Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Síða 65

6»
hrerjir niíiur frá öbrum, og er þá Tatninu, lem kem-
ur úr afveizlustokknum á hinum efri kaflanum,
hleypt í gröf og Teitt úr henni aptur í þá neöri;
veröur þá þess afc gaeta vií) þessa vötnunarabferb,
ab veitan sje á allar hlibar umgyrt þar sem hvorki
eru hæbir nje bakkar til ab standa fyrir vatninu.
f>essi veitinga - abferb verbur aldrei eins jöfn og
fullkomin eins og seitlveitingin, og eykur heldur ekki
eins vel grasvöxtinn, enda kostar hún líka minna.
Enn þá er ein abferb til ab veita vatni, og er
hún þessa einíoldust, en hefur líka minni áhrif.
Abferb þessi er sú: ab hlaba skal stíflur í vatnií,
sem renntir í gegnum veituna svo háar, ab þab
komist eigi fyr yfir, en flóir yfir allt engib fyrir
ofan, og má vatnib, þegar þannig er ab farib, standa
{ marga daga ábur en því er veitt af.
þegar vatnib er stíflab á síbast taldan hátt,
þá er því á haustin veitt á undir eins og búib er
ab slá, en þegar hinn minnsti vottur um rotnan
fer ab láta sig í Ijósi, sem sjest af grænni frobu
og slýi á yfirborbi vatnsins, þá skal veita af í
skyndi og láta veituna þorna í tvær eba þrjár vik-
ur svo hún verbi alveg þur, en síban má fara ab
hleypa á aptur. Á vetrum er ráblegast ab hafa
veituna þura. Á vorin skal vatnib látib flæba nægi-
lega yfir, en þá verbur allt af ab líba styttri og styttri
tfmi á railli veitinganna þangab tii grasib fer ab
spretta; er þá tími til ab hætta vötnuninni.
Seitl veiting gjörir, eins og ábur er sagt, meir
ab verkum til þess ab auka grasvöxtinn heldur en
flóbveiting; ber tvennt til þess: fyrst þab, abhenni
3