Gefn - 01.01.1872, Qupperneq 57

59
Til
Matthíasar Jochúmssonar
11. November 1871.
Skáldvinur frægi með skínandi hjálm!
skjómanum veifaðu bjart yfir heiminn!
Pagurt er hljóðið, er sýngurðu sálm —
sækvikar öldurnar hlusta við eyminn,
heptir sig forsinn og hlustar í dal,
hlustar og bærist ei fjólan í laut,
þegar þú flýgur um saungheima sal,
svanurinn getinn við norðurheims skaut.
Helstirðnar lífið og hjörtun ei slá,
hljóðt verður allt og ei bærist á foldu,
er Ijómaudi sprotanum lysturðu á
lífið er sefur og dreymir í moldu —
við augnablik næsta sú grænkandi grein
glymjandi vaknar og sprettur á rós;
allt eins og geisli í gagnsæjan stein
glampar og kveikir hið heilaga ljós.
l>6 heimurinn skjóti þig skuggunum á,
skelfurðu ei, þú ert hafinn þar yfir,
því sál þín er fegurðar heiminum hjá,
þar heilagur blómi í geislanum lifir.
Sittu þar lengi og sæll undir vegg
með silfraðan streng og með hljómandi mál;
gleðinnar saungvar og grátanna hregg
glymja við skáldanna hjarta sem stál.