Skírnir - 01.08.1908, Síða 10

Vistaskifti,
202
III.
Mér varð ekki svefnsamt um nóttina.
Að hugsa sér að eiga að ríða þeirri blesóttu alla
leið að Stað i fallegum fötum! . . . Hvernig átti eg að
geta hugsað um annað, eða sofið ? . . . Það var langt að
Stað, afarlangt. Eg vissi, að Skarð var yzti bærinn í
sókninni, og Staður innarlega í henni. Eg mundi ekki
eftir, að eg hefði heyrt getið um, að neinn færi lengra
en að Stað. Nema í göngur. Og það gat eg ekki farið.
Það gátu engir aðrir en fullorðnir karlmenn. Staður var
nærri því á enda veraldarinnar. Og þar hlaut að vera
ákaflega undarlega fallegt. Eg sá á hverjum degi fjallið
fyrir ofan Stað. Það var fagurblátt. Eitthvað annað en
fjallið uppi yfir Skarði.
Verst var, að Þorgerður ætlaði að vera með i ferð-
inni. Eg mundi ekki eftir neinu, sein hafði verið gaman,
þegar hún var viðstödd. Mér hafði oft þótt gaman að
koma út á engjarnar, þegar eg hafði verið sendur þang-
að. En þegar hún var að sveitast þar, hafði eg æfinlega
orðið fyrir skömmum.
En það g a t samt verið, að þetta yrði ósköp mikið
gaman .... Það h 1 a u t að verða gaman .... Eg
var ekki í neinum vafa um, að það yrði gaman.
Eg ætlaði stundum að verða á eftir einn. Þá ætlaði
■eg að ná fólkinu á logandi hörðum spretti og þeytast
fram úr því eins og eldibrandur .... Ilvort það yrði
gaman!
Eg bylti mér í rúminu. Mér fanst rúmið svo linút-
ótt og hart. Eg hafði ekki tekið mikið eftir því áður.
Og mér fundust vaðmálsrekkjóðirnar svo snarpar. Eg
hafði ekki heldur fundið mikið til þess. Fólkið hraut alt
í kringum mig. Hvernig gat það sofið svona eins og
steinar á undan öðrum eins degi? ... Og hvernig stóð
á því, að sú blesótta var öll orðin skjótt, og Bleikskjóni
var allur orðinn hvítur, og Þorgerður var orðin að skjöld-
•óttri kú með stórum hornum . . . ?
Nei, nú var eg farinn að hugsa vitleysu.