Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 34

Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 34
36 aptur að lopti, þá koma sólblettirnir. A sólinni er því sífelt og ógurlegt eldregn, stormbvljir og eldgos án aöáts, sem ekkert mannlegt ímyndunarafl getur gert sér hugmynd um. J>egar almyrkvi er á sólu, þá sjást eins og glóandi hrafur eða fjöll á yfirborði hennar; hæð þessara »fjalla« hafa menn vel getað reiknað: þau hafa verið yfir 10,000 mílur að hæð, en það merkilegasta er að menn hafa séð þau á svipstundu rísa upp og hníga aptur niður; braði þessarar hreifíngar hefir verið svo ofsalegur, að það verða 3000 mílur á hverri se- kúndu — það má nærri geta, að þetta eru engin veruleg fjöll, einkum þar sem þessar hæðir stundum standa upp í loptið eins og strókar og bogna útá við eða hrynja niður að mönnum ásjáandi. þetta má sjá hvenær sem vill í lit- uðum glerum, en samt ekki nema með sterkum sjóufærum; en það kemur til af því, að ljós þessara hæða er margfaldt daufara en sjálft sólarljósið eða geislahafið í kríngum sólar- hnöttinn -- það eru eldslogar, sein gjósa fram úr sólar- djúpinu, tíu sinnum lengri en þvermælir jarðarinnar; það eru eldmökkvar sem þjóta fram eins og stormvindur, og hrynja aptur niður í sama stað. Að jörð vor hafi verið líkt á sig komin, á meðan hún var að myndast, þykir mjög sennilegt; en því minni sem hnötturinn er, því styttri tíma þarf hann til að þéttast og kólna, svo haun geti orðið bústaður lífsins. J>annig hefir og túnglið verið — eða hverr getur sannað, að túnglið ekki sé legstaður lifandi manna? Æfi og mynd- anartíð þessara hnatta skiptir millíónum ára; og á þessari æfi er nokkurr tími, sem hæfilegur er til lífsins, þegar and- inn dafnar og mennirnir berjast; en tíminn líður og hnött- urinn stirðnar og kólnar, og lífið deyr — hann verður eins og túnglið, sem á hverri nóttu stendur á himninum eins og köld heljarspá um vora eigin jörð. Og þegar vor jörð er orðin eins og túnglið, þegar sólin verður að »jörð« með lifandi og skynsömum verum — hvað lýsir þá þeirri jörð? 2. Rannsóknirnar um uppruna og ættleiðíngu jurtanna og dýranna er hið annað merkilega atriði í skoðan mannanna
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62

x

Gefn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Gefn
https://timarit.is/publication/93

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.