka konúngi skyldi
8vo viðhorfa, að láta aptur lausa við hann borgina;
skjldi sendiherra fjrst skira honum frá sem allra
liátiðlegast, að þegar menn hefði rett til að heya
strið, hefði þeir og rétt til að leggja nndir sig
lönd þau, er þeir ynni í striðinu; Frakkar þyrfti
þvi eigi að sækja leifi til nokkurra anuarra til að
mega njóta ávaxtanna af sigri siuura. Tjrkir
færðust undan að svara þessu beinlinis, enda var
af öllum atlotum anðséð, að eigi var Algiersborg
sleppandi aptnr við þá, því þeir höfðu ekki magn
til a<5 aptra þar vikingskap manna. Ameðan þessu
fór fram, leituðust Bretar við á alla luiid, að hræða
Frakka, til að láta af áformi sínu; og er þeim
eigi tókst það, tóku hvcrirtveggi að búa sig út
til stríðs; en þrátt fyrir þetta sendu Frakkar her-
skip sin til Algiers, og lögðu landið undir sig.
Er þetta aðalágrip af sögu Valmýs liertoga, og
segir hann, að ekki annað Algier áhrærauda liafi
gjörst millum Karls konángs og Breta; en hverjti
Loðvik Philipp liafi lofað þeim, viti hann ekki.