Skírnir - 01.01.1842, Side 60

62
ráfcherra Ilumann, er ármaður var ríkiains, það
boö út frá ser gánga til allra skattheimtu manna,
að þeir annast skyldi, ab liverr segði nákvæmlega
til alls þess, er hann ætti að lúka skatt eptir,
svo að enginn stæli neinu undan. En boð þetta
kom ser mjög ílla. A Frakklaudi eru fjórir skatt-
ar fastir (auk margfaldra serlegra tolla); einn
gjalda menn eptir lóð sina; annan eptir dyr og
glugga, þriðja eptir sjálfa sig og þaÖ er þeir eiga
innan stokks, og hinn fjórba af atvinnu vegi
sinuin. Hvað hina 3 fyrst nefndu snertir, þá er
upphæð hvers þeirra fyrir sig fyrirfram ákveðin,
og síðan jafnað niöur á menn svoleiðis, að skbrfur
hvers eins verður eptir því stór til, sem hann
hefir meira eður minna til af því, er skatturinn
er lagður á; þó nær þetta eigi til húsa þeirra er
bygb hafa verið á seinni árum. Upphæð fyrsta
skattsins ákveða fulltrúar á ári hverju og er hon-
uin jafnað niður á alla jijóðina eptir fyrr greind-
um regliim , en upphæðin á hinum tveimur er æ
hin sama, er fastsett er, hve mikiö hvert hbr-
að skuli borga fyrir sig árlega og er því eigi
breytt. Að menn nákvæmlega segði til alls þessa
og engu stæli undan, gat því eigi svo mjög aukib
tekjur ríkisins; vakti það þó óánægju hjá mörgura,
því mörgum fátæklíngi, er menn fyrr höfðu sleppt,
þókti óviðurkvæmilegt, ab verða uú að fara að
borga skatt eptir gluggagarmana og dyra skrifiiu
hjá ser, og hann eins mikinn, og ríkismetinirnir
gildi eptir stóru glugganu og veglegu dyrnar þeirra;
en auðseð er að lögunum var mest aö keuna um
slíkau ójöfnuð, og eigi svo mjög ráðherraj auk