Skírnir - 01.01.1894, Blaðsíða 49

Frakkland.
49
þeim minnsta gaum, og þverneitaði að hafa nokkra varftð við.
Á sýningu þessa í Lyon hafði honum verið hálfnauðugt að fara,
meðfram fyrir sakir heilsubrests, en svo höfðu honum horizt fregnir
um, að anarkistar ætluðu að nota tækifærið til þess að koma fram hefnd-
um á honum, og þá þótti honum sem sómi sinn lægi við, að hann sæti
eigi heima.
Morð Carnots mæltist hvervetna fyrir hið versta. Víð i á Frakklandi
urðu uppþot ailmikil. Mest kvað þó að þeim í París; þar urðu æsingar
miklar gegn ítölum, svo að ítalskir menn þar voru í lífshættu, og þeir
sem verzlun ráku urðu að loka sölubúðum sínum.
Hinn látni forseti varð þjóð sinni svo mjög harmdauði, að vafasarat
er, hvort nokkur annar höfðingi hefur orðið það fremur, enda varð fttför
hans einhver hin mesta, er sögur fara af. Út um allan heim þóttu og tið-
indin hin verstu. Allir þjóðhöfðingjar Norðurálfunnar ljetu í ljós hina
hjartanlegustu lotningu fyrir hinum látna stjórnmálamanni og innilega
hluttekning með frönsku þjóðinni í heild sinni og ekkju Carnots sjerstak-
lega. Blómhringir komu til jarðarfararinnar frá öllum konungum og
keisurum áifunnar, og telst svo til, sem allt blómskrúðið, sem þangað var
sent, muni hafa numið 6—7 miljónum franka. Það er og sannast að
segja, að mannkynssagan befur frá fáum ástæðuminni níðingsverkum að
skýra. Carnot hafði eigi hið minnsta til saka unnið annað en standa sam-
vizkusamlega í stöðu sinni og halda uppi landsins lögum. Og það er örð-
ugt að gera sjer grein fyrir annari eins blindni og þeirri, að gera sjer í
hugarlund, að dráp hans mundi hrinda málefni anarkista lengra áleiðis.
Enda hefur þeim ekki orðið kápan úr þvi klæðinu.
Stjórnarskrá Frakka mælir svo fyrir, að innan þriggja daga frá þvi
er forsetalaust verður skuli þingið koma saman og kjósa nýan forseta.
Kosningin íór fram í Versölum 29. jftní, og var hún þegar bending um, í
hverja átt hugir þingsius stefndu eptir illvirkið. Kosning hlaut Casimir
Périer, sá er getið er um í síðasta Skírni, að tekið hafi við stjórnarfor-
mennskunni af Dupuy í nóvembermánuði 1893. Hann var talinn einn af
mestu íhaldsmönnum lýðveldissinna. Ekki var hann stjórnarformaður,
þegar hann náði forsetatigninni, heldur hafði hann í lok maímánaðar apt-
ur lengið Dupuy stjórnarformennskuna í hendur með atvikum, sem gefa
nokkra bending um, hvernig hann er skapi fariun að því er stjórnmál
snertir. Það var fyrir mótspyrnu gegn verkamönnum, að hann varð að
solja völdin af hendi; atvinnumáiaráðherrann hafði bannað verkamönnum
4
8ktrnir 1894.