Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1928, Síða 24

24
Einskis farartálma er getið hjá Oddkeli í Kirkjubæ, þegar hann
hleypti fyrir ráð fram upp til Fljótshlíðaí, og reið á Gunnar þar sem
hann var að sá korni, kap. 53, bls. 122. Hvort leiti geta borið á milli þeirra,
annað en vaxinn gróður eða smá-fallbríkur, þekki ég ekki, eða þetta
hefir aðborið í svo fljótri svipan, að hvárgi sæji annan, eins og frá
er skýrt. Engir Þverár-bakkar, enginn alfaravegur, einungis akrar, móar
og mýrar, sunnan með allri Fljótshlíð.
Nú skulum við finna Flosa þar sem hann er kominn að Rangá,
stiginn af baki og áir hestum sínum. Flosi sendi orð Ingjaldi á
Keldum, að hann kæmi til hans, kap. 116; ekki treyst honum full-
komlega, án nýrrar vakningar. Ingjaldur brá við strax til mótsins við
15. mann.
Að Mörður Valgarðsson hafi riðið þarna móts við Flosa og boðið
honum sína þingreið, bls. 269, gat vel átt sér stað, en þó hygg ég
síður; Mörður hefir verið albúinn til þingfarar og ætlað sér náttstað
sem næst Flosa.
Styttra en að Rangá gat Flosi varla farið frá Ossabæ; hvergi
frjálst til áninga á þeirri leið; honum var horfin sýn til bæjarins og
skap hans gengið í stellur, og þarna var sá ákjósanlegasti áfanga-
staður, loðnar vallendis-breiður og nes báðum megin við ána, og
margþættar krossgötur. Þarna vil ég kenna Holtsvað.
Þarna á nesinu sunnan ár er Hestaþingshóll, upphár og fagur
mjög, svo lengi sem nokkuð er eftir af honum; allur meginhluti hans er
kominn í Rangá; lýsir hann sér þannig, að verið hafi stór hóll eða
holt. Sunnan á honum var slétt og snarbrött vallendistorfa, er
náði upp á hött, með þykkum moldarbökkum, sem sífelt voru að
blása og brotna niður. Að norðan var hár blásvartur móbergshamar
og hækkaði hóllinn allur, sem lengra náði norður. Mikið hefir eyðst
af honum síðan ég man fyrst; þá var áin um mörg ár fast við hann
og gróf undan honum á sama hátt og Markarfljót hefir leikið Fljóts-
hlíðina, sem margir þekkja. Enginn getur sagt útlit hans í tíð Njáls,
sæti hans er sléttur aur og árfarvegir. Trúað gæti ég að Árholt
og Dufþaksholt hefðu þá ekki tekið koll hans, þó minni væri hann
ummáls.
í minni tíð var nes þetta kallað Norðurnes, aðrir Bakkavallanes,
sem nú er eyðijörð. Þá var tekinn mór úr svo-kölluðum Vallarkrók á
austurbökkum þess, og tók áin leifarnar vetrarlangt. Á þessu fagra
nesi er haft fyrir satt að verið hafi hesta-at þeirra Gunnars og Starkað-
arsona, kap. 59, bls. 136, og má hóllinn bera nafn sitt af því.
Við Holtsvað stefndu þeir Kári og Mörður saman liði, kap. 131,
bls. 313. Ég hefi sagt afstöðu mína til vaðsins, hversu sem sætir með