Skírnir - 01.01.1842, Side 129

131
reisti bú á Höskuldarkoti í YtrinjarÖvik 1795,
varö DannebrogsmaÖur 30. April 1833,
deyði 28. Nov, 1841.
Hann var stakur dugnaðar, ráðvendnis og
ráðdeildar maður,
manna geðspakastur og goðfúsastur,
vinavandur og hinn vinfastasti,
hjálpar hönd hjálpþurfenda,
prýði sinnar stéttar, sómi ættjarðar,
Hans leið var bein og blessunarrík,
þvi hann leit ekki á sitt gagn einúngis, heldur og annara,
Vel hefir J>að land,
sem eignast marga hans jafníngja.
A’. Egilsson.
ViS jarðarför
Jóiis Sighvatssonar.
Dirðlegt er að sjá,
eptir dag liðinn,
haustsól brosandi
í hafið renna;
hnígur Iiún hóglega
og hauður kveður
friðarkossi,
og á fjöllum setst.
Stiga J>á stjörnur,
stórmargur hér,
aiskjærar Upp af
austurstraumum,
blisum blikandi
um boga heiðan
salar sólheima
á svalri nóttu,
Vaka J>ær og vaka
og veralda fjöld
sáu og sjá munu,
sistur álfröðuls.
Sofnar ei og sofnar ei,
J>ótt sígi til viðar,
sælust dagstjarnn,
sjest hún enn að morgni.
Svo er um æfi
öldúng-manna,
sem nm sumar-
sól framrunna;
hníga [>ei r á haustkvöldi
hjervistardags,
hóglega og blíðlega,
firir hafsbrún dauða,
Vaka J>á og skína
á vonarhimni
alskjærar stjörnur,
anda leiðtogar:
traust og trú
og triggrar speki
augað ólígna,
og andarnir lifa!
Gráti J>ví hér einginn
göfugan föður,
harmi J>ví hér einginn
9*