Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1928, Síða 15

15
(sbr. Árb. 1888—92, 49). Ég hygg, að sama megi segja um Brynjúlf
Jónsson, enda var þá vakin upp tilgátan um, að Holtsvað hefði verið
á Fiská, og hugurinn hafði beinst austur, upp til Austurheiðar, sem
varla þarf að efa, að verið hafi skógi vaxin fyrrum.
Staðháttunum, þar sem síðasti bardaginn við Rangá varð, hefir
Sigurður Vigfússon lýst vel og skilmerkilega. Mátti það ekki seinna
vera, stöðulsins vegna (Árb. Fornl.fél. 1888—92, 50—52.). — Mjalta-
staðir munu nú almennt nefndir kúastöðlar og kvíaból. Fjár- eða
kvía-stöðull er og réttmæli, og ekki óþekkt nafn. »Fjárstöður« eru og
algengt nafn nú. — Má og vera, að kýr hafi verið mjólkaðar niður-
við ána, þar sem líklega ekkert vatnsból hefir verið heima, uppi á
hárri brún, með móbergi undir. Niður-frá hefir verið hægra um vik
með mjaltaþvott, fötur og annað.
Aftur álít ég skýringar Sigurðar Vigfússonar á frásögninni um
bardagann að Þorgeirsvaði þeim mun lakari, nefnilega að því leyti,
að hann telur ferð Gunnars upp sunnan-megin Rangár og viðskifti
þeirra austan-megin. — Þannig lítur Brynjúlfur Jónsson einnig á
það. — Hefði Gunnar farið þá leið, kom ekki til mála, að hann hefði
riðið þar niður að Þorgeirsvaði, — vaði, sem hann þá ekki fór yfir
á. Fyrir austan það vað er ekkert vígi, og mun aldrei hafa verið þar
nálægt; en á þeirri leið annars staðar hefði mátt finna vígi nokkur.
Flosadalur í Þríhyrningi.
Þríhyrningur hefir þrjú horn, einkum norðvestan að sjá, og þar
hefir hann því liklega fengið fyrst nafn sitt. En í rauninni eru hornin
fjögur; hið fjórða er austur-af því syðsta og sézt ekki þvert við hon-
um; það má eins vel kalla öxl, jafnháa fjallinu og áfasta því að mið-
horni. Þar á milli er Flosadalur. Dalbrekkur miklar eru á þrjá vegu.
Lengd hans er heldur meiri en breiddin. Honum hallar fram að háls-
inum, og hann er nógu stór til að hafa rúmað allt lið Flosa. Þótt
dalurinn liggi hátt, hefir þurft sterka aðgæzlu á mönnum og hestum.
Hefðu leitarmenn riðið frá vaði því á Fiská, sem Brynjúlfur Jónsson
áleit vera Holtsvað, og yfir hálsinn undir og fram-af Flosadal, þá
hefðu brennumenn að líkindum trauðla getað leynzt í dalnum. Troðn-
ingalaust hafa þeir ekki þangað farið.
Dalurinn er nú löngu blásinn, en þó með all-miklum grashnjót-
um, sem eru í talsverðum vexti; er því gott kinda-kropp í honum,
en ekki meira. Áður hefir hann verið grasi og ljósast hrísi vaxinn, en
eins og margt annað hefir hann, og fjallið allt, blásið upp. Ég hefi