Skírnir - 01.08.1908, Qupperneq 51

Taugaveiki.
243
En þetta var sóttkveikja, en ekki eldkveikja, sem
hún bar í bæinn.
Og uin það var enginn að fást.
Þetta er ekki skröksaga.
Það er sannleikur.
Annað eins og þetta ber við upp aftur og aftur, í
fyrra og í ár og að ári.
Þetta var byrjunin.
Seinni vinnukonan hafði hjúkrað þeirri sem fyrst
lagðist og fengið sóttkveikjuna í sig beina leið frá henni.
Nú stóð svo á, að brunnurinn þarna á heimilinu var
skamt frá forinni. I forina var saurindum fyrsta sjúk-
lingsins kastað ósótthreinsuðum. Þaðan sytraði vatn gegn-
um jarðveginn inn í brunninn; sóttkveikjurnar komust í
brunninn. Nú fengu allir heimamenn sóttkveikjurnar í
sig í vatninu. Þess vegna lögðust þeir í lirúgu, rúmum
hálfum mánuði eftir að brunnurinn sóttmengaðist.
Þetta var sóðaheimili og allir veikir og forin fyltist
af sóttkveikjum og brunnurinn fekk sinn skerf.
En sóttkveikjurnar í vatninu bitu ekki á heimafólkið,
þegar það hafði staðið af sér veikina.
En þær bitu á gesti, sem komu þangað eftir að sótt-
hreinsað var, þá sem ekki höfðu haft taugaveiki.
Þess vegna fór veikin að gera vart við sig hér og
þar í sveitinni.
3 heimili: Gömul hjón. 5 börn, öll yfir fermingu (3 stúlk-
ur og 2 piltar). Myndarheimili, en heldur
þröng húsakynni. Eitt vor fekk eldri dóttirin að skreppa
suður í Reykjavík. Þegar hún kom heim aftur, varð hún
brátt lasin, var þó nokkura daga á fótum, en einn morg-
un fanst henni hún ekki geta klætt sig.
Gamli maðurinn sendi strax eftir lækni — það gerði
hann jafnan í tíma, ef einhver varð lasinn. »Ekki vert
að vera að draga það«, sagði hann ávalt, »hver veit
nema það geti verið eitthvað smittandi.«
16*